မိုးေတြညိဳမည္း မွိဳင္းမွဳန္လို.၊ခုဆို ရြာေတာ့မယ့္ပံုမ်ိဳး။
ေျခလွမ္းေလးနည္းနည္းမွ မသြက္ခ်င္ဘူးလားမမရယ္။ၾကည့္၊ ထီမထင္ ျဖည္းညွင္းစြာ။

    ေျပျပစ္တင့္တယ္ေသာ ကိုယ္ဟန္ကို စြဲမက္ဖြယ္ရာ မေပ်ာက္ေစပဲ
အျမင္မရိုင္းေအာင္ ယဥ္ယဥ္ႏြဲ.ႏြဲ. ေလ်ွာက္တတ္ေသာ အနုပညာကို
သူဘယ္မွာမ်ားသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ပါလိမ့္။

    သပ္ရပ္တိက်ေသာ ေျခလွမ္းေတြတိုင္းမွာ ကို.ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳရာခိုင္ႏွဳန္း
ဘယ္ေလာက္မ်ားထည့္သြင္းထားမွန္း ကၽြန္ေတာ္မမွန္းဆတတ္ခဲ့ပါ။

    ရံုးဆင္းခ်ိန္၊ ရံုးတက္ခ်ိန္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေမာတတ္လာသည္။
ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေသာ လက္ခက္ရည္ဆိုင္ေလးမွေနု၍ ကမာၻတည္မည့္ အလွအပတို.
ေနထြက္သလို လထြက္သလို လမ္းခ်ိဳးေလးမွေပၚလာသည္ကို
ေစာင့္ၾကည့္ ေမာသက္ဘူးပါသလား။

    ေဟာဒီ အမည္မသိရင္ခုန္သံကို အခ်စ္ဟုသာ အမည္တပ္လိုက္ခ်င္သည္။
မမရယ္၊ မမဣေႁႏၵပ်က္ေစဖို. မဟုတ္ပါဘူး။
စုဖြဲ.လာတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြဟာ လိုအပ္ရင္ မိုးအျဖစ္ ရြာက်သလိုမ်ိဳးေပါ့။
မမရဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ အလွထဲမွာ ရင္ထဲက မိုးျမဴေတြေလ၊
တိမ္ေတြလို အံု.သက္ ညိဳ.ရီ လာခဲ့ပါရဲ့။

    တဖြဲဖြဲျဖစ္ျဖစ္၊ တသည္းသည္းျဖစ္ျဖစ္၊ ရြာပါရေစလား ခ်စ္သူ။

    =    =    =    =    =    =    =    =    =    =
    မရဲပဲနဲ. သူေသကိုေသ တိုက္ပြဲကို လိုက္ခဲ့သူတစ္ေယာက္လိုပါမမရယ္။
ေျခလွမ္းေတြက တြန္.ဆုတ္အားေလ်ာ့လို.၊ဒါေပမယ့္……..

    သူ.ေျခလွမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြထက္ ခိုင္မာျပတ္သားလြန္းမွန္း
ကၽြန္ေတာ္သိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မွ လိုက္လာသည္ကို သူသိနိုင္သည္။
သို.ေသာ္ မတိုးမေလ်ာ့ေသာ လမ္းေလ်ာက္ပံု၊ ေအးခ်မ္းစြာရိွေနေသာ အမူအရာတို.ျဖင့္
ေကသဧကရီ တစ္ပါးလို သူ ခန္.ထည္တည္ၿငိမ္လွသည္။

    ေဟာဒီ ရဲ၀ံ့မွဳေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာၾကားရမွာလဲ။
တည္တည္တင္းတင္းေလး တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ဒူးညႊတ္က်မိလိမ့္မယ္။
ဘာလဲလို. ခပ္စိမ္းစိမ္း တစ္ခ်က္ေမးရင္ေတာင္ ေနာက္လွည့္ ေျပးမိလိမ့္မယ္။
တစ္ဆိတ္၊ မႏွင္လိုက္ပါနဲ. မမရယ္။

    “မႏွင္းျဖဴေဇာ္”

    ေဘးခ်င္း မေရာက္တစ္ေယာက္၀ယ္ ေခၚမိသည္။
တိုးညွင္းေသာ္လည္း ၾကားသာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေလကို သူမတံု.ျပန္ပါ။
ေျခလွမ္းမပ်က္ပါ။

    “မမ”

    ေ၀့ၾကည့္လာေသာ မ်က္၀န္း။
တင္းမာျခင္း၊ေျပေလ်ာ့ျခင္း အစြန္းႏွစ္ဖက္လြတ္ေသာ စူးစမ္းအၾကည့္။
ကၽြန္ေတာ္ အားတင္း၍ ဆက္ေျပာမိသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို. ပါရေစ”

     မဆိုစေလာက္ၿပံဳးသည္။
ေျခလွမ္းကို အရိွန္ေလ်ာ့သည္။ အခုမွကၽြန္ေတာ့ ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္လာသည္။
ဘယ္ဘက္ ရင္ခြင္မွ လိွဳက္၍ ပူရွလာသည္။

    “ဒီက…. ေမာင္……”
    “ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ သကၠေက်ာ္ပါ”
    “ေမာင္သကၠေက်ာ္၊ ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ”

    ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရြံ.စြာ ၿပံဳးမိသည္။
မိုးတို. ညိဳ.ညိဳေနေသာ ေကာင္းကင္ကို အဓိပၸါယ္မဲ့ တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။

    “ဆယ္တန္း တစ္ခါက်လို. ေနာက္တစ္ခါေျဖရမွာပါ”

    သူေခါင္းၿငိမ့္သည္။ မ်က္ႏွာနုေျပ၀ယ္ ေဒါသ၊ မာန ဘာမွမေတြ.ရ။

    “ငါ့ေမာင္က…. အဲ၊ ဒီလိုပဲေခၚမယ္ေနာ္”

    ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိသည္။

    “ငါ့ေမာင္က တို.ကို လိုက္ပို.ခ်င္တယ္။ တို.လည္း…..
အင္း…………သေဘာေပါက္ ပါတယ္”

    ရွက္ရြံ.ဟန္မရိွ။ေအးခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာ။

    “ဒါေပမယ့္ငါ့ေမာင္ရယ္၊ မင္းအရြယ္ဟာ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့အရြယ္ဆိုေပမယ့္
စိတ္ကူးမယဥ္သင့္ဘူး”

    အလွ်င္အျမန္ ေျဖရွင္းမည္ျပင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွဳတ္ခမ္းသည္
ကာလိုက္ေသာ လက္ဖ၀ါးနုနုေၾကာင့္ ဆြံ.အ သြားသည္။

    “ငါ့ေမာင္ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္ရင္လည္း မမနဲ. မဆိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္”

    ခဏ ရပ္သြားသည္.ၿပီးမွ

    “မင္း တို.ကိုေတာ့ စိတ္ကူးမယဥ္ရဘူး။ မယဥ္သင့္ေတာ့ဘူး။
ဘာျဖစ္လို.လဲဆိုေတာ့…….”

    ၿပံဳးသည္။ေလ်ာ့ရဲေသာအၿပံဳး။

    “တို.မွာ အိမ္ေထာင္ရိွတယ္”

    ခဏမွ် ေမွာင္မိုက္သြားသည္။ အို…..

    =    =    =    =    =    =    =    =    =
    ေအးစက္စ ျပဳေနသည့္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္က်ိုက္က်ိဳက္သည္။
ၿပီးမွ….

    “ဘယ္ယံုမလဲ စာေရးဆရာရယ္၊ကၽြန္ေတာ္ကစံုစမ္းၿပီးမွလိုက္တာကိုး။

    သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္သည္။

    “ကိုသကၠကို လိမ္တာေပါ့”
    ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိသည္။ အၿပံဳးပီပါမည္လား မသိ။

    “မဟုတ္ဘူး၊တကယ္ဗ်”

    အံကို ႀကိတ္မိသည္။

    “မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း ဦးေဆာင္ေနတဲ့ မိသားစုႀကီးႀကီး တစ္ခုကို
ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဒီလိုနဲ.သူဟာ….
ကုန္သည္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့……”

    ပါးစပ္က ထြက္မရ။ ေျပာ၍မထြက္။ သူလက္ကာျပသည္။

    “ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ၿပီ”
    ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။

    “အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲ ေအာင္ေအာင္ေျဖတယ္။ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားတယ္။           
ႀကိဳးစားပံုေတြ ကေတာ့ ၀တၱဳထဲကလို လြယ္လြယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ျမင္စျပဳလာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ ခင္ပြန္းဆံုးတယ္”

    “ျမန္လိုက္တာ”
    “အတိုခ်ဳပ္ ေျပာတာကိုုးဗ်”

    သူေခါင္းၿငိမ့္သည္။

    “သူအေမြရလိုက္မွာေပါ့”
    “တျပားမွ မရဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ နာက်ည္းစြာေျပာမိသည္။ စာေရးဆရာ မ်က္လံုး၀ိုင္းသြားသည္။

    “သူ အေမြမွဳမွာ ရွံဳးသြားတယ္”
    “ေၾသာ္”
    “ကၽြန္ေတာ္ သူ.ကို သြားေတြ.ေသးတယ္”

    =    =    =    =    =    =    =    =    =    =   
    သူၿပံဳးသည္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေသာ ေၾကကြဲၿပံဳး။

    “ေမာင္ေလးရယ္”
    သူၿပံဳးျပန္သည္။

    “မမမွာ ဒီလိုမ်ိဳး တကယ္ကို ခ်စ္ေနသူတစ္ေယာက္ ရိွပါ့လားဆိုတဲ့
ေက်နပ္ပီတိေလးကို အသည္းထဲစြဲေအာင္ မွတ္ထားလိုက္ပါ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလး ေနာက္ကို ဒီလိုစကား ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာပါနဲ.။”

    “မမ”
    ေျခာက္ျခားစြာ ေခၚမိေတာ့ သူၿပံဳးျပန္သည္။
ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အၿပံဳးကိုခ်ည္း သူၿပံဳးေနပါသလဲ။

    “ေမာင္ေလး၊ ရြံ.ေပတဲ့လက္နဲ. စံပယ္ခူးရင္ ဘာျဖစ္မလဲ”
    တိတ္ဆိတ္စြာ ၿငိမ္ေနမိသည္။
    “စံပယ္ေတြ ေပက်ံကုန္မွာေပါ့၊ ဒါ့အျပင္ မမေလ……..”

    အသံေတြ တုန္ခါလာသည္။

    “အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုမွာ နာမည္ဆိုးရၿပီးၿပီ။
ေနာက္ထပ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း တစ္ခုရဲ့ အၿငိဳျုငင္ကို မခံပါရေစနဲ.ေတာ့”

    ရင္ထဲ၀ယ္ ၿပိဳဆင္းနာက်င္သြားသည္။

    “တစ္ခုေတာ့ ေျပာလိုက္ပါ့မယ္။ မမရဲ့ ဘ၀ထဲမွာေလ၊
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ရူးရူးမိုက္မိုက္ အခ်စ္မ်ိဳးကို မႀကံဳဘူးခဲ့ဘူး၊ အခ်စ္ဆိုတာေတာင္
ရိွခဲ့ရဲ့လား မသိပါဘူး”

    သူေခါင္းငံုသည္။
    “တခါတခါေတာ့ မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္လို လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အင္း……..
ေနာက္ဘ၀မွာ ႀကံဳပါေစလို.လည္း ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးတယ္”

    မ်က္ရည္စ။ ဘာအဓိပၸါယ္နည္း။

    “ဘယ္တုန္းက ဆုေတာင္းခဲ့ ဖူးလဲ၊ သိလားေမာင္ေလး”
    ၿပံဳးသည္။စိုရႊန္းေသာ မ်က္လံုးနွင့္ အလွဆံုးအၿပံဳး။

    “မင္း မမကို လိုက္ၿပီး စကားေျပာတဲ့ ေန.ကပါ ေမာင္ေလးရယ္”
    ……………………………………………………
    ……………………………………………………
    …………………………………………………..
    အမာရြတ္၊ တစ္သက္လံုး မေပ်ာက္ေတာ့မည့္ အမာရြတ္။

    =    =    =    =    =    =    =   
စာေရးဆရာၿပံဳးသည္။
“ေအးေပါ့ဗ်ာ၊ ေယာက်ားတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ႏွစ္ဆယ္မေက်ာ္ခင္မွာ
မမနတ္သမီးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ကို ခ်စ္ဖူးရမွာေပါ့”

    ကၽြန္ေတာ္ ဖြဖြ တိုးတိုးရယ္မိသည္။
    “ေနာက္ေတာ့ေကာ”
    သူဆက္ေမးသည္။
    “သူ……ဆံုးသြားတယ္”
    “ဗ်ာ”
    “ဟုတ္တယ္၊ ကင္ဆာနဲ.”

    ခဏမွ်တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ မေသာက္ျဖစ္ေသးေသာ ေရေႏြးၾကမ္းတို.
ေအးစက္ေနၾကေတာ့မည္။

    “ကဲ၊ စာေရးဆရာ”
    သူ ခပ္ငိုင္ငိုင္ ေမာ့ၾကည့္သည္။
    “က်ဳပ္တို.အေၾကာင္း ၀တၱဳေရးမလား”
    “မေရးဘူး”
    “မေရးဘူး”

    သူ မပီတပီ ၿပံဳးသည္။
    “ဇာတ္လမ္းမွ မရိွတာ”
    ဒီတစ္ခါ ၿပံဳးရသူက ကၽြန္ေတာ္။
    “မေရးလည္းေနေပါ့ဗ်ာ”

    ႏွစ္ဦးသား အေ၀းသို. ေငးမိၾကသည္။
ဘ၀တစ္ခုလံုး အံု.အံု.သည္းသည္း နာက်င္ခဲ့ရတာလည္း ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေတာင္
မဟုတ္ခဲ့ပါလား မမရယ္။ အင္းေလ….. ဇာတ္လမ္းဆိုတာကလည္း အဆံုးအစ ရိွမွကိုး။
အခုေတာ့လည္း……………….

    “အခု ခင္ဗ်ားဇနီးက….”
    သူ.အေမး
    “ႏွင္းျဖဴႏြယ္    တဲ့”
    “ဗ်ာ”

    သူ မ်က္လံုး၀ိုင္းသြားသည္။ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။

    “ဟုတ္တယ္၊ မမရဲ့ အေထြးဆံုးညီမေလး”
    သူ.အၾကည့္ကို တည့္တည့္ျပန္ၾကည့္ရင္း
    “သူဆံုးသြားေတာ့ သူ.မိသားစု တာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္ယူလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ”
    “ခင္ဗ်ား……..သူ.ကို ခ်စ္လို.လား”

    ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိသည္ထင္သည္။
    “အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀မွာ တစ္ခါဆိုရင္ လံုေလာက္ပါတယ္ေလ။
ေၾသာ္၊ကံေကာင္းတာက ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္ရွာပါတယ္”

    ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့ စာေရးဆရာ ေငးငိုင္က်န္ရစ္သည္။
သူ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ ဖြဲ.မည္လား မဖြဲ.မည္လား ကၽြန္ေတာ္ မေတြးေတာ့။

    သူ.အေတြးျမဴေတြ တိမ္လို စုဖြဲ.လာနိုင္ေသာ္လည္း ရြာခ်င္မွရြာပါေစေတာ့။

တစ္ခါတစ္ရံ ညိဳရံုညိဳ၍ ရြာခြင့္မရေသာ မိုးတိမ္တို.လည္းရိွဦးမည္။
ေလအေ၀ွ.၀ယ္ ဟိုသည္ေရြ.လ်ားရင္း ၿပိဳပ်က္ၾကလိမ့္မည္။ ကိုကဖန္တည္း၍မရ။
ေဟာဒီ ကံၾကမၼာ တရားလိုေပါ့။          ။
        (၇.၆.၂၀၀၄ မွာေရးပါတယ္)