<!– /* Font Definitions */ @font-face {font-family:”Cambria Math”; panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:roman; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;} @font-face {font-family:Zawgyi-One; panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:1627400839 -2147483648 8 0 66047 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-unhide:no; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:””; margin:0in; margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:”Times New Roman”,”serif”; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;} .MsoChpDefault {mso-style-type:export-only; mso-default-props:yes; font-size:10.0pt; mso-ansi-font-size:10.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt;} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.0in 1.0in 1.0in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} @page Section2 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.0in 1.0in 1.0in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section2 {page:Section2;} –>

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

“ခ်စ္စထုံးေႏွာင္……………..”(အပုိင္းတစ္)

 

“ဒီ………..ဒီ………..ဒီ”

“ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ……………….”

“ခြမ္း……………………………..”

“ဒီေလာက္ထိေတာင္ ျဖစ္ေနရင္မင္းအဲဒီေကာင္႔ဆီဘဲလုိက္သြားေတာ႔”

“ဒုန္း…………………….”

တယ္လီဖုနး္ ျမည္သံေလးတစ္ခုက ဒီေလာက္အေျခအေနထိဆုိး၀ါးသြားမယ္လို႔

က်မ မထင္ခဲ႔မိတာ က်မအမွားပါဘဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာအျဖစ္ခ်င္ဆုံးကိုေျပာပါဆုိရင္ ဒီဆုိင္ထဲကေနအေငြ႔ပ်ံျပီး

အျပင္ေလဟာနယ္ထဲကိုေရာက္သြားခ်င္တာပါ။

“ကုိေ၀”လာေခၚလုိ႔ အေဆာင္က ကမန္းကတန္းထြက္လုိက္လာေတာ႔

က်မမွာပုိက္ဆံအိပ္လဲမပါ။

ဆုိင္ကယ္လဲမပါ။

လက္ထဲကိုင္ထားမိတဲ႔ဟန္းဖုန္းတစ္လုံးသာပါလာပါတယ္။

အဲေတာ႔ႏွစ္ေယာက္မွာစားထားတဲ႔မုန္႔ဘုိးရွင္းဘုိ႔၊

ေဗာဓိကုန္းက အေဆာင္ ကုိ အေရာက္ျပန္ဘုိ႔ ဆုိတာေတြက ေခါင္းထဲေျပးေဆာင္႔လာေပမယ္႔

ေျဖရွင္းဘုိ႔အေျဖမရ။

သူငယ္ခ်င္းေတြလွမး္ေခၚရေအာင္ကလဲ ဆက္သြယ္စရာဖုနး္က ၾကမး္ျပင္ေပၚမွာ

တစစီ ျပန္႔က်ဲ။

 ေသဘဲေသလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

အဲေတာ႔   က်မလုပ္ႏုိင္တာကုိဘဲအျမန္ဆုံးအေကာင္အထည္ေဖာ္လုိက္ပါတယ္။

မ်က္ႏွာကိုလက္၀ါးနဲ႔အုပ္ျပီးငုိခ်လုိက္တာေပါ႔။

ဒီထက္ပုိ႔ျပီး မတတ္နုိင္ေတာ႔ဘူးေလ။

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@  @@@@@@@@@@@@@@@@@@@

“ လာသြားၾကစုိ႔……………. “ဆုိျပီးက်မလက္ေမာင္းကို လူတစ္ေယာက္ဆြဲထူလုိက္ပါတယ္။

အရမး္ကုိရွက္ေနတဲ႔က်မကလဲ ေယာင္တိ ေယာင္နနဲ႔ သူေခၚရာေနာက္ကို ပါသြားပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဆုိင္၀န္းထမး္ေကာင္မေလးေတြ လုိက္ေကာက္ေပးထားတဲ႔ ဖုနး္အကြဲ အစအနေထြ ထည္႔ထားတဲ့ ကြ်တ္ကြ်တ္အိပ္ေလးကိုယူျပီး ဆုိင္အျပင္ကိုထြက္ဘုိ႔အလုပ္

“ မုန္႔ဘုိးေတြ………. “လုိ႔က်မကအေျပာ

“ ေအးေဆး……….က်ေနာ္ရွင္းျပီးသား “

သူဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုသာရွက္ရွက္နဲ႔လုိက္လာမိပါတယ္။

ဆုိင္အေပၚထပ္ကေန ေအာက္ကိုဘယ္လုိေရာက္လာမွန္းမသိ။

စိတ္ထဲကေတာ႔ “ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ “လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကဆုိင္လူရွငး္ေနတာရယ္ အခုလုိကူညီမယ္႔သူေပၚလာတာေၾကာင္႔ရယ္ပါ။

ဆုိင္ကယ္ေတြထားတဲ႔ေနရာေရာက္ေတာ႔မွ

“ က်ေနာ္ အမကုိ ဘယ္လုိက္ပုိ႔ေပးရမလဲ “

“  လရိပ္ျပာအေဆာင္ ……..ေဗာဓိကုနး္“

အဲေတာ႔မွသူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ ျငိမ္႔ျပျပီး။

ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္ခုိင္းပါတယ္။

သူ႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္က လုိက္သာလာရတယ္ ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္မပါေတာ႔

ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ဖမ္းမွာကို ေတာ႔ ေတြးေၾကာက္မိပါတယ္။

တစ္ခါမွ မသိဘူးတဲ့တစိမ္းတစ္ေယာက္ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကလုိက္ဘူးတာ ဒါပထမဆုံးပါဘဲ။

ဘယ္လမး္ကေန ဘယ္လုိသြားတယ္ဆုိတာမသိေလာက္ေအာင္ကိုစိတ္က ပူထူလုိ႔ေနပါတယ္။

သြားေနရင္း လမး္ရဲ႕အေရွ႔ဘက္ကို ဆုိင္ကယ္အေကြ႔မွာ က်မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြထုိ္င္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးကို ျမင္ေတာ႔မွအေဆာင္နားေရာက္လာတယ္ဆုိတာသိရပါတယ္။

အေဆာင္ေရွ႔မွ သူ႔ဆုိင္ကယ္ရပ္လုိက္မွ အသာဆငး္ျပီး

“ ေက်းဇူး“လုိ႔ေျပာရရုံဘဲရွိေသးတယ္

“ ရတယ္အမ ဒီမွာ အမ ဖုနး္က ဆင္းကဒ္၊ညေနက်ရင္ ဟင္းဆက္အသစ္၀ယ္လာခဲ႔မယ္။

အေဆာင္ကဘဲေစာင္႔ က်ေနာ္နာမယ္ ေအာင္လင္း “

“ က်မက စိမ္းျမသြယ္  “

ဘာမွထပ္မေျပာရေသးခင္ ဆုိင္ကယ္ကို ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။

က်မလက္ထဲမွာေတာ႔ ဆင္းကဒ္ရယ္ ဖုနး္အကြဲအစအနေတြထဲ႔ထားတဲ႔ အိတ္ကေလးတစ္လုံး။

ေန႔လည္ဆုိေတာ႔ အေဆာင္မွာလူရွင္းေနလုိ႔သာ

လူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲလာတာျမင္ရင္ စုံစမ္းစပ္စု လုပ္ၾကမယ္႔ရန္က လြတ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲအေဆာင္ထဲကိုခပ္သြက္သြက္၀င္လာခဲ႔ပါတယ္။

အခန္းထဲေရာက္ျပီဆုိမွ အတုိးခ်ျပီး………………………..။

??????????????????  ????????????????????? ???????????????????? ???????????????

 

“ကုိေ၀”  ဒီေန႔လုပ္လုိက္တဲ႔ အျပဳအမူေၾကာင္႔ သူ႔အေပၚမွာ က်မ လုံး၀ကုိစိတ္ကုန္သြားပါတယ္။

အေတာ္ေလးကို သေဘာထားေသးသိမ္တဲ႔လူ၊

 မေပါင္းထုိက္တဲ႔ လူ လုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ပါတယ္။

သူ႔ကို ယတိျပတ္ျငင္းပယ္ဘုိ႔အတြက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္ျပန္သားသားခ်ႏုိင္ေအာင္ အတည္ျပဳေပးလုိက္သလိုပါဘဲ။

ဒီေန႔သူ႔အခ်ိဳးက က်မအေပၚမွာ သက္သက္မဲ႔ ုႏုိင္စားတယ္လုိ႔ ခံစားရပါတယ္။

“ေမာင္”နဲ႔က်မ ဘယ္လုိမွ ဆုံဆညး္စရာ လမး္မရွိိေတာ႔တာလဲသူ အသိပါ။

 “ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ ခုမွေတြ႔တာ” ဆုိတဲ႔ ဖုနး္ျမည္သံေလးထဲက”ေမာင္”ဆုိတဲ႔ “ေက်ာ္မ်ဳိးထြန္း”နဲ႔က်မ ခ်စ္မိခဲ႔ ပါတ္သက္မိခဲ႔တာကေတာ႔ ျပန္ျပင္လုိ႔မရတဲ႔အရာတစ္ခုေလ။

ဒါကအမ်ားသိ ဖုံးကြယ္စရာမလုိတဲ႔  အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။

ဒါေပမယ္႔ အခုလက္ရွိအေနအထားမွာ“ေမာင္”က်မကုိ ဘယ္လုိမွ ဆက္သြယ္လုိ႔ မရတဲ႔ေနရာ ကုိေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကုိလဲ “ကုိေ၀” အေသအခ်ာသိရက္နဲ႔ ။

သူဒီလုိ လုပ္လုိက္မွ ေမ႔ေပ်ာက္ဘုိ႔အတြက္ ၾကိဳးစားလုိ႔ေမ႔ေဖ်ာက္ေနရတဲ႔ အေၾကာငး္ေလးေတြက

က်မအေတြးထဲမွာ ပလုံစီလာျပန္ပါတယ္။

ေမာင္နဲ႔က်မေတြ႔ခဲ႔ၾကတာ လြန္ခဲ႔ေသာသုံးႏွစ္။

ဒါေပမယ္႔ ေ၀းေနခဲ႔တာကေတာ႔ တစ္ ႏွစ္စြန္းစြန္း။

အလြမး္ေတြကိုဖန္တီးလာမယ္႔ ဇာတ္လမး္အစကေတာ႔ ………………။

 

######### ###############  ######### ##########

မန္းေလးရတနာပုံတကၠသိုလ္ကေန ေက်ာငး္ျပီးတဲ႔အခါ က်မ ေမြးရပ္ေျမ” မုိးကုတ္”

ကုိ မျပန္ျဖစ္ပါဘူး။

ျမဳိ႔မွာသုံးနွစ္ေလာက္အေနၾကာသြားေတာ႔ေအးခ်မး္ဆိတ္ျငိမ္တဲ႔ေမြးရပ္ေျမထက္

ဆူညံသြက္လက္တဲ႔ မနး္ေလးျမိဳ႔ကိုခင္တြယ္စိတ္ပုိမိတာကေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။

အဲေတာ႔ မန္းေလးမွာဘဲအလုပ္ လုပ္ျပီး ပညာဆက္သင္ခ်င္ပါေသးတယ္လုိိ႔

အိမ္ကုိပူဆာရျပန္ပါတယ္။

ေနလက္စ အေဆာင္မွာဆက္ေန။

က်မတုိ႔လူငယ္ၾကားမွာေရပန္းစားတဲ႔ LCCI ဆုိတဲ႔စာရင္းကိုင္သင္တနး္ကို မနက္အေစာတန္းမွာ ဆက္တက္။

ေန႔ဘက္မွာအလုပ္ရွာလုပ္ စိတ္ကူးထဲေတာ႔ဟုတ္ေနတာပါဘဲ။

အလုပ္မရေသးခင္ေတာ႔ အရင္အတုိင္းဘဲ အိမ္ကေနပိုက္ဆံေတာငး္ရတာေပါ႔။

သင္တန္းေၾကးကလဲ သိန္းခ်ီျပီးကုန္တယ္ေလ။

အဲေတာ႔ မနး္ေလးမွာဆက္ေနခြင္႔ရဘုိ႔အတြက္ အလုပ္တစ္ခုရေအာင္အသဲအသန္ရွာရတာေပါ႔။

ကံေကာင္းတာတစ္ခ်က္ကေတာ႔ အခုေခတ္မွာ အလုပ္ေပါတာပါဘဲ။

နုိင္ငံျခားကလာေရာက္ျမဳပ္ႏွံတဲ႔လုပ္ငန္းရွင္လဲ ရွိ၊

ျပည္တြင္းကလုပ္ငန္းရွင္ေတြလဲရွိ၊

တစ္နုိင္တစ္ပုိင္ ဆုိင္ေထာင္သူေတြလဲရွိဆုိေတာ႔ အလုပ္ လုပ္ခ်င္တဲ႔လူငယ္အတြက္

အဆင္ေျပပါတယ္။

က်မလုိဘဲ မနး္ေလးမွာေက်ာငး္တက္ရင္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ နယ္ကမိန္းကေလးေတြ

အမ်ားၾကီးပါဘဲ။

စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အဆင္ေျပသလားေမးရင္ေတာ႔ မေျပ႔ တေျပလုိ႔ဘဲေျဖရမွာပါဘဲ။

သိုသိုသိပ္သိပ္နဲ႔ေရာင္႔ရဲစြာေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အိမ္ကုိျပန္မပုိ႔နုိင္ေတာင္မွ လက္ျဖန္႔ေတာငး္

ရတဲ႔ဘ၀က လြတ္ကင္းနုိင္ပါတယ္။

တစ္ခုေတာ႔ရွိတာေပါ႔ မေနတတ္မထုိ္င္တတ္ တပ္မက္မူ႔မ်ားရင္ေတာ႔လဲ အခ်ိန္မေရြး

ဘ၀ယိမ္းယုိင္သြားနုိင္တာကလဲ အေသအခ်ာပါဘဲ။

အေဆာင္ေနတဲ႔မိနး္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုတြက္ၾကည္႔ရင္ အေဆာင္လခက

တစ္လကုိတစ္ေသာငး္ကေနတစ္ေသာငး္ခြဲၾကား။

ထမင္းကို အေဆာင္မွဴးမသိေအာင္ခုိးခ်က္။

အလုပ္ကိုတစ္၀က္ထည္႔ တစ္၀က္ကိုအေၾကာ္တစ္ရာဘုိးနဲ႔စား။

ေကာ္ဖီမစ္တစ္ထုပ္ကိုႏွစ္ခါခြဲေသာက္။

ထမငး္အုိးတည္ရင္းၾကက္ဥထည္႔ျပဳတ္။

ဒါမွမဟုတ္အလုပ္ၾကမွ ဟင္းငါးရာဘုိးကို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္စပ္တူ၀ယ္စား။

ညေနအဆင္ေျပသလုိစား။

၀တ္ဘုိ႔စားဘုိ႔ဘာမွမပါ တစ္လေျခာက္ေသာငး္ကေတာ႔ ေသခ်ာေပါက္လုိပါတယ္။

က်မ သင္တနး္တက္ေနတုနး္မွာဘဲ သတင္းစာထဲေၾကာ္ျငာတဲ႔အလုပ္မွန္သမွ်ေလွ်ာက္လႊာတင္

၀င္ေျဖေပါ႔။

အလုပ္ေလွ်ာက္တယ္ဆုိတာကိုေျပာရရင္ က်မတုိ႔အတြက္လြယ္ကူတဲ႔ကိစၥေတာ႔လဲမဟုတ္ျပန္ပါဘူး။

တစ္ခ်ဳိ႔အလုပ္ကေလွ်ာက္လႊာ၀ယ္ရတယ္(သူတုိ႔ကေတာ႔ေလးစားေအာင္လုိ႔ပါေပါ႔)။

တစ္ခ်ဳိ႔အလုပ္ေတြကေတာ႔ရဲစခနး္တုိ႔ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာတုိ႔ မေတာင္းဘူး။

တစ္ခ်ဳိ႔ကေတာ႔ အဲဒါမပါရင္ေလွ်ာက္လႊာလက္မခံျပန္ဘူး.။

အဲတာေတြအတြက္ကလည္းတုိ႔တိတုိ႔တိနဲ႔ ငါးရာတစ္ေထာင္ ကုန္မွ

ေထာက္ခံစာ ဆုိတဲ႔ စာရြက္ကလက္ထဲေရာက္ပါတယ္။

သူတုိ႔ကလဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္ကတဲက ျပည္႔စုံမွလက္ခံတယ္ေလ။

အဲေတာ႔ က်မတုိ႔ဘက္ကလည္းေလွ်ာက္စတင္ကတည္းကေမးလုိက္ပါတယ္ မေရြးရင္ေလွ်ာက္လႊာျပန္ေပး-မေပးေပါ႔။

ျပန္မေပးဘူးဆုိရင္ ေသခ်ာမွ၀င္ေျဖပါေတာ႔တယ္။

လုိင္စင္ပုံကေတာ႔ ဒါဇင္လုိက္ရုိက္ထားေတာ႔ အဆင္ေျပပါတယ္။

ဆုိပါစုိ႔အလုပ္ေလးငါးဆယ္ခုေလာက္ေလွ်ာက္အျပီးမွာ လူငယ္ေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔

အေရာငး္စင္တာတစ္ခုမွာအလုပ္ရပါတယ္။

စာရင္းကိုင္ေပါ႔။

အဲဒီအလုပ္မွာ လုပ္ရင္း”ေမာင္”နဲ႔စေတြ႔တာပါဘဲ။

က်မတုိ႔အလုပ္က လူငယ္ေတြဦးစီးေတာ႔ ေခတ္မီတဲ႔အေတြးေတြနဲ႔၀န္ထမး္ေတြကိုအုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။

သူတုိ႔ဆုိင္ဖြင္႔တဲ႔ႏွစ္ပါတ္လည္ေန႔ဆုိရင္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြေရာ၊

အလုပ္ထဲမွာၾကဳိးစားတဲ႔၀န္ထမး္ေတြကုိဆုေပးပြဲေတြလုပ္ပါတယ္။

လုပ္တာကလဲ ျပီးစလြယ္မဟုတ္ပါဘူး။

ခနး္မေကာင္းေကာငး္မွာငွားလုပ္တာပါ။

အဲဒီမွာ၀န္ထမး္ေတြကိုယ္တုိင္ပါ၀င္တဲ႔ျပဇာတ္ေတြ၊သီခ်င္းအဆုိအကေတြလဲပါသေပါ႔။

ေနာက္ အျပင္ေလာကမွာအႏုပညာနယ္ပယ္ထဲမွာ နာမယ္ရွိျပီးသားအႏုပညာသည္ေတြကိုလဲဒီအထဲမွာ

 အတူပါ၀င္ဆင္ႏြဲဘုိ႔အကူအညီေတာင္းထားပါေသးတယ္။

အဲဒီႏွစ္ပါတ္လည္ပြဲေလးမွာ ေမာင္နဲ႔က်မစေတြ႔တာပါဘဲ။

ေမာင္က အျပင္ေလာက မွ လူသိမ်ားစျပဳေနတဲ႔အႏုပညာသမား။

က်မတုိ႔ပြဲမွာလာေရာက္စီစဥ္ေပးသူေပါ႔။

ဒီပြဲမွာ က်မက သီခ်င္းဆုိတဲ႔အျပင္ေတးသရုပ္ေဖာ္ရတဲ႔သူေပါ႔။

ထူးထူးဆန္းဆန္းေလးေမာင္စီစဥ္ထားပုံက ေရွးသီခ်င္းထဲက

အလုိက္တူျပီးစာသားမတူတဲ႔သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကို ေတးသရုပ္ေဖာ္နဲ႔ အဆုိတြဲျပီးကရမွာပါ။

မတူတဲ႔သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကုိတစ္လွည္႔စီဆုိရင္းသရုပ္ေဖာ္ရမွာေလ။

အဲဒီသီခ်င္းကုိ ေမာင္ စိတ္ကူးရျပီးရွာလာတာပါ။

“ေရႊျပည္စုိး” ဆုိတဲ႔သီခ်င္းနဲ႔ “ေဟ၀န္နန္း”ပါဘဲ။

“ေရႊျပည္စုိး”ဆုိတဲ႔သီခ်င္းေလးကို ဆုိရင္းက်မက ေတာသူေလးအျဖစ္သရုပ္ေဖာ္ရမွာ။

ေမာင္ကေတာ႔ “ေဟ၀န္နန္း”ကို သူကိုယ္တုိင္ဆုိျပီး က်မတုိ႔အဖြဲ႔ကေကာင္မေလးေတြက

သရုပ္ေဖာ္ၾကပါတယ္။

အျငိမ္႔သီခ်င္းျဖစ္တဲ႔ေရႊျပည္စုိးသီခ်င္းကုိက်မက ဆုိ။

က်မတုိ႔အဖြဲ႔ရယ္ က်မရယ္က ေကာက္စုိက္မေလးလုိသရုပ္ေဆာင္ေပါ႔။

ေမာင္နဲ႔ေယာက်္ားေလးအဖြဲ႔က ေဟ၀န္နန္း သီခ်ငး္နဲ႔သရုပ္ေဆာင္။

ဒီသီခ်ငး္မွာထူးဆနး္တာက ဇာတ္ခုံတစ္ခုထဲမွာ က်မတုိ႔ႏွစ္ဖြဲ႔က တစ္ဖက္စီေန။

ျပီးရင္ တစ္လွည္႔စီ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္ဆုိလုိက္ သရုပ္ေဖာ္လုိက္နဲ႔ေပါ႔။

အဲဒီရက္ေတြက ေန႔မွာအလုပ္ေတြလုပ္။

ညဆုိရင္ အဆုိ အကတုိက္။

အေဆာင္ကိုလဲ ခြင္႔ေတာင္းထားရတာေပါ႔။

ဒီပြဲေလး မျပီးခင္အထိ အျပန္ေနာက္က်တာကို ခြင္႔လႊတ္ေပးဘုိ႔။

က်မနဲ႔ေမာင္က တစ္လွည္႔စီဆုိရာတာ စစျခင္းရက္က အ၀င္အထြက္ေတြမွားေတာ႔

အားလုံးတ၀ါး၀ါး တဟားဟား နဲ႔ေမာရမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။

က်မေနတာက ေဗာဓိကုန္းနားက အျပင္ေဆာင္။

ေမာင္ေနတာက မဟာျမဳိင္ အဲေတာ႔ အကတုိက္ျပီးလုိ႔အျပန္ ေမာင္ က

က်မကိုအေဆာင္ေပါက္၀ထိ ပုိ႔ေပးပါတယ္။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ က်မက ေမာင္႔ကို စခ်စ္မိသြားတယ္ထင္တာပါဘဲ။

က်မ ေက်ာငး္သူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူသြားၾကလာၾက

ေပမယ္႔က်မကို ရင္ခုန္ေအာင္စြမ္းေဆာင္နုိင္သူပါမလာပါဘူး။

ေက်ာငး္သူေက်ာငး္သားဘ၀ က်မကိုလာျပီး  “ကာလသားေရာဂါ”ထသူေတြရွိေပမယ္႔

က်မရင္ခုန္ေလာက္စရာလူ မေတြ႔ခဲ႔တာအမွန္။

အႏုပညာကိုႏွစ္သက္သူက်မက အႏုပညာမွာ ကြ်မး္က်င္တဲ႔ေမာင္႔အေပၚမွာ

အထင္ၾကီးေလးစားမူ႔ကို အခ်စ္ဆုိတာေပါက္ဖြားဘုိ႔ တြန္းအားေပးလုိက္သလုိပါဘဲ.။

သီခ်င္းတုိက္ရင္းက “ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ ခုမွေတြ႔တာ လူ၀ါးမ၀ခင္တုနး္က ေျပာၾကေတာ႔ ရီစရာပါ”

ဆုိတဲ႔ေျခဆင္းအပိုဒ္ေလးက” ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ”စာသားေလးကို ဆုိရတာ စီးစီးပုိင္ပုိင္ရွိလွပါတယ္။

(ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ…….ဆုိတဲ႔ေနရာေရာက္ရင္ နင္႔မ်က္လုံးေလးေတြ အရည္လဲ႔ေနသလုိဘဲ လုိ႔ က်မသူငယ္ခ်င္း မိႏြယ္ကမွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

အခ်စ္ေၾကာင္႔ ရႊန္းလဲ႔ေနတာျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေမာင္ကလဲ က်မသူ႔အေပၚစိတ္ညႊတ္ေနတာကို ရိပ္မိပါတယ္။

ပြဲရက္မတုိင္ခင္အတြင္း ညျပန္ရင္ 35လမး္ေပၚက အလင္းဆုိင္ေတြမွာမုန္႔၀င္စား။

စကားေတြေျပာ ဆုိေတာ႔တစ္ပါတ္အတြင္းမွာ အတြင္းစိတ္ခ်င္းပုိနီးလာသလုိခံစားရပါတယ္။

ေမာင္ရဲ႕ စုံစမး္သလုိလုိ  အကဲစမ္းသလုိလုိေမးတဲ႔ေမးခြန္းျမွားေတြေအာက္မွာ

မလုံတဲ႔ဒုိင္းက က်မကို အကာအကြယ္မေပးနုိင္သလုိသလုိပါဘဲ။

က်မရဲ႕ တိမ္းညႊတ္ေနတဲ႔စိတ္ကို ေမာင္ရိပ္မိသြားတာအမွန္ပါဘဲ။

တကယ္႔ပြဲညမွာေတာ႔ အတူသြားၾကဘုိ႔အေဆာင္ကိုလာေခၚေတာ႔

ေမာင္႔ဆုိင္ကယ္ေနာက္က က်မလုိက္ခဲ႔ပါတယ္။

ပြဲကၾကေတာ႔လဲ အင္မတန္မွေပ်ာ္စရာေကာငး္။

က်မတုိ႔အတြက္ ပရိသတ္ကေရာ သူငယ္ခ်ငး္ေတြကေရာ အလုပ္က  လူၾကီးေတြကလဲ

ဆုေတာ္ေငြေတြခ်ေတာ႔ ေပ်ာ္စရာပုိေကာင္း။

က်မအတြက္ေတာ႔ အေကာင္းေတြစုတဲ႔ညလုိ႔ေတာင္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ပြဲျပီးလုိ႔အျပန္ ေမာင္က်မအေဆာင္ကို ျပန္အပုိ႔မွာ က်မက ေမာင္႔ခါးကို

အလုိလုိဖက္မိသြားပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာအေပ်ာ္ေတြကဲေနေတာ႔ သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ တကယ္႔ကို ဖြဖြေလးမွ ဖြဖြေလးဖက္ထားမိတာပါ။

အေဆာင္ေရွ႔နားေရာက္ခါနီးမွ ေမာင္႔ခါးကုိဖက္ထားမိတာ သတိရျပီးလႊတ္မိပါတယ္။

အေဆာင္ေရွ႔ေရာက္ေတာ႔ က်မ အထဲကို ၀င္မယ္အလုပ္ ေမာင္ က

“ခဏ” လုိ႔ေျပာလုိ႔ က်မ ေျခလွမ္းေတြအရပ္။

အေဆာင္ေရွ႔က စကၠဴပန္းရုံအကြယ္မွာ က်မပါးကုိ ဖြဖြေလးနမး္ရင္း

“ခ်စ္တယ္”  လုိ႔ ေမာင ္က အေျပာမွာ ကမၻာေလာကၾကီးတစ္ခုလုံး

ပန္းႏုေရာင္ေတြဖုံးလႊမး္သြားတယ္လုိ႔ထင္မိပါတယ္။

က်မအရမး္ကုိရွက္သြားလုိ႔ပါ။

%%%%%%%%%%  %%%%%%%%%%%%% %%%%%%%%%%%%%

ေမာင္နဲ႔က်မခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကေတာ႔ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

၀ါသနာတူ အက်င္႔တူေတာ႔လဲ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ပုိနားလည္မိတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

က်မအလုပ္ပိတ္တဲ႔ရက္ဆုိရင္ ေမာင္႔အိမ္ကုိအလည္လုိက္သြားတတ္ပါတယ္။

အႏုပညာနဲ႔ထုံမႊမး္ေနတဲ႔ ေမာင္တုိ႔အိမ္ကေလးက က်မအတြက္ေတာ႔ တကယ္႔ ေအးရိပ္.။

ျမန္မာသီခ်င္းေတြကို နွစ္သက္တတ္တဲ႔ က်မကေတာ႔ ေမာင္တုိ႔အိမ္ေရာက္ရင္

သီခ်င္းေခြအပုံကို ေမႊ လုိ႔ သီခ်င္းေတြဆုိရင္္ ေမာင္႔ေမေမက ေဘးနားကေနျပီး

ခုံပုတ္လုိ႔စီးခ်က္လုိက္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင္႔ေမေမ  ကိုယ္တုိင္၀င္ဆုိ အေတာ္ကုိ ေပ်ာ္စရာေကာငး္လွပါတယ္။

ေနာက္ မီးဖုိထဲမွာ စကားေျပာရငး္တစ္ေယာက္တစ္လက္နဲ႔ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾက။

မိေ၀းဖေ၀းနဲ႔ အေဆာင္မွာေနျဖစ္သလုိစားေနရတဲ႔က်မအတြက္ေတာ႔

အင္မတန္မွႏွစ္သက္စရာပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔လူ႔ဘ၀ဆုိတာ “ေပ်ာ္စရာတခဏ စိတ္ညစ္စရာ ဗလပြ”လုိ႔ေျပာတတ္တဲ႔

မုံရြာသူ မလွသန္းစကား အတိုင္းပါဘဲ။

ေမာင္နဲ႔က်မ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနတာကို သတင္းၾကားသြားတဲ႔က်မအိမ္က

“ စိမ္းျမေရ ေမေမတုိ႔ကို ေပးထားတဲ႔ကတိကို မေမ႔နဲ႔ေနာ္”ဆိုတဲ႔ဖုန္းေျပာတုိင္း

ဒီစကားကုိ မပါ ပါေအာင္ အမိအရေျပာတတ္တဲ႔ အေမ႔စကားသံက က်မ ကို သတိေပးတာလုိလုိျခိမ္းေျခာက္တာလုိလုိ ။

ဟုတ္ေတာ႔လဲဟုတ္ပါတယ္။

ကိုေ၀နဲ႔က်မ အရြယ္ေရာက္ရင္လက္ထပ္ေပးမယ္လုိ႔ လူၾကီးခ်င္းျမန္းျပီးသားပါ။

ကိုေ၀တုိ႔ မိဘေတြနဲ႔ က်မတုိ႔အိမ္ ေက်ာက္စပ္တူလုပ္ၾကတာ အျမဲျမတ္ အျမဲအဆင္ေျပ။

အဲေတာ႔လဲ က်မတုိ႔ေပါက္စနကတည္းက အတူတြဲျပီးလုပ္ခဲ႔ၾကတာဆုိေတာ႔ က်မတုိ႔

အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အခါ “ဥမကြဲ သုိက္မပ်က္”ဆုိတဲ႔စကားနဲ႔ခ်ည္ေႏွာင္ပါေတာ႔တယ္။

ပုိးဆိုးတာက တစ္ဦးတည္းေသာသားနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္ေနတာပါဘဲ။

ခက္တာက တစ္ဇြတ္ထုိး နုိင္လြန္းတဲ႔ ကိုေ၀ ကိုလက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ လက္ခံဘုိ႔

က်မစိတ္ေတြက ျငင္းဆန္ေနတာပါဘဲ။

ငယ္စဥ္ကတည္းက အတူေနလာေတာ႔ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေပမယ္႔

ေမာင္နွမေတြလုိျဖစ္ေန။

အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ တကၠသုိလ္ေရာက္သြားတဲ႕က်မက အေ၀းမွာေန။

ပညာေရးမထူးခြ်န္တဲ႔ ကိုေ၀ က ဇာတိျမဳိမွာေနရငး္ မိဘလက္ငုတ္လက္ရငး္ဆက္လုပ္။

အဲေတာ႔ သိတတ္ခ်ိန္မွာအေနေ၀းေတာ႔ သူ႔အေပၚမွာဘယ္လုိမွ ရင္ခုန္သံမျမန္နုိင္တာအမွန္။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ ကိုေ၀နဲ႔လက္ထပ္ရမွာကုိ ေၾကာက္ပါတယ္။

အခုခိ်န္မွာေတာ႔ ျငင္းလုိ႔မရနုိင္တာလဲ အေသအခ်ာပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔ေမာင္႔ကိုခ်စ္တာကခ်စ္တာပါဘဲ။

 

ဒါေပမယ္႔ ရင္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ အခ်စ္က ေမာင္နဲ႔က်မွအလန္႔တၾကားႏုိးထလာသလုိပါဘဲ။

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ “ရင္ခုန္ရင္အခ်စ္ဘဲကြယ္”ဆိုတဲ႔စကားသာမွန္ရင္ ေမာင္႔ကိုက်မခ်စ္တယ္ဆုိတာ

သိပ္ေသခ်ာျပီေပါ႔။

ေမာင္နဲ႔စေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္ကတည္းက က်မရင္ေတြခုန္ ႏွလုံးသားေတြလွုဳပ္ယွားလာတာမုိ႔ပါ။

က်မနဲ႔ေမာင္ခ်စ္သူေတြျဖစ္လုိ႔ေလးလအၾကာ က်မေမြးေန႔ေရာက္လာပါတယ္။

အဲဒီရက္မတုိင္ခင္ ေမာင္သီခ်င္းေလးေတြ ေရာငး္ရေတာ႔ သူ႔လက္ထဲမွာေငြရႊင္။

က်မအတြက္ ဟန္းဆက္အသစ္ေလးတစ္လုံးေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။

ေနာက္မင္မုိရီကဒ္ေလးထဲမွာ ရင္းတုန္းေတြထဲ႔။

ေမာင္႔ဖုနး္လာရင္ သူမ်ားနဲ႔ထူးျခားေအာင္ “ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ” ဆုိတာေလး

ထည္႔ေပးထားပါတယ္။

ဟုတ္သေပါ႔ ေမာင္နဲ႔က်မ ခ်စ္သူျဖစ္ဘုိ႔အတြက္ ဒီသီခ်င္းေလးက အဓိကပံ႔ပုိးသူဘဲေလ။

အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ က်မဆီလာတဲ႔ အ၀င္ဖုန္းေတြထဲမွာ

“ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ”ဆိုတဲ႔အသံေလးကတန္းစီဇယားထိပ္ဆုံးမွာ အျမဲေနရာယူထားသေပါ႔ေနာ္။

ေမေမဆီကဖုနး္လာတုိင္း

“ စိမ္းျမေရ ေမေမတုိ႔ကို ေပးထားတဲ႔ကတိကို မေမ႔နဲ႔ေနာ္”

ဆုိတဲ႔စကားေလးနဲ႔အဆုံးသတ္ျမဲ။

“ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ” ဆုိတဲ႔ေမာင္႔ဖုန္းသံေလးကလဲက်မအနားမွာ အျမဲေ၀စီဆဲ။ ဒါေတြဟာတစ္ေန႔မွာလမ္းခြဲျခငး္နဲ႔အဆုံးသတ္ရမယ္ဆုိတာကို က်မလက္ခံထားျပီးသားပါ။

ဒါေပမယ္႔ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာငး္လြန္းတဲ႔ ေမာင္နဲ႔အတူျဖတ္သန္းရတဲ႔အခ်ိန္ကာလကို  ရသေလာက္ေတာ႕ဆြဲဆန္႔ထားခ်င္မိပါတယ္။

ဒါေတြကုိ အဆုံးသတ္ဖုိ႔အတြက္ ေမေမနဲ႔ကိုေ၀တုိ႔မန္းေလးကုိေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။

ေမာင္နဲ႔အတူ က်မအလုပ္ျပန္လာတဲ႔တစ္ရက္ အေဆာင္ေရွ႔မွာ အိမ္ကားကားေလးရပ္ထားတာ

ေတြ႔ေတာ႔ ေမေမတုိ႔လုိက္လာျပီဆုိတာသိလုိက္ပါတယ္။

ေမာင္႔ဆုိင္ကယ္ေပၚက က်မအဆင္း ေမေမ႔မ်က္ႏွားထားခပ္တငး္တင္းဆုိေတာ႔ ေမာင္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပး

မယ္ဆုိတဲ႔ က်မအၾကံအစည္ကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ရပါတယ္။

ကိုေ၀ကေတာ႔ စီးကရက္ေသာက္ရင္း အျခားတစ္ဖက္ကို တမင္ေငးေနပါတယ္။

ေမာင္ကေတာ႔ က်မနဲ႔ရုပ္ျခငး္အေတာ္ေလးဆင္တဲ႔ေမ႔ေမ႔ကုိအေတြ႔

“သြားျပီေနာ္”လုိ႔ႏုတ္ဆက္ျပီး ဆုိင္ကယ္ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။

“စိမ္းျမေရ အေဆာင္မွဴးကို ခြင္႔တုိင္လုိက္ ေမေမတုိ႔နဲ႔ဒီညလုိက္အိပ္မယ္လုိ႔”

ဆုိတဲ႔ေမ႔ေမ႔အသံက မတငး္မာေပမယ္႔ ႏူးညံ႔မူ႔မပါတာကေတာ႔အေသအခ်ာ။

ရင္ထဲမွာခံစားမိလုိက္တာကေတာ႔ “ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ခုမွေတြ႔တာ”ဆုိတဲ႔ဇာတ္လမး္ရဲ႕

အဆုံးသတ္ပုိင္းကုိေရာက္လာျပီဆုိတာကိုပါဘဲ။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

 

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေဆြးပါးပါးေလး

(14-2-2012)