အသက္ ၂၄ နွစ္ ။

ခိုင္မာတဲ့အယူအဆ အေတြးအေခၚေတြ

ဘဝအတြက္ ၿပင္းၿပတဲ့ ယံုႀကည္ခ်က္ေတြ စိတ္ကူးေတြ

တခုခုေတာ့မရိွခဲ့တာ ကိုးလို ့ကန္ ့လန္ ့အရြယ္မို ့လုိ ့လား ?

ေပေပေတေတ ေလလြင့္တာလဲမဟုတ္

ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ပ်က္စီးတာလဲမဟုတ္ပဲနဲ ့ အဖက္ဆယ္လို ့မရေအာင္ ၿပာေလာင္ခက္တဲ့စိတ္တခု ..

ထိန္းမရတာ ..တစံုတခုေႀကာင့္ဆို ဘဝကို ၿပင္ဆင္ခ်ိန္သတ္မွတ္ဖို ့သင့္ေနၿပီထင္တယ္ ။

ငါတို ့စိတ္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ နုိင္ငံေရးေတြ အသာထား ။

လိုက္မမီတဲ့ ေခတ္မီွပညာေရးေတြလဲ ေဘးမွာခ်ထား ။ အၿပံဳးတပြင့္အတြက္ အခ်ိန္ကိုအသံုးၿပဳခြင့္မေပးနိုင္ ။

ဆိုးဝါးတဲ့အစားအစာေတြကို အမီွၿပဳၿပီး ခပ္ယဲ့ယဲ့ရွင္သန္ရတာ .. ဘာကိုမွစိတ္ခံစားခ်က္မရိွဘူးလို ့ေတာ့ .. မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။

မနက္ၿဖန္ အသက္ရွဴဖို ့ ဒီေန ့.. ငါ့ အတၱကို ခ်နင္း ။ စာရိတၱကို ၿခံခတ္ ။ အက်င့္သိကၡာကို အေမွာင္ခ်ၿပီး ..

ဆာေလာင္မႈမွန္သမွ် ေတာက္ေလာင္တာ .. တြယ္တာမႈနည္းၿပီးအႀကင္နာကင္းမဲ့တယ္ေတာ့ .. မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။

ရႈပ္ေထြးတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ အပူအပင္ကင္းစင္တဲ့ဘဝတခုကို လိုက္ရွာရတာ

ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္တဲ့ ေသြးေအးအသက္မဲ့တဲ့ အလုပ္သေဘာေဆာင္တဲ့ အၿပံဳးတုေတြပဲ ရွင္သန္လာခဲ့တယ္ ။

အေယာင္ေဆာင္ လူစိမ္းေတြႀကား ၊ ေႏြးေထြးမႈမရိွတဲ့ စကားသံေတြႀကား ၊ ေဖးမမႈမရိွတဲ့ ေအးစက္စက္လက္ေတြႀကား ၊

အံႀကိတ္ မ်က္လံုးစံုမိွတ္ ထင္ရာစိုင္းရတာ .. အေႀကာင္းၿပစရာ သက္ေသတခုေကာင္းေကာင္းရိွလုိ ့ေတာ့ .. မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။

အၿပံဳးေတြႀကားမွာ ရက္စက္တဲ့ မိုးေတြ မုန္တိုင္းထန္ခဲ့တာ လူလိမၼာမၿဖစ္ခ်င္လို ့ေတာ့ .. မဟုတ္ဘူးေပါ့ ။