ပုဂၢလိကညေနခင္းတစ္ခု….
စိတ္ကူးေတြထိုင္ေသာက္ရင္းနဲ ့
ရာသီဥတုအေဟာင္းေတြရဲ  ့အေၾကာင္း
ေျပာေနခ်ိန္ေပါ့ ……။

ထင္မွတ္မထားပဲရြာတဲ့မိုးလို
ျပိဳဆင္းလာတဲ့စကားသံေတြ
ရုတ္တရက္ပဲသည္းထန္သြားတယ္…။

“ဦးေဏွာက္ကိုရတာ
မဆန္းပါဘူး….
ငါကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ
ႏွလံုးသားမွမဟုတ္တာ”တဲ့….
ေသာက္လက္စေကာ္ဖီမွာ
ငါ့အအေတြးေတြသီးကုန္တယ္…။

မတူညီတဲ့ၾကားထဲကပဲ
ႏွစ္ဦးသေဘာတူ
ျငိမ္သက္သြားတယ္…….
မုန္တိုင္းတစ္ခုရဲ  ့
ပထမဆံုးတိတ္ဆိပ္ျခင္းလိုေပါ့..

သူမရဲ  ့အျပဳံးေတြကေတာ့
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ  ့
လႈိွ  ့၀ွက္ခ်က္လိုပဲ
တျဖည္းျဖည္းဆည္းဆာဆန္လာတယ္။

မာန္နတ္ရဲ  ့ႏႈတ္ဖ်ားကိုရဖို ့
ဘယ္လိုမ်ား
ျပင္ဆင္လိုက္လဲလို ့
ငါမေမးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး…
ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္း
ခံစားခ်က္…
သူမအဘိဓာန္ထဲမွာမရွိခဲ့လို ့ပဲ…။

ကႏာၱရထဲကအပင္ကို
ေရလိုတယ္ထင္တာကိုက
ငါစမွားတာပါ……
သူငါ့ကိုလင္းေစခ်င္တဲ့အလင္း
အျခားတစ္ေယာက္ကို
ျမင္လိုျခင္းအတြက္ပဲျဖစ္တယ္။

…….
ငါအျပစ္မေျပာခဲ့ပါဘူး
ပိုးဖလံတစ္ေကာင္လိုပဲ
ငါျမတ္ႏုိးတဲ့မီးအတြက္
ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ့ကို
ေသတတ္ခ်င္ခဲ့တာပါ……။

သူမ သိခဲ့တာက
အလုပ္တစ္ခုဟာ
အေတြးကေနစတယ္တဲ့
ဒါေပမယ့္…….
နင့္အေပၚမွာထားတဲ့
ခ်စ္ျခင္းတရား
မေတြးတတ္ခင္မွာပဲ
ျဖစ္ပ်က္သြားတာပါ……။

သူငယ္ခ်င္းတဲ့လား…..
ေနက်ဲက်ဲတစ္ကြက္နဲ့ေတာ့
ငါ့ေကာ္ဖီခြက္ျပန္ပူလာဖို ့
ဆုမေတာင္းတတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး….
ရာသီေတြလြဲေနတဲ့
ေကာင္းကင္မွာ
ပံုမွန္မဟုတ္ျခင္းကိုက
ေနသားက်ေနပါျပီ…..။

လိုအပ္လို ့ပဲျဖစ္ျဖစ္…..
မလိုအပ္လို ့ပဲျဖစ္ျဖစ္….
ဖ်တ္ခနဲလက္သြားတဲ့
လွ်ပ္စီးလို…
တစ္ခါတစ္ရံသတိရျခင္း
မ်ဳိးေလာက္ရွိရင္ပဲ…
ငါ..ေက်..နပ္..လိုက္..ပါ..ျပီ…..။

                                                     terry(21.4.2011)