“တစ္ေစ႔ တစ္ဆုပ္ တစ္မႈတ္တစ္ခြက္”

တစ္ရက္ က်ေနာ္အလွဴတစ္ခုေရာက္တဲ႔အခ်ိန္က ဧည္႔သည္ေတြအေတာ္ေလးကုိ စည္ကားတဲ႔အခ်ိန္ေလးျဖစ္ေနပါတယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ဒီျပင္ဆြမး္ေကြ်းတစ္ခုကို ၀င္ေနရေသးေတာ႔ အေရာက္ေနာက္က်ပါတယ္။

အဲေတာ႔လည္း ခါတုိင္းလုိ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြေတြရွိတဲ႔ေနရာကိုတကူးတကလုိက္ရွာမေနနုိင္ဘဲၾကဳံတဲ႔လြတ္နဲ႔ေနရမွာ

၀င္ထုိင္လုိက္ရပါတယ္။

ကြ်န္ေနာ္နဲ႔အတူထုိင္ျဖစ္တဲ႔သူေတြက ယူနီေဖာင္းေလးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းက၀န္ထမ္းေလးေတြျဖစ္မယ္လို႔ဘဲထင္မိပါတယ္။

သူတို႔အထဲက နည္းနည္းေလးသြက္လဲသြက္တဲ႔ကေလးမေလးက ထမင္းအုပ္ထဲက ဒန္ေပါက္ေတြကို သူနဲ႔အတူပါလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပုဂံထဲကုိလုိက္ထည္႔ေပးေနပါတယ္။

ပန္းကန္ထဲကုိ အျပည္႔အေမာက္ၾကီးထည္႔ေပးတာပါ။

တစ္ခ်ိဳ႔ကေလးက” မကုန္ေလာက္ဘူးေနာ္ ေလွ်ာ႔အုံး”လုိ႔ေျပာတာေတာင္ သူက ခပ္တည္္တည္ပါဘဲ။

တကယ္တမ္းစားေတာ႔လဲ မကုန္တဲ႔သူေတြကမ်ားပါတယ္။

ဒန္ေပါက္ဆုိတာ နဂုိရ္ကထည္းက အီတဲ႔အမ်ဳိး ေတာ္ရုံလူအမ်ားၾကီးမစားနုိင္တဲ႔ အစားအစာကိုးဗ်။

အဲေတာ႔ သူတုိ႔ကုန္ေအာင္မစားခဲ႔တဲ႔ ဒန္ေပါက္ေတြက ပုဂံထဲမွာ ပုိးလုိးပက္လက္နဲ႔က်န္ေနခဲ႔ပါတယ္။

စားေသာက္ျပီးေတာ႔အအီေျပေသာက္ရေအာင္ခ်ထားေပးတဲ႔ လိေမၼာ္ရည္ က်ျပန္ေတာ႔လဲ အရင္အတုိင္း။

ခြက္ေတြထဲကို အျပည္႔ထည္႔ မေသာက္နုိင္ေတာ႔ တစ္၀က္တစ္ပ်က္နဲ႔ ခြက္တုိင္းနီးပါးေလာက္က်န္ေနတာပါ။

က်ေနာ္မွာအလွဴ႔ရွင္အစား ၾကားထဲကႏွေမ်ာေနမိပါတယ္။

 

ေနာက္ေန႔မနက္ရုံးေရာက္ေတာ႔ ေရေသာက္မယ္လုပ္ေတာ႔ ေရေအးစက္ ေအာက္ခံခြက္ထဲမွာေရေတြ႔ျပည္႔ေနေတာ႔

အျမင္မေတာ္လုိ႔ယူသြန္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေရလာေသာက္ပါေလေရာ။

ခြက္အျပည္႔ၾကီးေရေတြထဲ႔ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေသာက္ျပီး ေအာက္ခံခြက္ထဲကို ပက္ကနဲ႔ သြန္ထည္႔လုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္အဖြားနဲ႔သာ အဲဒီေကာင္ေနရင္ ဒီလုိ လုပ္လုိ႔ကေတာ႔ ေကာင္းေကာငး္ အဆဲခံရ အေခါက္ခံရမွာေသခ်ာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အဖြားက စည္းကမး္အေတာ္ေလးၾကီးပါတယ္။

ထမင္းစားစား ေရေသာက္ေသာက္ ကုန္နုိ္င္ေလာက္ေအာင္ဘဲထဲ႔ရပါတယ္။

ေလာဘတၾကီးနဲ႔မကုန္နုိင္မခမ္းနုိ္င္ထည္႔ျပီး သြန္ပစ္တာေတြ႔လုိ႔ကေတာ႔ ေနာက္တစ္ပါတ္ေလာက္ကေတာ႔

အဖြားတုိင္းထည္႔ေပးတာဘဲစားရပါတယ္။ အဆူအပူလဲခံရပါတယ္။

ျပီးတာနဲ႔သာလြန္မင္းတရားၾကီးပုံျပင္ကိုေျပာပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔မွာအလြတ္ရေနလဲနားေထာင္ရပါတယ္။

သာလြန္မင္းတရားၾကီးအေၾကာင္းက တတိယတန္းတုံးကထင္ပါရဲ႕ ျမန္မာဖတ္စာအုပ္ထဲမွာပါ ပါတယ္။

လူတုိင္းလည္းၾကားဘူးသိဘူးေနမွာပါဘဲ။

စနစ္က်တဲ႔ထူးျခားတဲ႔ျမန္မာဘုရင္တစ္ပါးလုိ႔ဆုိရင္လဲမမွားနုိ္င္ပါဘူး။

ျမန္မာ႔အေလးခ်ိန္တင္းေတာင္းစနစ္ကိုတီထြင္ခဲ႔သူလုိ႔ မွတ္သားရဘူးပါတယ္။

တစ္ရက္ဘုရင္က တုိင္းခန္းလွည္႔လည္တဲ႔အခ်ိန္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္က လမ္းေဘးမွာ ထမင္းရည္ေတြကိုငွဲ႔ေနတာကိုေတြ႔ေတာ႔

အသုံးခ်လုိ႔ရတဲ႔ပစၥည္းကို လႊင္႔ပစ္ရေကာင္းလားဆုိျပီး မင္းခ်င္းေတြကုိ အဲဒီမိန္းမကိုေခၚခို္င္းျပိးဆုံးမပါသတဲ႔။

ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူလို႔ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေစ႔စပ္တဲ႔ဘုရင္ဘဲလုိ႔ေျပာနုိ္င္ပါတယ္။

သဘာ၀ယုတိၱက်မ က် တြက္ရင္ေတာ႔ သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္တစ္ပါးလာေနတာကုိ လမ္းမမွာ ထမင္းရည္သြန္ေနတယ္လုိ႔ေရးထားျပန္ေတာ႔

မလာခင္ကတည္းက တတြီတြီနဲ႔လမ္းေတြရွင္းေနတဲ႔ခုေခတ္နဲ႔ယွဥ္ၾကည္႔ျပန္ေတာ႔ အဲဒီပုံျပင္က သဘာ၀မက်သလုိပါဘဲ။

ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ထမင္းစားေနတုံး ရုံးက ကေလးမတသိုက္လဲ ထမင္းစားေနၾကပါတယ္။

သူတုိ႔စားျပီးတဲ့အခ်ိန္က်ေနာ္႔ေရွ႔မွာရွိတဲ႔ တစ္သွ်ဴးဘူးထဲကေနျပီး လက္သုတ္ဘုိ႔ တစ္သ်ဴးေတြကိုလာျပီးဆြဲထုတ္ၾကပါတယ္။

တစ္ေယာက္လာလဲ အရွည္ၾကီး အမ်ားၾကီး ဆြဲထုတ္ နဲနဲေလး ၀ါစာကမာသုတ္ျပီး လႊင္႔ပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ တစ္ေယာက္က တစ္သွ်ဴးအမ်ားၾကီးဆြဲထုတ္သြားျပီးသူတုိ႔ ထမင္းစားထားတဲ႔ခုံကို သုတ္ပါေတာ႔တယ္။

တကယ္ဆုိရင္ရုံးမွာ လႊင္႔ပစ္ရမယ္႔ စကၠဴေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အလြယ္ရွိတဲ႔ ဘူးထဲက တစ္သွ်ဴးကို ယူျပီးသုတ္လုိက္တာပါ။

စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာကေတာ႔ သူတုိ႔အိမ္ဆုိရင္ေကာ ဒီလုိ စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔သုံးၾကပါမလားဆုိတာကိုပါဘဲ။

ထားပါေတာ႔ ဘယ္လုိဘဲေျပာျပာ အသုံးခ်နုိင္တဲ႔ပစၥည္းကို အသုံးမခ်ဘဲလႊင္႔ပစ္တာ ကိုယ္တကယ္မသုံးစြဲနုိင္ မစားနုိင္ပါဘဲနဲ႔အေကာင္းကိုအ

ပ်က္ျဖစ္ေအာင္ စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔လုပ္တာေတြျမင္ရေတာ႔ တကယ္နွေမ်ာမိသလုိ ဒီလူေတြကိုေျပာခ်င္လုိ္က္တာ ပါးစပ္ကုိယားေနတာပါဘဲံ။

 

သူမ်ားကုိသာေျပာေနတာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လဲ ဒီလုိအလဟႆျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ႔ဘူးတာပါဘဲ။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ အျဖစ္အပ်က္ေလး အခုထိ မေမ႔ေသးပါဘူး။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကာလ သင္တနး္တစ္ခုသြားတက္တုံးကဆုိပါစုိ႔။

အဲဒီတုနး္က က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္းစားခန္းထဲမွာအရွည္လုိက္ၾကီးခင္းထားတဲ႔ခုံတန္းလ်ားၾကီးေပၚမွာ ကို္ယ႔္ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္နံပါတ္အတုိင္းထုိင္စားၾကရတာပါ။

ထမင္းကေတာ႔ သင္တန္းေတြမွာေၾကြးေနက်ပုံစံအတုိင္း စတီးပုံစံခြက္နဲ႔ေၾကြးတာပါ။

သင္တန္းဆုိေတာ႔ အသီးအရြက္ေၾကာ္အသားနည္းနည္း ပဲဟင္းနဲ႔ ငပိအစိမ္းသုတ္ေပါ႔။

ပဲဟင္းရယ္ ထမင္းရယ္ ငပိသုတ္ရယ္ကလိုရင္ထပ္ယူလုိ႔ရပါတယ္။

ထမင္းစားေဆာင္ထဲမွာ ခုံေတြကို အေရွ႔အေနာက္တန္းလုိ႔ ဘယ္ဘက္ တစ္တန္း ညာဘက္တစ္တန္း ခင္းထားပါတယ္။

အေနာက္ဘက္အစြန္ဆုံးမွာ ထမင္းေတာင္းရယ္ ပဲဟင္း ဒါန္အုိးရယ္ ငပိသုတ္ဇလုံရယ္ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္က အပ်င္းထူေတာ႔ ထမင္းကုန္တယ္ဆုိရင္ ထ မယူ ဘဲ ထမင္းသြားထဲ႔တဲ႔လူကို လူၾကံဳမွာတတ္ပါတယ္။

တစ္ရက္ ထမင္းစားေနရင္း ဧရာ၀တီတုိင္းဘက္က လာတက္တဲ႔ကိုေအာင္စည္ကို ထမငး္ယူခဲ႔ဘုိ႔မွာလုိက္ပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေဘးနားက သူ႔အရင္ထမင္းသြားယူတဲ႔ ကိုေငြကလည္း က်ေနာ္အတြက္မမွာဘဲထည္႔လာပါတယ္။

ကုိေငြက ယူလာတာ က်ေနာ္႔ပုဂံထဲ ထည္႔ေပးေနတဲ႔အခ်ိန္ ကိုေအာင္စည္ကလဲ ထမင္းေတြ ယူလာပါေရာ။

က်ေနာ္႔ ထဲမွာ ထမင္းေတြ မ်ားေနတာ ေတြ႔ေတာ႔ ကိုေအာင္စည္္က က်ေနာ္႔ကုိ” ဒီေလာက္အမ်ားၾကိးကုန္ပါ႔မလား”

လုိ႔ေမးေတာ႔ “မကုန္ရင္လဲ သြန္လုိက္တာေပါ႔ ကုိၾကီးေအာင္ရာ “လုိ႔အလြယ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

အဲလုိေျပာေတာ႔ ကိုေအာင္စည္က မ်က္နွာပ်က္သြားျပီး

“ ငေပါက္ရာ မင္းက ထမငး္ မငတ္ဘူးေတာ႔ ထမင္းတစ္လုပ္တစ္ဆုပ္စားရဘုိ႔ ခက္ခဲတာမင္းဘယ္သိမလဲ”လုိ႔ေျပာျပီး

သူယူလာတဲ႔ ထမင္းေတြကို သူမကုန္ကုန္ေအာင္စားပါေတာ႔တယ္။

 

ထမင္းစားျပီးလမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုေအာင္စည္က သူဘ၀ထဲက ထမင္းနဲ႕ပါတ္သက္တဲ႔ ဘ၀တစ္ပုိင္းတစ္စကုိေျပာျပပါတယ္။

သူတုိ႔ အိမ္က လယ္ယာအလုပ္နဲ႔အသက္ေမြးေတာ႔ ငယ္ကတည္းက အားတာနဲ႔မိဘကူခဲ႔ရပါသတဲ႔။

မိဘခုိင္းလုိ႔သာ လုပ္ရတယ္ ဒီအလုပ္ေတြကို သူအေန႔နဲ႔မလုပ္ခ်င္ပါဘူးတဲ႔။

ဒီလုိကုိယ္တုိင္လုပ္ကိုင္ခဲ႔ရေတာ႔ အေတာ္ေလးကို ပင္ပင္ပနး္ပန္းလုပ္မွ စပါးတစ္ဆုပ္ ဆန္တစ္ထုပ္ရတယ္ဆုိတာကို သိေနပါတယ္။

ဒီေတာ႔လဲ ထမင္းကို အလဟႆသြန္ပစ္ရင္ အင္မတန္စိတ္တုိပါသတဲ႔။

ေငြနဲ႔လြယ္လြယ္ကူကူ ၀ယ္လုိ႔ရသူေတြက တန္ဖုိးမထားေပမယ္႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္မွ ထမင္းတစ္ဆုပ္ျဖစ္လာနုိင္တာကို သိေနတဲ႔

သူ႔အဖုိ႔ ေတာ႔ လႊင္႔မပစ္ရက္ပါဘူးတဲ႔။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူကုိးတန္းအေရာက္ သူ႔ရီးစားနဲ႔ခ်ိန္းအေတြ႔ မွာ အျပန္မုိးခ်ဳပ္ေတာ႔ မျပန္ရဲဘူးေျပာတာနဲ႔ ခုိးေျပး၊

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မရည္ရြယ္ဘဲ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္တဲ႔အခ်ိန္ နွစ္ဖက္မိဘက မုိက္လုံးၾကီးတဲ႔ေကာင္ေတြဆုိျပီး

ေနာင္က်ဥ္ေအာင္ပစ္ထားၾကပါသတဲ႔။

အဲဒီအခ်ိန္ လင္မယားနွစ္ေယာက္ သင္အူအခစားနဲ႔ခုတ္တာ တစ္ရက္ သုံးက်ပ္ဘဲရပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ မနက္မုိးလင္းရင္ ညက က်န္တဲ႔ ထမင္းၾကမ္းခဲကို ထညက္နဲ႔စား၊

ေန႔လည္စာကေတာ႔ အလုပ္ရွင္က ခ်ေပးတဲ႔ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ မေရြး ႏွစ္ခု နဲ႔ေမွ်ာခ် ။

ညေနအလုပ္က ျပန္မွ ထမင္းခ်က္စား ဒါေတာင္မနက္အတြက္က်န္ေအာင္လုိ႔ခ်န္စား ရပါသတဲ႔။

သူ႔မိန္းမလုပ္တဲ႔သူ မ်က္ရည္စုိ႔တာျမင္ရင္ သူမွာ အေတာ္၀မ္းနည္းပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔လည္းကုိယ္မုိက္တာ ကိုယ္ခံရုံဘဲဆုိျပီး က်ိတ္မွိတ္လုိ႔ ဘ၀ကုိရုန္းကန္ခဲ႔ရပါသတဲ႔။

အဲဒီအခါမွာ မွ မိဘလက္ထက္က တစ္ေန႔ထမင္းသုံးနပ္စားခဲ႔ရတာကုိ ျပန္လြမ္းမိပါသတဲ႔။

ေနာ က္ေလးငါးလေလာက္အၾကာမွာ သူတုိ႔လင္မယား ျခံသြားရွင္းေပးတဲ႔ အိမ္ရွင္ဆရာမၾကီးက ဂုံနီအိတ္လုပ္တဲ႔စက္ရုံမွာ

လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံးကို အလုပ္သြင္းေပးခဲ႔လို႔ ထမင္းနပ္မွန္တဲ႔ဘ၀ကိုျပန္ရပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ ထမင္းကုိ ကုန္ေလာက္ရုံမထည္႔ဘဲသြန္ပစ္ရင္ လက္သီးနဲ႔ထထုိးခ်င္ပါသတဲ႔။

ဒါကေတာ႔ ကိုေအာင္စည္ေျပာျပတဲ႔ဘ၀မွတ္တမ္းေလးေပါ႔။

 

က်ေနာ္ၾကဳံခဲ႕ရတာကေတာ႔ တစ္ႏွစ္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဘက္ကုိ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ခရီးထြက္တဲ႔အခ်ိန္ကပါ။

အဲဒီတုံးက အခုေခတ္လုိ႔ ေရသန္႔ဘူးေတြ ဘာေတြမရွိေသးတဲ႔ကာလေပါ႔။

ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနဲ႔ မိထၱီလာၾကားဆုိေတာ႔ ထန္းပင္နဲ႔ ထန္းခ်က္တဲ႔ဖုိေလးေတြကေပါမွ ေပါပါဘဲ။

ေဘးဘက္မွာျမင္ေနရတဲ႔ေတာင္ကုန္းၾကီးကလဲလွမွလွ။

အညာေဒသေပမယ္႔ စိမ္းစိမ္းစုိစုိ။

သြားေနရင္းက ျဗဳန္းဆုိ ကားက လမ္းေဘးမွာထုိးရပ္လုိက္ပါတယ္။

ဒရုိင္ဘာေလးက ေရတုိင္ကီ ေရခနး္သြားတာလုိ႔ေျပာပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ အနီးအနားက ထန္းတဲေလးေတြကို ၀င္လိုက္ေတာ႔ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ နဲ႔ ထန္းညက္စား ၾက

ၾကဳိက္တတ္ရင္ ထန္းရည္ေသာက္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကေရနည္းနည္းေလာက္ ကားေရဆူေနလုိ႔ဆုိေတာ႔ ေရကေတာ႔ မေပးနုိင္ဘူးတဲ႔

သုံးလုိ႔ရတယ္ဆုိရင္ ထန္းရည္သာ ထည္႔ေမာင္းသြား ပိုက္ဆံမေပးခဲ႔နဲ႔လုိ႔ေျပာပါတယ္။

အဲေတာ႔ မွာ ေယာက်ာ္းလုပ္သူက ဒီေနရာက ေရရွားတဲ႔အေၾကာင္း ၀ယ္သုံးခ်င္ရင္ေတာင္မွ လြယ္လြယ္၀ယ္မရတဲ႔အေၾကာင္း။

လုိခ်င္ရင္ေတာ႔ သြားခပ္လုိ႔ရတဲ႔ေနရာျပမယ္ဆုိတာနဲ႔ ကားထဲမွာပါတဲ႔ေရပုံးယူျပီးလုိက္သြားေတာ႔ အေတာ္ေ၀းေ၀းသြားမွ ေရအုိင္စပ္စပ္ကေလးက ရႊ႔ံေရေတြကို ခပ္ယူခဲ႔ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ႔မွ ၀န္ၾကီးပေဒသရာဇာေရးဖြဲ႔ခဲ႔တဲ႔ ထန္းတက္သမားကဗ်ာထဲက

“ျပီးလ်ွင္ေရမရွာ ေခြးသာေၾကြးေတာ႔သည္”ဆုိတာေလးကို သြားသတိရမိပါတယ္။

ပုိလုိ႔လည္းခံစားလုိ႔ရသြားပါတယ္။

 

အခုေခတ္မွာ ေငြရွိရင္ ဘာမဆုိ လြယ္လြယ္နဲ႔၀ယ္ရေတာ႔ လူေတြကလည္း သုံးတာ စြဲတာ ပစၥလက္ခတ္နုိင္လာတာကို

ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတြ႔လာရပါတယ္။

အလြယ္ကူဆုံးေနရာေလးေျပာရရင္ ေခါက္ဆြဲဆုိင္မွာ သြားစား ရင္ မုန္ညင္းခ်ဥ္ကို ပုဂံေလးနဲ႔ထည္႔ေပးတတ္ပါတယ္။

မကုန္ဘဲက်န္ေနေတာ႔လဲ သြားေပါ႔ အမူိက္ေတာင္းထဲကို။

သူမ်ားနုိက္စားထားတာကို ဘယ္သူက ယူစားမလဲေနာ။

တကယ္ျပန္တြက္ၾကည္႔ရင္ ဒီမုန္ညင္းခ်ဥ္ေလးျဖစ္လာေအာင္လုပ္ကိုင္ရတာကလဲ နည္းပညာအဆင္႔ဆင္႔နဲ႔ပါ။ေနာက္ အသုံးျပဳတဲ႔ကုန္ၾကမး္ အမ်ားၾကီး

ရင္းႏွီးျပီးမွ ဒီအခ်ဥ္ေလးျဖစ္လာတာပါ။

စကတည္းက အမ်ားၾကိးထဲ႔ မကုန္ေတာ႔ သြန္ပစ္အလြန္ကို နွေမ်ာစရာ ေကာငး္လွပါတယ္။

အဲေတာ႔ အခုလုိ ထည္႔ေပးမယ္႔အစား ပုဂံလုံးနဲ႔ထည္႔ေပးထား လုိသေလာက္ယူစားရင္ အလဟႆမျဖစ္နုိင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔၊

က်ေနာ္တုိ႔ ၀န္းက်င္မွာ အထူးသျဖင္႔ျမဳိ႔ေပၚမွာ ဘာမဆုိ ၀ယ္လုိ႔ အလြယ္ရေနေတာ႔ အားလုံးက တန္ဘုိးသိပ္မထားၾကပါဘူး။

တကယ္တမ္းေတာ႔  ကုိယ္ ကုန္နုိင္ရုံ ေလာက္သာထည္႔သင္႔ လုိအပ္သေလာက္သာ အသုံးျပဳသင္႔တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

စည္းကမ္းတက်နဲ႔ကုန္နုိင္ရုံေလာက္သူ သုံးမယ္ဆုိရင္ လူမ်ားမ်ားလဲ အသုံးျပဳလို႔ရသလုိ ေငြကလဲ ကုန္သင္႔တာထက္ပုိမကုန္မွာေတာ႔

ဧကန္ပါဘဲ။

“ကုန္နုိင္ရုံထည္႔ လုိသေလာက္သုံး” ဆုိတာေလးကို 

လုိက္နာ ေစာင္႔ထိန္းဘုိ႔ဆုိတာကလဲသိပ္မခက္ခဲ႔တဲ႔အလုပ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။

ဒီလုိအလဟႆ မျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းလုိ႔လုပ္မယ္ဆုိရင္

တစ္ေစ႔ တစ္ဆုပ္ တစ္မူတ္ တစ္ခြက္ကေန တစ္အိတ္ တစ္ပံုး ျဖစ္လာနုိင္ပါတယ္။

ကဲ အခုက စလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ေရာ ကိုယ္႔အနီးအနားမွာရွိေနတဲ႔ ေမာင္ေတြ ညီမေတြ သားသမီး တူ တူမေတြ

တပည္႔ ေတြ ကုိယ္႔ ၀န္ထမ္းေတြကုိ စည္းရုံးလုိ႔ ဒီအက်င္႔ေလးကို ေမြးျမဴလုိက္ၾကမယ္ဆုိရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး

(1-10-2011)