“တိမ္းႏြယ္ ယိမ္းဖယ္ စိမ္းလြယ္”(အပုိင္းတစ္)

(တိမ္းႏြယ္……………….)

အခုလုိေဆာင္း၀င္စတစ္ရက္မွာက်မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ  မင္းကြန္းဘက္ကိုသြားၾကဘုိ႔

အေၾကာငး္ဖန္လာပါတယ္။

အေ၀းမွာရွိေနတဲ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က မင္းကြန္းမွာသီလရင္၀တ္ေနတဲ႔ သူ႔မိတ္ေဆြဆီကို

အလွဳေငြနဲ႔ ပစၥည္းတခ်ဳိ႔ကိုသြားပုိ႔ခုိင္းတာပါ။

မင္းကြန္းဆုိတဲ႔အရပ္မွာလူၾကဳံဘုိ႔ဆုိတာကမျဖစ္နုိင္တာရယ္ ကိုယ္တုိင္ကလဲမေရာက္တာၾကာလုိ႔

သြားခ်င္ေနတာရယ္ဆုိေတာ႔ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ႔ဥပုဒ္ေန႔တစ္ေန႔မွာ က်မရယ္ မုိးစနလုိ႔ေခၚတဲ႔

မိႏွင္းရယ္ ၊နာမယ္ရင္း အိအိတုန္ဆုိတဲ႔ နာမည္ေပ်ာက္သြားေလာက္ေအာင္ စြာလြန္းတဲ႔

ဂြဲဂြဲ ရယ္သုံးေယာက္သား မင္းကြန္းသြားဘုိ႔ အစီအစဥ္ေတြဆြဲခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဆုိင္ကယ္နွစ္စီးနဲ႔သြားၾကမယ္။

ဆုိင္ကယ္ကုိမရမး္ျခံဆိပ္က အသိအိမ္ကိုထားခဲ႔မယ္။

ျပီးရင္အမ်ားသြားတဲ႔ေမာ္ေတာ္ေလးနဲ႔လုိက္ၾကမယ္။

ဟုိေရာက္ရင္ အရင္ဆုံးမင္းကြန္းဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ေက်ာင္းကုိလွည္းငွားျပီးသြားမယ္။

ပစၥည္းပါးလုိက္တဲ႔ သီလရွင္ေခ်ာင္ကုိသြားမယ္။

အဲဒီကျပန္လာမွ ပုထုိုးေတာ္ၾကီး၊မင္းကြငး္ေခါငး္ေလာငး္၊ျမသိန္းတန္ေစတီကုိသြားမယ္။

အစီအစဥ္ေတြကေတာ႔ ဟုတ္လုိ႔ပါဘဲ။

ဒါနဲ႔မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္မွာ ေရဆိပ္ေရာက္လုိ႔ သာယာလွတဲ႔ ျမစ္တြငး္က ျမင္ကြင္းကုိခံစားရင္း

မင္းကြန္းဘက္ေရာက္ေတာ႔ ဆြဲထားတဲ႔အစီအစဥ္အတုိငး္သြားၾကပါတယ္။

ဥပုဒ္ရက္ျဖစ္တာေၾကာင္႔ မင္းကြနး္ဘက္မွ လူကေတာ႔ အသင္႔အတင္႔စည္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းနံေဘးက အေၾကာ္ဆုိင္မွာအေၾကာ္ေတြစားျပီး ျမသိန္းတန္ဘုရားဘက္ကို

သြားၾကပါတယ္။

ဘုရားလဲေရာက္ေရာ က်န္တဲ႔ႏွစ္ေယာက္က ေဗြေဖာက္ပါေတာ႔တယ္။

ေညာငး္ျပီ ေအာက္ကဘဲ ေစ်းဆုိင္ေတြကိုၾကည္႔ ရင္းနဲ႔ေစာင္႔မယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။

က်မကလဲ ဒီျမသိန္းတန္ ဘုရား ေရာက္ရင္အေပၚေရာက္ေအာင္တက္ရမွေက်နပ္ပါတယ္။

ဘုရားေရာက္လုိ႔ အေပၚတက္မယ္လဲလုပ္ေရာ အေမႊးတုိင္တုိ႔ ဖေယာင္းတုိင္တုိ႔ေရာငး္တဲ႔ကေလးေတြက

၀ုိငး္လာပါတယ္။

က်မကလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေအးေအးေဆးေဆးဘုရားဖူးခ်င္တာနဲ႔ ေအာက္မွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ေကာင္႔

ဒီကေလးေတြကုိလက္လြဲေပးလုိက္ပါတယ္။

ကေလးေတြနဲ႔သူတုိ႔ ဘုရားသမုိငး္ေၾကာင္း ေတြေျပာၾကျငင္းၾကလုပ္ေနခ်ိန္မွာက်မဘုရားေပၚကိုတက္ခဲ႔ပါတယ္။

သီတာခုႏွစ္တန္ပုံစံေဖာ္လုိ႔ ေရလွဳိင္းသ႑န္ အုဌ္တံတုိင္းေတြက ထူးျခားစြာလွပ။

ေငးရင္းေတြးရင္းအေပၚကုိ တစ္ထစ္ျခငး္တက္လာလုိက္ပါတယ္။

အေပၚေရာက္ေတာ႔ ဘုရားထဲ၀င္ဖူး။

ဘုရားပါတ္ပါတ္လည္ကိုလွည္႔ပါတ္ၾကည္႔လုိ႔၀မွေအာက္ကုိျပန္ဆင္းလာပါတယ္။

ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းအလာ

ဒုတိယအဆင္႔အေရာက္ ေအာက္ကိုေျခလွမ္းလွမ္းခ်ိန္ က်မ ညာဘက္ဖေနာင္႔မွာစူးကနဲျဖစ္အသြား

က်မလဲဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ေရွ႔ကိုစုိက္က်သြားပါတယ္။

က်မစိတ္ထဲမွာေအာက္ကိုေတာ႔ ဒလိမ္႔ေကာက္ေကြးက်ျပီဆုိတဲ႔အသိနဲ႔ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိျပီး

မ်က္ေစ႔စုံမွိတ္လုိက္မိပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ နူးညံ႔ျပီး အင္အားအျပည္႔ပါတဲ႔လက္တစ္ဖက္က က်မလက္ေမာင္းကို ဆြဲယူလုိက္တာ

ေၾကာင္႔ ေအာက္မေရာက္ဘဲ လူတစ္ဦးရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္သြားပါတယ္။

ရင္ထဲမွာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားေပမယ္႔ ေအာက္လိမ္႔က်တာထက္စာရင္အမ်ားၾကီးေတာ္တယ္လုိ႔ဆုိနုိင္ပါတယ္။

သူက က်မဟန္ခ်က္ညီသြားတဲ႔အခါ ဆြဲထားတဲ႔လက္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ေလွခါးထစ္ေပၚဖင္ထုိ္င္ခ်လုိက္မိပါတယ္။

“မမ ေျခေထာက္မွာေသြးေတြ” လုိ႔ ေျပာတဲ႔အသံေလးၾကားမွငုံ႔ၾကည္႕မိပါတယ္။

သူကက်မကိုေက်ာ္ဆင္းျပီး ေအာက္ကေလွခါးထစ္မွာအက်အနုထိုင္ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက

တစ္သွ်ဴးထုတ္ေလးကုိ ထုတ္ လုိ႔ က်မေျခေထာက္မွာေပေနတဲ႔ေသြးေတြကိုအရင္သုတ္ေပးပါတယ္။

ေနာက္အေတာ္ေလးသန္႔သြားျပီဆုိမွ သူ႔အိတ္ထဲကေန ဇာဂနာေလးကုိထုတ္ျပီး က်မေျခေထာက္မွာစူးေနတဲ႔

အရုိးစေလးကို ဆြဲထုတ္ေပးပါတယ္။

က်မက နာေတာ႔ တြန္႔သြားျပီး စုပ္သပ္လုိက္တဲ႔အခါ

“ခဏေလး ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနေပးေနာ္ ေတာ္ၾကာ ဆူးစေလးက်န္ေနမွာစုိးလုိ႔ “လုိ႔

ေျပာရင္းစူးေနတဲ႔ဆူးကုိစိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ဆြဲထုတ္ေနပါတယ္။

“ေခြးရုိးလား ဘာရုိးလားမသိဘူး ေတာ္ေသးတယ္ အရုိးကဖြာမေနလုိ႔”

ေနာက္သူကဆက္ျပီး စိမ္႔ထြက္လာတဲ႔ေသြးကိုတိတ္ေအာင္တစ္သွ်ဴးေလးနဲ႔ဖိေပးေနပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေသြးကေတာ္ေတာ္နဲ႔မတိတ္သလုိ ေလွကားေပၚမွာေတာင္ေသြးေတြစြန္းေနပါတယ္။

အဲဒီေတာ႔ မွသူ႔လက္က က်မေျခသလုံးကို ကိုင္ထားတယ္ဆုိတာသိေတာ႔က်မရွက္သလုိလုိျဖစ္သြားျပီး

“ရေလာက္ျပီေနာ္ ေက်းဇူးဘဲ”လုိ႔ေျပာျပီး မတ္တပ္ရပ္မယ္အလုပ္မွာ မဟန္နုိင္ဘဲျပန္ေခြက်သြားပါတယ္။

“အမေရ အရုိးစ၀င္သြားတာက အေတာ္ၾကီးတယ္၊ေအာက္ကိုက်ေနာ္တြဲပုိ႔ေပးမယ္ေနာ္”လုိ႔ေျပာရငး္

က်မေဘးမွာအသာေလးလာရပ္ေပးေတာ႔ သူ႔ပခုံးကိုအားျပဳျပီးဆင္းရပါေတာ႔တယ္။

လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ေယာက်ာ္ေလးေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္အလုပ္လုပ္ေပမယ္႔ အခုလုိ တစ္စိမ္းသူနဲ႔

ပူးပူးကပ္ကပ္မေနဘူးေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ရွက္တာလုိလုိ ခံစားရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေအးေဆးတည္ျငိမ္ျပီး ကူညီတယ္ဆုိတာထက္ အပိုအလုိမရွိတဲ႔သူ႔ရဲ႔ဆက္ဆံပုံေၾကာင္႔

ရွက္စိတ္ေတြ ခဏေလးနဲ႔ေပ်ာက္သြားပါတယ္။

သူကိုမွီျပီးေျဖးေျဖးဆင္းလာေပမယ္႔ မုိးစနနဲ႔ ဂြဲဂြဲ တုိ႔ကေအာက္မွာမေတြ႔ေတာ႔စိတ္နည္းနည္းညစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္ ဘုရားေျခရင္း သစ္ပင္ရိပ္နားမွာ က်မကိုိထုိင္ခုိင္းျပီး

“အမ ဒီနားက ခဏေစာင္႔ေနေနာ္”ဆုိျပီးဆုိင္တန္းေတြဘက္ထြက္လာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွ ဟုိႏွစ္ေယာက္ ဘုရားဘက္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ေရာက္လာေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ကို ေျပာျပေနတုန္း သူျပန္လာပါတယ္။

သူ႔လက္ထဲမွာ ေရခဲထည္႔ထားတဲ႔ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္တလုံးနဲ႔။

က်မနားေရာက္မွ “ ေသြးတိတ္ေအာင္ေရခဲ ကပ္လုိက္ရေအာင္ေနာ္“ဆုိျပီးက်မေျခေထာက္ကို လွမ္းကိုိင္မယ္လုပ္မွ က်မလဲ သတိ၀င္လာျပီး

“ရတယ္ အမဘာသာလုပ္မယ္ေလ  အမကုိ ေပးလုိက္”ဆုိျပီး ေရခဲထုပ္ကုိလွမး္ယူျပီး ဆူးစူးထားတဲ႔ေနရာမွအုပ္လုိက္ပါတယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ႔ ေရခဲလဲအရည္ေပ်ာ္ ေသြးလဲတိတ္သြားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အေ၀းၾကီးလမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ မရေတာ႔ ဘူးဆုိတာေသခ်ာသြားေတာ႔

ဘယ္လုိျပန္ရမွန္းမသိနုိ္င္ေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲဒီအခက္အခဲကုိသူ ရိပ္မိပုံရပါတယ္။

“အမတုိ႔ ဘာနဲ႔လာတာလဲ”

“ေမာ္ေတာ္နဲ႔ လာတာ အမတုိ႔ ဆုိင္ကယ္ေတြက ဟုိဘက္ကမ္းမွာ “

“က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ႔ ဆုိင္ကယ္နဲ႔လာတာသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ပါေသးတယ္“

“အမကုိ ျမစ္ဆိပ္ေရာက္ေအာင္ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ပုိ႔ေပးမယ္ေလ  “လုိ႔သူကေျပာပါတယ္။

ခက္တာက ဟုိဘက္ကမး္ေရာက္ရင္ေတာင္မွ က်မတုိ႔ျပန္ဘုိ႔ခက္ပါတယ္။

က်မနဲ႔မုိးစနကသာဆုိင္ကယ္ေမာင္းတတ္တာ မိဂြဲက ထုိင္လုိက္ရုံဘဲလုိက္တတ္တာေလ။

အဲေတာ႔ ဆုိင္ကယ္ႏွစ္စီး စီးတတ္သူတစ္ မစီးတတ္သူတစ္ စီးတတ္ေပမယ္႔ မစိီးနုိင္သူတစ္ျဖစ္ေတာ႔

က်မဘယ္လုိလုပ္ျပန္လုိ႔ရမွာလဲေနာ္။

ေနာက္ေတာ႔ က်မတုိ႔ထဲမွအသြက္ဆုံးမိဂြဲက က်မတုိ႔ရဲ႕အခက္အခဲကိုေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

“ရတယ္ဒါဆုိက်ေနာ္အမတုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ႔မယ္၊ျပီးမွ အမတုိ႔အိမ္အထိလုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ေလ။

မန္းေလးေရာက္မွ က်ေနာ္က အဆင္ေျပသလုိျပန္မယ္”

အဲဒါနဲ႔သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလုိက္ရွာ။

ဆုိင္ကယ္တစ္စီးယူျပီး  က်မကုိ ဆုိ္င္ကယ္နဲ႔ ျမစ္ဆိပ္ေရာက္ေအာင္လုိက္ပုိ႔။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္နဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္လာ။

ေနာက္မွျမစ္ဆိပ္မွာဆုံၾကပါတယ္။

သူက က်မတုိ႔နဲ႔လုိက္လာမယ္ က်မတုိ႔ကိုအိ္မ္ျပန္ပုိ႔ေပးမယ္။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆုိင္ကယ္နဲ႔ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ျပန္ၾကမယ္။

မန္းေလးေရာက္မွျပန္ဆုံမယ္ဆုိတဲ႔ အစီအစဥ္ကုိ သူဘဲ ေရးဆြဲလုိ႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚတက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ျမစ္တြင္းမွာေမာ္ေတာ္ေလးက တအိအိနဲ႔ေျပးေနဆဲ။

က်မကေတာ႔ အနာက နာတာေၾကာင္႔ျငိမ္သက္။

သြက္လြန္းတဲ႔ မိဂြဲက ေကာင္ေလးကုိ အင္တာဗ်ဳးေတြလုပ္ေနပါတယ္။

သူတုိ႔နွစ္ေယာက္ေျပာေနရင္း သူနာမယ္က “မင္းေဇာ္ဟန္”ဒါေပမယ္႔

“မင္းမင္း”လုိ႔ဘဲေခၚၾကတယ္္္္္္။

မန္းေလး ေတာင္ျမဳိ႕ နနး္ေတာ္ရာကြက္သစ္ မွာေနတယ္။

ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အေရာင္းသမားေတြကုိအုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔သူ။

အလုပ္ကုိ လုိင္းကားနဲ႔သါြးရတယ္။    

သူအလုပ္လုပ္တဲ႔ ေနရာနဲ႔က်မတုိ႔ ဆုိင္ဖြင္႔ထားတဲ႔ေနရာကသိပ္မေ၀းဘူး။

အေမမရွိေတာ႔ဘူး။

သူ႔အေဒၚအပ်ဳိၾကီး ေတြနဲ႔အတူေနတယ္။

တစ္ဦးထဲေသာသား ။

ေမးလုိ္က္တာအလုပ္ေလွ်ာက္လႊာထဲကအတုိင္း ျပည္႔စုံလြႏ္းပါတယ္။

ထပ္ေမးစရာမလုိေလာက္ေအာင္ကုိမေမးဘဲသိလုိက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲမနး္ေလးဘက္ကမ္းျပန္ေရာက္ေတာ႔ မုိးစနနဲ႔သူနဲ႔က အပ္ထားတဲ႔ဆုိင္ကယ္သြားယူ။

က်မက သူ႔ေနာက္ကထုိင္လုိက္။

မုိးစနနဲ႔ မိဂြဲကတစ္စီး ျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

က်မတုိ႔ ကန္ပါတ္လမ္းအတုိင္းေတာင္ဘက္ကို လာခဲ႔ပါတယ္။

35လမ္းေရာက္ေတာ႔ စိန္ပန္းထဲေနတဲ႔ မိဂြဲကုိျပန္ပုိ႔မယ္ဆုိျပီး မုိးစနတုိ႔က အေရွ႔ဘက္တက္သြားၾကပါတယ္။

အဲေတာ႔ သူနဲ႔က်မက အတူတူျပန္လာရတာေပါ႔။

သူငယ္ခ်င္းေယာက်ာ္ေလးေတြနဲ႔အတူတြဲသြားတြဲလာလုပ္ခဲ႔ေပမယ္႔ အခုမွသိတဲ႔လူတစ္ေယာက္နဲ႔

ဆုိင္ကယ္အတူတြဲစီးေနတာကုိ သူမ်ားေတြမ်ားျမင္သြားရင္ ခက္မယ္ဆုိတဲ႔အေတြးစိတ္ထဲေရာက္လာေတာ႔

ရွက္သလုိလုိ ခံစားမိပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲသူက ဧရာထြန္းတုိက္ခန္းနားေရာက္ေတာ႔

“ မမေရ ဒီနားကဘဲဆင္းလုိက္မယ္ေနာ္“လုိ႔ေျပာတဲ႔သူ႔အသံၾကားမွ

အေတြးေတြရပ္ျပီး “အင္း “လုိက္ လုိက္ရပါတယ္။

သူဒီလုိ ေျပာနုိင္တာကလဲ

သူနဲ႔ မိဂြဲေျပာေနရင္း က်မ  ကန္ေတာ္ၾကီးက ကန္ပါတ္လမ္းမွာေနတယ္ဆုိတာ သူသိေနလုိ႔ပါဘဲ။

အဲဒါနဲ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေထာ႔နဲ႔နဲ႔ နဲ႔ သူမျမင္ဘူးတဲ႔လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ပုခုံးကုိကုိင္ျပီးလုိက္လာတာ

ျမင္ေတာ႔ အရမ္းအ့ံၾသတဲ႔မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည္႔ေနလုိက္တာမ်ား တကယ္ကိုရီစရာၾကီးပါ။

အဲဒါနဲ႔အိမ္ထဲက ခုံမွာထုိင္ျပီးမွ ေဒၚေလးကို အေၾကာင္းစုံေျပာျပရင္း က်မတုိ႔ေသာက္ဘုိ႔အေအးလုပ္ခုိင္းရပါတယ္။

ေဒၚေလးက တစ္ခါ သူ႔ကုိတစ္ခါအင္တာဗ်ဳးျပန္ပါတယ္။              

သူကလဲေဒၚေလးေမးသမ်ွ ကို ရည္ရည္မြန္မြန္နဲ႔တိတိက်က်ျပန္ေျဖပါတယ္။

ေဒၚေလးကလဲ သူနဲ႔စကားေျပာေနရင္း သူ႔ေျပာပုံုဆုိပုံကို ေက်နပ္သေဘာက်ေနသလုိပါဘဲ။

 

ခဏေနေတာ႔ သူကျပန္ေတာ႔မယ္ ဆုိျပီး က်မဆီက ဖုနး္ငွားလုိ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီဆက္ပါတယ္။

သူ႔ကုိလာေခၚဘုိ႔လွမ္းေခၚတာပါ။

သူျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဆက္လုိက္တုိင္း ဧရိယာျပင္ပ နဲ႔ဘဲေတြ႔ေနပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔သူကလမး္ေလ်ာက္ျပီးဘဲျပန္မယ္လုပ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာေဒၚေလးက က်မကုိ

“မိႏြယ္ရယ္ ညည္းလဲအခုရက္ဆုိင္ကယ္္္စီးနုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။

လမ္းလဲၾကဳံတယ္ ဆုိင္ခ်င္းလဲနီးေနတယ္ အဲေတာ႔ “မင္းမင္း”က ကူညီတဲ႔အေနနဲ႔

 မင္းအမကုိအခုရက္အၾကဳိအပုိ႔လုပ္ေပးေနာ္ ၊သူေျခေထာက္ေကာငး္တဲ႔အထိေပါ႔”

အဲဒါနဲ႔သူလဲ က်မဆုိင္ကယ္ကုိယူျပီးျပန္သြားပါတယ္။

ဘယ္သူမွသိပ္အယုံအၾကည္မရွိတဲ႔ေဒၚေလးကအခုမွေတြ႔တဲ႔သူ႔ကုိ

ကိိုယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ဆုိင္ကယ္ေပးလုိက္တာကေတာ႔သိပ္ကုိထူးဆန္းလြန္းပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ မနက္ဆုိရင္သူက က်မကုိ၀င္ေခၚပါတယ္။

အျပန္မွာ၀င္ပုိ႔။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲအိမ္သုံးဘုိ႔ လုိတဲ႔ပစၥည္းေတြကို ဘုရားၾကီးနားကဆုိင္ေတြမွာအတူ၀င္၀ယ္။

ေဒၚေလးက သူ႔ကို ညစာထမင္းစားျပီးမွအျပန္ခုိင္းပါတယ္။

သူကေတာ႔ အားနာလုိ႔ထင္ပါတယ္ဇြတ္ျငင္းပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေဒၚေလးက သုံးေယာက္စာခ်က္ထားျပီးသား ဆုိေတာ႔သူ႔မွာမျငင္းနုိင္ပါဘူး။

သူကလဲ တကယ္႔ကိုသိတတ္တဲ႔သူ။

ထမင္းစားမယ္ဆုိတာနဲ႔ မီးဖုိထဲမွာ ေဒၚေလးနဲ႔အတူထမင္းပြဲဲျပင္၊

စားေသာက္ျပီးရင္လဲ ထမင္းပုဂံေတြကုိ အတူသိမ္းဆည္းေပး။

အလုပ္လုပ္ေနရင္းေဒၚေလးနဲ႔စကားေတြေျပာလုိက္ရယ္လိုက္ေမာလုိက္။

ေျခေထာက္ေကာင္းေကာင္းမေထာက္နုိင္တဲ႔က်မက လူပုိသက္သက္။

ျပီးေတာ႔ တီဗြီအတူထုိ္္င္ၾကည္႔ရင္းစကားေတြေျပာ သူျပန္ေတာ႔ ညကုိးနာရီနီးပါး။

တစ္ခါတစ္ေလက်မက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္ရင္ ကန္ေတာ္ၾကီးအေကြ႔က

ကေဖးခ်ဳိခ်ဳိမွာလက္ဖက္ရည္သြားေသာက္။

အလုပ္ပိတ္တဲ႔ဥပုဒ္ေန႔ဆုိျပန္ရင္လဲ ေန႔လည္က်ရင္ က်မသြားခ်င္တဲ႔ဆီကိုလုိက္ပုိ႔ဘုိ႔အိမ္ကိုေရာက္လာ။

သူနဲ႔အတူတူသြား ။

 

နွစ္ပါတ္ေလာက္ဒီလိုအတူေနျပီးေတာ႔ က်မေျခေထာက္လဲေကာငး္သြားပါျပီ။

က်မလဲသူ႔ကိုဆုိင္ကယ္ေနာက္မွာထုိင္ခုိင္းျပီး အစမ္းစီးၾကည္႔ေတာ႔အုိေကပါဘဲ။

က်မေျခေထာက္ေကာင္းသြားေတာ႔ သူေနာက္ေန႔လုိက္မပုိ႔ေတာ႔ဘူးလုိ႔အေျပာ

ေဒၚေလးက သူ႔ကို အခုလုိဘဲလုိက္ပုိ႔ေပးဘုိ႔ ေျပာပါေတာ႔တယ္။

အစကတည္းက က်မတစ္ေယာက္ထဲ သြားျပန္ေနရတာကို စိတ္မခ်တာကိုအေၾကာင္းျပတာပါဘဲ။

“မင္းမင္း”ကုိလဲ တူလုိသားလုိခ်စ္တဲ႔အေၾကာင္း၊

က်မကုိလဲ အမ တစ္ေယာက္လုိသေဘာထားေစလုိေၾကာင္း၊

မိန္းမသားနွစ္ေယာက္ထဲရွိတဲ႔အိမ္မွာ “ မင္းမင္း“ရွိေနေတာ႔ အရင္ကထက္စာရင္လုံျခဳံတဲ႔အေၾကာင္း

ေတြနဲ႔ေထာက္ျပေတာ႔ သူ႔မွာ မျငင္းနုိင္ေတာ႔ပါဘူး။

အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ အကိုမရွိ ေမာင္မရွိနဲ႔ ေနလာရတဲ႔က်မ ဘ၀မွာ “မင္းမင္း “က

တြယ္တာစရာလူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေနရာယူလာပါတယ္။

အဲေတာ႔ ေဒၚေလးရဲ႕သေဘာတူညိခ်က္အရ အရင္လုိဘဲ အတူသြားအတူျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ပိတ္ရက္ဆုိတစ္ခါတစ္ေလ ရုပ္ရွင္အတူသြားၾကည္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြားတဲ႔အခါသြားေပါ႔။

အရင္က ဘယ္ေယာက်္ားေလးနဲ႔မွာ အခုလုိပါတ္ပါတ္သက္သက္မရွိတဲ႔က်မကုိ “မင္းမင္း”နဲ႔

တတြဲတြဲေနတာကို ျမင္ရတဲ႔မိတ္ေဆြေတြေရာ မုိးစနတုိ႔ မိဂြဲတုိ႔လုိ သူငယ္ခ်ငး္ေတြေရာ

 လုပ္ေဘာ္ကုိင္ဘက္ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာက်မနဲ႔မင္းမငး္က“ဘာလဲ”ဆုိတဲ႔ေမးခြန္း

ရဲ႕အေျဖကုိ သိခ်င္စိတ္က ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနသလုိပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔နွစ္ေယာက္လုံးကေတာ႔ အခုထိအရင္အတုိင္းပါဘဲ။

တစ္ရက္ေတာ႔ ေဒၚေလးက

“မိႏြယ္ေရ မင္းမင္းကုိ ဟန္းဖုနး္တစ္လုံးေလာက္၀ယ္ေပးလုိက္ရေအာင္  “လုိ႔ဆုိလာပါတယ္။

သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ႔ ညေရးညတာျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥရွိရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္သြယ္ရလြယ္ကူေအာင္ေပါ႔။

ဒါနဲ႔ဘဲမင္းမင္းရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ “စီဒီအမ္ေအ”တစ္လုံး၀ယ္ျပီးေပးေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မယူခ်င္ဘူးတဲ႔၊

ေဒၚေလးက ေပးတာဆုိိေတာ႔မွ သူ ယူပါတယ္။

သူဖုန္းရွိေတာ႔ ဆက္သြယ္ရတာ ပုိလုိ႔အဆင္ေျပာတာေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

ဒီေတာ႔လဲ ညည ဆုိ ဖုနး္ေခၚျပီးေျပာျဖစ္ပါတယ္။

ေန႔စဥ္အတူသြားအတူလာေတာ႔ လဲ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ဖြဲ႔မိတာလဲအမွန္။

ညတုိင္းညတုိင္း ကိုယ္႔ငယ္ဘ၀ျဖတ္သန္းမူ႔ေတြ၊

သူမ်ားကုိမေျပာျပခ်င္တဲ႔အေၾကာင္းေတြ၊မေျပာခဲ႔တဲ႔အေၾကာငး္ေတြ၊

ကိုယ္႔ရဲ႕တစ္ေန႔တာအေမာေတြ လူခ်င္းေတြ႔ခ်ိန္မေျပာျဖစ္တာေတြအစုံေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ လဲေျပာရင္းေျပာရင္းသံေယာဇဥ္ဖြဲ႔စကားေလးေတြလဲေျပာျဖစ္တာအမွန္။

ဒီေတာ႔လဲ တစ္ရက္နဲ႔တစ္ရက္ တစ္စထက္တစ္စ မျမင္ႏုိင္ေသာၾကိဳးေလးနဲ႔ခ်ည္ေႏွာင္မိသလုိ႔။

ညည မိုးခ်ဳပ္အထိစကားေျပာေနၾကတာကို သိသြား ေဒၚေလးကေတာင္ “နင္တုိ႔နွစ္ေယာက္ေျပာလုိ႔ကုိ မ၀နုိင္ဘူးလား”လုိ႔ ေမးယူရတဲ႔အထိပါဘဲ။

ေျပာရင္းနဲ႔သိလာတဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြေၾကာင္႔ သူ႔ကိုပုိသနားမိသလုိပါဘဲ။

ကုိယ္႔အေၾကာင္းေတြကုိ သူသိသြားခ်ိန္သူ႔ရင္ထဲဘယ္လုိရွိမလဲဆုိတာကိုေတာ႔ သိခ်င္လွပါတယ္။

သူ႔ကို ကုိယ္က ခ်စ္မ်ားေနျပီလား လုိ႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ျပန္ေမးၾကည္႔မိေတာ႔ လဲေရေရရာရာျပတ္ျပတ္သားသား မဟုတ္ျပန္။

သူကလဲ ကိုယ္႔ကို ဘာမွေရေရရာရာမေျပာ။

မ်က္၀န္းျခင္းဆုံလုိ႔ ၾကည္႔မိရင္ေတာ႔ သူက ကိုယ္႔ဆီက တစ္ခုခုေတာင္းခံေနသလုိ။

သူကလဲ ကုိယ္႔ကိုခ်စ္ေနသလုိလုိ။

ကိုယ္စိတ္ ကကုိယ္လုိရာဆြဲလုိ႔ေတြးမိသလားေတာ႔ မသိပါဘူး။

စိတ္ထဲမွာအတားအဆီးလုိျဖစ္ေနမိတဲ႔တစ္ခုကေတာ႔က်မက သူ႔ထက္အသက္ေလးနွစ္တိတိ

ၾကီးေနတာပါဘဲ။

ေနာက္ျပီး အတူေနလုိ႔သံေယာဇဥ္ကတစ္ဆင္႔ ခ်စ္မိသလုိလုိျဖစ္ေနေပမယ္႔

ကေလးကုိမုန္႔ေပးၾကိဳက္တယ္လုိ႔အေျပာခံရမွာလဲစုိးမိတာေတာ႔အမွန္။

ဒီလုိနဲ႔သူနဲ႔ အခုလုိ ဆက္စပ္ပါတ္သက္မိတာ တစ္နွစ္ေက်ာ္လုိ႔ ႏွစ္နွစ္နီးပါးေတာင္ရွိလာပါတယ္။

အလုပ္ပိတ္တဲ႔ ဥပုဒ္ေန႔တစ္ေန႔ရဲ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေတာ႔ သူက ထူးထူး ဆနး္ဆနး္

“မမႏြယ္ကုိေျပာစရာရွိတယ္ လမး္ေလွ်ာက္ရင္းေျပာၾကရေအာင္”

ဒါနဲ႔ဘဲအိမ္ကေနလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကတာ ျပည္ၾကီးမြန္ေဖာင္ေတာ္နားအေရာက္ထိ

ဘာမွမေျပာေသးဘူး။

အဲဒီကေန မျမေလးဘုရားလမ္းအေကြ႔ေလးအလြန္ စြယ္ေတာ္ပြင္႔ေလးေတြေ၀ေနတဲ႔

အပင္ေအာက္ကုိေရာက္ေတာ႔ သူကရပ္လုိက္ပါတယ္။

ျပီးေတာ႔ အသင္႔ယူလာတဲ႔သတင္းစာေလးကို ျမက္ခင္းေပၚထပ္ခင္းလုိက္ပါတယ္။

ေျမျပင္နဲ႔ ျမက္ခင္းေပၚမွာေတာ႔ စြယ္ေတာ္ပြင္႔ခရမး္ေရာင္အေၾကြေလးေတြက ေဖြးေဖြးလွဴပ္။

ေနာက္ေတာ႔ သူက က်မလက္ေမာင္းကုိ ကုိင္လုိ႔ က်မမ်က္နွာကုိ သူ႔ဖက္ကုိ ဆြဲလွည္႔ျပီး

က်မမ်က္နွာကုိ ၾကည္႔ရင္း “မမနြယ္….…. …. …. …. …. …. …. “

လုိ႔ဆုိလုိက္တဲ႔စကားေၾကာင္႔က်မမွာအသက္ရွူေတြရပ္သြားသလုိ …. ….….….…. …. ….

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေဆြးပါးပါးေလး

(19-11-2011)