ကမၻာေျမၾကီးဆြဲအား
ရပ္ေနခ်င္သူကို
ဆြဲတားပါ။

ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုု
ကိုယ့္လက္ထဲက
ျပန္ကယ္တင္ရတဲ့ အခန္း
စိတ္မခိုင္သူေတြ မ်က္ရည္စမ္းၾက ..
ခ်စ္ရသူကို စြန္႔လႊတ္ရဲႏိုင္သူမွ
သူရဲေကာင္းဆန္သူတဲ့လား။

(မက်ီစယ္ပါနဲ႔)
ေန႔ခင္းမွာ  လင္းခ်င္တဲ့ၾကယ္ကလည္း
ခရီးသည္ပါပဲ …
ကိုယ့္အျမီးကိုယ္ မီးနဲ႔ညွိ
(ေကာင္းကင္ၾကီး)
ေတာက္ပေနတာကို ၾကည့္ခ်င္မိမွာပဲ။

သက္တမ္းေစ့သြားတဲ့
တံခါးပါ ..
ေစ့ရံုပဲေစ့ထားရတယ္ …
ေျခသံၾကားတိုင္း ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္
ေသာ့ခတ္မယ့္သူကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။

အလြမ္းဆိုတာ
မ်က္လွည့္ပြဲတစ္ခုဆိုပါစို႔ …
ဖဲခ်ပ္ေတြ ဖြက္ျပ …
(ကိုယ့္ကိုယ္ကို) ၾကိဳးနဲ႔ တုတ္ျပ …
ယုန္ေလး ထုတ္ျပ …
ႏွင္းဆီပန္းေလး ပြင့္ျပ ..
ျမင္သာေအာင္
(ကိုယ့္)ရင္၀ ျမားနဲတည္ျပီး
ပစ္ျပရတဲ့အခါေတြလည္းရွိတာေပါ့။

မ်က္လံုးတစ္မွိတ္
ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီေလး ဖိတ္သြားတယ္ ..
လြယ္ေနက် လြယ္အိတ္ေလးထဲက ည
အဖတ္ဆယ္ မရေတာ့ဘူး။

အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ
ေနရာအမွန္ကို
အေဖၚမရံပဲ
ခရီးသည္ဆန္ဆန္ ျပန္လာရျခင္းပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာပါျပီ။ ။

သက္ေထြး
၁၃ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၀ မနက္ ၁၂း၃၂