“ခ်စ္စထုံးေႏွာင္……………..အပုိငး္သုံး”

 

 

 “ စိမး္ျမ…………သစ္ရြက္တုိ႔ ေၾကြေနဆဲ……….

ငါ႔မ်က္ရည္စုိေနတုနး္ေပါ႔…………

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနႏုိင္လြန္းတယ္။

တိတ္ဆိတ္တဲ႔ညမွာခပ္ေဆြးေဆြးဆုိေနတဲ႔ သီခ်င္းသံရယ္

ခပ္ျပင္းျပင္းတီးေနတဲ႔ ေဟာ္လုိဂစ္တာသံေလးရယ္ႏွစ္ခုေပါင္းစပ္

နံရံအတားအဆီးေတြကိုျဖတ္လုိ႔

က်မအခနး္ထဲကုိ ခြင္႔မေတာင္းဘဲေရာက္လာပါတယ္။

မ်က္ရည္ေက်ာက္ခက္တုိ႔ ျပဳိေနဆဲ………………..

 ငါ႔အတႊက္အေျဖရွာေနတုနး္ေပါ႔…………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနႏုိင္လြန္းတယ္”

 

နဂုိရ္က မွ အိပ္မေပ်ာ္ရတဲ႔အထဲကြယ္။

“အိပ္မေပ်ာ္တဲ႔ညေမွာင္လြန္းေနဆဲ……………

တစ္ေယာက္ထဲငါ ငုိေနတုနး္………………….

ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆုံး…………

ကုိယ္႔အသဲမွာဒါေနာက္ဆုံး……………………………….

……………………………………………………………..

စိမး္ျမသစ္ရြက္တုိ႔ေၾကြေနဆဲ…………………………

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

 

က်မသိပ္မွတ္မိတာေပါ႔။

ဒါေမာင္႔အသံ ………..အစစ္ပါ။

ေနနုိင္လြန္းသူ မဟုတ္ရပါဘူးေမာင္ရယ္။

ေနနုိင္ေအာင္ၾကဳိးစားလုိ႔ ေနရသူပါ။

 

အေဆာင္ျပဴတင္းေပါက္ကေနလွမး္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ဗန္ဒါပင္ေအာက္မွာ

ေမာင္ဂစ္တာတီးေနတာကိုမသဲမကြဲလွမ္းေတြ႔ရပါတယ္။

မျမင္ရေပ႔မယ္႔ အသံၾကားတာအရိပ္ေတြ႔တာနဲ႔ ေမာင္မွန္းက်မသိပါတယ္ေနာ္။

အဲ႕ဒီသီခ်င္းဆုံးေတာ႔  ေမာင္႔ကိုယ္တုိင္ေရးထားတဲ႔ သီခ်င္းေလးကိုဆုိပါတယ္။

 

“မထင္မွတ္ဘဲ လမ္းအေကြ႔မွာေတြ႔လုိက္တဲ႔ခဏ

ေမ႔နုိင္ျပီလားတဲ႔ကြယ္

ရက္စက္စြာေမးလုိက္တဲ႔မင္းေလးရဲ႕စကား

ရင္ထဲကသိပ္နာတယ္။

မတူညီတဲ႔ဘ၀ႏွစ္ခုရဲ႕အသုိငး္အ၀ုိငး္ေတြၾကား

မင္းနဲ႔ငါနီးစပ္ရန္မလြယ္။

တစ္ခ်ိန္မွာေ၀းရမွာသိျပိးသားေပမယ္႔

ငါမင္းကို ခ်စ္မိခဲ႔ပါတယ္။

 

မုိးဖြဲဖြဲေအာက္မွာထီးအတူေဆာင္း

ႏွစ္ေယာက္အတူတြဲသြားခဲ႔တာေတြ၊

ေအးျမတဲ႔ေဆာင္းညမွာေပးခဲ႔တဲ႔အနမ္း

ႏုပ္ခမ္းဖ်ားမွာပူေႏြးဆဲေလ။

ေျမနီနီလမး္ကေလးမွာတုိ႔ အတူေလွ်ာက္

ပန္းအေၾကြေလးေကာက္ခဲ႔တာေတြ

ငါဘယ္လုိေမ႔လုိ႔ရမလဲ…………………………

ဒါေတြဟာ ဒုိ႔ဘ၀မွာ အမွတ္တရ ေမေရ။

ဒါေတြဟာ ဒုိ႔ဘ၀မွာ အမွတ္တရ ေမေရ။

 

 

 

 

ဒီသီခ်င္းေလးကေတာ႔ ေမာင္ေရးတဲ႔သီခ်င္းေတြထဲမွာလူၾကိဳက္မ်ားခဲ႔

အေဆာင္ေရွ႔က ဂစ္တာ၀ုိင္းမွာ အဆုိမ်ားခဲ႔တဲ႔သီခ်င္းေလးပါ။

“ေမာင္ ဒီသီခ်င္းေလးေရးမိတာ ေမာင္တုိ႔နွစ္ေယာက္အတြက္နိမိတ္ဖတ္သလုိျဖစ္သြားမွာေတာ႔စုိးတယ္”

လုိ႔ က်မကုိ တစ္ခါကေျပာဘူးပါတယ္။

ဒီသီခ်င္းေလးဆုံးေတာ႔ ေမာင္ “ေနာက္ဆုံးအိပ္မက္”ကိုေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ဆုိျပန္ပါတယ္။

က်မနားေထာင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ဒါသုံးေခါက္ေျမာက္ပါ။

ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ဆုံး…………………………………….

……………………………………………………………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

တစ္ခ်ဳိ႔ေတြေနနုိင္လြန္းတယ္……………………..

 

ဆုိတဲ႔အပုိဒ္ေရာက္ရင္ ေမာင္႔အသံပုိျပီးမာန္ပါလာသလုိထင္မိပါတယ္။

ဆက္နားမေထာင္နုိင္ေတာ႔လုိ႔ ျပဴတင္းေပါက္ကုိပိတ္၊

အခန္းတံခါးပိတ္။

နားႏွစ္ဖက္ကုိပိတ္လုိ႔ေနမိပါတယ္။

အဆက္သြယ္ျပတ္ေနတာအၾကာၾကီးရွိေနတဲ႔ရက္မွာ

ေမာင္႔ဆီကဖုနး္လာတဲ႔အခ်ိန္ ကိုင္ဘုိ႔ မကိုင္ဘုိ႔ စဥ္းစားလုိ႔မရနုိင္ဘဲ အၾကာၾကီး ေတြေ၀ေနမိခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ က်မစိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားနုိ္င္ေတာ႔

က်မဖုနး္ကုိဖြင္႔ျပီး  ေမာင္ဘာေျပာမလဲလုိ႔ နားေထာင္ေနမိပါတယ္။

“စိမး္ျမ………….”ဆုိတဲ႔အသံလဲၾကားေရာ ျပန္ေျဖဘုိ႔ရာ အင္အားေတြကုန္ခမ္းေနသလုိပါဘဲ။

“ေမာင္” လုိ႔ျပန္ထူးျဖစ္ေပမယ္႔ ရွုိက္ငုိေနမိတာေၾကာင္႔ဗလုံးဗေထြးျဖစ္ေနမွာအေသအခ်ာပါဘဲ။

ဖုနး္သာဖြင္႔ထားတယ္ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာေျပာစရာစကားေတြမဲ႔ေနသလိုတိတ္ဆိတ္။

ေနာက္ေတာ႔က်မကဘဲဖုနး္ကိုအရင္ပိတ္ျပီး အိပ္ယာထဲမွာ၀င္ျပီး ငုိမိပါတယ္။

ေမာင္ဆီကဖုနး္လာျပီး သုံးရက္ေျမာက္တဲ႔ေန႔ အေဆာင္ေရွ႔မွာေမာင္လာျပီး

သီခ်င္းေတြဆုိတာပါဘဲ။

သီခ်င္းအစက “ေနာက္ဆုံးအိပ္မက္” ္ျဖစ္သလို အဆုံးကလဲ”ေနာက္ဆုံးအိပ္မက္” ပါဘဲ။

ေမာင္က က်မကုိ ေနနုိင္လြန္းသူ စာရင္းထဲအျပီးထည္႔ထားျပီထင္ပါရဲ႕။

ဥပုဒ္တစ္ရက္မွာေတာ႔  က်မရဲ႕အထီးက်န္တဲ႔စိတ္ေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္နုိ္င္ေတာ႔ပါဘူး.။

ေမာင္႔ကုိ ေတြ႔ခ်င္ေတာ႔ ဖုနး္ဆက္လုိ႔ေခၚလုိက္ပါတယ္။

ဆယ္နာရီေလာက္ေတာ႔ေမာင္ေရာက္လာတာနဲ႔မစားရတာၾကာတဲ႔

ဘုရားၾကီးနားကရွမး္ေခါက္ဆြဲစားျပိးေတာ႔ လမ္း80-32လမ္းက  top choice မွာလက္ဖက္ရည္၀င္ေသာက္ၾကပါတယ္။

ျပီးေတာ႔ ေအာင္ပင္လယ္ ကိုသြားျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ေဂါက္ကြင္းသြားတဲ႔လမ္းနဲ႔ MIT ဘက္သြားတဲ႔လမ္းဆုံတဲ႔နားက သစ္ပင္ရိပ္မွာ

ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

အစကေတာ႔ ေျပာစရာစကားေတြခမ္းေျခာက္ေနသလုိ နွစ္ေယာက္သားႏွုတ္ဆိတ္။

တိတ္ဆိတ္ျခင္းကုိ က်မကဘဲေဖာက္ခြဲလုိ႔ ေမာင္နဲ႔ေ၀းေနစဥ္က ခံစားရတာေတြကို

ေျပာျပရပါတယ္။

အဓိက ကေတာ႔ က်မ က ေနနုိင္သူထဲမွာ မပါတဲ႔အေၾကာင္းေပါ႔။

အရင္လုိေန႔စဥ္အတူသြားအတူလာမလုပ္ေပမယ္႔ အခုကစလုိ႔တစ္ပါတ္တစ္ခါေမာင္နဲ႔

ေတြ႔ၾကမယ္႔အေၾကာင္း၊ေမာင္နဲ႔လက္ထပ္ခြင္႔ရဘုိ႔အေမ႔ကိုျပန္ပူဆာမယ္႔အေၾကာင္း၊

တစ္ခါတစ္ေလသတိရရင္ အရင္လုိတယ္လီဖုနး္ထဲမွာေတြ႔ၾကမယ္႔အေၾကာင္း၊

မေတြ႔တုနး္မွာျဖစ္ပ်က္သြားခဲ႔တဲ႔ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း၊

ေမာင္နဲ႔ေ၀းေနတုနး္က လြမး္ရတဲ႔အေၾကာင္း က်မတတြတ္တြတ္နဲ႔စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ခဲ႔ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေမာင္႔စိတ္ေတြက ေတာ႔ က်မဆီမွာရွိမေနသလုိ။

အေ၀းကုိ ေငးလုိ႔ေနပါတယ္။

အေနေ၀းလုိ႔ေသြးေအးသြားသလား…………………………….

က်မကိုဘဲစိတ္ပ်က္သြားျပီလား………………………….

စိတ္ဆုိးတာမေျပေသးဘူးလား…………………………………..

ေနမ်ားမေကာငး္ဘူးလား…………………………..ဆုိတဲ႔အေတြးေတြပလုံစီလုိ႔ေပါ႔။

ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ရင္……………ဆုိျပီး ေတြးထားခဲ႔သမွ်ကေတာ႔ ထင္သလုိျဖစ္မလာခဲ႔ပါဘူး။

ဒါနဲ႔ဘဲ အေဆာင္ကိုျပန္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာသိလုိက္တာတစ္ခုကေတာ႔ မေတြ႔လုိက္တဲ႔တစ္လအတြင္းေမာင္အရမ္းေျပာငး္

လဲသြားတာကေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။

ေမာင္နဲ႔ျပန္ေတြ႔ျပီးတဲ႔အခ်ိန္ကစလုိ႔က်မစိတ္ေတြျပန္လည္လနး္ဆန္းလာတာအမွန္ပါဘဲ။

ပုံမွန္ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြလုပ္လုိက္။

ညပုိင္းေရာက္လိုိ႔ ေမာင္ဆက္လာတအခါဲ႔“ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ”

ဆုိတဲ႔အသံေလးက ေ၀စီလာလုိက္နဲ႔ ဘ၀ၾကီးကေနေပ်ာ္သလုိပါဘဲ။

ေနာက္ေတာ႔ေမာင္နဲ႔တစ္ပါတ္တစ္ခါမွန္မွန္ေတြ႔ေပမယ္႔ က်မဆီကုိေတာ႔

ေမာင္ဖုန္းမွန္မွန္မဆက္ပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ပါတ္လုံးမဆက္ျဖစ္။

က်မကဆက္ျပန္ရင္လဲ လူၾကီးမင္းနဲ႔ဘဲေတြ႔ေနျပန္ေတာ႔

ၾကာရင္ က်မနဲ႔လူၾကီးမင္းေတာင္ ညွိသြားနိုင္တယ္လုိ႔ေတြးရင္းျပဳံးမိပါတယ္။

 

ေနာက္တစ္ပါတ္အလုပ္ပိတ္ရက္မွာေမာင္က်မအေဆာင္ကိုလာေခၚပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ေမာင္႔ၾကည္႔ရတာ ၀တၱရားအရသာ လာေခၚရသလုိ တက္တက္ၾကြၾကြမရွိ။

ဒါနဲ႔ဘဲမုန္႔စား ျပီး ေက်ာက္ေတာ္ၾကီးဘုရားကို သြားၾကပါတယ္။

ဘုရားကန္ေတာ႔အျပီး ဘုရားထဲကခုံတန္းလ်ားေပၚမွာထုိင္ၾကေတာ႔

ေမာင္ၾကည္႔ရတာ ညွင္းသုိးသုိးနဲ႔ မ်က္ကြငး္ေတြက လဲညဳိလုိ႔။

က်မနဲ႔သာအတူထုိင္ေနေပမယ္႔ေမာင္႔ၾကည္႔ရတာေငးတိေငးမူိင္။

ခဏေနေတာ႔ “ျပန္ၾကစုိ႔ ေမာင္ အေဆာင္ကိုလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္”

လုိ႔ေျပာတာနဲ႔ က်မတုိ႔ျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

က်ဳံးေဘးကေနဆုိင္ကယ္စီးအျပန္မွာေတာ႔ စကားသံတိတ္ဆိတ္။

ေနာက္ကထုိင္လုိက္ရတဲ႔က်မရင္ထဲမွာေတာ႔ ရင္ထဲမွာမေကာငး္။

ေမာင္နဲ႔ျပန္ဆက္သြယ္ရင္ေပ်ာ္မယ္ထင္ခဲ႔ေပမယ္႔ ေမာင္ဘက္ကေအးစက္စက္နဲ႔

မူပ်က္ေနေတာ႔ က်မစိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။          

အသစ္မ်ားေတြ႔ေနျပီလားလုိ႔လဲ ေတြးမိေတာ႔ စိတ္မေကာင္းမိျပန္ပါဘူး။

က်မလဲအေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္

မီးပူေတြတုိ္က္ျပီးေတာ႔ ဘယ္မွ မသြားဘဲ အိပ္ေနလုိက္ပါတယ္။

ညေနေစာင္းေလာက္မွာ က်မဖုနး္လာေနလုိ႔နားေထာင္လုိ္က္ေတာ႔ ေမာင္႔ ေမေမျဖစ္ေနပါတယ္။

“သမီးေရ အားရင္အိမ္ဖက္ခဏလာခဲ႔ပါလား”

“အားတယ္ရွင္႔ လာခဲ႔မယ္ေနာ္”

“ တုိင္ပင္စရာရွိလုိ႔ သမီးတစ္ေယာက္ထဲဘဲလာခဲ႔ေနာ္ ညေနစာလဲ အိမ္မွာဘဲစား “

“ဟုတ္ကဲ႔ရွင္႔”

ဒါနဲ႔ဘဲ အ၀တ္အစားလဲျပီးေမာင္တုိ႔အိပ္ဘက္ထြက္ခဲ႔ပါတယ္။

လာသာလာရတာ စိတ္မလုံပါဘူး။

က်မက ေမာင္႔ကို လမး္ခြဲခဲ႔သူေလ။

ေမာင္႔ေမေမကိုေတာ႔ မ်က္ႏွာပူပါတယ္။

ေမာင္တုိ႔အိမ္ေရာက္ေတာ႔ ေမာင္႔ေမေမက က်မကုိ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ၾကိဳပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေမာင္႔ေမေမမ်က္နွာအရင္လုိမရႊင္လန္းတာေတာ႔အမွန္။

က်မအိမ္ထဲေရာက္ေတာ႔ မီးဖုိခန္းထဲထိသြား။

ထမင္းစား စားပြဲမွာထုိ္င္ရင္း ေမာင္႔ေမေမက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္။

ေနာက္ေတာ႔ မွ စကားစလာပါတယ္။

“သမီးေရ သားက ေဆးျပန္သုံးေနတယ္။

 ေမေမလဲသူ႔ကို မထိန္းနုိ္္င္ေတာ႔လုိ႔ ဒီေန႔ကသာဘက္က သူ႔ဦးေလးလာေတာ႔

ထည္႔ေပးလုိက္တယ္”

“သူရွာသမွ်ေရာ ေမ႔ေမ႔ေငြေတြေရာ သူအေတာ္ေလးသုံးပစ္လုိ္က္တာသမီးေရ”

“သမီးနဲ႔မေတြ႔ခင္ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ ခပ္ငယ္ငယ္ေပါ႔။

သူစသုံးတာ။အေပါင္းအသင္းလဲစုံ ေမေမကလဲ တစ္ဦးတည္းေသာသားဆုိေတာ႔

ဘာလုပ္လုပ္ခြင္႔လႊတ္ထားခဲ႔မိတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ေမေမေတာင္းပန္တာနဲ႔သူ ေဆးျပတ္သြားတယ္။

ေဆးျပတ္ျပီးတဲ႔အခိ်န္သမီးနဲ႔သူေတြ႔ၾကတာဘဲ။

အဲဒီမွာ သူတက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔အလုပ္ေတြျပန္လုပ္ေနျပန္ေရာ။

ျပီးခဲ႔တဲ႔ လပိုင္းေလာက္ကစျပီး သူမူမမွန္ေတာ႔ဘူး။

ေဆးျပန္သုံးလာတယ္။

ခါတုိင္းပုိက္ဆံမလုိတဲ႔သားက ေမေမသိေအာင္ေရာ မသိေအာင္ေရာက္

ပုိက္ဆံေတြသုံးလာေတာ႔တာဘဲ။

လူၾကည္႔လုိ္က္ရင္လဲ မ်က္ကြင္းေတြညဳိ စိတ္နဲ႔လူမကပ္သလုိ”

“ေမ ေမ………သမီးေၾကာင္႔…………………..”

က်မ စကားမဆုံးခင္လက္ကာျပျပီးဆက္ေျပာပါတယ္။

“သမီးမွာ အိမ္ကသေဘာတူထားသူရွိတယ္ဆုိတာ စကတညး္ကသိျပီးသားေလ။

တေန႔ဒီလုိလမ္းခြဲရမယ္ဆုိတာ သိျပီးသား။

သမီးနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ခံစားရတာမွန္ေပမယ္႔ အခုကိစၥကေတာ႔ သမီးေၾကာင္႔ပါလုိ႔

ေျပာရင္ဘယ္တရားမလဲကြယ္။

အခုေနာက္ပုိင္း ေအာင္ျမင္စျပဳလာ။

လက္ထဲမွာေငြက ရႊင္။

စိတ္ညစ္စရာေလးကလဲေတြ႔။

အဲေတာ႔ မခုိင္တဲ႔စိတ္က ဒီႏြံထဲျပန္တုိး၀င္တာေပါ႔သမီးရယ္”

“ေမေမပူတာက သမီးဆီက ေရာ ပုိက္ဆံေတြဘာေတြေတာင္းသြားေသးလား”

“တစ္ခါေတာ႔ ေတာင္းဘူးတယ္ေမေမ ေျခာက္ေသာင္း”

“ေမေမျပန္ေပးပါမယ္”

“မေပးပါနဲ႔ေမေမ  ေမေမဒီထက္မက ဆုံးရွုံးထားတာဘဲဟာ”
“စိတ္ညစ္ပါတယ္ သမီးရယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ႔ဘာမွ မရွိတဲ႔ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ေနတဲ႔ ေတာထဲထည္႔ေပးလုိက္တာဘဲ။

ျပတ္သြားေကာင္းပါရဲ႕”

ေနာက္ေတာ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြေျပာ။

အေတာ္ေလးေမွာင္မွ ထမင္းစားျပီးအေဆာင္ကိုျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။

အေတာ္ေလးကုိစိတ္ဆငး္ရဲမိပါတယ္။

က်မနဲ႔မေတြ႔ခင္က ေမာင္ေဆးသုံးတယ္ဆုိတာ မသိခဲ႔ပါဘူး။

ဒီမူးယစ္ေဆးဆုိတဲ႔ႏြံထဲကို ေမာင္ျပန္တုိး၀င္တာ

ေမာင္စိတ္ဓါတ္မခုိင္မာသူမုိ႔ဘဲ လား………………….

အႏုပညာသည္တစ္ေယာက္မုိ႔လား……………………

က်မနဲ႔လမ္းခြဲရတာေၾကာင္႔ဘဲလား…………………………..

ေမးခြန္းေတြသာ မ်ားမ်ားလာတယ္အေျဖေတာ႔ရမလာ.။

က်မတတ္နုိ္င္တာကေတာ႔ ငုိပစ္လုိက္တာပါဘဲ။      

ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ႔ ေမာင္နဲ႔လမ္းခြဲစကလုိ က်မစိတ္ေတြလဲ

ယုိးတုိးယုိင္တုိင္ ။

လူသာျဖစ္ေပမယ္႔သံပါတ္ေပးထားတဲ႔စက္ရုပ္လုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီအထဲေမေမတုိ႔က ေမာင္႔သတင္းဘယ္ကေနရတယ္မသိ။

စိတ္ပူစြာန႔ဲမနး္ေလးကို ဆင္းခ်လာျပန္ပါတယ္။

ေမေမတုိ႔ေရာက္လာေတာ႔ အလုပ္ကခြင္႔ယူ ျပီးေမေမနုဲ႔လိုက္ေနရပါတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကိုေ၀ပါမလာပါဘူး။

ေမာင္႔အေၾကာင္းကိုလဲ ေရလည္ေအာင္ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပရပါတယ္။

ေမာင္နဲ႔ျပန္ေတြ႔ျဖစ္တာ သြားျဖစ္တာမွန္တယ္ဆုိတာကုိေတာ႔၀န္ခံမိပါတယ္။

ေမေမ ကေတာ႔ ဟုိဘက္ကုိ မ်က္နွာမပ်က္ခ်င္တာ၊

ကိုေ၀ကလဲ သမီးကုိ ေသတပန္သက္တစ္ဆုံးေပါင္းမွာ၊

စီးပြားေရးပူစရာမလုိတာ ကိုယ္က်င္႔တရားေကာင္းတာ၊

ကိုေ၀မိဘေတြကလဲ က်မကို အရမ္းခ်စ္တာဆုိတာေတြအေၾကာင္းျပပါတယ္။

က်မမွာေတာ႔ ေမာင္႔ကိုခ်စ္တယ္ဆုိတာကလြဲလုိ႔ေခ်ပစရာမရွိ။

အႏုပညာသမား ၊ေငြမမက္သူ၊ေတာင္႔တင္းခုိင္မာတဲ႔စိီးပြားေရးလုပ္ငန္းမရွိသူ၊

ေဟာအခုလုိ ေဆးနဲ႔ႏြယ္ေတာ႔ ပုိျပီးေျပာစရာမရွိျဖစ္သြားပါတယ္။

မေျပာသာေျပာသာေျပာရရင္

ကိုေ၀ ေဒါသၾကီးတာ၊တဇြတ္ထုိးနုိင္တာ၊

က်မကို ငယ္ငယ္ေလးကထဲက သူပုိင္တဲ႔အရုပ္ကေလးတရုပ္လုိသေဘာထားတာ။

ဒါကလြဲရင္ဘာမွေျပာစရာမရွိ။

မိဘတုိင္း မိန္းကေလးတုိင္းက သားမက္ျဖစ္ေစအိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္ေစ

အခ်ိန္မေရြးလက္ခံနုိ္င္တဲ႔စံႏုုန္းေတြအျပည္႔နဲ႔ လူကေတာ႔  ကိုေ၀ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔ အခ်စ္ဆုိတာ အခ်က္အလက္ေပၚမွာအေျခခံျပီး ေပါက္ဖြားလုိ႔ရတာမွမဟုတ္တာဘဲေနာ္။

ကိန္းဂဏန္းေတြ ျပဳိင္ဆုိင္မူ႔ေတြ အေလးသာမူ႔ေတြနဲ႔တြက္ခ်က္ျပီးရလာတဲ႔ရလဒ္က အခ်စ္မွမဟုတ္တာ။

တကယ္ေျပာရင္အခ်စ္ဆုိတာ ရင္ထဲႏွလုံးသားထဲကခံစားရတာကို အေျခခံလုိ႔ေပါက္ဖြားလာတဲ႔အရာပါ။

ေနာက္ထပ္ေျပာရရင္ အခ်စ္ဆုိတာနဲ႔ပါတ္သက္လာရင္ ကမၻာေပၚမွာ ရွိရွိသမွ်ေသာေပတံေတြအားလုံး

က်ဳးိပါတယ္။

တုိင္းတာတြက္ခ်က္မူ႔မွန္သမွ် အခ်စ္ဆိုတာပါလာရင္ အကုန္စံလြဲပါတယ္။

လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးခ်စ္ၾကဘုိ႔အတြက္အလုိအပ္ဆုံးကေတာ႔ ရင္ခုန္ေအာင္ဖန္တီးနုိင္ျခင္းပါဘဲ။

ဒီလုိသာေမေမ႔ကိုေျပာမိရင္

ေမေမတုိ႔ဆုိရင္ မျမင္မေတြ႔ဘူးဘဲ မိဘစကားနားေထာင္ျပိးလက္ခံခဲ႔တာအခုခ်ိန္ထိ

စကားတစ္ခါမွမမ်ားခဲ႔ဘူးေလ စီးပြားလဲအဆင္ေျပလုိ႔ ………..လုိ႔ခ်က္ျခင္းျပန္ေခ်ပမွာအမွန္ပါဘဲ။

ေမေမ မုိးကုတ္ျပန္ေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔

ေမာင္ေ၀နဲ႔အျမန္ဆုံးလက္ထပ္ၾကဘုိ႔ ဆုိတဲ႔ စကားဘဲ ပဲ႔တင္ထပ္လုိ႔ျပန္လာပါတယ္။

က်မမွာလဲ ဟုတ္ကဲ႔ရွင္႔ ဆုိတာကလြဲလုိ႔ ေပးစရာအေျဖမရွိ။

ဒါနဲ႔ဘဲလာမယ္႔  ဒီဇင္ဘာႏွစ္ကုန္ရင္လက္ထပ္မယ္။

သီတင္းကြ်တ္ က်မျပန္ရင္တရား၀င္ေစ႔စပ္မယ္ဆုိတာက အတည္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ေမေမေျပာတာ နားေထာင္ရုံကလြဲလုိ႔ေမာင္႔ကုိလဲ က်မေမွ်ာ္လင္႔လုိ႔မရေတာ႔ပါဘူး။

ျငင္းပယ္စရာအေၾကာင္းျပခ်က္လဲက်မမွာမရွိပါဘူး။

ေလာက သဘာ၀အတုိင္း သူ႔အလုိအတုိင္း ကိန္းဆုိက္လာတဲ႔အတုိင္းလက္ခံရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွမရွိပါဘူး၊

ေမာင္ အေမ႔အိမ္ကျပန္လာျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ က်မနဲ႔ေမာင္နဲ႔လုံး၀အဆက္အသြယ္မရွိေတာ႔ပါဘူး။

ေမာင္႔ေမေမနဲ႔လဲမဆက္သြယ္ျဖစ္ပါဘူး။

ဘာမွမထူးတဲ႔အေနအထားမွာ သံေယာဇဥ္ေတြအမ်ွင္မတန္းခ်င္ေတာ႔လုိ႔ပါ။

အားလုံးကင္းကင္းရွင္းရွင္းျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး “ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ……….”ဆုိတဲ႔ရင္းတုန္းကုိေတာင္ က်မေဖ်ာက္ထားပါတယ္။

တကယ္႔ကိုေမ႔ပစ္ဘုိ႔၊ေမေမ႔တုိ႔ကိုေပးထားတဲ႔ကတိေတြမပ်က္ေအာင္လုိက္နာဘုိ႔အတြက္

စိတ္ဆုံးျဖတ္လုိက္လုိ႔ပါ။

ေမ႔နုိင္တာ မေမ႔နုိင္တာ ထက္ လုပ္သင္႔တာကုိဘဲ လုပ္နုိ္င္ေအာင္က်မၾကဳိးစားပါေတာ႔တယ္။

ဒီႏွစ္ကုန္ရင္ ကိုေ၀နဲ႔လက္ထပ္ ဇာတိျမဳိ႔ကိုျပန္။

အိမ္အလုပ္ကုိဘဲလုပ္။

အဲေတာ႔ လက္ထပ္ျပီးတာနဲ႔အရင္ကျဖစ္ခဲ႔တာေတြ႔ေမ႔လုိက္ေတာ႔။

သိပ္မေ၀းေတာ႔တဲ႔ကာလမွာ က်မနဲ႔မႏၱေလးျမဳိ႔ရဲ႕ ျဖစ္ခဲ႔တာေတြက အတိတ္မွာက်န္ခဲ႔မွာပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ရံေလာကၾကီးရဲ႕လွည္႔စားခ်က္ေတြ က မ်ားလြန္းလွပါတယ္။

အေသအခ်ာလုိစီစဥ္ထားေပမယ္႔ အားလုံးကုိလြဲေခ်ာ္ေအာင္

ကေမာက္ကမျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္တတ္ပါတယ္။

က်မနဲ႔ကုိေ၀ တရား၀င္ျမန္းၾကမယ္လက္ထပ္မယ္႔ရက္ကိလဲုလူၾကီးစုံရာသတ္မွတ္မယ္လုိ႔

စီစဥ္ထားတဲ႔ တစ္ပါတ္အလုိမွာ ကိုေ၀ ေမေမက ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္လုိ႔ကြယ္လြန္။

အဲေတာ႔ ကိုေ၀နဲ႔ က်မ လက္ထပ္ဘုိ႔အစီအစဥ္ကုိလဲ ေနာက္နွစ္ထဲကိုေရႊ႔လုိက္ၾကရပါတယ္။

က်မအစက ေတြးထားသလုိ နွစ္ကုန္ရင္လပ္ထပ္ က်မလဲမုိးကုတ္ျပန္ဆုိတာ ျဖစ္မလာေတာ႔

မႏၱေလးမွာဘဲအလုပ္ဆက္လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေမာင္နဲ႔ပါတ္သက္ခဲ႔သမွ်အားလုံးကေတာ႔ အဆုံးသတ္သြားပါျပီ။

က်မဘာသာ က်မ တည္ျငိမ္စြာေနနုိင္တဲ႔ပုံမွန္အေနအထားကိုျပန္ေရာက္ပါတယ္။

အခိ်န္အေတာ္ၾကာၾကာေတာ႔ ကုစားခဲ႔ရတာအမွန္ပါဘဲ။

 

တစ္ရက္မွာေတာ႔ ကိုေ၀ တစ္ေယာက္ထဲမန္းေလးကုိဆင္းလာပါတယ္။

ကိုေ၀မလာခင္တစ္ရက္ က်မတုိ႔အေဆာင္မွာေနသြားတဲ႔ “မမ၀င္း”္က အေဆာင္ကိုအလည္လာပါတယ္။

သူအလုပ္ကိစၥနဲ႔မန္းေလးကုိလာရင္းနဲ႔က်မတုိ႔နဲ႔ညအိပ္မယ္ဆုိျပီးလာတာပါ။

သူကလဲဒီအေဆာင္မွာေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေနသြားသူဆုိေတာ႔ သံေယာဇဥ္ရွိသေပါ႔။

က်မနဲ႔ေမာင္အေၾကာင္းကုိ သိသူ က်မနဲ႔အလုပ္အတူလုပ္ဘူးသူရင္းႏွီးသူေပါ႔။

ညက်မနဲ႔သူအတူအိပ္ရင္း ေမာင္႔အေၾကာင္းေရာက္သြားပါတယ္။

သူက ျမနဲ႔ေမာင္အသံေလးကို သတိရလုိ႔ဆုိျပီး သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ေနရာမွာ

အဲဒီရင္းတုနး္ကုိ က်မထဲေျပာင္းထဲ႔ ျပီး သူ႔ဖုနး္နဲ႔က်မဖုန္းကိုေခၚ၊

ျမနဲ႔ေမာင္႔နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ……….ဆုိတဲ႔အသံေလး က်မဖုနး္ကျမည္လာရင္သေဘာက်

အစကေတာ႔ရီစရာေမာစရာ  ေရွးေဟာငး္ေႏွာငး္ျဖစ္ေတြ ကိုျပန္ေျပာေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ေျပာရင္းနဲ႔ လြမ္းစရာ အခန္းနဲ႔ဇာတ္သိမ္းလုိ႔အိပ္မယ္လုပ္ေတာ႔ မနက္သုံးနာရီ။

 

မနက္လဲေရာက္ေရာ ကိုေ၀ကားက အေဆာင္ေရွ႔ေရာက္ေနုပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္အ၀တ္လဲျပီးကုိေ၀ေနာက္လုိက္ခဲ႔ပါတယ္.။

က်မမွာ မမ၀င္းကိုေတာင္ႏုတ္မဆက္နုိ္္င္ခဲ႔ပါဘူး။

က်မနဲ႔ကိုေ၀အိမ္က ပို႔ခုိ္င္းလုိ္က္တဲ႔လက္ေဆာင္ေတြလုိက္ပုိ႔။

ေနာက္အိမ္ကမွာတာေတြလုိက္၀ယ္ ရုံးကိုေတာင္ဖုန္းဆက္ျပီး ခြင္႔တင္လုိက္ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္၀င္ျပီး ထမင္းစားေနတုန္း

ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။

“ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔အခုမွာေတြ႔တာ…………………………..” ဆုိတဲ႔အသံေလးနဲ႔ေပါ႔။

အဲဒီမွာ ကိုေ၀ေပါက္ကြဲေတာ႔တာပါဘဲ။

ေနာက္ ေသြးေအးသြားမွ စဥ္းစားမိတာက ဒီဖုနး္သံဟာ  မမ၀င္းက

 က်မကို လွမ္းေခၚတဲ႔အသံဆုိတာကုိဘဲ

(တကယ္လဲဟုတ္ခဲ႔ပါတယ္ မမ၀င္းက ျျပန္ခါနီးက်မကုိႏုတ္ဆက္ဖုိ႔ဖုနး္ေခၚတာ လုံး၀ေခၚလုိ႔မရပါဘူးတဲ႔)

အဲဒါကို ေဒါသတၾကီးတုန္႔ျပန္တဲ႔ကိုေ၀ကုိ က်မ မုန္းတီးမိပါတယ္။္

ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ ၀ုနး္ဒုိင္းၾကဲျပီး မဆင္မျခင္လုပ္တတ္သူနဲ႔ေရရွည္လက္တြဲဘုိ႔ကိုစဥ္းစားရပါေတာ႔မယ္။

ဒီလုိလူနဲ႔တသက္လုံးလက္တြဲဘုိ႔ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္နုိင္ က က်မဘ၀နဲ႔ရင္းျပီးေလာင္းေၾကးထပ္ရမွာအေသအခ်ာ။

ေမေမတုိ႔နဲ႔ေသခ်ာျပန္ျပီးစကားေျပာရေတာ႔မယ္ဆုိတာကုိ ေတြးေနတုန္း။

“စိိမ္းျမ ေရ ဧည္႔သည္………..” ဆုိလုိ႔က်မထြက္ၾကည္႔လုိ္ိက္မိေတာ႔

က်မနဲ႔ကိုေ၀ျပႆနာတက္ေတာ႔ က်မကုိ  ကူညီခဲ႔တဲ႔သူ။

သူ႔လက္ထဲမွာေတာ႔ ဟန္းဆက္အသစ္ေေလးတစ္လုံး……………………………..

ေအာ္…………က်မေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြျပန္ေတြးတာ အေတာ္ၾကာသြားပါေပါ႔လား………….

 

 

 

 

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေဆြးပါးပါးေလး

(20-2-2012)