ကိုယ္စကားနည္းတဲ့ေန႔ေတြမွာ
ဖိနပ္စင္ေလးဆီေရာက္သြားတယ္
ဖိနပ္စင္ေလးက ကိုယ့္ကိုမၾကည့္ဘူး
ကိုယ္သူ႔အတြက္ ဖိနပ္တစ္ရံေတာင္မွ
ပါမလာတာကိုလည္း သူဂရုစိုက္ဟန္မရွိဘူး
ကိုယ္က သူ႔ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္သူ႔ကိုမွီထားတယ္
ကိုယ္ သူ႔ဆီက စာအုပ္တစ္အုပ္
ယူဖတ္လို႔ မရဘူး
ကိုယ္ သူ႔ဆီက အေအးတစ္ပုလင္း
ထုတ္ေသာက္လို႔ မရဘူး
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွီထားတယ္
“ကမၻာၾကီးဟာဒီ့ထက္ပိုျပီး အတိမ္းအေစာင္းမခံေတာ့ဘူး” ကဗ်ာကို
အဲ့လိုပဲ သူ႔ကို မွီထားရင္း ကိုယ္ေရးခဲ့တယ္
တစ္ေန႔က ကိုယ့္ထီးေဂါက္ေလးနဲ႔
သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္
သူ႔ရင္ဝဆီးနင္းထားၾကတဲ့ ဖိနပ္ေတြထက္
သူ႔ပုခံုးေလး မွီထားခ်င္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ သူ႔ဆီတိုးေစခ်င္တယ္
သူကေတာ့ အရင္လိုပဲ
ကိုယ့္ကို ျပန္မၾကည့္ဘူး
ကိုယ္သူ႔အနား ဝင္ထိုင္တယ္
ဆက္ရက္ေတြ တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ေရတယ္
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚတယ္
ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေျခသံေတြကို နားေထာင္တယ္
ကုိယ္ၾကိဳက္တာတစ္ခုက
သူက ကိုယ္ေဆးလိပ္ေငြ႔နဲ႔
သက္ျပင္းေတြေရာလႊတ္မိတဲ့အခါ
ကိုယ့္ဘက္လွည့္ျပီး
ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ မဟန္႔တာပဲ
ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္သူ႔နား
မနက္ခင္းသတင္းစာ ေစာင့္ယူတတ္လာတယ္
ညေနခင္းအိမ္အျပန္ စိုးရိမ္တတ္လာတယ္
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္သံ ေအာက္ေမ့တတ္လာတယ္
သူကေတာ့ အရင္လိုပဲ
ကိုယ့္ကို ျပန္မၾကည့္ဘူး
ကိုယ္က ေနကာမ်က္မွန္တစ္လက္ရဲ႕ အလင္းလက္ဆံုးေန႔တစ္ေန႔အေၾကာင္းနဲ႔
ဘက္ထရီကားေလးတစ္စီးရဲ႕ အေဝးဆံုးခရီးေတြအေၾကာင္း ေျပာတယ္
သူကေတာ့ အရင္လိုပဲ
ကိုယ့္ကို ျပန္မၾကည့္ဘူး
ကိုယ့္ထီးေဂါက္ေလးက အေညာင္းေျပအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်င္တယ္တဲ့
ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ကိုဆက္မွီထားတယ္
ကိုယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွာေနတယ္
သူ သူ႔ကိုယ္သူ ေတြ႔ထားတယ္
ဒီပံုအတိုင္းဆို
ကိုယ့္အိပ္မက္ထဲ
မိုးေတြရြာဦးမယ္ ။ ။

သက္ေထြး
၂၂ရက္ ဧျပီ ၂၀၁၄ ညေန ၅း၅၀