“ ျမစ္က်ဳိးအင္းဝါ ”

စိတ္လက္မာန္ပါ ေသြးထားတဲ့ စြပ္က်ယ္ျဖဴျဖဴေလးဟာ

မပ်ယ့္တပ်ယ္မိတ္ကပ္ပါးျပင္ေအာက္ တလွပ္လွပ္ တုန္ရင္လို႔

ညဟာ မခို႔တရို႕ လက္သည္းေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္တယ္

ညာဘက္လက္ေမာင္းေပၚ ဆံႏြယ္ေတြလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၿပီ

ႏႈတ္ခမ္းပန္းေတြက အနမ္းမိုးေရစက္ေတြနဲ႔ ပြင့္လန္း

အာေခါင္ကႏၲာရေပၚ … အသက္ရႈသံေတြ ေရငတ္လာတယ္

လမင္းကို ပလပ္ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ … ေလးပိုဒ္ေပါင္းၿပီး တစ္ပါဒေခၚေစ

စီးကရက္ … ပုဇြန္တုန္ယမ္း …. လြင္ျပင္ထဲ သေဘၤာကို ရြက္လႊင့္

ခ်ဥ္ .. ခါး … စပ္ … ခ်ဳိ …

အရသာဟာ လွ်ာေပၚမွာ ဝူးဝူးဝါးဝါး တြန္႔လိမ္ေကြးေကာက္

ဆန္႔ဆန္႔ရပ္ေနတဲ့ ေလညင္း

ဇစ္ဆြဲလိုက္တဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ရွည္

ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ သဒၵါမမွန္တဲ့ မိသားစုဝါက်

နယ္ေျမလု သီခ်င္းသံဟာ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ က်ယ္လာတယ္

အနက္ေရာင္ပဲခြပ္ဟာ အဆိပ္သီးကို အေရခြံခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္

ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ တတိယႀကိဳးကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၿပီ

ႀတိဂံေထာင့္ခ်ဳိးထဲ နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ အျပံဳးကို လိုက္ဆယ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘူး

ပင္လယ္ …. သူဟာ ပင္လယ္ပါ ေရခ်ဳိေတြကို မုန္းတယ္

ေယာနသန္လို အျမင့္ထိ ပ်ံသန္းရင္း ………

ျမစ္က်ဳိးအင္း တစ္ခုဟာ ဒူးေထာက္ျခင္းကို စိတ္လိုလက္ရ ဝတ္ဆင္လိုက္ၿပီ

က်ေစ်းအတြက္ ေလွာင္ကုန္ေတြ အျဖစ္မခံခ်င္ေတာ့ …………………

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )