ေႏြဟာ ဒီလမ္းမထက္မွာ တစ္၀က္ပဲ ခင္းထားျခင္း မဟုတ္..
ျပီးေတာ႔ ကတိုက္ကရိုက္ ျဖန္႔က်ဲထားျခင္းလဲ မဟုတ္..
တစ္ေနရာမွာပဲ ရပ္တန္္႔ထားတဲ႔ ေ၀၀ါးေနေသာ အရာမ်ားသာ..
အရိပ္မည္းေတြသည္လဲ တရိပ္ရိပ္နဲ႔
မ်က္၀န္းေထာင္႔ဆီ ျဖတ္ေျပးလိုက္ ထြက္ေျပးလိုက္ပါ..
ေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာပဲ အကြက္က်က်
ေမ႔ေလ်ာ႔ေနတဲ႔ အျဖစ္..
အေတြးေတြက တိမ္စိုင္ေတြလို လြင္႔ေနလိုက္တာဗ်ာ..
စိတ္နဲ႔ ရုပ္က စည္းတစ္ခုျခားထားသလိုပဲ
ရပ္တည္လို႔ မရခဲ႔…
ေအာ္ ငါကိုငါလဲ မသိခဲ႔ဘူး..
ငါျမင္ေနရတာလဲ မျမင္လိုက္ဘူး..
ငါၾကားေနရတာလဲ မၾကားခဲ႔လိုက္ဘူး..
ရင္ခုန္္သံသည္ေတာင္ တစ္ခ်က္ နဲ႔ တစ္ခ်က္
ဘယ္ေလာက္ေ၀းမွန္းေတာင္ မသိရတဲ႔အျဖစ္
အသက္ကင္းမဲ႔တဲ႔ အျမင္ေတြသည္လဲ
၀ိုး၀၀ါးနဲ႔ ေက်ာက္ခ်ျခင္းခံထားရေပါ႔..
ငါေရာက္ေနတဲ႔ အရပ္ေတာင္ မေျပာႏိုင္ခဲ႔..
ဆုတ္ကိုင္ျခင္း တစ္စံုတစ္ရာမရွိပဲ
ဘာမွ မျမင္မၾကားတဲ႔ ကမၻာမွာ
ေပ်ာ္၀င္ေနသလိုပဲ..
အလိုလို ရပ္တန္္႔ခံ ထားရတယ္..