“တိမ္းႏြယ္ ယိမ္းဖယ္ စိမ္းလြယ္”(အပုိင္းႏွစ္)

  (ယိမ္းဖယ္……………….)

“မမနြယ္….…. …. …. …. …. …. …. “

က်ေနာ္ မမႏြယ္ကို ဒီစကားေလးေျပာဘုိ႔အတြက္ေန႔ေပါငး္မ်ားစြာ ညေပါင္းမ်ားစြာစဥ္းစားခဲ႕ရပါတယ္။

မမႏြယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးေတြနဲ႕စကားေတြအၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေျပာျပီးသူတို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကိုအမ်ားၾကီးနားေထာင္ခဲ႔ရပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာေၾကးဆုိရင္ မမႏြယ္ နဲ႔ဆုံေတြ႔ခဲ႔ျခင္းကို က်ေနာ္႔ဘ၀နဲ႔ခ်ီျပီးေျပာရရင္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျပီး ျပန္ မရနုိင္ေတာ႔ဘူးလုိ႔မွတ္ထင္ထားတဲ႔ရတနာပစၥည္းေလးကုိ မထင္မွတ္ဘဲျပန္ရလုိက္သလုိပါဘဲ။

တကယ္ေတာ႔ မမႏြယ္ေရာက်ေနာ္ပါ ဘ၀တူေတြပါ။

လူမွန္ရင္ အေဖရွိမယ္ အေမရွိမယ္ ညီအကိုေမာင္ႏွမရွိမယ္။

ကံေကာင္းရင္ အေဖ႔ဖက္က အဖုးိအဖြား အေမ႔ဘက္က အဖုိးအဖြားရွိမယ္။

ဒီထက္ပုိကံေကာင္းရင္ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြရွိမယ္။

ထပ္ကံေကာင္းတဲ႔သူက ေမာင္နွမ၀မး္ကြဲေတြနဲ႔သိုက္သုိက္၀န္း၀နး္ေနရမယ္။

အေဖရွိတယ္အေမမရွိဘူး။

အေမရွိတယ္အေဖမရွိဘူး။

တစ္ခုလုိေနမယ္။

အတူေဆာ႔စရာ တုိင္ပင္စရာ ညီအကိုေမာင္ႏွမမရွိဘူး။

ခ်စ္ခင္ယုယမယ္႔ ကိုယ္ႏြဲ႔ုဆုိးဆုိးလုိ႔ရမယ္႔ အေဒၚေတြဦးေလးေတြမရွိဘူး။

အဖုိးေတြအဖြားေတြနဲ႔သိုိက္သုိက္၀န္း၀န္းမေနရဘူး။

က်ေနာ္တုိ႔လုိ ခ်စ္ခြင္႔ မၾကဳံ သူေတြ ခ်စ္ခြင္႔ မဆုံသူေတြ ကေတာ႔ ေလာကမွာအမ်ားၾကီးပါ။

ေမတၱာငတ္မြတ္ေနတဲ႔လူသားေတြကေတာ႔ ေႏြးေထြးေသာေမတၱာကုိ ေတာင္႔တေနတာအမွန္ပါဘဲ။

ေမတၱာငတ္သူ ျခင္းတူတာေတာင္မွ  ျပည္႔စုံတဲ႔ဘ၀နဲ႔လုိအပ္ခ်က္ေတြဘဲရွိေနတဲ႔ဘ၀

ကြာျခားေနပါေသးတယ္။

 

က်ေနာ္နဲ႔ ဆုံေတြ႔ခ်ိန္မွာ မမႏြယ္ အေဖကေတာ႔ မရွိေတာ႔ပါဘူး။

အေမကေတာ႔ အသက္ထင္ရွားရွိပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ျပန္မလာနုိ္င္တဲ႔ ျပန္လာခြင္႔မရွိတဲ႔ ဟုိအေ၀းမွာ။

မမႏြယ္ငါးနွစ္သမီးမွာ အေဖနဲ႔အေမလမ္းခြဲခဲ႔။

အေဖက သမီးျဖစ္သူကုိ သူနဲ႔အတူေခၚ သူ႔ညီမအပ်ဳိၾကီးနဲ႔ အတူေနၾကပါတယ္။

အေမက ေခတ္ဆန္သူ လုပ္တဲ႔အလုပ္က ဧည္႔လမ္းညႊန္။

အေဖကေတာ႔ေငြရွာဘုိ႔သာစဥ္းစားေနတဲ႔ စီးပြားေရးသမား။

ေက်ာက္လုပ္ငန္းကုိ အဦးဆုံးလုပ္ခဲ႔ စီးပြားလမ္းေျဖာင္႔ခဲသူ။

သူအယူအဆကေတာ႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္။

ေငြရွာတာေယာက်္ားအလုပ္။

မိန္းမဆုိတာအိမ္မွာတင္ေအးေအးေန အိမ္ေထာင္တစ္ခုကုိထိန္းသိမ္း။

ကိုယ္႔သားသမီးကုိ ရင္အုပ္မကြာေစာင္႔ေရွာက္။

 

မမႏြယ္အေမကေတာ႔ တုိးတက္တ႔ဲေခတ္မွာ တကၠသို္လ္ပညာေတာင္သင္လာျပီးမွ

မီးဖုိေခ်ာင္မွာထမင္းခ်က္ အိမ္ထဲမွာကေလးေမြးျပီး ဘ၀ကုိအဆုံးသတ္မခံနုိင္ဘူးလို႔

ယုံၾကည္ထားတဲ႔သူ။

ကုိယ္႔၀င္ေငြနဲ႔ကိုယ္ရပ္တည္နုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္။

ေယာက်္ားကို လက္၀ါးျဖန္႔တဲ႔အလုပ္မလုပ္နုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထား။

ကိုယ္လမ္းကုိယ္သြားေလွ်ာက္နုိင္ေအာင္လမ္းခြဲ ဘုိ႔ဆုံးျဖတ္။

ဒီမွာတင္ ေငြမာနနဲ႔ပညာမာန အားျပဳိင္ပြဲမွာ ရလာဒ္ကေတာ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္တြက္က သေရ။

ဒီအထဲမွာဆုံးရွုးံသူကေတာ႔ ႏွစ္ဦးပုိင္သမီးေလး  “တင္ဇာႏြယ္”

တစ္ဦးထဲေသာသမီးေလးကိုေတာ႔ အေဖက ဇြတ္ယူထား။

ဒီမွာတင္ တကိုယ္ရည္ တကာယ သမား မမႏြယ္အေမက သူ႕အလုပ္က အဆက္အသြယ္နဲ႔

ျမန္မာျပည္အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္သြား။

နွစ္ေတြၾကာေတာ႔ ဟုိမွာတင္အိမ္ယာအသစ္ထူေထာင္လုိ႔နုိင္ငံသားခံယူလုိက္ပါတယ္။

သူ႔အေဖကေတာ႔ ေသသည္အထိ အိမ္ေထာင္ထပ္မျပဳတာကေတာ႔ မမႏြယ္ဘ၀မွာအဆုိးထဲက

ေကာင္းကြက္တစ္ခု။

အေဖနဲ႔အေမကြဲကတည္းက အေဖညီမေဒၚေလးနဲ႔အတူေနခဲ႔ရ။

အဲေတာ႔မမႏြယ္အတြက္ သူ႔ေဒၚေလးသည္အေဖ သူ႔ေဒၚေလးသည္အေမျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။

 

မမႏြယ္အေဖက သူ႔ကို လုပ္ကုိင္စားနုိင္ဘုိ႔ ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔ပညာေတြသင္ေပးသြားခဲ႔ပါတယ္။

အခ်ဳိ႔ေသာကေလးမ်ားရဲ႕ဘ၀က ကစားေဖာ္ေတြ ကစားစရာေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္း။

မမႏြယ္ဘ၀မွာေတာ႔ သူ႔ကစားစရာက သူ႔အေဖအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ႔ေက်ာက္ေတြပါဘဲ။

အဲေတာ႔ငယ္ကတည္းက ျမင္ေနရတဲ႔ပစၥည္း ရဲ႕အေၾကာငး္ကုိေနာေက်ေနပါတယ္။

သူ႔အေဖကလဲ မမႏြယ္ကုိ ေက်ာက္၀ုိင္းေတြ ၊ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တ့ဲေနရာေတြကုိ                                ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ေခၚသြား။

တစ္ခါတစ္ခါ ေငြထုတ္ေပးျပီးစမ္းအ၀ယ္ခုိငး္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲအေရာငး္ခုိင္း။

တစ္စထက္တစ္ အေတြ႔အျမင္မ်ားလာေတာ႔ လဲ ဒီအလုပ္က မမႏြယ္ အတြက္ ထမင္းအုးိေလးျဖစ္လာပါတယ္။

 

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတဲ႔နွစ္မွာ မမႏြယ္အေဖက အသဲကင္ဆာနဲ႔ုဆံုးသြားပါတယ္။

ဒီေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္ေတာ႔ အသြားအလာေ၀းတဲ႔ျမဳိ႔သစ္ကုိေရာင္း။

ျမဳိ႔ထဲနဲ႔ အသြားအလာ နီးတဲ႔ မန္းေလးကန္ေတာ္ၾကီးနားမွာ ျခံေလးတစ္ျခံ၀ယ္ျပီးေနလုိက္ပါတယ္။

ဒီေနရာေလးက တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္း သလုိ လုံျခံဳစြာေနႏုိင္တဲ႔ ပါတ္၀န္းက်င္လဲရွိပါတယ္။

ဒီကေန 41လမ္းက ေက်ာက္၀ုိင္းကုိ သြားမယ္ဆုိရင္လဲအဆင္ေျပပါတယ္။

မမႏြယ္လက္ထက္မွာေတာ႔ သူ႔အေဖတုံးကလုိေက်ာက္မျဖတ္ေတာ႔ပါဘူး။

ရင္ေမာရတာရယ္ ကိုယ္တုိင္လဲ ေက်ာက္ထြက္တဲ႔ေနရာထိဆင္းမ၀ယ္နုိင္တာရယ္ေၾကာင္႔လဲပါပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔လဲ လာျပတဲ႔အထဲက စိတ္တုိင္းက်ရင္၀ယ္ထား ျပီးၾကဳိက္ေစ်းရရင္တာ႔ျပန္ေရာင္း။

 

နဂုိရ္ကထည္းက ဒီဇုိင္းေတြ ဖန္တီးရတာႏွစ္သက္တဲ႔သူဆုိေတာ႔ အထည္လုိင္းကုိကူးလုိက္ပါတယ္။

ေက်ာက္၀ုိင္းနားမွာငွားထားတဲ႔အခန္းေလးမွာ ေန႔စဥ္ဆုိင္ဖြင္႔။

ေက်ာက္အပြင္႔ေလးေတြေကာက္ သူမ်ားတဲ႔မတူတဲ႔ဒီဇုိင္းေလးေတြထုတ္။

ေရႊသက္သက္နဲ႔လုပ္တဲ႔အခါလုပ္။

ေစ်းသက္သာတာၾကိဳက္သူအတြက္ ေၾကးမ်ားမ်ားနဲ႔ အဆင္လုပ္တဲ႔အခါလုပ္။

စကားအေျပာအဆုိေကာင္း ကတိလဲတည္ေတာ႔ အရမး္ၾကီး မျမတ္ေတာင္မွ

အိေျႏၵမပ်က္ လုပ္ကိုင္စားနုိင္တဲ႔ အဆင္႔မွာရွိပါတယ္။

သူ႔အေဖရွာထားခဲ႔တဲ႔ ဥစၥာပိုင္ဆုိင္မူ႔ေတြက မမႏြယ္ ဒီဘ၀အတြက္ ပူပန္စရာမရွိ။

ေအးခ်မး္စြာ သက္ေတာင္႔သက္သာစြာေနနုိင္ပါတယ္။

အေ၀းမွာေနတဲ႔အေမကေတာ႔ အဆက္အသြယ္မရတာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီလုိ႔ဆုိပါတယ္။

 

မမႏြယ္မွ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းလဲသိပ္မရွိ။

ဘုရားၾကီးေစာင္းတနး္မွာ နွိဗၺာန္ကုန္ေတြေရာင္းနဲ႔ ႏွငး္ႏွင္းခုိင္ဆုိတဲ႔ မုိးစနရယ္၊

ကုမၼဏီတစ္ခုမွာအေရာင္းမန္ေနဂ်ာျဖစ္တဲ႔ အိအိတုန္လုိ႔ ေခၚတဲ႔ မိဂြဲရယ္က ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္။

၉တနး္ေက်ာင္းသူဘ၀ကတဲက အတူတြဲခဲ႔ၾက တကၠသိုိလ္တက္ေတာ႔လဲအတူတူ ။

သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြက လဲ မမႏြယ္ကို သမီးအရင္းလုိေမတၱာေတြေပးေ၀ခ႔ဲၾကေတာ႔ ဘ၀ဟာေနေပ်ာ္တယ္လုိ႔သတ္မွတ္နုိင္ခဲ႔တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။

မမႏြယ္ဘ၀မွာ ပုံမွန္ေက်ာင္းတက္ အိမ္ေနရင္ ေဒၚေလးဆီက အိမ္မူ႔ကိစၥေတြသင္၊

အေဖေခၚရင္ ေက်ာက္၀ုိင္းလုိက္အလုပ္ လုပ္။

အားတယ္ဆုိရင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူသြားနဲ႔ ေျပာင္းလဲမူ႔မရွိတဲ႔ ဘ၀ျဖတ္သန္းမူ႔နဲ႔ေနခဲ႔ပါတယ္။

ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္မွာလည္း ေပ်ာ္တတ္တာကလြဲလုိ႔ ခပ္ရုိးရုိးေနတတ္တဲ႔သူတုိ႔သုံးေယာက္ကို

ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက မစားေကာင္းတဲ႔အသီးလုိသေဘာထားသလားေတာ႔ မသိ

သူငယ္ခ်င္းထက္ နည္းနည္းေလးမွမပုိ။

မမႏြယ္ ပါတ္၀န္းက်င္မွာအလုပ္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ႔ တစိမ္းေယာက်္ားေတြ နဲ႔အလုပ္အတူလုပ္ၾကေျပာၾကဆုိၾက

ေတာ႔ရွိပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔အေနအထုိင္တည္ၾကည္တဲ႔ မမႏြယ္ရဲ႕အမူအယာေၾကာင္႔ရယ္၊

တစ္ဦးထဲေသာသမီးကုိ အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔နဲ႔ေနတဲ႔အေဖရယ္ေၾကာင္႔ 

မမႏြယ္ဘ၀ထဲကုိ အခ်စ္နဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ ၀င္လာတဲ႔ေယာက်္ားသား မရွိသေလာက္။

မမႏြယ္ကို ေခၽြးမေတာ္ခ်င္သူေပၚေပမယ္႔ အေဖက က်ေနာ္သမီးသူစိတ္ၾကိဳက္သူေရြးလိမ္႔မယ္ဆုိျပီးျငင္းပယ္ခဲ႔။

ဒီေတာ႔လဲ ေက်ာငး္ျပီးတာနဲ႔အလုပ္ထဲကုိစိတ္ႏွစ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔မမႏြယ္အဖုိ႔ အခ်စ္ေရးဆုိတာ ေခါင္းထဲေရာက္မလာခဲ႔။

အိမ္နဲ႔အလုပ္ အလုပ္နဲ႔အိမ္ တစ္ခါတစ္ေလမွ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အျပင္ထြက္။

ဘ၀ကိုေအးခ်မ္းစြာျဖတ္သန္းေနခဲ႔ရပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ သိုက္သုိက္၀န္း၀န္းနဲ႔ေနၾကတဲ႔မိသားစုေတြကိုျမင္ရင္ေတာ႔ ေတြေတြေငးေငးေလးျဖစ္ျပီး

ျငိမ္သက္သြားတတ္ပါသတဲ႔။

ဒါေတြကေတာ႔ မမႏြယ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာျပလုိ႔ သိရတာေလးေတြပါ။

 

ဟုိအရင္က မမႏြယ္ကုိ က်ေနာ္သိခဲ႔တာေတာ႔အမွန္။

တစ္ျမဳိ႔ထဲသားခ်င္းဆုိေတာ႔ လဲေတြ႔ဘူးခ်င္လဲေတြ႔ဘူးပါမယ္။

ဒါေပမယ္႔ အမွတ္တမဲ႔။

သူ႔ဘ၀နဲ႔သူ ကုိယ္႔ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ကုိးဗ်။

မင္းကြန္းမွာေတြ႔တဲ႔ေန႔ကေတာ႔ တကယ္႔ကုိမွတ္မွတ္ရရ။

တကယ္ေတာ႔လဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာသလုိ ဖူးစာပါရင္ေတာ႔ ဘာသာပူးမွာ ဆုိသလုိေပါ႔။

တကယ္အဲဒီေန႔က သြားဘုိ႔စီစဥ္တာ က အငး္၀။

အငး္၀လမး္ခြဲေရာက္မွာ တစ္ေယာက္က သေျပတနး္ခံတပ္ၾကီးျမင္ဘူးခ်င္ပါတယ္လုပ္ေရာ။

သေျပတန္းခံတပ္ကိုလွည္႔ပါတ္ၾကည္႔ျပီး တစ္ေယာက္က မင္းကြန္းသြားခ်င္တယ္ျဖစ္လာပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကဆုိင္ကယ္ႏွစ္စီးလူသုံးေယာက္။

အဲဒါနဲ႔မင္းကြနး္ကုိသြားျဖစ္ၾကတာ။

မင္းကြနး္ေရာက္ေတာ့သူတုိ႔ေတြက ပန္းခ်ီျပခနး္တစ္ခုမွာ ပန္းခ်ီဆြဲတာကိုေမာ႔ေနၾကတာေလ။

က်ေနာ္က ပနး္ခ်ီေတြဘာေတြ၀ါသနာပါဘူး။

အဲေတာ့႔ ျမသိန္းတန္ေစတီဖက္ကိုက်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲထြက္လာတာ။

က်ေနာ္ကလဲ ေငးေမာရင္းအတက္ အ၀တ္စေလးလြင္႔သလုိ ဆင္းလာေနတဲ႔သူ႔ကုိေတာ႔ ျမင္မိတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔သူဆုံခါနီးက်ေနာ္ကလဲ သူဘက္ကုိဖ်တ္ကနဲ႔လွည္႔အၾကည္႔ သူဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတာကုိျမင္ေတာ႔

က်ေနာ္ကဖမ္းထိနး္မိလုိက္ပါတယ္။

ေအာက္ငုံ႔ၾကည္႔ေတ႔ာေသြးေတြက ရဲလုိ႔။

ဘယ္ေခြးခ်ီလာမွန္းမသိတဲ႔အရုိးစ စူးသြားတာပါ။

အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္သူ႔ကို ကူညီခဲ႔တယ္ေပါ႔။

စူးေနတဲ႔အရုိးစကိုနုတ္ ေသြးေတြကုိသုတ္ဆုိေတာ႔ သူ႔ေျခသလုံးသားျဖဴ၀င္း၀င္းေလးကို

အမွတ္တမဲ႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကိုင္လို႔လုပ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမတစ္ေယာက္ကုိျပဳစုသလုိစိတ္ထက္ေတာ႔မပုိခဲ႔တာအမွန္။

ဒါေပမယ္႔ ေမာ႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူ႔ပါးႏွစ္ဖက္မွာရွက္ေသြးေတြေၾကာင္႔ရဲလုိ႔။

ဒီလုိကူညီရာကေန အိမ္အထိဆက္ကူညီေပးဘုိ႔ျဖစ္လာပါတယ္။

အျပန္လမး္ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာအင္မတန္မွကုိ ခင္စရာေကာင္းျပီးစပ္စုတတ္တဲ႔

မုိးစနနဲ႔ မိဂြဲတုိ႔ရဲ႕ ေကာင္းမူ႔ေၾကာင္႔ က်ေနာ္အေၾကာင္းလဲသူတုိ႔သိသြားသလုိ

“တင္ဇာႏြယ္”ဆုိတဲ႔မမႏြယ္အေၾကာင္းလဲသိခြင္႔ရလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ႔မွ က်ေနာ္အလုပ္လုပ္တဲ႔ပြဲရုံနဲ႔ မမႏြယ္တုိ႔ရဲ႕ ဆုိင္က ေက်ာျခင္းကပ္ေနတယ္ဆုိတာသိရပါတယ္။

မ်က္နွာျခင္းဆုိင္မွာရွိတဲ႔ဆုိင္ေတြ ဆုိရင္ေတာ႔ သြားရင္းလာရင္းေတြ႔ဖူးပါမယ္။

ေက်ာျခငး္ကပ္ရက္လမး္မွာဆုိေတာ႔ ေတြ႔ဘုိ႔ အခြင္႔အေရးနည္းပါး ပါတယ္။

 

သူ႔အိမ္ေရာက္တဲ႔အခါ အျပင္မွာ မသိသာေပမယ္႔ အိမ္ထဲ၀င္လုိက္တဲ႔အခါ ေငြေၾကးျပည္႔စုံသူေတြသာ သုံးနုိင္တဲ႔

အေဆာင္အေယာင္ေတြေၾကာင္႔ က်ေနာ္ေတာင္၀င္မိတာရွုိးတုိ႔ရွန္႔တန္႔။

၀င္စမွာ မျမင္ဘူးသူနဲ႔တြဲလာတဲ႔တူမကိုျမင္ေတာ႔ မ်က္နွာမွာအံ႔ၾသရိပ္နဲ႔အေရာင္ေတြေျပာငး္သြား။

ဒါေပမယ္႔ ဇာတ္ေရလည္ေအာင္ရွင္းျပလုိက္ေတာ႔ ေက်ုးဇူးတင္ေၾကာင္းအထပ္ထပ္ေျပာ။

 ေဖာ္ေရြတဲ႔သူ႔ေဒၚေလးကိုျမင္ျမင္ျခင္းစိတ္ထဲကခင္မင္မိပါတယ္။

ေနာက္သူတုိ႔အိမ္မွာထမင္းဇြတ္အစားခုိင္းလုိ႔စားရင္းအခုမွေတြ႔ဘူးတဲ႔က်ေနာ္ကုိ

ေဒၚေလးက ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာနဲ႔ မမႏြယ္ကုိ အၾကဳိအပို႔လုပ္ဘုိ႔အစီအစဥ္ေတြဆြဲပါေတာ႔တယ္။

 

က်ေနာ္႔အလုပ္ကျပီးလုိ႔ အိမ္အျပန္မွာ ၾကဳိဆုိသူမရွိ။

ခပ္ေအးေအးဘာသိဘာသာေနတတ္တဲ႔အေဒၚ က က်ေနာ္အလုပ္ျပန္ရင္ အိပ္ယာထဲ၀င္ေနျပီ။

သူက ကပ္ေက်ာ္ေစ်းမွာ အထည္ဆုိင္ဖြင္႔ထားပါတယ္။

အေဖကေတာ႔ ရပ္ေရးရြာေရးေတြနဲ႔အိမ္မကပ္။

အလုပ္ကအျပန္မွာ ေၾကာင္အိမ္ထဲကေအးစက္နဲ႔တဲ႔ထမင္းဟင္းကုိ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ခူးခပ္စားေနရတဲ႔သူက

ထမင္း၀ုိင္းမွာလူသုံးေယာက္ဆုံ ဟင္းေတြကပူပူေနြးေနြး ေနြးေထြးတဲ႔ အေျပာအဆုိေတြကိုမက္ေမာတာေၾကာင္႔

မမႏြယ္တုိ႔အိမ္မွာဘဲေန႔စဥ္ထမင္းစားျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္ေတာ႔မနက္၀င္ေခၚအလုပ္အတူသြား တစ္ခါတစ္ေလ လမး္မွာ မုန္႔၀င္စား။

ညေနက်ေနာ္အလုပ္ျပီး ျပီဆုိရင္ သူဆုိင္ကုိ၀င္ ဆုိင္ကူပိတ္ျပီးအတူျပန္။

 တစ္ခါတစ္ေလအိမ္အတြက္လုိအပ္တဲ႔ ေကာ္ဖီမူန္႔တုိ႔သၾကားတုိ႔ကုိ ၀င္၀ယ္။

မမႏြယ္တုိ႔ ေဒၚေလးတုိ႔နဲ႔ ညစာအတူစားမုိးခ်ဳပ္မွျပန္။

ပိတ္ရက္ဆုိ မုိးစနတုိ႔နဲ႔အတူသြားခ်င္သြား။

ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ခ်င္ရင္ၾကည္႔။

ႏွစ္ေယာက္ထဲသြားတဲ႔အခါသြား။      

ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ခ်င္ရင္ၾကည္႔။

ၾကာေတာ႔လဲသံေယာဇဥ္တြယ္မိတာ မဆန္းပါဘူး။

အားကုိးစရာေယာက်္ားသားမရွိ ဆူပူဆု့ံးမစရာ ေမာင္ေလးမရွိတဲ႔ မိန္းမသားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမသားေတြရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ႔ေမတၱာကိုမခံစားဘူးတဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရယ္

အတူတူ ေနရငး္က တစ္စထက္တစ္စေႏွာင္ဖြဲ႔ရင္းကေနျပီး

ရင္ထဲမွာျဖစ္တည္လာတဲ႔အခ်စ္က တဏွာေပမကုိ အေျခမခံခဲ႔တာကေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္လုိ႔ အာမခံရဲပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔မႏြယ္အေၾကာင္းသိတဲ႔  သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္ေတြက မမႏြယ္နဲ႔က်ေနာ္ခ်စ္သူျဖစ္ေနျပီလုိ႔တစ္ထစ္ခ်သတ္မွတ္။

က်ေနာ္က မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ေျပာေတာ႔လဲဘယ္သူမွမယံု။

မုိးစနတုိ႔ဂြဲဂြဲတုိ႔က က်ေနာ္ကုိ တစ္ဆင္႔တက္ဘုိ႔ ေျမာက္ေပးသလုိ မမႏြယ္ကုိလဲေသြးေႏြးေအာင္ေဘးတီးေပးၾကပါတယ္၊

ဒါေပမယ္႔အေျပာင္းအလဲရွိမလာတဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အားမလုိအားမရ။

 

အရြယ္ေရာက္တဲ႔ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕သင္စရာမလုိဘဲသိေနတဲ႔အသိေၾကာင္႔

မမႏြယ္ စိတ္ေတြကလဲက်ေနာ္႔ဆီမွာဆုိတာ အလုိလုိသိေနပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ဒါကကိုယ္႔ဘက္က တစ္ဖက္သတ္အေတြးဆုိေတာ႔ မွန္ခ်င္မွလဲမွန္မယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ေမ႔ထားလုိ႔မရ။

မမႏြယ္ေပးထားတဲ႔ဆုိ္င္ကယ္ကုိစီး သူလက္ေဆာင္ေပးထားတဲ႔ ဟန္းဖုန္းကို သုံး။

ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေပမယ္႔ မမႏြယ္တုိ႔ေကြ်းတဲ႔ထမင္းကုိေန႔စဥ္စား၊

မမႏြယ္ဆင္ေပးသမွ်အ၀တ္အစားနဲ႔ေန။

တကယ္ကုိ ေႏွာင္ဖြဲ႔တဲ႔ေမတၱာနဲ႔ခ်စ္မိလုိ႔ ဖြင္႔ဟမိတဲ႔အခါ မေတာ္လုိ႔မ်ား ကို္ယ္ကအတြက္လြဲျပီး

သူ႔ဖက္က ျငင္းပယ္ခဲ႔ရင္  သားေရေပၚအိပ္သားေရနားစားတယ္ အလုိလုိက္အမုုိက္ေစာ္ကားတယ္လုို႔မ်ားထင္သြားမွာ

ကိုေတာ႔ က်ေနာ္အေတာ္ေလးေၾကာက္ရႊံ႔႔မိပါတယ္။

၁၅၀၀ဆုိတဲ႔ေမတၱာမရခ်င္ရင္ေန ကိုယ္တစ္သက္လုံးမပုိင္ဆုိင္ရရင္လဲေနပါေစ

ေႏြးေထြးတဲ႔ ေမတၱာအရိပ္ကေလးေပ်ာက္သြားမွာကိုေတာ႔ အေတြးထဲမွာေတာင္ေၾကာက္မိပါတယ္။

ပုိခက္ခဲေစတဲ႔အေၾကာင္းတစ္ခုက ေဒၚေလးပါဘဲ။

က်ေနာ္နဲ႔မမႏြယ္တုိ႔ကုိ သူက ေမာင္ႏွမေတြလုိသေဘာထားပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ဘယ္လုိေနေန ဘယ္ကုိသြားသြား သူက မႏွစ္သက္တဲ႔အမူအယာမျပသလုိ

က်ေနာ္တုိ႔ ျငိစြနး္ေနသလားလုိ႔ စူးစမ္းတဲ႔အၾကည္႔ေလးေတာင္တစ္ခါမွ မသက္ေရာက္ခဲ႔ပါဘူး။

ေဒၚေလးက စားစရာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္စရာရွိတာဘဲျဖစ္ျဖစ ္ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္က်ေနာ္ကုိသာအားကုိးအားထားျပဳ

ျပီး “ကိုမင္း”ေရလုိ တ ေလေလ က်ေနာ္မွာ မမႏြယ္အေပၚမွာ စည္းေက်ာ္မယ္႔ စိတ္ကူးကိုျပင္ရေလေလပါဘဲ။

မမႏြယ္လုိ ရုပ္ရည္လဲသန္႔ျပန္႔ ဥစၥာဓနလဲၾကြယ္၀သူကို သိသိသာသာျဖစ္ျဖစ္ မသိမသာျဖစ္ျဖစ္ လက္လွမ္းေနသူ

ေတြက လဲက်ေနာ္႔မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔။

ဒါေပမယ္႔ မမႏြယ္က အားလုံးကုိ ယဥ္ေက်းစြာျငင္းပယ္ရုံမက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီအေၾကာငး္ကုိ လဲ

က်ေနာ္ကိုအျမဲေျပာျပထားေတာ႔ သိေနျပန္ပါတယ္။

မမႏြယ္ရဲ႕ ကိုမင္းေရ တစ္ခါတစ္ေလ မင္းေရလုိ႔ ေခၚသံေလးကေတာ႔ က်ေနာ္အတြက္ခ်ဳိျမိန္ေသာဂီတေတြ

ဆုိ္ရင္လဲမမွားပါဘူး။

“ဆံပင္ေတြရွည္ေနျပီ မညွပ္ေသးဘူးလား”ဆုိျပီး ေခါင္းကဆံပင္ကုိ အသာဖြျပီးေမးရင္၊

“ညစ္ပတ္အုိးေလး လက္သဲေတြရွည္ေနတာလဲမညွပ္” ဆုိျပီးက်ေနာ္လက္သဲကုိသူညွပ္ေပးေနတဲ႔အခါမ်ဳးိမွာ

က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္စိတ္ေတြအျပည္႔။

မမႏြယ္ ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ႔ေနမ်ဳးိမွာ သူ႔ရဲ႕ႏူးညံ႔ေပ်ာ႔အိတဲ႔ ဆံပင္ေတြကို ေလမူတ္စက္နဲ႔က်ေနာ္ကမူတ္ျပီးေျခာက္ေအာင္

လုပ္ေပးေနခ်ိန္ မ်က္ေစ႔ေလးမွိတ္လုိ႔ ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ မမႏြယ္ မ်က္နွာမွာ အျပဳံးရိပ္ကေလးေတြစြန္းထင္း။

တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္လုိအပ္ခ်က္ကို တစ္ေယာက္က ျဖည္႔တင္းေပးဘုိ႔ အသင္႔

ရွိေနတဲ႔လူသားႏွစ္ဦးလုိပါဘဲ။

ရင္ထဲမွာတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခ်စ္ေနတယ္ဆုိတာကိုေတာ႔ သိေနသလုိ၊

ဖြင္႔ဟဘုိ႔ခက္ေနတာကလဲအမွန္။

 တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ မမႏြယ္နဲ႔အတူလက္တြဲမယ့္ဘ၀ကုိ  စိတ္ကူးနဲ႔ပုံေဖာ္လုိ႔ေပ်ာ္မိပါတယ္။

လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ ဖြင္႔မ်ားေျပာလုိက္ရင္ မမႏြယ္ စိတ္ဆုိးသြားမလား၊

ေဒၚေလးက သေဘာမတူဘူးဆုိျပီး အဆက္အသြယ္မ်ားျဖတ္ခိုင္းမလား။

အမ်ားအျမင္မွာ အထုိင္မွန္တဲ့ေနရာေလးဆုိျပီး အေခ်ာင္၀င္ထုိင္တဲ႔လူလုိမ်ား ထင္ၾကမလားဆုိတဲ႔

ပူပန္မႈ႕ေတြေၾကာင္႔ ႏုတ္ဆြံ႔မိတာလဲအမွန္ပါဘဲ။

 

သာယာတဲ႔ေန႔ကေလးကုိ ေလျပင္း၀င္ေႏွာက္သလုိ ခံစားရတဲ႔ေန႔ကေလးတစ္ေန႔ကေရာက္လုိ႔လာပါတယ္။

က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေမ႔ေလ်ာ႔ထားတာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ ႏွစ္အတန္ၾကာေအာင္အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ႔တဲ႔

က်ေနာ္နဲ႔ပါတ္သက္ဘူးသူတစ္ေယာက္က မနး္ေလးကို ျပန္လာေတာ႔မယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာင္း၊

က်ေနာ္နဲ႔ဘ၀ကုိလက္တြဲၾကဘုိ႔ သူဘက္က အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနျပီျဖစ္တယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာင္း၊

သူေမွ်ာ္လင္႔ေစာင႔္စားခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေတြကို ေရာက္လာျပီျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း

စာေလးတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။

အရင္က က်ေနာ္နဲ႔သူ ဘ၀ကုိလက္တြဲျပီး ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဘုိ႔ က်ေနာ္ကမ္းလွမ္းတာကုိ

သူကလည္းလက္ခံခဲ႔ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔သူက က်ေနာ္႔ဘ၀ထဲကေနအေၾကာငး္မၾကားဘဲေပ်ာက္ကြယ္သြားတာၾကာခဲ႔ေပါ႔။

သူနဲ႔က်ေနာ္အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သုံးနွစ္နီးပါး။

က်ေနာ္႔မွာအဆက္အသြယ္မရေတာ႔ ေမ႔ေပ်ာက္ထားတာၾကာေတာင္ၾကာခဲ႔ပါျပီ။

ခက္တာက သူ႔ဘက္က မေမ႔ေသးဘဲ အခုမွျပန္ဆက္လာတာပါဘဲ။

အဲေတာ႔ က်ေနာ္ဘက္က ျပတ္သားတဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ ခ်မွျဖစ္ပါေတာ႔မယ္။

 

အခုရက္က်ေနာ္စိတ္ေတြေလလြနး္ေတာ႔ စိတ္နဲ႔လူမကပ္သလုိ။

ရင္ထဲမွာဘယ္လုိေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတာ မသိေတာ႔ တင္းက်ပ္လုိ႔ေနပါတယ္။

မမႏြယ္ကေတာင္ ကိုမင္း အခုရက္နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။

အလုပ္မွာအဆင္မေျပဘူးလား။

အိမ္နဲ႔အဆင္မေျပဘူးလား။

မမႏြယ္တုိ႔ကိုစိတ္ခုစရာမ်ားရွိေနသလား ဆုိတဲ႔လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ဂရုတစိုက္နဲ႔ေမးေလ

က်ေနာ္ေသြးပ်က္ေလပါဘဲ။

ေနာက္ဆုံးစိတ္ထဲမွာ မခံစားနုိင္တဲ႔အဆုံးမမႏြယ္ကို ဖြင္႔ေျပာဘုိ႔ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

မမႏြယ္သေဘာထားကုိ သိရင္လဲ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ရတာပုိလြယ္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ေဒၚေလးရွိေနတဲ႔အိမ္ထဲမွာေတာ႔ မေျပာရဲပါဘူး။

ဒါေၾကာင္႔လဲတစ္ခုေသာညေနမွာ

“မမႏြယ္ကုိေျပာစရာရွိတယ္ လမး္ေလွ်ာက္ရင္းေျပာၾကရေအာင္”ဆိုျပီး ကရ၀ိက္ဘက္ကိုထြက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။

ေအးေဆးဆိတ္ျငိမ္တဲ႔ မျမေလးဘုရားနားအေရာက္ စြယ္ေတာ္ပင္ေလးတစ္ပင္ေအာက္မွာ အသင္႔ယူလာတဲ႔

စာေစာင္ေလးကို ခင္း မမႏြယ္ထုိင္ဘုိ႔လုပ္ေပးျပီးတဲ႔အခါ ကန္ေရျပင္ဘက္ကုိ ခပ္ေငးေငးေလးေန ေနတဲ႔မမႏြယ္

ရဲကလက္ေမာင္းကုိ ကိုင္လုိ႔ က်ေနာ္ဘက္ကို အသာဆြဲလွည္႔ျပီး။

“မမနြယ္က်ေနာ္႔ မွာ ဟုိးအရင္က ရီးစားတစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ဘူးတယ္။

သူ႔ကို လက္ထပ္မယ္လုိ႔ ကတိေတာ႔ ေပးခဲ႔ဘူးတယ္။

သူနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္တာၾကာျပီ။

က်ေနာ္ကလဲသူ႔ကုိ က်ေနာ္႔ဘ၀ထဲက ဖယ္ထားတာၾကာျပီ။

အခုေတာ႔သူက က်ေနာ္ကုိ ျပန္ဆက္သြယ္လာတယ္။

ဒါေပမယ္႔က်ေနာ္ကေတာ႔ မမႏြယ္ကိုဘဲတကယ္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။

မမႏြယ္ကုိဘဲလက္ထပ္ခ်င္တယ္။

က်ေနာ္ဖြင္႔မေျပာရဲလုိ႔ ျမိဳသိပ္ထားခဲ႔တာၾကာျပီ။

မမႏြယ္ဘက္ကေရာ“လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔အခါမွာ

မမႏြယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အလြန္အ့ံၾသတဲ႔ အရိပ္ေတြျဖတ္သန္းသြားျပီး၊

မွင္သက္မိသလုိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႔သြားပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မ်က္နွာကိုတစ္ေယာက္ၾကည္႔ရင္း

ျငိမ္သက္။

ခဏေနေတာ႔  “မငး္ရယ္ မမႏြယ္ဖြင္႔ေျပာမွဘဲ မင္းသိေတာ႔မွာလား ကြယ္ ဒါေပမယ္႔………………”

ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလးေတြ ကရွုိက္သံသဲ႔သဲ႔ေလးနဲ႔အတူ  က်ေနာ္ရင္ခြင္ထဲကို

အသာအယာတုိး၀င္လာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးကလဲ ျငိမ္သက္။

အပင္ေပၚကသစ္ရြက္ကေလးေတြကုိ ေလတုုိးသံကေတာ႔ ၀မး္သာအားရနဲ႔ၾသဘာေပးနဲ႔သလုိ

တရွဲရွဲ။

ခဏေတာ႔ စိတ္ထဲမွၾကည္ႏူးသလုိခံစားရေပမယ္႔ မေျဖရွင္းရေသးတဲ႔ ျပႆနာတစ္ခုအတြက္ကေတာ႔

ရင္ထဲမွာေမာေနပါေသးတယ္။

မမႏြယ္က်ေနာ္အအခ်စ္ကို လက္ခံတာကေတာ႔ အေသအခ်ာပါဘဲ။

ဒါေပမယ္႔လဲ မမနြယ္ရ႕ဲေနာက္ဆက္တြဲစကားေလး

“ဒါေပမယ္႔ ……………………….”ရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာေတြရွိမလဲဲဆုိတာ ကမသိေတာ႔

က်ေနာ္႕ရင္ထဲမွာအရင္ကထက္ေတာင္ပုိမုိတင္းက်ပ္လုိ႔လာပါတယ္။

သာယာတဲ႔ညေနခင္းေလးျဖစ္ေပမယ္႔လဲရင္ထဲမွာေတာ႔ လွဳိင္းထန္လုိ႔ေနပါတာအမွန္ပါဘဲ။

ကဲအခုဘယ္လိုလုပ္မလဲ………………………………….

 

 

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေဆြးပါးပါးေလး

(22-11-2011)