ငါ့ေျမကို ေက်ာခိုင္းစ
နင္းစခါ သူတို႕ေျမ
အရိုးေတြ ေဆြးေလာက္ျပီထင့္
ေတာရိုင္းလူေတြၾကား
သူတို႕က ယဥ္ေက်းမႈျမင့္ေနျပီးရဲ႕
အာက်ယ္ေအာင္ ေျပာလိုက္တယ္
ေခတ္မီရဲ႕ေသး

ငါ့ ေခၽြးေတြ ေသြးထြက္ေလာက္ရဲ႕
ငါ့လက္ေျခေတြ ပဲ့ကိုင္က်ေလာက္ရဲ႕
ငါ့စိတ္ေတြ မႈိင္း၀င္ေနေလာက္ရဲ႕
အခ်ိန္ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ နာရီသူခိုးေတြၾကား
သူတို႕က တိုးတက္ေနတဲ့နုိင္ငံတဲ့
ငါ့ လုပ္အားကို ခိုးယူကာ
ငါ့ကိုလည္း ကၽြန္ျပဳခဲ့ေသး
ငါ့ကေတာ့ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လား
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႕ဖန္တီးထားတဲ့
နည္းပညာ အရုတ္အစုပ္မဟုတ္တာေတာ့
ငါပါဘဲ. . .

လြမ္းတယ္ ေဆြးတယ္ ဘယ္ဆီမွာလဲ
တစ္ေန႕ကုန္ေအာင္ ေနေတြလေတြ အျပိဳင္ထြက္လည္း
တိမ္ျဖဴေတြ တိမ္မည္းေတြ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားလည္း
ငါ မျမင္လိုက္ရ
ငါျမင္ေနက် နာရီလက္တံကေတာ့
တေရြ႕တေရြ႕ သြားေနက်
မေန႕က အခ်ိန္ေတြလား
ဒီေန႕အခ်ိန္ေတြလား
ဦးေနွာက္က မွီမယ္မထင္

အဆင့္တန္းျမင့္ျမင့္ သူတို႕
ယဥ္ေက်းမႈ လုိက္မီမယ္မထင္
ေဆးကုစရာ ပိုက္ဆံဖိုးေလးေတာင္
ငါ့တို႕က ရမယ္မထင္
သူတို႕က တစ္က်ပ္ကို နွစ္က်ပ္ခြာေနခ်ိန္မို႕လို႕
ငါ့တို႕ကို ေနာက္ေ၀းေ၀းမွာ ထားေနက် ထားပစ္ခဲ့ၾက
ေျပာလိုက္အုန္းမယ္ ယဥ္ေက်းမႈျမင့္ျမင့္နွင့္
ေတာရိုင္းလူသားေတြက
သည္မွာ သည္မွာ သည္မေလးရွား

အိမ္ကိုလြမ္းတယ္
ငါ့ေျမကို လြမ္းတယ္ ငါ့ေနရပ္ကို လြမ္းတယ္
ဒါေပမဲ့ လြမ္းရက္စရာၾကားေတြထဲမွာ
နာၾကည္းခ်က္ေတြက ျမဴမႈန္က်ဲေလေတာ့
လြမ္းေလာက္မယ္ မထင္ မထင္. . .

နရီထက္
( ၁၄ ၊ ၾသဂုတ္လ ၊ ၂၀၁၀ )