မေမာ့ဖူးခ်င္တဲ့ ေကာင္းကင္
စြန္႕လြတ္ခံတတ္တဲ့ ေရာ္ရြက္၀ါ
နားလည္ေပးနိုင္တဲ့ ေႏြကဗ်ာေတြက…
ရွိတတ္ခဲ့လို႕လားကြယ္…

ၾကိဳးစင္အတက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္မက္
နင္အတြက္ ငိုခ်င္းေပးမယ့္
နံနင္ခင္းေလးေတြ ယုံခဲ့ဘူးလို႕လားရယ္…

တစ္စုံတစ္ရာဆိုတာ နင္ ယုံၾကည္မွာ ျဖစ္တာပါ..
လက္မခံနိုင္တဲ့ နွင္းပြင့္ေလးေတြက
ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း ေအာက္တိုဘာကို ျဖတ္ေက်ာ္လာျပီး…

နို၀င္ဘာရယ္ ခဏေလးပါ
နင္ထက္ အကဲပိုမယ့္ ဒီဇင္ဘာ…
နင္အေရွ႕မွာ ဘရိတ္ထိုးထားတယ္ေနာ္…

နွင္းဧကရီေတြ ခုန္ေပါက္ၾကတဲ့ ညမွာ…
ခ်ယ္ရီေတြလည္း ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့တယ္
အေဆြးဆိုတ့ဲ ေလေျပေလးေတြ ျပတင္းေပါက္ပိတ္ခဲ့ခ်င္တယ္

ေမ့ေလ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ ေနျခည္…
ရုန္းထြက္ခ်င္တဲ့ အာရုဏ္အခင္းအက်င္းမွာ..
နင္လည္း ေနတတ္ လွတတ္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္တတ္ေနျပီးေနာ္…

ဘာမွ ျပန္လိုခ်င္ေတာ့ဘူးလား…
ခ်ိဳျမိန္စြာနွင့္ ေသဆုံးသြားမယ့္ ေဆာင္း…
နင္ ရက္စက္ျခင္းေတြကို မသယ္ေဆာင္သြားပါနဲ႕…

ျငိမ္းခ်င္းျခင္းေတြ လက္ခုပ္အျပည့္သယ္ေဆာင္လာတယ္
နွလုံးသားက အေဟာင္းၾကီးကြယ္…

တစ္ကိုင္းတည္း နားခ်င္ေပမဲ့…
အဆုံးအစမဲ့ေနတဲ့ ကာရန္ၾကားမွာ
နင္တို႕ ငါတို႕… ေနတတ္ခဲ့ျပီး မဟုတ္လားကြယ္…

အတူေနခ်င္တဲ့ အသိုက္
ေ၀းလြင့္သြားတဲ့ အရိပ္ေတြကိုေတာ့
ဓါးစားခံမသုံးေစခ်င္…
လည္စင္းခံေပမဲ့ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မရွိဘူးရယ္…။    ။

နရီထက္
( ၁၇ ၊ ေအာက္တိုဘာ ၊ ၂၀၁၁ )