“မစြဲစေကာငး္ ……….စြဲစေကာငး္………………”(တရားရုံးရဲ႔အေၾကာင္း)

 

ျပီးခဲ႔တဲ႔ဥပုဒ္ေန႔က ကိုေအာင္ေမာင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိ္င္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

မေတြ႔တာၾကာေတာ႔လဲအေၾကာင္းအရာစုံေျပာမကုန္နုိင္ေပါ႔။

ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းက သူတုိ႔လုပ္ငန္းတင္မွာမကဘဲလုပ္ငနး္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား

မွာ အေၾကြးေတာင္းမရတာေတြ အေၾကြးဆုံးတာေတြ ဆုိင္ပိတ္ေျပးတာေတြ ပုိပိုမ်ားမ်ားလာ တာကုိေျပာျပပါတယ္။

လက္ရွိအေနအထားအတုိင္းေျပာရမယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔မနး္ေလးမွာေရာငး္ၾက၀ယ္ၾကတာအားလုံး အေၾကြးစနစ္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။

ျမဳိ႔ထဲကဆုိင္ေတြေရာ နယ္သမားေရာ အေၾကြးခ်ေပးမွေရာငး္ရတာပါ။.

လက္ငင္းဆုိတာ စူပါမတ္ကက္ၾကီးေတြဘဲ ရပါတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲက လက္လီဆုိင္ေလးေတြေတာင္မွ ထုိက္သင္႔သေလာက္အေၾကြးေပးရပါတယ္။

ပစၥည္းတစ္ခုထဲကုိ ထုတ္လုပ္တဲ႔ကုမၸဏီေတြေပါလာေတာ႔ ေစ်းကြက္လုတဲ႔တုိက္ပြဲက

ပုိမုိျပင္းထန္လာပါတယ္။

အဲေတာ႔ အျပဳိင္အဆုိင္ေစ်းေလ်ာ႔ျပီး အလုအယက္ အေၾကြးေပးၾကပါတယ္။

ကုန္ေၾကြးကို တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ကေန အေရအတြက္မ်ားမ်ားယူရင္ လနဲ႔ခ်ီျပီးေပးထားၾကပါတယ္။

ေရာင္းသူေတြက ၀ယ္သူေတြကုိ  အဲဒီလုိ အလုိလုိက္ေတာ႔ “ဘာ၀ယ္၀ယ္အေၾကြးရမွ “ဆုိတဲ႔စနစ္

ၾကီးက အလုိလုိအတည္ျပဳျပီးသားျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။

 

@@@@@@@@@@@@@@@  @@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@

အဲလုိ အေၾကြးလြယ္လြယ္ယူလုိ႔ ရတယ္ဆုိေတာ႔ကုန္သည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ေငြကုိလွည္႔သုံးတတ္လာၾကပါတယ္။

ေရာင္းလုိ႔ရတဲ႔ေရာငး္ေၾကးထဲကေန သူမ်ားအေၾကြးကို မဆပ္ေသးဘဲ

ေပးရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ရက္မေရာက္မျခင္း လွည္႔သုံးပါေတာ့တယ္။

အဲလုိလွည္႔မသုံးတဲ႔လူဆုိရင္ “ လူႏုံ လူအ”စာရင္းထဲမွာပါေနသလုိလုိ ။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ အေၾကြးလြယ္လြယ္ယူျပီး သူမ်ားကို အေၾကြးလြယ္လြယ္ျပန္ခ်ေပးပါတယ္။

(ကုိယ္တစ္ဆင္႔ျပန္ေပးတဲ႔လူက မေပးေတာ႔ ကိုယ္ကလဲစိုက္မေပးနုိင္ အဲေတာ႔ပင္ရင္းစေပးတဲ႔လူက အနစ္နာခံေပါ႔)

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ လုပ္ငနး္အသစ္ေတြခ်ဲ႔ျပီး အပုံေျပာငး္ၾက

(မေအာင္ျမင္ေတာ႔ သုံးထားတဲ႔ေငြက ျပန္ထြက္မလာ)

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ ေရႊ၀ယ္လုိက္္ အိမ္၀ယ္လုိက္ ကား ၀ယ္လုိ္က္ သူမ်ားပုိက္ဆံနဲ႔

အလုပ္ေတြျဖစ္ေနၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒီအထဲမွာ ဘုရားအမေက်ာင္းအမအမည္ခံလုိ႔ လွဳဒါန္းသူကလဲရွိျပန္ပါေသးတယ္။

သူမ်ားပုိက္ဆံနဲ႔ေပါ႔။

တစ္ခ်ဳ႔ိကေတာ႔သူမ်ားအေၾကြးကိုမေပးဘဲ သူမ်ားကိုေငြတုိးနဲ႔တစ္ဆင္႔ျပန္ေခ်းတာတုိ႔

စုေၾကးလုိက္တာတုိ႔ ၊တက္မယ္ထင္တယ္႔ပစၥည္း၀ယ္ေလွာင္တာတုိ႔၊

ေစ်းတက္မယ္ထင္တဲ႔ ေျမကြက္ေတြ၀ယ္ျပီးဥထားတာတုိ႔စိတ္ကူးေပါက္သမွ်

ေလွ်ာက္လုပ္ထားၾကပါေတာ့တယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕ေတာ႔ လဲ ေလာင္းကစားဘက္မွပုံေအာပါတယ္။

အဲဒါေတြရဲ႕အက်ဳိးဆက္ကေတာ႔ တစ္ေနရာရာမွာထစ္သြားျပီဆုိတာနဲ႔

လုပ္ငနး္လည္ပါတ္မူ႔ေတြရပ္ဆုိင္းသြားပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာေတာ႔ရစရာရွိသူနဲ႔ေပးစရာရွိသူၾကားမွာ ျပႆနာတက္ပါေတာ႔တယ္။

အဲလုိျဖစ္လုိ႔ကေတာ႔အျပင္မွာ လူမူ႔ေရးအရေျပလည္ေအာင္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ၾကိတ္လုိ႔အရင္ညွိၾကပါတယ္။

ညွိလုိ႔မရရင္ ဒါမွမဟုတ္ မေပးဘူးလုိ႔ ဘူးခံျငင္းေနရင္တာ႔ တရားစြဲဘုိ႔ျပင္ဆင္ၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒီလုိတရားစြဲတယ္ဆုိတာလဲ တကယ္႔ကိုေနာက္ဆုံးအဆင္႔ေရာက္မွစြဲၾကတာပါ။

 

ျမန္မာျပည္မွာက “တရားရုံး”ဆုိတာၾကီးကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္မေရာက္ေအာင္

ေရွာင္ၾကပါတယ္။

ေရွးအဂၤလိပ္လက္ထက္ကတည္းက အဲဒီကိုသြားဘုိ႔ေၾကာက္ၾကတာအခုထိပါဘဲ။

တရားရုံးဆုိတာက ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သာမာန္လူေတြ နဲ႔မသက္ဆုိင္တဲ႔ေနရာ၊

သာမန္ေန႔စဥ္သုံးစကားေတြေျပာလုိ႔မရတဲ႔ေနရာလုိ႔ ထင္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

ထင္လဲထင္ေလာက္စရာပါဘဲ။

တရားရုံးမွာေျပာတဲ႔စကားကလဲ ခန္႔ျငားေအာင္ေျပာတာလား၊

ဒါမွွမဟုတ္မ်က္႔ေစလည္ေအာင္ဘဲတမင္ေျပာတာလား ေတာ႔မသိဘူး။

နားေထာင္လုိ႔ခက္တာ ေသခ်ာနားမေထာင္ဘဲ ေျဖလုိ္က္ရင္ အမွန္ကေနအမွားျဖစ္သြား တာကေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။

အမူ႔တစ္ခုျဖစ္ျပီဆုိရင္ ရဲစခနး္သြားရ ေရွ႔ေနဆီသြားရ

 ဟုိသြားရ ဒီသြားရနဲ႔အေတာ္ေလးအလုပ္ရွုပ္ပါတယ္။

အမူဆုိင္ျပီဆုိျပန္ေတာ႔လဲ ရုံးသြားရ ေစာင္႔ရျပဳရ နဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ေလးေပးရသလုိ

ေရွ႔ေနခ ဘာခ ညာခနဲ႔ ကုန္တာက လည္းမနည္းျပန္ပါဘူး။

အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းက အေျပာသမား က်ေနာ္က နားေထာင္သမား။

သူေျပာျပသြားတဲ႔အေၾကာငး္ေလးကေတာ႔……………………………..

???????????????  ???????????????????? ???????????????????? ???????????????

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လဲ အေၾကြးဆုံးတဲ႔အမူ႔တစ္ခုမွာ သက္ေသအျဖစ္ပါဘူးတယ္ေလ။

ေစ်းထဲက ဆုိင္တစ္ဆုိင္က စီးပြားပ်က္စအခ်ိန္မွာ ရစရာရွိတာေတြကုိေပးဘုိ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္သြားေတာင္းလဲမေပးဘူး။

ဒီေန႔ေတာ႔ေစ်းေရာင္းမေကာင္းလုိ႔ ေနာက္ရက္မွေပးမယ္တုိ႔၊

ေငြလႊဲကမေရာက္ေသးလုိ႔ ဘဏ္ကမထုတ္ရေသးလုိ႔နဲ႔

အေၾကာငး္အမ်ဳိးမ်ဳိးျပတာေပါ႔။

စီးပြားပ်က္ဘုိ႔နီးလာျပီးဆုိတဲ႔ဆုိင္ေတြကို ၾကည္႔လုိက္ရင္ ကတိပ်က္တာက အရင္စတာဘဲ။

ေပးစရာရွိတာကို ေန႔ေရႊ႔ညေရႊ႔လုပ္ေနရင္သတိသာထားေပေတာ႔။

မၾကာခင္အဲဒီဆုိင္ စီးပြားပ်က္သြားတာဘဲ။

အေၾကြးေပးစရာရွိတာေတြကို မေပးနုိင္ေတာ႔လူမူ႔ေရးအရေခၚညွိဘုိ႔ လုပ္ရပါေတာ႔တာေပါ႔။

အစက ေတာ႔ ေစ်းရုံးျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ကြက္ရုံးမွာျဖစ္ျဖစ္ေခၚျပီး စကားေျပာၾကမယ္လုိ႔သူတုိ႔ကိုလွမ္းသတင္းေပးလုိ္က္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ အဲဒီဆုိင္ပုိင္ရွင္  လူက” အဲလိုေတာ႔မလုပ္ပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရုံးမွာဘဲေျပာၾကရေအာင္ပါ”

လုိ႔ေတာင္းပန္တာနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ရုံးမွာဘဲ ေတြ႔ျပီးစကားေျပာဘုိ႔စီစဥ္လုိ္က္ရပါတယ္။

အမွန္ကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔က အဲဒီလူကုိ ညွာလုိက္တာပါ။

ဒါေပမယ္႔ ခ်က္ျခင္းမလာပါဘူး။

သြားေခၚလုိ္က္ရင္လာမယ္ေျပာေပမယ္႔ မလာပါဘူး။

ေလးငါးေျခာက္ၾကိမ္ ပင္႔မွ ကိုယ္ေတာ္က ၾကြလာပါတယ္.။

အဲေတာ႔ လဲေျပာၾကညွိၾကေပါ႔။

သူ႔ကို ေပးစရာရွိတာမွန္တဲ႔အေၾကာငး္ ဒီေငြကို ဘယ္ေန႔ေနာက္ဆုံးထားေပးမယ္ဆုိတဲ႔

အေၾကာငး္ပါတဲ႔ စာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ခ်ဳပ္ဘုိ႔လုပ္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔သူက ဘယ္ေန႔ေနာက္ဆုံးဆုိတာကိုေတာ႔ လက္သင္႔မခံဘူး။

သူ႔အခုလက္ရွိဖြင္႔ထားတဲ႔ဆုိင္ေရာငး္ျပီးရင္ အကုန္ေပးမယ္ဆုိေျပာျပန္ပါတယ္။.

အဲဒါနဲ႔ဘဲညွိၾကရတာေပ႔ါ။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ဆုိင္ခန္းေရာငး္ရလုိ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီျပင္ေနရာက ပိုက္ဆံရရင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္

ေပးပါမယ္ဆုိတာကုိ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။

လက္မွတ္ထုိးေပးျပီးလုိ႔ႏွစ္သာကုန္သြားတယ္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွလဲမရ

လူလည္းမလာဆုိေတာ႔ ေရွ႔ေနကေနတစ္ဆင္႔ တရားစြဲဘုိ႔ျပင္ရပါတယ္။

တိုတုိေျပာရရင္ တရားရုံးက ဒီအမူ႕ကိုလက္ခံလုိက္တယ္ဆုိပါစုိ႔။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ တရားရုံးေတာ္ေပၚမွာ ရင္ဆုိ္င္ၾကဘုိ႔ အသင္႔ျပင္ၾကရပါေတာ႔တယ္။

$$$$$$$$$$$$$$$$$  % $$$$$$$$$$$$$$$$$ %$$$$$$$$$$$$$$$$%

တစ္ရက္ေတာ႔ ေရွ႔ေနက လာမယ့္ တနလၤာေန႔မွာရုံးခ်ိန္းရွိတယ္ တရားရုံးကို မနက္ဆယ္နာရီ

ေရာက္ေအာင္လာခဲ႔ပါေျပာပါတယ္။

မသြားခင္ညကေတာ႔တရားရုံးမွာရင္ဆုိင္ရမယ္ဆုိေတာ႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာျမင္ဘူးတဲ႔

တရားခြင္ေတြကုိ ေျပးျမင္မိပါတယ္။

အထူးသျဖင္႔ ကုလားကားနဲ႔ အဂၤလိပ္ကားေတြမွာပါတတ္တဲ႔ တရားခြင္ေတြကိုေပါ႔။

တရားသူၾကီးကလဲ ခန္႔ခန္႔ၾကီးစင္ျမင္႔ထက္မွာထုိ္္င္ေန။

ဂ်ဴရီလူၾကီးေတြကလဲ တသီတစ္တနး္ၾကီး။

ႏွစ္ဖက္ေရွ႔ေနေတြကလဲ မာန္အျပည္႔နဲ႔ ထုိင္ေန.။

လာနားေထာင္တဲ႔ဧည္႔႔ပရိသတ္နဲ႔ပါတ္သက္သူေတြကလဲ ရုံးခန္းနဲ႔အျပည္႔။

ေရွ႕႔ေနတစ္ေယာက္က ဟန္ပါပါနဲ႔ေမး။

တစ္ဘက္ေရွ႔ေနက ကန္႔ကြက္။

ျငင္းလုိက္ခုန္လုိက္ၾကတာကလဲ ကိုယ္ဟန္အမူအယာမ်ဳးိစုံနဲ႔ေပါ႔။

တရားသူၾကီးကလဲေသခ်ာနားေထာင္ျပီးေခါင္းေလးတျငိမ္႔ျငိမ္႔ဆုံးျဖတ္

တစ္ခါတစ္ရံ ေျပာလုိက္တာသေဘာက်လုိ႔ျဖစ္ျဖစ္  သေဘာမက်လုိ႔ဘဲဆုိဆုိ

တရားရုံးထဲမွ နညး္နညး္ေလးအုံးအုံးကြ်က္ကြ်က္ျဖစ္သြားရင္ ျငိမ္သက္ဘု႔ိ မဆူဘုိ႔အတြက္

တူကေလးကုိ ဟန္ပါပါနဲ႔ထု။

ဒါကေတာ႔ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပါတဲ႔ တရားခြင္ပါ။

????????????? ???????????????? ???????????????? ?????????????

ခ်ိန္းထားတဲ႔ေန႔ေရာက္ေတာ႔ မနက္ ဆယ္နာရီမထုိးခင္တရားရုံးုကိုအေရာက္သြားလုိက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ရုံးေရာက္ေတာ႔ ရုံးခနး္ေတြတံခါးဖြင္႔ထားတာျမင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ဘက္ကေရွ႔ေနလဲမေတြ႔ပါဘူး။

ဟုိရုံးေဒါင္႔နားကျခံစည္းရုိးနား မွာေတာ႔ လူစုစု။

ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ဒီေနရုံးထုတ္ရွိတယ္ေျပာပါတယ္။

ရုံးထုတ္မွာ ပါတဲ႔ အခ်ဳပ္က်ေတြရဲ႕ မိသားစုေတြကလာေတြ႔ဘုိ႔ေစာင္႔ေနၾကတာလုိ႔ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္လဲဟုိၾကည္႔ဒီၾကည္႔နဲ႔သြားရင္းရုံးအျပင္ဘက္နားမွာေတြ႔တဲ႔

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၀င္ထုိင္လုိ္က္ပါတယ္။

က်ေနာ္၀င္ထုိင္တဲ႔စားပြဲနဲ႔မ်က္ေစာင္းထုိးေလာက္မွာေတာ႔အက်ီအျဖဴ၀တ္ထားတဲ႔လူသုံးေယာက္

ထုိင္ေနပါတယ္။

ဟုိေန႔ညက မန္ယူရွဳံးသြားတဲ႔ပြဲအေၾကာင္းကိုစားျမဳံ႔ျပန္ေနၾကတာပါ။

ေဆးလိပ္မီးခုိးေထာင္းေထာင္းထေအာင္ဖြာသလုိကြမ္းကလဲတဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ပါဘဲ။

သိပ္မၾကာခင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ကလုိက္မယ္႔ေရွ႔ေနအဖြဲ႔ေရာက္လာပါတယ္။

သူတုိ႔က ဒီလက္ဘက္ရည္ဆုိင္ထဲမ၀င္ဘဲေနာက္တစ္ဆုိင္ေျပာင္းဘုိ႔ေျပာပါတယ္။

ဒီဆုိင္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔ဆုိင္ေလးကိုေျပာင္းထုိင္ေတာ႔ ေရွ႔ေနက က်ေနာ္႔ကုိဘယ္လုိေျဖရမယ္

ဆုိတာသင္ေပးပါတယ္။

ဟုိဘက္ေရွ႔ေနက ေမးတာကုိ ေသခ်ာနားေထာင္ျပီးမွေျဖဘုိ႔။

ေနာက္က်ေနာ္တုိ႔အမူ႔ကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ ဘယ္လုိေျဖရမယ္ဆုိတာကုိ သင္ေပးျပန္ပါတယ္။

သူသင္ေပးလုိ႔အားရေတာ႔ တရားရုံးထဲကို၀င္ၾကပါတယ္။

တရားရုံးထဲ၀င္ေတာ႔ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ “ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ကြမ္းမစားရ “

ဆုိင္းဘုတ္ေတြကေတာ႔ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာခ်ိတ္ထားတာေတြ႔ရပါတယ္။

အျပင္မွာေတာ႔ အမူ႔ဆုိင္မယ္႔သူေတြေရာ ခ်ိန္ဘာဆင္းမယ္႔သူေတြေရာ အေတာ္မ်ာမ်ားက

ေတာ႔ ေရာက္ေနပါတယ္။

ကေလးတုံးကဖတ္စာေလးေတာင္ေျပးသတိရလုိက္ပါေသးတယ္။

“မီးရထားက မလာေသး ခရီးေ၀းသြားမည္႔သူလဲပါသည္”

အေတာ္ေလးေနေတာ႔မွ က်ေနာ္ေရွ႔ေနက

“ ေဟာတရားသူၾကီးလာျပီ”ဆုိလုိ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေစ ာေစာက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတြ႔

ခဲ႔တဲ႔သူထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါတယ္။

လက္ထဲမွာေတာ႔ စီးကရက္မီးခုိးေလးက တလူလူ။

ပ်စ္ကနဲကြမး္လွမး္ေထြးလုိက္ပုံေလးကလဲ လွမွလ

အဲဒီမွာသေဘာေပါက္လုိက္တာက ခ်ိတ္ထားတဲ႔ဆုိင္းဘုတ္က က်ေနာ္တုိ႔လုိခဏလာသူအတြက္သာ

ရည္ရြယ္တယ္ဆုိတာကိုပါ။

နာရီၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဆယ္႔တစ္နာရီထုိးခါနီးေနပါျပီ။

သူေရာက္ျပီးခဏေနေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔အမူတြဲအရင္တင္မယ္ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္အစစ္ခံရတဲ႔အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔ က်မး္က်ိန္ရတာေပါ႔ဗ်ာ။

အဲဒီက်မး္က်ိန္လႊာထဲပါတဲ႔စာေတြကို စားပြဲခုံေပၚမွာကပ္္ေပးထားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ စုတ္ေနေတာ႔ အားလုံးကုိေတာ႔ ဖတ္လုိ႔မရပါဘူး။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ အေတာ္ေလးကို ပက္ပက္စက္စက္ က်ိန္စာတုိက္ထားတာ

ကေတာ႔ေသခ်ာပါတယ္။

လိမ္ညာေျပာရင္ အရလာမယ္႔ အျပစ္ေတြကမ်ားမ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာလုိ႔ရလာမယ္႔

အက်ဳိးကေတာ႔ခပ္နည္းနည္း။

ေရွးကတည္းက သုံးလာတာ အခုထိဆုိေတာ႔ ေခတ္မမီေတာ႔ဘူးလုိ႔ေျပာရင္လဲရပါတယ္။

တရားခြင္စျပီဆုိေတာ႔ တစ္ဖက္ေရွ႔ေနက ထုံးစံအတုိင္း နာမယ္ေတြဘာေတြမွတ္ပုံတင္

ေတြ စေျပာရေတာ႔တာေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔ေျပာတာကို လက္ႏွိပ္စက္ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ရုိက္ျပီးမွတ္တမ္းတင္ပါတယ္။

စာရြက္တစ္ရြက္ကုန္သြားလုိ႔ေနာက္တရြက္လဲရင္ခဏေစာင္႔ေပါ႔။

(ကြန္ျပဴတာနဲ႔သာရုိက္ျပီးမွတ္တမ္းတင္မယ္ဆုိရင္ အေတာ္ေကာငး္မယ္လုိ႔ေတြးမိပါရဲ႕)

ေရွ႕ေနေမးတဲ႔ေမးခြန္းေတြက က်ေနာ္အတြက္ မနည္းနားေထာင္ျပီးေျဖရတာလဲ

စိတ္အေတာ္ရွုပ္ပါတယ္။

သူတုိ႔ေျပာတဲ႔ျမန္မာစကားလုံးကို သာမန္ေန႔စဥ္သုံးစကားလုံးျဖစ္ေအာင္ဘာသာျပန္ရတာကလဲ

အလုပ္တစ္ခုလုိျဖစ္ေနေတာ႔ စိတ္တင္းက်ပ္တာေပါ႔။

“ဒီရစရာ ရွိတဲ႔ ေငြေတြကို ေပးျပီးတာ ဟုူတ္လား မဟုတ္ဘူးလား”လုိ႔ တည္႔တည္႔မေမးဘဲ

စကားလုံးကို ရွုပ္ေအာင္ ေကြ႔၀ုိက္ေမးေနေတာ႔ မွားေျဖမိမွာလဲစုိးတာအမွန္ပါဘဲ။

အျပင္မွာဘယ္လုိမွန္မွန္ တရားရုံးေတာ္မွာထြက္တဲ႔ထြက္ခ်က္က အတည္ျဖစ္သြားမွာကုိး။

အဲေတာ႔ မွားမေျဖမိေအာင္သတိထားေနရေတာ႔ စိတ္တင္းက်ပ္တာေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႔ေအာက္ကသာေမးလုိက္ေျဖလုိက္လုပ္ေနေပမယ္႔ တရားသူၾကီးၾကည္႔ရတာ

က်ေနာ္စစ္ေဆးေနတာေတြ ေမးျမန္းေနတာေတြကို စိတ္၀င္စားပုံမရပါဘူး။

ထုိင္သာေနတယ္ စိတ္ေတြက အေ၀းလြင္႔ေနသလုိပါဘဲ။

အဲဒါနဲ႔ဘဲနာရီ၀က္ေလာက္ေပးျပီးေတာ႔ ျပီးသြားပါတယ္။

တကယ္အေမးအေျဖလုပ္တာက နာရီ၀က္။

က်ေနာ္ေနာက္မွာ အမူစစ္မယ္႔သူေတြအမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးတယ္ေလ။

ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပီးမယ္မသိဘူး။

ခဏေလးနဲ႔ျပီးရမယ္႔အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္တိက်ေအာင္မလုပ္ေတာ႔

အလုပ္ပ်က္အကုိင္ပ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္လူပန္း။

အဲေတာ႔လဲ ေငြကုန္တာ မကုန္တာ ျပန္ရတာ မရတာထက္ အလုပ္လုပ္

ရမယ္႔အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆ ျဖဳန္းတီးေနသလုိျဖစ္ေနတာေပါ႕။

ဒီေတာ႔လဲ တစ္ခုခုျဖစ္လုိ႔ တရားစြဲမယ္ၾကံရင္အခ်ိန္ကုန္ ေငြပန္းဆုိတာကို

ေၾကာက္ေတာ႔ အျပင္မွာညွိဘုိ႔ဘဲၾကဳိးစားပါေတာ႔တယ္ဗ်ာ။

&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&

အဲဒါကေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းၾကဳံတာ။

က်ေနာ္တုံးကေတာ႔ လဲ သိပ္မထူးပါဘူး။

ရုံးခ်ိန္းဆုိတာနဲ႔သြားလုိက္ မနက္ကိုးနာရီခြဲအေရာက္။

ရုံးေရာက္ေတာ႔ဟိုနားထုိင္ ဒီနားထုိင္။

လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကုိ လူတစ္အုပ္ၾကီးနဲ႔ထုိင္။

ရုံးဖြင္႔ခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ ဟုိဘက္ကလူကမလာနုိင္လုိ႔ရက္ခ်ိန္းယူ၊

တစ္ခါ ကိုယ္႔ေရွ႔ေနက ရက္ခ်ိန္းျပန္ယူ၊

ရုံးကအစည္းအေ၀းဆုိျပီးရက္ခ်ိန္းျပန္ယူနဲ႔

သုံးေလးခါခိ်န္းမွ တစ္ခါေလာက္သာအမူ႔စစ္ျဖစ္ပါတယ္။

အဲေတာ႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာလာတာေတာင္အမူ႔ကမျပီး။

စစ္ျဖစ္တဲ႔ေန႔ၾကျပန္ရင္လဲ ပထမဆုံးတင္တဲ႔အမူ႔တြဲမပါရင္ေတာ႔

ကိုယ္႔အလွည္႔မေရာက္မျခင္းေစာင္႔ေပေတာ႔။

ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လုိ႔မွ မစစ္ရေသးရင္ သြားေပေတာ႔

ထမငး္ဆုိင္လူတစ္အုပ္တစ္မၾကီးနဲ႔။

မနက္ကိုးနာရီေလာက္ေရာက္ေနတာ ညေနသုံးနာရီေလာက္မွ ျပီးတဲ႔အခါျပီး။။

ၾကာေတာ႔လဲ ဒီလုိအမူ႔ဆုိင္ရမွာ တကယ္ကိုေၾကာက္လာပါတယ္။

အမူ႔ကဘယ္လုိေနမယ္မသိ ကုန္လုိက္တဲ႔ပုိက္ဆံေသာက္ေသာက္လဲ။

ဟိုအတြက္ဒီအတြက္ တထြက္ထဲထြက္ေနတာပါဘဲ။

အဲေတာ႔လဲ ေတာ္ရုံတန္ရုံ နစ္နာရုံေလာက္နဲ႔တရားမစြဲဘဲ

ၾကီးေသာအမူ႔ငယ္ ငယ္ေသာအမူ႔ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ရေတာ႔တာပါဘဲ။

သူမ်ားေတြဆီမွာေတာ႔ မေရာက္ဘူးလုိ႔ ဘယ္လုိတရားရင္ဆုိင္ၾကတယ္ဆုိတာမသိပါဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ႔ ဒီအတုိင္းမုိ႔ တရားရုံးသြားရမယ္ဆုိရင္

“သားသားေၾကာက္ေၾကာက္ပါဘဲ”

(ထစ္ကနဲ႔ရွိ တရားစြဲလုိက္ပါလား ဟု တုိက္တြန္းတတ္ေသာအေ၀းမွ မိတ္ေဆြအတြက္အမွတ္တရ)

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါေလး

(5-2-2012)