ထင္မထားတဲ့ အရိပ္

လူသာလာပါ

အရိပ္ကို ေခၚမလာပါနဲ႔

ထင္မထားတဲ့ အရိပ္က

ငါ့ကို တစကၠန္႔ခ်င္း သတ္ေနတယ္

အတိတ္ကို ေျခရာေကာက္ၾကည့္ေတာ့

ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ အရိပ္က

မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ပူးခ်ည္ကပ္ခ်ည္

စိတၱဇ စုတ္ခ်က္ေတြ

အေရာင္မ်ဳိးစံု ဖိနပ္ေတြနဲ႔

ကမ္းမကပ္ႏိုင္တဲ့ ေလွ

ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီလဲ

အရိပ္က မြန္းတည့္

ငါက ေနမင္းကို ဆြဲေခၚဆဲ

အေဝးကို ေမွ်ာ္တယ္

ဆက္ေလွ်ာက္ေပမဲ့

ေနာက္က်က်န္ခဲ့မွာ ႀကိဳသိ

စိုခ်င္စိုပါေစ

….. …. မခိုေတာ့ဘူး ။

အေမွာင္တံခါးရြက္ကို ေတြ႕ေတာ့

အရိပ္က ရယ္တယ္

ငါက ငိုတယ္

ဆည္းလည္းသံ အလင္းတခ်က္ပြင့္ေတာ့

ငါက ရယ္တယ္

အရိပ္က ငိုတယ္

အရိပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေတာ့

ငါ့ကိုယ္ငါ ေတြ႕တယ္

အရိပ္က ငါ့ကို ဖယ္သြားခ်ိန္

ငါ …… မွိန္ေဖ်ာ့ေပ်ာက္ဆံုး

မငိုေသာ အျပံဳးနဲ႔ ။

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )

Death is the dark backing a mirror needs if we are to see anything.

Saul Bellow

ဒီဒႆနေလးကို မွီျငမ္းၿပီး ေရးထားတာပါ။ ဆရာတာရာမင္းေဝရဲ႕ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုနဲ႔ လူ အက္ေဆးက အသိအျမင္ကို ေသျခင္းတရားဘက္ ႏြယ္ၿပီး ေပါင္းစပ္ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။