“ စိတ္မေကာက္တတ္တဲ့ ပါးခ်ဳိင့္ေလး ”

ပြင့္အံ့ႏိုးႏိုးနဲ႔
ကိုယ္ ခိုးၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေရ
ကမာၻရဲ႕ ဟိုဘက္ျခမ္း ဒီဘက္ျခမ္း
မင္းအၿပံဳးတစ္ခ်က္ကို ကိုယ္ လြမ္းတတ္ေနၿပီ

မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔
ခ်စ္သူ႔ အသံေလးကို ဝွက္ထားဆဲ
ကိုယ့္ ကိုယ္ရံေတာ္ အတၱေတြ
စိတ္မေကာက္တတ္တဲ့ ရယ္သံတစ္ပြင့္ထဲ ျပဳတ္က်
ၾကည္ႏူးမႈဟာ လွလွပပ ေမြးဖြားခဲ့ေပါ့

လူေျပာသူေျပာမ်ားေနတဲ့ ပန္းသီးေလး တစ္ကိုက္ ထက္
သဝန္တိုသံ စိတ္မခ်သံေလးေတြကိုပဲ ကိုယ္ ဆာတာေပါ့
ရန္မိုး တၿဖိဳက္ၿဖိဳက္မွာ ပူအိုက္ေနရွာမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးအတြက္ပဲ
ပန္းေသြးေရာင္ေလး ေလ်ာ့ရဲသြားမွာ စိုးရိမ္တယ္

စကားလံုးပံုတူေလး ကင္းဗတ္စ္ေပၚ ျဖန္႔ျဖန္႔ၿပီး
သူ႔ အၾကည့္တစ္ဝက္ကို ကိုယ္ လြမ္းေငးေရးဆြဲ
အလင္းနဲ႔ အေမွာင္ကို မ်က္ခံုးေပၚ တင္ၾကည့္ေတာ့
ကိုယ့္ မီးေတာက္ ဆည္းဆာေလး ဖ်ားသြားတယ္

တကယ္ေတာ့ ခ်စ္သူက
အမ်ားသူငါထက္ မပိုတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္
ကိုယ့္ နံ႐ိုးနဲ႔ ယက္ေဖာက္တဲ့ နတ္ဖုရား႐ုပ္ေလးျဖစ္ေနတာကလြဲလို႔

ရင္ဘတ္ထဲက နာရီစင္ေလးက သူမေပါ့
သူမကို ၾကည့္ၿပီး မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါလို႔ ကိုယ္ ႏႈတ္ဆက္တယ္
ေကာင္းေသာညပါလို႔ သူမကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ္ အိပ္ရာဝင္တယ္
ကိုယ့္တစ္ေန႔တာဟာ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ျပည့္စံုလြန္းခဲ့ၿပီ

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )