Comment #2

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ‘ဂၽြန္’ဟုေခၚေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ႐ွိသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ သိကၽြမ္းခဲ့သည္ မွာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္႐ွိၿပီ။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ကြဲကြာေနခဲ့သည္မွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ခန္႔ မကႏိုင္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေလ်ာ့ သြားျခင္းမ႐ွိ။ သူ႔ လက္တြင္ ပတ္ေနက် အိႏၵိယႏိုင္ငံလုပ္ သားေရႀကိဳးအနက္ႏွင့္ ေ႐ႊေရာင္လက္ပတ္နာရီ ျပားျပားေလးကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိ ေနေသးေတာ့ သည္။
ဗမာစစ္စစ္တေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားစူးရပါေစ့ ဗမာပါဗ်ာဟု ေျပာရေလာက္မည့္ ထူးျခား ေသာ သူ႔႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူ႔နာမည္ေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူ႔ကို ထူးျခားစြာ အမွတ္ရေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ သိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ အမွတ္ရျခင္းမွာ အလြမ္းတို႔ နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း ပါ၀င္ေနသည္။ သူ႔ကို သတိတရ ႐ွိတိုင္း သူ႔အညိဳေရာင္ အသားအေရႏွင့္ ျဖဴေဖြးေသာ သြားမ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ တဟားဟား ရယ္သံ ၾသၾသကို လည္းေကာင္း၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီးကို ျမင္ၾကားေနမိတတ္သည္။
သူသည္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္တခုမွ အလြန္စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသား ျဖစ္သလို အေတာ့္ကို အူတူတူ အတတႏိုင္ေသာ လူထူးလူဆန္းတေယာက္လည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ လူငယ္ေခတ္သည္ လမ္းသူရဲဂိုဏ္းဟုေခၚေသာ ခပ္ေပေပ လူငယ္မ်ား အုပ္စုဖြဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္သည့္ ဓေလ့ ကုန္လုလု အခ်ိန္ေလး ျဖစ္သည္။ စိန္ေဂၚလီဂိုဏ္း၊ ဘာဂိုဏ္းညာဂိုဏ္းတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္စ ျဖစ္ေသာ္လည္း စ႐ိုက္ၾကမ္းေလးမ်ား က်န္ေနေသးသည့္ အခ်ိန္။ တရက္တြင္ ‘ဂၽြန္’က ေရေက်ာ္ရပ္ကြက္႐ွိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ သြားလည္သည္။ ထိုညက ေရေက်ာ္တြင္ပင္ သူအိပ္လိုက္ရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ညသန္းေခါင္ခန္႔တြင္ ေရေက်ာ္႐ွိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အျခားရပ္ကြက္မွ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ရပ္ကြက္မတူေသာ လူငယ္အုပ္စု ႏွစ္ခု သံလမ္းကူး တံတားတခုေပၚတြင္ ခ်ိန္း႐ိုက္ၾကရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ တုတ္ဓါးကိုယ္စီ ကိုင္ေဆာင္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ထိုတံတားဆီ သြားၾကေသာအခါ ငါလည္း လိုက္မည္ဟု ‘ဂၽြန္’က လိုက္ပါ သြားခဲ့သည္။ ဓါတ္တိုင္ မီးေရာင္ေအာက္ တြင္ ဟိုဘက္အုပ္စုႏွင့္ သည္ဘက္အုပ္စု ရန္ေစာင္ေနၾကသည္။ အုပ္စုတခုႏွင့္ တခုၾကား ဓါတ္တိုင္ တတိုင္ ကြာသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တန္း ခုတ္ထစ္ ႐ုိက္ႏွက္သည့္ ရန္ပြဲမျဖစ္ပဲ ဆဲဆိုပြဲ တခုအျဖစ္သာ ပြဲၿပီး၍ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ က်န္သူမ်ား အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ရန္ပြဲအေၾကာင္း ေျပာဆိုေနၾကေသာ္လည္း ‘ဂၽြန္’က ႏႈတ္ဆိပ္ေနသည္။ သူ တစံုတရာကို နက္နက္နဲနဲ ေတြးေနပံုရသည္။ သည့္ေနာက္ သူက သူငယ္ခ်င္းဘက္ကို လွည့္ကာ ေမးခြန္းတခု ေမးလိုက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ လဒ..ခုနတုန္းကသာ တကယ္ရန္ျဖစ္ခဲ့ရင္ မင္းကိုင္ထားတဲ့ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးကို အသြားကေန ခုတ္မွာလား.. ဓါးျပားနဲ႔ ႐ိုက္မွာလား…”
အေမးခံရေသာ လဒ ေခၚ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေငါင္းစင္းစင္း ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ထိုေမးခြန္းအတြက္ အေျဖကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုေမးခြန္းမ်ိဳးကို ေသာ္လည္းေကာင္း သူ ေယာင္မွားေတြးမိထားပံုမရ။
“မင္းဆိုရင္ေကာ” ဟု ျပန္ေမးရာ၊ တုတ္ ဓါးမေျပာႏွင့္ ငွက္ေတာင္ေမြးတေခ်င္းပင္ လက္ထဲ ကိုင္မသြားခဲ့ေသာ ‘ဂၽြန္’ကိုယ္တိုင္ ထံတြင္လည္း သူသိခ်င္ေသာ ထိုအေျဖ မ႐ွိခဲ့။
သူသည္ ‘ၾကည္ေအး’ ကိုႀကိဳက္ၿပီး၊ ‘ေရဆန္လမ္း’ ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သူ႔ အေတြးအိမ္တို႔သည္ ညက္ေညာေပ်ာ့ေျပာင္းသလို ႐ွိေသာ္လည္း ဆံုးျဖတ္မႈတို႔မွာ ဓါးသြားတခုလို ထက္ျမက္မာေၾကာမည္မွန္း ဘယ္သူမွ ႀကိဳမသိခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္မွာ ဂၽြန္ကို လြမ္းေနခဲ့ရၿပီ။
‘ဂၽြန္’ မိန္းမရၿပီလား။ သားသမီး ပြါးစီၿပီလား။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ေနသည္လဲ။ အသက္႐ွင္လ်က္ေကာ ႐ွိေသးသည္လား။ ဘာဆိုဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ အဆက္အသြယ္မ႐ွိ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းမ်ားသာ အျပည့္အသိပ္ ႐ွိေနခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ လြမ္းစိတ္တို႔ အိပ္မက္ ျဖစ္သြား၏။
အိပ္မက္ထဲတြင္ ေခ်ာင္း ဟုေခၚေသာ ေရစီးေၾကာင္း တခု႐ွိသည္။ ထိုေရတို႔ ၾကည္လဲ့၏။ ေရစီးေအာက္တြင္ ေက်ာက္စရစ္လံုး ျဖဴျဖဴညိဳညိဳေလးမ်ား အျပည့္အသိပ္ အိပ္စက္ေနၾကသည္။ ထို ေရစီးေခ်ာင္းေလးသို႔ ေရာက္ရန္ ေရမရ၍ ေသြ႔ေျခာက္ေနေသာ အလားတူ ေက်ာက္တံုးေပါင္း မ်ားစြာကို နင္းကာ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရေသးသည္။ ထိုသို႔ ေလွ်ာက္လာၾကစဥ္ ‘ဂၽြန္’ က ေခ်ာင္းေက်ာက္ခ်င္း အတူတူ စိုတဲ့ေက်ာက္ကစို ေျခာက္တဲ့ေက်ာက္ကေျခညက္နဲ႔ သဘာ၀တရားႀကီး ကိုယ္တိုင္က တရားမွ်တမႈ မ႐ွိဘူးဟု ေတြးမေနႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အာမမခံပါ။ သူသည္ တရားမွ်တမႈကို အရာ အားလံုးထက္ ပိုခ်စ္တတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ရဲရဲႀကီး အာမခံပါမည္။ ထိုေခ်ာင္းကေလးသည္ နယ္ေျမႏွစ္ခုကို ျခားထား၏။ ထိုနယ္ျခား ေခ်ာင္းေလးက သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရာသက္ပန္ စည္းျခား ထားမည္လား။ အိပ္မက္က ထိုအခ်က္ကို အတည္မျပဳ။ သူသည္ အျမႇဳပ္မထြက္ေသာ ဆပ္ျပာကို တြင္တြင္တိုက္ရင္း ေရခ်ိဳးေနသည္။ သူ႔လက္က ေ႐ႊေရာင္ လက္ပတ္နာရီေလးကို ခၽြတ္ၿပီး ေက်ာက္တံုးေလးတတံုးေပၚ တင္ထားသည္။ ထိုနာရီသည္ ေနေရာင္တြင္ ေ႐ႊေျပာင္ေျပာင္ လက္ေန၏။ ထိုနာရီေလး သူ႔လက္တြင္ ႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနထိုင္ သြားမည္လဲ။ နာရီ ဟူသည္မွာ အခ်ိန္ကို ကိုယ္စားျပဳ၏။ နာရီမ်ားက ရက္မ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္သည္။ ရက္မ်ားက လမ်ား ႏွစ္မ်ား ျပကၵဒိန္မ်ားကို ေစာင့္ၾကပ္မည္။ အိပ္မက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သကၠရာဇ္မ်ားေနာက္ကြယ္သို႔ အတင္း ျပန္တြန္းပို႔၏။
ဂၽြန္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ဘ၀သို႔ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့ ျပန္ၿပီ။
ထိုသကၠရာဇ္တႏွစ္က ဂၽြန္ အလုပ္စာေမးပြဲ တခုေျဖသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မမွားလွ်င္ ထိုအလုပ္သည္ ေဆးသုေတသနလိုမ်ိဳး အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္။ စာေတာ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဂၽြန္ ေရးေျဖတြင္ အဆင့္(၁)ျဖင့္ ေအာင္သည္။ ႏႈတ္ေျဖတြင္လည္း ေလွ်ာေလွ်ာ႐ွဴ႐ွဴ။ အလုပ္၀င္ရေတာ့မည္။ ေဆးစစ္ရန္ တဆင့္သာ က်န္သည္။ ေဆးေအာင္လွ်င္ သူ႔မွာ အလုပ္႐ွိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုထဲတြင္ ပထမဆံုး အလုပ္အကိုင္ ႐ွိသူအျဖစ္ သူစာရင္း ၀င္သြားေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာသည္။ ေဆးစစ္မည့္အခ်ိန္ နီးလာၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာမွ ဂၽြန္သည္ ပန္းနာရင္ၾကပ္လား၊ ဖ်ားနာသည္လားမသိ တခုခု ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ ေဆးက်မွာ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက (အျမင္အရ) က်န္းမာေရးအေကာင္းဆံုးဟု ယူဆေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂၽြန္႔ကိုယ္စား ေဆး႐ံုႀကီးတြင္ ေဆးစစ္ခံေပးရန္ တိုက္တြန္းၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးေအာင္လ်င္ ဂၽြန္ အလုပ္ရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂၽြန္၏ မွတ္ပံုတင္ ႏွင့္ ေလဘာကဒ္တို႔ကို ယူၿပီး သူ႔ကိုယ္စား ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ခ်ီတက္ခဲ့သည္။ ထိုအျဖစ္သည္ လူငယ္ဘ၀၏ မဟာ စြန္႔စားခန္းျဖစ္၏။
ထိုအခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂၽြန္ျဖစ္၏။
ဂၽြန္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္၏။
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသက္၀ိဥာဥ္ႏွစ္ခု ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း တခုတည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူး သည့္ အခ်ိန္ခဏတာေလးသည္ ထိုအခ်ိန္ေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ေဆာင္မႈတို႔သည္ ရာဇ၀တ္မႈျဖင့္ အေရးယူခံရႏိုင္သည့္ လိမ္လည္မႈတခု ေျမာက္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔မေနခဲ့။
စစ္ေဆးသည့္ ဆရာ၀န္က တကိုယ္လံုးခၽြတ္ဆိုေတာ့လည္း ဆယ္တန္းေအာင္၍ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တက္ရမည့္ အခ်ိန္က ေဆးစစ္ခံခဲ့ရဖူးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္ ရဲရဲျမန္ျမန္ အခၽြတ္ ခံ ခဲ့ျပန္သည္။ အေရျပားေရာဂါ၊ အူက်ေရာဂါတို႔ အစစ္ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကုတင္ေပၚ တက္ခိုင္းကာ ေအးစက္စက္ နားၾကပ္ျဖင့္ ဟိုေထာက္သည္ေထာက္ စမ္းသပ္ျပန္သည္။ သည့္ေနာက္ ရၿပီဟု အခန္းျပင္ထြက္ခိုင္းသျဖင့္ ေပါ့ပါးေပ်ာ္႐ႊင္ေသာစိတ္ျဖင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ရက္ ေဆးစစ္ခ်က္ သြားယူေတာ့ ႏွလံုးမွာ ခိုညည္းသံ ေပါက္ေနသည္ဆိုလား၊ ႏွလံုးအဆို႔႐ွင္မ်ား သိတ္မေကာင္းဆိုလား မသိေတာ့ပါ။ ေဆး႐ံုမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ွင္းေတာ့ျပသည္။ သည့္ေနာက္ ယခုအလုပ္ႏွင့္ မသင့္ေလ်ာ္ပါ ဟူေသာ မွတ္ခ်က္စာ႐ြက္ေလးကို လက္ခံရလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မယံုႏိုင္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုျခင္း မယံုျခင္းက အေရးမႀကီး။ အေရးႀကီးသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ဂၽြန္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ေဆးက်ကာ အလုပ္မ၀င္ လိုက္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ထိုရလဒ္ကို သြားတၿဖီးၿဖီး တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ လက္ခံခဲ့ေသာ ဂၽြန္ကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ ထိုအခ်ိန္က သူ႔အေမႏွင့္ ညီညီမမ်ားအတြက္ အလြန္ခက္ခဲေနေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ႏွင့္ ၀င္ေငြ အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနေသာ လူတေယာက္က အေတာ္ဆိုးရြားေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈကို ပကတိ အၿပံဳးျဖင့္ လက္ခံႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစိတ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရေနျခင္း ျဖစ္မည္။ ထိုစိတ္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေနမိျခင္း ျဖစ္မည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္တို႔ ေမ်ာက္တေကာင္လို ခုန္ေပါက္ေန၏။ ဂၽြန္၏ အူအေသာ အျဖစ္တခု ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္သည္။
အခန္းႀကီးတခုထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုေနၾကရေသာ အခ်ိန္ကာလတခုက ျဖစ္သည္။
တေန႔လာလည္း ဒီမ်က္ႏွာ၊ မ်က္ႏွာသစ္လည္း ဒီမ်က္ႏွာ၊ အိမ္သာတက္လည္း ဒီမ်က္ႏွာ၊ ထမင္း စားလည္း ဒီမ်က္ႏွာ၊ အိပ္ရာ၀င္လည္း ဒီမ်က္ႏွာ၊ မျမင္ခ်င္လည္း ဒီမ်က္ႏွာ၊ ျမင္ခ်င္လည္း ဒီမ်က္ႏွာ…၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ျမင္ေနရေသာ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ေခါက္႐ိုးေၾကေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ေျပာင္ ျခင္း၊ မေတာ္မတည့္ မဟုတ္က ဟုတ္က ေခ်ာက္ခ်ေျပာဆိုျခင္း မ်ားကို ကစားနည္းသစ္မ်ားသဖြယ္ တီထြင္ကစားကာ နာရီမ်ားကို ႐ိုက္ခ်ိဳးေခ်ဖ်က္ ေနရေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။
‘ျမတ္ကိုကို’ ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ပ်င္းရိဖြယ္ ေန႔ခင္းတခုကို အေျပာင္အပ်က္ စကားျဖင့္ စျဖိဳခြင္းသည္။
“ကိုယ္တို႔ စမ္းေခ်ာင္းက ေရခဲေပါက္ဆီ ေရာင္းတဲ့အသည္ေတြက ဆန္းတယ္ေမာင္၊ ေရခဲေပါက္ဆီ ေလးေတြကို ဗန္းထဲစီထည့္ၿပီး၊ ေဟာဒီက ေရခဲေပါက္ဆီ စားၾကဦးမလား႐ွင္ လို႔ ေအာ္ေရာင္း လည္ ေရာင္းတာဗ် မယံုမ႐ွိနဲ႔”
ေလသံေအးေအး မင္ေသေသနဲ႔ အတည္ေပါက္ လုပ္ခ်လိုက္သည္။ အေၾကာသိသူမ်ားကေတာ့ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာမ်ားကို မ်က္ႏွာပိုးသပ္ၿပီး ဒီေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ဘယ္သူ၀င္လာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက သည္။ မိနစ္အခ်ိဳ႔ ၿငိမ္ဆိတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ဂၽြန္႔ အသံ ထြက္လာသည္။
“ေဟ့ေကာင္..ျမတ္ကို၊ ေရခဲေပါက္ဆီဆိုတာ ဘယ္လိုဟာတုန္း”
“ဘုရားေရ… ေရခဲေပါက္ဆီ မသိတဲ့လူက ႐ွိေသးတယ္။ ေရခဲေပါက္ဆီဆိုတာ ေရခဲကို ျခစ္ခံုနဲ႔ ျခစ္၊ ေရခဲ မြမြေလးေတြရေတာ့ ဆုပ္ၿပီး၊ အဲဒီေပၚမွာ အေရာင္ဆိုးထားတဲ့ သၾကားရည္ေတြ အနံ႔ေတြ ျဖန္းၿပီးေတာ့ ေရာင္းတာ၊ က်ဳပ္တို႔ စမ္းေခ်ာင္းမွာ အဲဒါကို ေရခဲေပါက္ဆီလို႔ ေခၚတာ”
စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပေနေသာ ျမတ္ကို မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိတ္မ႐ွည္မႈမ်ား အတိုင္းသားေပၚ ေနသည္။
မိနစ္အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။
အာခိမိဒိ ေရ၏ေဖါ့ဂုဏ္သတၱိကို ႐ွာေတြ႔သြားသလိုမ်ိဳး အလန္႔တၾကား အသံတခု ထြက္လာသည္။ အသံ႐ွင္သည္ ဂၽြန္ ျဖစ္၏။ သူေျပာလိုက္သည္မွာ
“ေဟ့ေကာင္…ေရခဲေပါက္ဆီလို႔ မၾကားဖူးပါဘူးကြာ၊ မင္းေျပာတာ ေရခဲျခစ္ေနမွာပါ။ ထားပါ၊ မင္းေျပာတဲ့ ေရခဲေပါက္ဆီေတြကို အဲလို လည္ေရာင္းရင္ အရည္ေပ်ာ္ကုန္မွာေပါ့” ဟုျဖစ္သည္။
ျမတ္ကိုထံမွ “ခြီး” ကနဲ အသံတခု ထြက္ေပၚလာသည္။ ႀကိတ္ရယ္ေနရာမွ ဖံုးမႏိုင္ ဖိမရ ေပၚလာေသာ ေလသံ ျဖစ္သည္။ ဂၽြန္ကေတာ့ ျမတ္ကို ဘာေၾကာင့္ရယ္သည္ကို နားမလည္ႏိုင္သလို စိုက္ၾကည့္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ဂၽြန္သည္ ထိုသို႔ေသာ ႐ိုး႐ွင္းမႈမ်ားကို ႐ႈတ္ေထြးေအာင္ ၾကည့္ျမင္တတ္ ေသာ္လည္း ႐ႈတ္ေထြးေသာ စနစ္မ်ားကိုမူ ႐ွင္းလင္းစြာ ျမင္လြယ္တတ္သည္မွာ သူ၏ ထူးျခားေသာ စြမ္းရည္ တခုျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတူတကြ မိုင္ေထာင္ခ်ီအေ၀းသို႔ ပ်ံသန္းဖူးခဲ့ၾက၏။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အတူတကြ ဘ၀တခုလံုးကို တြင္းနက္ႀကီးထဲ ပစ္ထည့္ ပံုေအာခဲ့ၾကဖူး၏။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အတူတကြ ေႏွာင္ႀကိဳး အားလံုးကို ပယ္ျဖတ္ကာ ပင္လယ္အဆံုး႐ွိမည္ထင္ရာ ႐ြက္လႊင့္ခဲ့ဖူး၏။ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုအတူတကြ ႏွစ္ကာလမ်ား အေၾကာင္းေတြးတိုင္း ျပင္း႐ွအားေကာင္းေသာ မုန္တိုင္းတခု ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ကို ဗဟိုျပဳလာတတ္၏။ အေတြးထဲမွာ မိုးမခပင္မ်ား ၫိႇဳ႔ ၫိႇဳ႔စို႔စို႔ စိမ္းအံု႔ေနတတ္၏။ ေတာင္ေပၚ လြင္ျပင္တခုက စပါးခင္းမ်ား ေ႐ႊေရာင္၀င္းမွည့္ ေနပံုကို ျမင္ေရာင္ေနတတ္၏။
“အဲသလို စပါးေတြ မွည့္ခ်ိန္မွာေပါ့…၊ ေဟာဟိုက မိုးမခပင္ေတြေအာက္မွာ..” အစခ်ီေသာ ဂၽြန္၏ ပံုျပင္ေျပာသံမ်ားကို ၾကားေယာင္ေနမိတတ္၏။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေသာ အတိတ္တို႔သည္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ေကာင္းသည္ဆိုလွ်င္ ဂၽြန္႔ကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနသည့္ ဘယ္ေတာ့မွ ဖုန္တက္မည္မဟုတ္ေသာ အလြမ္းတို႔သည္ ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းေနလိမ့္မည္။
ျမင့္မားေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္ထြတ္မ်ားဆီသို႔ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ လမ္းက်ဥ္းကေလးျဖင့္ တက္သြားေနေသာ (သို႔မဟုတ္) တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ဆင္းေနေသာ ကားတစီးေပၚတြင္ ဂၽြန္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္္ ခရီးသည္မ်ားအျဖစ္ အတူလိုက္ပါခဲ့ဖူးၾကပါသလား။ လိုက္ခဲ့ၾကဖူးသည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာတို႔ စီးမိေသာ ကားသည္ သကၠရာဇ္ဟု အမည္ရေသာ ကားတစီးသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
အျဖဴေရာင္ ႏွလံုးသားရွိၿပီး လူသားခ်စ္စိတ္ သည္းထန္ေသာ ပညာတတ္ လူခၽြန္တိုင္းကို အလြန္ ခ်စ္ခင္ အားကိုးတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖသည္ ဂၽြန္႔အေၾကာင္းကို အျမဲ တဖြဖြ ေျပာတတ္၏။ ဂၽြန္႔ကို လြမ္းေနတတ္၏။ ယခုမူ ဂၽြန္႔ကိုတသသ လြမ္းေနတတ္ေသာ အေဖ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဂၽြန္ ဘယ္ဆီမွာလဲ။ သူေရာ အေဖ့ကို သတိတရ ႐ွိေနမည္လား။ အေဖ အသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနသည္ဟု ထင္ေနဦးမည္လား။ လူမလာခင္ အၿပံဳးေတြ အရင္လာတတ္တဲ့ ေကာင္ႀကီးဟု သူ႔ကို ေထာပနာခဲ့ေသာ အေဖ့အသံမ်ားကို သူၾကားေယာင္ေနဦးမည္လား။
ဂဴလီယာ အမည္႐ွိ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကား အေၾကာင္းအရာမ်ား ေခါင္းထဲတြင္ လွ်ပ္တျပက္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ ေမြးလာသည့္ ကေလးကို ကိုယ္ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္ေသာ မိတ္ေဆြရဲေဘာ္တေယာက္၏ အမည္မွည့္ေခၚခဲ့ေသာ ဇာတ္၀င္ခန္းက ထိုသတိရမႈကို ျဖစ္ေပၚေစသည့္ ပင္မအရင္းအျမစ္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သမီးေလးကို ဂၽြန္လတြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ္လည္း ဂၽြန္ပါသည့္ အမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေပးျဖစ္ခဲ့ပါ။
ဟိုေ၀းေ၀းမွာ ေ႐ႊေရာင္ လက္ပတ္နာရီတလံုး တလက္လက္ေတာက္ေနသည္။ စိုင္းထီးဆိုင္၏ သီခ်င္းသံကို သဲ့သဲ့ၾကားရျပန္သည္။ ထိုသီခ်င္းကို သူဆိုေနမည္လား။ သို႔မဟုတ္ သူေရးေပးဖူးေသာ စာတေစာင္ထဲမွာ ပါသည့္ စာသားမ်ားက သူ႔အလိုလို အသံထြက္ေနၾကမည္လား။
“ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ၾကင္နာသူကို စြန္႔ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ ႐ွိခဲ့လဲကြယ္ ငယ္႐ြယ္သူမို႔ အခ်စ္တခုသာ ကိုးကြယ္အားထားရာ ထင္မွတ္ယူမယ္”
ရာဇ၀င္႐ွည္ ႏွစ္သမိုင္းမ်ားတြင္ ၾကင္နာသူ အသီးသီးကို စြန္႔ခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိခဲ့သည္လဲ။ ရမည္၊ ေရာက္မည္ မေသခ်ာေသာ္လည္း လူသားအားလံုးအတြက္ဟူေသာ ယံုၾကည္မႈျဖင့္ နတ္ေဒ၀တာတို႔၏ ပန္းတပြင့္ကို ဆြတ္ယူရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သူတို႔၏ ဖ၀ါးမ်ားသည္ ၾကမ္းတမ္းရက္စက္မႈက ေပးေသာ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ေသြးခ်င္းခ်င္း နီေနလိမ့္မည္ ထင္သည္။
“ငွက္ေတြဟာ ပ်ံရင္းေသတယ္၊ လူေတြဟာ ၾကံရင္းေသတယ္”
ထိုစကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က နာမည္အလြန္ႀကီးခဲ့ေသာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကား တကားမွာ ဇာတ္၀င္ စကားျဖစ္သည္။
ထိုကားအမည္သည္ “ပ်ံသာပ်ံပါ ထက္အာကာ”လား။ သိပ္မေသခ်ာ။
ထို၀တၳဳသည္ ဆရာမႀကီး ခင္ေဆြဦး၏ ၀တၳဳလား။ ဒါလည္း သိပ္မေသခ်ာ။
ေသခ်ာသည္မွာ ထိုဇာတ္ကားတြင္ ေစာျမသႏၱာ ဟူေသာ မင္းသမီး သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထို ဇာတ္၀င္စကားကို သူေျပာၾကားခဲ့သည္။ တီစကြဲယားတေခ်ာင္း ကိုင္ကာ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ခံျပဳ ဇာတ္လမ္း၏ စက္မႈေက်ာင္းသူအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထိုဇာတ္ကား ႐ံုတင္စဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဆယ္တန္းေျဖဆိုရမည့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ လြန္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုတြင္ ျပားငါးဆယ္ ေ႐ွ႔ဆံုးတန္းမွာ ၀င္ၾကည့္ကာ ဇာတ္၀င္စကားမ်ားကို ကက္ဆက္ျဖင့္ ဖမ္းယူၿပီး အိမ္ေရာက္မွ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖြင့္နားေထာင္ခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပ်ံရင္းေသခ်င္ေသာ ငွက္တေကာင္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့၏။ ဂၽြန္ အမည္႐ွိ ကၽြန္ေတာ့္ငွက္ကေလး ဘယ္ထိေ၀းတဲ့ ခရီးကို ပ်ံသန္းထြက္ခြါသြားသည္လဲ။
ယခုေရာက္ေနသည့္ အသက္အ႐ြယ္တြင္ ၾကံစည္ျခင္းအမႈကို ျပဳဖို႔ ခက္ခဲေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေသမခ်င္း ပ်ံသန္းေနရေသးသည့္ အေျခအေနမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးသည္မွာ ဂၽြန္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ပါျဖစ္သည္။
ဧၿပီလ၏ ေႏြရက္မ်ားသည္ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္တြင္ ပူအိုက္စပ္ေနေသာ္လည္း ေတာင္တန္းမ်ားတြင္ မပူ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသြားအလာမဲ့သျဖင့္ ပ်က္စီးေနေသာ စစ္က်န္ ကတၱရာလမ္းေဟာင္းတခု ေပၚ တြင္ ဂၽြန္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ေအးေဆးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ဟု စိတ္အာ႐ံုတြင္ ခံစားလိုက္မိျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ ညေနခင္း ျဖစ္ပံုရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္စိေ႐ွ႔တြင္ ေတာင္ကုန္းေတာင္ကမူမ်ား ႐ွိသည္။ မ်ဥ္းသားသလို စီးဆင္းေနေသာ ေခ်ာင္းငယ္တခု ႐ွိသည္။ ထိုေနရာတြင္ တခ်ိန္က ႀကီးက်ယ္ခန္းနားခဲ့ ဖူးေသာ ထိုအရပ္၏ အတိတ္ႏွစ္မ်ားလည္း ႐ွိခဲ့သည္။
လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ သတိရျခင္း ဆိုသည္မွာ ျမက္ဖ်ား ႏွင္းစက္ႏွင့္ တူသလား။ ဖြဲဖြဲမွ သည္းသည္း ရြာခ်တတ္ေသာ မုတ္သုန္မိုးႏွင့္ တူသလား။ ေနမလာမီ အံုဆိုင္းစုဖြဲ႔တတ္ေသာ ေတာင္ေပၚျမဴမ်ားႏွင့္ တူသလား။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္သားလို ခိုင္မတ္ေနတတ္သည္လား။ ကၽြန္ေတာ္သ႐ုပ္ မခြဲတတ္ခဲ့။
ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို ေျပာႏိုင္သည္မွာ ထိုရက္မ်ား အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ဂၽြန္႔ကို တခုတ္တရ လြမ္းေနခဲ့သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း။
ေက်ာက္ေခတ္ဂူေဟာင္း တခုႏွင့္တူေသာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္သည့္ (၂၁)ရာစု ၿမိဳ႔ျပ တိုက္ခန္းတခု ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသံကုန္ေအာင္ ဟစ္လိုက္မိသည္။
“ငါ မင္းကို လြမ္းတယ္ ဂၽြန္”
ထိုေအာ္သံကို ဂၽြန္ မၾကားႏိုင္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သိမႈကို ကၽြန္ေတာ့အလြမ္း မ်ားက မသိႏိုင္ခဲ့ၾက။
နက္ျဖန္မနက္ ေနသာဦးမည္လား။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ‘ဖာနန္ဒို’ အမည္႐ွိ သီခ်င္းတပုဒ္ကို တီးခတ္သီဆိုေနမိၿပီ။ ထိုမနက္၏ အလင္းမ်ား သည္ ကၽြန္ေတာ့္ သံစဥ္ႏွင့္ စာသားမ်ား ျဖစ္ခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းသံသည္ အလြမ္းတို႔ျဖင့္ စိုေနသည္။

By: yethua8 at Aug 5, 2013