ခပ္တိတ္တိတ္ဆိုေပမယ့္
က်ိတ္ငိုသံေတာ့ရွိတာေပ့ါ…

ငါလဲလူပဲတစ္ခါတစ္ေလ
အရႈံးဆိုတာကို ေရွာင္ေျပးခ်င္တဲ့သဘာ၀ရွိတယ္..

ဘယ္ရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
လက္ခံႏိုင္မႈေတြေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ…

ေကာင္းကင္ၿပိဳမွာေတာင္
ငိုမလိုမ်က္ႏွာထားနဲ႕မၾကည့္တတ္ေတာ့ဘူး…

တကယ္ပါပိုင္ဆိုင္မႈဆိုတာထက္
ငါစြန္႕လႊတ္လိုက္ရတာမ်ားေနေတာ့….

ျပန္လိုခ်င္မႈေတာင္
မနည္းသင္ယူေနရတယ္…

အႏိူင္ယူေနတဲ့ေလာကႀကီးရယ္
အၿပံဳးဆိုတာေျမခသြားရင္
အရံႈးဆိုတာပါ ပါသြားေစခ်င္တယ္
ဒါမွ…ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ငါႏိုးထႏိုင္မွာေလ….။