ျခံဳလႊာပါးပါး
လႊမ္းထားတဲ႔ညက
ငါ႔ကိုငံု႔ၾကည္႔ရင္း ေျပာတယ္
နင္ ကဗ်ာေရးေနတာမဟုတ္ဘူးတဲ႔
ကဗ်ာက နင္႔ကိုေရးေနတာတဲ႔ …..။

တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ေၾကြေနတဲ႔

သန္းေခါင္ယံၾကယ္တစ္ပြင္႔ကခဏရပ္ရင္း ေျပာတယ္
နင္ အသံုးခ်ေနတဲ႔ နာရီလက္တံေတြ
နင္႔ကုိ ျပန္လွည္႔ေနျပီတဲ႔….။
ခဏတာဆုိက္လာတဲ႔
သတိတရားေလးကအသိေပးတယ္…။
နင္႔ရင္ခုန္သံေတြက
သဘာဝက အန္က်လာတဲ႔
မုသားေဖာ္စက္ပဲတဲ႔…။
ရုတ္တရက္မုိ႔
အထိတ္တလန္႔
တုိးတိတ္စြာငါ
ငါျပန္သံုးသပ္ၾကည္႔ပါတယ္….။
ပေဟဠိကုိအေျဖညွိျပီး ငါ ခပ္ဟဟကေလး ရီမိတယ္…။
ဒီေတာ႔ လမင္းၾကီးက အလွပဆံုး
မပြင္႔တပြင္႔ အျပံဳးနဲ႔ ျပံဳးျပတယ္…။
မုဆုိးကသားေကာင္ျဖစ္သြားေပမယ္႔
ဒီပင္လယ္ျပင္ၾကီးကုိ ဘာဝဲဂယက္နဲ႔ပဲေတြ႔ေတြ႔
ေျခကုန္လက္ပန္း မက်မခ်င္း…
ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ ငါလက္ပစ္ကူးလုိက္ဦးမယ္….။