တစ္ခ်ိန္က….

ႀကီးမား က်ယ္ၿပန္႕စြာေသာ ကမၻာႀကီးအား

ကၽြန္မရဲ႕ ပခံုးေပၚမွာ..ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာေပၚမွာ

ႏြမ္းလ်ပင္ပန္းစြာ  သယ္ေဆာင္ခဲ့ရ..

တိတ္ဆိတ္လွတဲ့ အခန္းထဲမွာ

ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ

ဘယ္ေနရာမွာ လဲေလ်ာင္းေနမွန္း မစူးစမ္းနိုင္ခဲ့.။

တစ္ခ်ိန္က…

ေသြးေႀကာထဲအထိ စိမ့္ေနတဲ့ ဖ်ားနာမႈတစ္ခု

ကၽြန္မ ကုစားနိုင္မလား ရွာေဖြမိတယ္..

အသက္၀ိညဥ္ထဲက ေအးၿမလွတဲ့ ေရခဲေတာင္တစ္ခုဟာ

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာမ်ား

ကၽြန္မနဲ႔ေ၀းရာဆီ အရည္ေပ်ာ္သြားေလ မလား

ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရ…

ကၽြန္မ ကယ္ဆယ္ၿခင္းခံရေလမလား….လို႕.။

တစ္ခ်ိန္က…

တစ္စကၠန္႔ရဲ႕ ဆယ္ပံုတစ္ပံု တိုင္းအထိတုိင္

ကိုယ့္ဘ၀နဲ႕ကိုယ္ ေ၀းကြာေနသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ႕

ကၽြန္မ စိုးရိမ္ပူပန္ခဲ့ရ..

ခင္မင္ ၿမတ္နိုးခဲ့ဖူးသူမ်ား ကို ေတာင္

ကၽြန္မကိုရွာမေတြ႕ေအာင္

ပုုန္းေရွာင္ကြယ္၀ွက္… ခံစားခ်က္မ်ားကို လက္စေဖ်ာက္ခဲ့ရ…

က်ိတ္မွိတ္ နာက်င္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ား စြာ…။

အဲဒီေန႔မ်ားမွာ…

တစ္နည္းေၿပာရရင္

အထီးက်န္ၿခင္းဆိုတဲ့ အရာ..

ကၽြန္မ ဘ၀ကို လႊမ္းမိုး အနိုင္ရလိုက္တဲ့အခိုက္

နွလံုးသားရဲ႕ အနက္ရိႈင္းဆံုးတစ္ေနရာက ဂီတကို ကၽြန္မႀကားလိုက္ရတယ္.

အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာ….

 ဘာသာတရားတစ္ခုရဲ႕ လက္ေတာ္ထဲ..

ကၽြန္မ ေႏြးေထြးစြာ တိမ္းညႊတ္ခဲ့ရၿပီ..။

သူဟာ…

ကၽြန္မအတြက္ ဘ၀တစ္ခုဖန္ဆင္းေပးဖို႕

အသက္ရႈခဲ့တဲ့ လူသား ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္..

သူဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ေလၿပည္ညင္းကေလး..

သူဟာ ေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ၿခည္..

သူ႔အလင္းရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေအာက္မွာ

ကၽြန္မ ဘ၀အသစ္အၿဖစ္ တစ္ေခတ္ ၿပန္လည္ ေတာက္ပခဲ့ရ..။

အခု…

ကၽြန္မ ထမ္းထားရတဲ့

၀န္ထုပ္၀န္ပိုးဆန္ဆန္ ကမၻာေဟာင္းႀကီးကို

အေႀကြေစ့တစ္ေစ့ကို ေဆာ့ကစားပံုမ်ိဳးနဲ႕

ေလထဲ ကို လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီ..။

ကၽြန္မလက္ေတြ ေလကမၻာထဲ ၀ဲပ်ံေဆာ့ကစား..

ကၽြန္မရဲ႕ ကမၻာသစ္ကို

ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ၿပန္ၿဖစ္တည္ေစခဲ့ၿပီ…။

အဲဒီ ကမၻာေဟာင္းမွာ

ကၽြန္မ သစ္ပင္တစ္ပင္လို တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ၿမင့္ခဲ့..

အၿမင့္ဆံုးေရာက္လုခ်ိန္

ခုတ္သင္လွဲခ်ခံခဲ့ရ….။

အဲဒီဘ၀ေဟာင္းကို ထာ၀ရ ထားခဲ့ခ်င္ၿပီ..

ဟင့္အင္း  ထားခဲ့ပါၿပီ..။

ေဟာဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ကမၻာသစ္

အခ်စ္ဆိုတဲ့ နူးညံ့တဲ့ ေလၿပည္ညင္းရဲ႕ နယ္ေၿမမွာ

ဖ၀ါးတစ္ဖက္ကို ေၿမမွာသက္ေစလ်က္..

အတိတ္က ခက္ခဲစြာ ရပ္တည္ခဲ့ရတဲ့ သစ္ပင္ဟာ

အခုေတာ့ ရြက္သစ္မ်ားနဲ႕

ေကာင္းကင္ဆီ လက္ဖ၀ါးမ်ား ဆန္႕တန္း

တိမ္သက္တန္႕ေတြကိုေတာင္ လက္ထဲမွာ ဖမ္းဆုပ္လို႕….။။

သြဲ႕သြဲ႕

(Avril Lavigne ၏ Touch The Sky သီခ်င္းအား ခံစားေရးဖြဲ႕ထားပါသည္.)