ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မေရာက္ျဖစ္တာၾကာျပီ။ ဒါေပမယ့္  ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေန႔ေတြ ေရာက္လာတယ္၊  ညေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ရာသီေတြ ေရာက္လာတယ္၊ ေနာက္ … အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့ ေသြးေအး သတၱဝါတစ္ေကာင္ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကို “အေတြး” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြအေပၚ တက္ထိုင္ျဖစ္တဲ့အခါ သူက တိမ္ေတြအေပၚ တက္ထိုင္ေနေလ့ရွိသလို  သီခ်င္းေတြ ခပ္တိုးတိုးညည္းျဖစ္တဲ့အခါ သူဟာ မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ရွဴက်ပ္ျခင္းဟာ သူနဲ႔မကင္းဘူးလို႔ေျပာေတာ့ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါဖြာရင္း “ဒါဆို  ေလွ်ာ့ေတြး” လို႔ သူကဆိုတယ္။ သူျမတ္ႏိုးတဲ့အရာေတြ ရွားတယ္၊ ရွိျပန္ရင္လည္း တန္ဖိုးကမ်ားတယ္။ “တန္ဖိုး” ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ ဘာလဲလို႔ သူမၾကာခဏေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖျဖစ္ဘူး။ အေျဖလိုခ်င္လို႔ေမးေနတာထက္ အေျဖတစ္ခု သူ႔ဆီမွာရွိႏွင့္ေနျပီးသား ျဖစ္မယ္ဆိုတာကို သိေနတာေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ တစ္ေန႔ ေလတိုက္ရင္း က်ကြဲသြားခဲ့တဲ့ ပန္းအိုးစေတြကို လွဲက်င္းရင္း “တန္ဖိုးဆိုတာ ပန္းအိုးတစ္လံုးလိုေပါ့ကြာ၊ တစ္ခ်ိန္မွာ က်ေရာက္လာၾကမယ့္ အျမင္အာရံုေတြကို သူကိုယ္တိုင္လည္း  မွ်ေ၀ခံယူႏိုင္ရက္နဲ႔ သူ႔ရပိုင္ခြင့္အားလံုးကို ထိုးစိုက္ခံထားရတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဆီ အစြမ္းကုန္ပံုေအာ   ဆြဲျမွဴကူးေျပာင္းေပးလိုက္သူေပါ့” လို႔ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ရွင္းလင္းျပီး သူေမးျဖစ္ေနတဲ့ေမးခြန္းကို သူကိုယ္တိုင္ေျဖလာတယ္။ ေရးလက္စ ကမ္းဗတ္(စ္)စေပၚ စုတ္တံကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တင္လိုက္တဲ့အခါ သူက ဆရာၾကည္ေမာင္သန္းရဲ႕ “ေပ်ာ္စရာအိပ္မက္ဆိုး” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲက စာသားအခ်ိဳ႕ကို အေရာင္ေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သာေအာင္ သြားဖြက္ထားလိုက္တယ္။

“သစ္ပင္ေတြက ေလွ်ာက္သြားေနၿပီး
လူေတြက တစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနၾကမယ္ဆိုရင္
ကမာၻၾကီးက ဒီထက္ေနခ်င့္စဖြယ္ ေကာင္းမည္ပင္” – ၾကည္ေမာင္သန္း

တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အားအားယားယား ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနၾကတဲ့ ကားအခ်ိဳ႕ကလြဲလို႔ အားလံုးက ပံုမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ပံုမွန္ ညေန ကစား၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ေပ်ာ္၀င္ေနၾကတယ္။ ကစားေနၾကတဲ့ ကစားနည္းက “က်ား”၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ စားၾကရမယ့္အစား မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိၾကေအာင္ ေရွာင္တိမ္းသြားေနၾကတယ္။ “လုပ္ပြဲၾကီးပါကြာ” လို႔ ၀င္ေၾကးမေပးရတာေၾကာင့္ ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ၾကတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္။ က်န္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ထဲက တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အားမလိုအားမရ၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရင္သပ္ရွဳေမာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဖာသိဖာသာ၊ အားလံုးမွာ တူညီၾကတာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္အျဖစ္ “အႏိုင္၊ အရွံဴး” ဆိုတဲ့ ကပ္ခြာတစ္ခုဆီကို ျပိဳင္ပြဲအဆံုးမွာ လူၾကံဳပါးလိုက္သလိုလိုနဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ခ်င္ၾကျခင္းပါပဲ။ တစ္သက္လံုး သိမ္းထားျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း သူတို႔ စိတ္ထဲ ေတြးေကာင္း ေတြးေနၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သူကေတာ့ “ေနာက္ဆံုး … လူဟာ လူပါပဲ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပိဳင္ပြဲလို႔ သေဘာမထားထားတဲ့ ကစားပြဲဆီမွာပဲ စိတ္ႏွစ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူေရႊ႕ ကိုယ္ေရႊ႕ ေရႊ႕လိုက္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ့္ဗဟိုဟာ သူ႕ခံတပ္ျဖစ္သြားျပီး သူ႕ခံတပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တပ္ဆြဲထားလိုက္တယ္။ မတိုင္ပင္ထားဘဲဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကစား၀ိုင္းကို သိမ္းလိုက္တယ္။ အရင္ထဲက မျငိမ္တဲ့ လူတစ္စု ေရနဲ႔ပက္ျပီး အႏႈိးခံရသူလို ေယာင္ေယာင္၀ါး၀ါးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ျပိဳင္ပြဲလို႔သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ကစားပြဲကို အားမလိုအားမရ၊ ရင္သပ္ရွဳေမာ၊ ဖာသိဖာသာ ျဖစ္ေနရာကေန အျဖစ္အပ်က္ကို နားမလည္လိုက္၊ ထင္ေၾကးေပး၊ စိတ္ကုန္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။  သူဘာမွ ၀င္မေျပာခင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ မေန႔ကေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာသားအခ်ိဳ႕ကို  လိပ္စာကဒ္ၾကားညွပ္ျပီး လူေတြ ျမင္သာေလာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်ထားခဲ့တယ္။

“ဘယ္သူမွ ေဘးထြက္ေပးစရာမလိုပါဘူး
လွည့္ကြက္ကို သူ႔ေနရာသူျပန္ထားရတဲ့အခါ
အံက်ေနဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့…”

ရစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူက မွ်ားတံက မွ်ားခ်ိတ္ကိုျဖဳတ္ေနတယ္။ အရင္က ရစ္လံုးမပါဘဲ အခန္းထဲမွာ စြန္လႊတ္တယ္။ အခု စိတ္ကူးရတာနဲ႔ စြန္မပါဘဲ ရစ္လံုးၾကီးပဲလႊတ္ၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ သူကမွ်ားခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ရင္း တရုတ္စကားပံုးတစ္ခု ရြတ္ေနတယ္ “When Uncle Jiang goes fishing, he uses no bait. For the willing comes biting ..” ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ျပိဳင္တူရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ “ပ်ံသန္းေနခ်င္သူအတြက္ ပ်ံသန္းေနဖို႔ပဲလိုတယ္” လို႔ ယူဆျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အရင္ကလႊတ္ေနက် ကမ္းပါးေလးနား မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ေန႔က … ေန႔ဘက္ထက္ ညဘက္မွာပဲ စြန္သြားလႊတ္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အမွတ္မထင္ျပန္ေတြ႔ေတာ့ “မင္းမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိရမယ္” လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ တကယ္လို႔သာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္အစား ခံစားခ်က္လို႔ ေျပာင္းလဲသံုးသြားခဲ့လွ်င္ သူ႔အား သင့္ေတာ္တဲ့ အေျဖတစ္ခုခု ျပန္ေပးမိခဲ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခုခုေပးလိုက္တယ္ထင္ျပီး ဘာတုံ႔ျပန္မႈမွမရတဲ့အခါ သူအားမလိုအားမရျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စြန္သြားလႊတ္ျဖစ္တဲ့ညတစ္ညမွာ သူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္လာတယ္။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း စကားေတြ ေရပက္မ၀င္ေအာင္  ေျပာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထံုးစံအတိုင္း ေကာင္းကင္မွာ ၀ဲဲပ်ံေနတဲ့ စြန္ေလးကို မၾကည့္ဘဲ အတိုးအေလွ်ာ့လုပ္ေပးေနမိတဲ့ ရစ္လံုးေပၚက လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုပဲ ဂရုတစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လေရာင္က အရင္လို ခပ္အက္အက္ပါပဲ။ စြန္ေလးကလည္း Mr Big သီဆိုခဲ့တဲ့ “Going where the wind blows” ထဲက စာသားအခ်ိဳ႕ကို  သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ခိုစီးေနၾက ၾကယ္ေလးေတြၾကားထဲ ပစ္သြင္းလိုက္တယ္။

“Am I strong enough to walk on water
Smart enough to come in out of the rain
Or am I a fool going where the wind blows” – Mr.Big

ႏုိးေနရက္နဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆက္လွဲမေနတတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္။ ရပ္ေသာက္ေနက် ျပတင္းတံခါးနားေရာက္ေတာ့ သူက စီးကရက္ေလး လက္ၾကားညွပ္ျပီး ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။  ေဘးအိမ္က ကေလးငိုသံ၊ အိမ္ေအာက္က ေခါင္းေလာင္းဆြဲသံ၊ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ကက္ဆက္သံ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီ ေသာက္သံ၊ သူေဆးလိပ္ ရွိဳက္သံ၊ မိုးသာလင္းေနတယ္ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ေတြမလင္းေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္က်န္ ေကာ္ဖီ ခပ္ရင့္ရင့္ကို အေၾကာထဲဆြဲသြင္းျပီး ခဏျပန္ေခြေနလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ေဘးမွာ တီဗီခ်န္နယ္ေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ထိုင္ေျပာင္းေနေလရဲ႕။ နံနက္ခင္း သတင္းမွာ သူ႔အေၾကာင္း မပါေသးဘူး၊ အမ္တီဗီြမွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းမလာေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲက ရာသီဥတုအေျခအေနကို မိုးေလ၀သအစီအစဥ္မွာ ေျပာမသြားဘူး ဒါေပမယ့္ အားကစားသတင္းအရ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားေပးေနတဲ့ အသင္းေတာ့ ကိုယ့္ဂိုးကိုယ္သြင္းျပီး ရွံဴးသြားတယ္။ ပံုရိပ္ေတြကို ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲ ထည့္ျပီး သူထိုးေခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ “ကိုယ့္မီးကိုၿငိွိမ္း” ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မီးျခစ္ကမ္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ “မီး”ကို ဆက္”ခ်စ္”ေနမိတယ္။  “ေရာဂါပဲကြာ” ဆိုတဲ့ စိတ္ကုန္မႈမ်ိဳးနဲ႔ မေသာက္ျဖစ္ဘဲ ရက္လြန္သြားၾကတဲ့ေဆးအခ်ိဳ႕ သူယူသြန္ပစ္လိုက္တယ္။ အနားမွာရွိေနတဲ့ ေထာက္ခၽြန္နဲ႔ တစ္ကိုယ္စာ ဆန္႔ေလာက္မယ့္ စက္၀ိုင္းတစ္ခုဆြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ လည္ခ်င္ေနတဲ့  ဗဟိုကို ျပတင္းေပါက္ သံေဘာင္နဲ႔ ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ “အျဖစ္အပ်က္တိုင္းဟာ သံုးရာ့ေျခာက္ဆယ္ ဒီဂရီ လွည့္ၾကရေလာက္ေအာင္ ေထာင့္မမ်ားပါဘူး”။ သူကေတာ့ က်န္တဲ့ စကၠဴအပိုင္းအစေတြနဲ႔ စကၠဴေလွေခါက္ေနတယ္။ “မေမ်ာႏိုင္ရင္ ေမွ်ာပစ္ဖို႔လိုတယ္” တဲ့။ အနင္းခံထားရတဲ့ ေၾကြျပားေတြ ေအးစက္ျမဲ ေအးစက္ေနဆဲ။ “ခ်မ္းတယ္လို႔” ေျခဖ၀ါးေတြကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ “ခ်စ္” မိတဲ့ “မီး” ကေတာ့ ေတာက္ၿမဲေတာက္ေနတယ္။ “ငါတို႔ တကယ္ လင္းျပႏိုင္ဖို႔ တကယ့္ညဟာ ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ” လို႔ ၾကယ္ဘူးထဲက ၾကယ္ေလးေတြက တီးတိုးေျပာတယ္။ စုဘူးကို သူခြဲခ်လိုက္တယ္။  ေနာက္ေတာ့ တိုးတိတ္ေၾကကြဲ “ဘာလို႔ မလံုေလာက္ေသးတာလဲ .. ဘာလို႔မလံုေလာက္ေသးတာလဲ”။ ပန္းခ်ီကားဟာ မွန္ကြဲစေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ရုိးျဖည္ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ေဘာင္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ တပ္ေပးလိုက္တယ္။  “အမ်ားၾကီးလင္းဖို႔ မလိုပါဘူး” တဲ့ ျမင္ေနက် ဓာတ္တိုင္ၾကီးကိုၾကည့္ျပီး စာၾကည့္မီးအိမ္ေလးက ေျပာတယ္။ ပူလြန္းတာနဲ႔ပဲ အခန္းဟာ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ထားတယ္ … သူရယ္ကၽြန္ေတာ္ရယ္ အရစ္ျပဳန္းေနတဲ့ အဖံုးေလးနဲ႔  လံုေအာင္ ဖိထားေပးလိုက္တယ္။

“အထဲမွာ သူခုန္ခ်င္ခုန္ေနမယ္
ဒါေပမယ့္
စိတ္ကို လံုေအာင္ပိတ္ထားတယ္ “…

သက္ေထြး
ဇန္န၀ါရီလ ၇ရက္ ၂၀၁၁ ညေန ၄း၁၁