အခန္း(၁)

မ်က္ေစ့တစ္ဆုံးအထိျမင္ေနရေသာ ပင္လယ္ျပင္က မိုေမာက္ေနေသာ
လႈိင္းလုံးၾကီးမ်ား အလိမ့္လိမ့္ႏွင့္…။ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ တိမ္တို႔က
ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု…။ခဏတာျဖစ္တည္လာေသာ တိမ္ညိဳတို႔က
ပုံသ႑ာန္တည္ျမဲမႈမရွိဘဲ အမ်ိုဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ ေျပာင္းလဲေနေတာ့သည္။

ကုန္လြန္ခဲ႔ေသာအခ်ိန္တို႔အတြင္းက ရာသီဥတုသည္
ၾကည္လင္ေနခဲ႔သည္။ေကာင္းကင္ျပင္တြင္လည္း တိမ္စုတိမ္ေ၀း စိုးစဥ္းကိုမွ်
မေတြ႔ခဲ႔ရ။ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးက ၾကည္လင္သာယာေနခဲ႔သည္။
သည္ကမ္းေျခမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း….၊၊ေငြေရာင္ျဖဴလြေနေသာ
သဲျပင္တျပန္႔တျပဴးႏွင့္….၊ အပ်င္းေျပ ေကာက္ယူေဆာ့ကစားရန္
ခရုခြံေလးမ်ားလည္း ျပန္႔က်ဲလ်က္ရွိေနခဲ႔သည္။ ေသာင္ျပင္တစ္ေလွ်ာက္
ေျပးလႊားရင္း ျပာလြင္ေနေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုေမာ့ၾကည့္ကာ
လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးလ်က္ သူမေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာရင္း ေဆာ့ကစားေနခဲ႔ဖူးသည္…။
ေသာင္ျပင္မွာတင္က်န္ေနေသာ ေျခရာေလးမ်ားကို ျပန္လည္ေငးေမာၾကည့္ရင္း
သူမေက်နပ္ေနခဲ႔ဖူးသည္။ ေသာင္ျပင္၀ယ္ သူမေရးျခစ္ခဲ႔ေသာ
ကဗ်ာေလးမ်ား..၊ေလထုထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနမည့္ သူမသီဆိုခဲ႔ဖူးေသာ
သီခ်င္းသံမ်ား ၊တစ္ခါတစ္ရံ တီးတိုး၊ တစ္ခါတစ္ရံ
က်ယ္ေလာင္ေပါက္ကြဲခဲ႔ဖူးေသာစကားသံမ်ား၊…..ထိုအရာမ်ားအားလုံး
ကာလၾကာၾကာမေပ်ာက္မပ်က္တည္ျမဲေနပါ့မလား…ဟု သံသယတစ္စြန္းတစ္စ
ရွိခဲ႔ေပမင့္ ျပာလြင္ၾကည္လင္ေနခဲ႔ေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္တြင္ သူမက
အရာရာကို ေမ႔ေလွ်ာ့ထားႏိုင္ခဲ႔သည္။

အခန္း(၂ )

သည္ေနရာေလးက သူမအတြက္ဖန္ဆင္းထားေသာကမၻာသစ္ေလးတစ္ခု၊
သည္ေနရာေလးက သူမအတြက္မြန္းက်ပ္မႈမ်ားေျဖေဖ်ာက္ရာေနရာ၊ သည္ေနရာေလးကေန႔သစ္ေတြျဖတ္သန္းဖို႔ သူမအတြက္ အားအင္ေတြျဖစ္ထြန္းေစခဲ႔သည္။ သည္သို႔ပင္သူမ ယုံၾကည္ခဲ႔ဖူးသည္။ သည္ကမၻာသစ္ေလးမွာ သူမကမၻာတစ္ခုမွွေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္ေသာမ်က္လုံးမ်ား၊ ပိတ္ထားေသာတံခါးမ်ား၊ ရန္သူမွန္းမိတ္ေဆြမွန္း မကြဲျပားေသာအရိပ္မ်ား၊ ကမၻာေဟာင္းမွသတင္းစကားမ်ား စေသာဖန္တီးလုပ္ၾကံျခင္းမဟုတ္ဘဲ သူမရင္ဘတ္ထဲမွလာေသာမုသားမစြက္ေသာ
အမွန္တရားမ်ားကို ေန႔ေပါင္း ညေပါင္းမ်ားစြာ၊ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ
ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း တိုင္တည္ရင္ဖြင့္ခဲ႔ဖူးသည္။
တစ္ခါကညေတြ တိုေတာင္းလြန္းခဲ႔သည္ဟုလည္း
သူမမွတ္ယူခဲ႔ဖူးသည္။ စကားတင္းဆိုတတ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုဥေပကၡာျပဳကာ၊
အိပ္ခ်ိန္မ်ားကို ေမ့ေလွ်ာ့စြာ အေႏြးဓာတ္ေတြထဲမွ စီးေမ်ာခဲ႔ဖူးသည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းက ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ဖူးေသာအရာရာသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္
အိပ္ရာ၀င္ပုံျပင္ေလးမ်ား ျဖစ္သြားခဲ႔ၾက၏။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့
သူမပတ္ပတ္လည္တြင္ ထိုအသံလႈိင္းမ်ားလြင့္ပ်ံေနဆဲဟုမွတ္ယူကာ
တေရးႏိုးခ်ိန္တြင္ ကေယာင္ကတန္းထၾကည့္မိခဲ႔ေသးသည္။

အခန္း( ၃ )
ယခုေတာ့ မည္သည့္ေနရာမွာ အဆုံးသတ္သည္ဟုမျမင္ရေသာ
ပင္လယ္ျပင္ၾကီးက လႈိင္းတံပိုးမ်ားထၾကြစြာ သူမေရွ႕မွာကာဆီးထားသည္ကို
ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ သူမတိုင္တည္ရင္ဖြင့္ခဲ႔ဖူးေသာ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးက
တိမ္ညိဳတို႔ဖုံးလႊမ္းေနၾကေပျပီ။ မၾကာမီ
မိုးသက္ေလျပင္းမ်ားက်လာေတာ့မည္
လား။ သူမကေတာ့မယုံႏိုင္စြာ (ဒါမွမဟုတ္မယုံခ်င္တာလည္းျဖစ္မည္။) အရာရာကိုအံ့ၾသတၾကီး ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။
သူမ၏ကမၻာသစ္ေလး ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည္လား။ စိတ္ႏွင့္ရုပ္
သေဘာတူညီစြာေပါင္းစပ္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ရပ္တည္ေနရေသာ သူမ၏ကမၻာေဟာင္းသည္
သူမအတြက္ ေနေပ်ာ္ဖြယ္မရွိေပ။ သူမ၏ေျခရာေလးမ်ားကေတာ့
ေသာင္ျပင္ေပၚ၀ယ္ထင္က်န္ေနဆဲ။ သူမ၏
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ား..နာက်င္မႈမ်ား..တိုင္တည္ရင္ဖြင့္သံမ်ားကို
အလိုအေလွ်ာက္ျဖစ္တည္ေနေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးက တစ္ခ်ိန္က နားလည္လက္ခံစြာ
ေစာင့္နားေထာင္ေပးတတ္ခဲ႔သည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ႔မိသည္မွာ မေသခ်ာေတာ့။ သည္ေနရာမွာ
တိမ္ညိဳတိမ္မည္းတို႔ ဖုံးလႊမ္းေနေပမင့္ တစ္ေနရာရာတြင္မေတာ့
ေကာင္းကင္ၾကီးသည္ ၾကည္လင္သာယာေနေပလိမ့္မည္။ သူမ
ေရွ႕သို႕တေရြ႔ေရြ႕ဆင္းလာခဲ႕မိသည္။ အရွိန္ျပင္းစြာက်ဆင္းလာေသာ
မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ၾကား၀ယ္ ေျခရာေလးမ်ားလည္း
တေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့၏။

ဒီေရလွိဳင္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္တဲ့  ၀ုိင္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက ေဒါက္တာ ———–) ရဲ႕ ၀တၳဳတုိရသေလးကုိ တင္ေပးလုိက္တာ ပါ ။