အျမစ္ေတြ ႐ွည္လ်ားလြန္းလိုက္တာ …
ငါဟာ ဘာသစ္ပင္ပါလိမ့္ကြယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္း
သစ္႐ြက္ေတြလိုပဲ…
တစ္ဖြဲဖြဲေၾကြ (ဒီက…)
ေလေျပေလညႇင္းတိုက္မွာကိုေတာင္
ေၾကာက္ေနရတဲ့ေကာင္ေပါ့။

ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာမွ
အလြမ္းေတြက ေတာေမွာက္ရက္ေလတယ္။
(တစ္ဖက္သတ္ပဲ စိမ္းလန္းခြင့္ရတဲ့
ေဟာဒီ့ ေတာအုပ္တဲမွာ
ငါ.. ဘာလို႕ဆက္႐ွင္သန္မွာလဲ)
လူေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းကိုက ညႇီေစာ္နံတယ္။

ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ..
မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ
မနက္ျဖန္ဟာ ဒီကေန႕ျဖစ္ေတာ့မယ္။

နာက်င္ျခင္းဆိုတဲ့အျမစ္ေတြနဲ႕
ေျမႀကီးနက္နက္ထဲတြယ္ကုပ္
ေဟာဒီ့မွာ
မ်က္ရည္ေတြ ငုတ္တုတ္ေျခာက္ခဲ့ရတဲ့ သစ္ပင္ဟာ
ငါ… ပါပဲ။

ေသခ်ာသထက္ ေသခ်ာခ်င္လို႕
တက္ခဲ့ရတဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြသာ မ်ားလာတယ္။
ကမ္းေဝးသြားတဲ့ လေရာင္ကေတာ့
႐ြက္လႊင့္ထြက္သြားလိုက္တာ
ျပန္ကိုမလာေတာ့ဘူး။

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ
မနက္ျဖန္ဟာ ဒီကေန႕ျဖစ္ေတာ့မယ္
ငါဟာ.. ဘာသစ္ပင္ပါလိမ့္ကြယ္။

မင္းခိုက္စိုးစန္