ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပင္ကိုစိတ္က ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔
စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ျဖစ္ရင္ရၿပီ။ ဘာတုိက္ႀကီးနဲ႔မွ၊ ဘာကားႀကီးနဲ႔မွ ဆိုတဲ့
ေလာဘစိတ္ေတြမ႐ွိဘူး။ ဘ၀ကို ေအးေအးလူလူနဲ႔ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို
ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေၾကာင့္ၾကမဲ့စြာ ၀ယ္ႏိုင္ရင္ ေတာ္ၿပီ
ဆိုတဲ့လူမ်ဳိးပါ။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာက တစုံတေယာက္ေယာက္နဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္းႏိုင္မွ
စီးပြားျဖစ္တာဆိုေတာ့ ပညာနဲ႔က လြဲရင္ အဲဒီလုိ ကပ္ဖား စီးပြားေရးမ်ဳိးလဲ
မလုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး
မိသားစုျပန္ၾကည့္ဘုိ႔ကလြဲလုိ႔၊ တျခားနည္းလမ္းကလည္း မ႐ိွ။

ဒီလုိနဲ႔ တုိးတက္တဲ့ ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚ ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ၿပီးေတာ့အလုပ္ရဘုိ႔၊ အလုပ္ရေတာ့ ေနထုိင္ခြင့္ရဘုိ႔၊ ဒါေတြၿပီးသြားေတာ့
လုပ္ငန္းခြင္မွာ အဆင္ေျပဘုိ႔။ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္သန္းၿပီး နည္းနည္းေလး
ေနသားက်လာေတာ့ ပထမဆုံး ေတြးမိတာက ငါဟာ လူနဲ႔ မတူေတာ့ပါလားဆိုတဲ့
အေတြးပါဘဲ။

ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ တန္ေအာင္ခိုင္းတဲ႔အျပင္
ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္ နားခြင့္မေပးရဲတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြပါ။ စိတ္ကို
ေလးလံတဲ့အရာတစ္ခု အၿမဲဖိစီးေနတဲ့အျပင္ ၫွစ္ပါၫွစ္ခံထားရတာမ်ဳိးပါ။ မနက္ ၆
နာရီထ၊ မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ ေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး Bus ကားတတန္၊
ရထားတတန္စီးၿပီး ႐ုံးကိုေရာက္၊ ေရာက္တာနဲ႔ ႐ုံးက ကြန္ပ်ဴတာ Server
ေတြေနေကာင္းရဲ႕လား၊ က်န္းက်န္းမာမာ႐ွိရဲ႕လား လို႔ အရင္စစ္ရတယ္။
သူတုိ႔ေနမေကာင္း၊ ႏွာစီး ေခ်ာင္းဆိုး ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့
ွတြတ္ပီကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ပါဘဲ။ အဲဒါစစ္ၿပီးသြားရင္ ေရးစရာ႐ွိတဲ့ Program
ေတြေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေရးလုိက္ရတာ ၁၂း၃၀ အထိပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ Team မွာ
ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ လူ (၃) ေယာက္ပဲ႐ွိရတဲ့ အထဲ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ကုလားနဲ႔
ကုလားမပါ။ သူတို႔ေျပာေနတ့ဲဘာသာ စကားကလဲ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ
တစ္ေယာက္တည္း ေရးစရာ႐ွိေရးေနယုံပဲေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္၊
ၿပီးတာနဲ႔ ထပ္ၿပီးေရးရျပန္ေရာ။ Project ေတြကလဲ တစ္ခုမၿပီးေသးဘူး၊
ေနာက္အသစ္တစ္ခုက ေစာင့္ေနၿပီ။ အေရးထဲ Team Leader က ဘာမွမသိတဲ့
ကုလားဆိုေတာ့ Project Delivery Date ေတြက Programmer ေတြအတြက္
မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ရက္အကန္႔အသတ္နဲ႔။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေနကုန္ေရးၿပီး ဦးေႏွာက္က
၇း၀၀ နာရီေလာက္ဆို ေဒါင္းသြားၿပီ။ အိမ္ကို Bus ကားနဲ႔၊ ရထား စီးၿပီး
ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ၉း၀၀ နာရီ။ ညစာစားၿပီး
ကိုယ့္အခန္းထဲေရာက္တဲ့အခိ်န္က ၁၀း၀၀ နာရီ။ Blog ေလး၊
သတင္းေလးဖတ္လိုက္ေတာ့ ၁၁း၀၀ နာရီ၊ ေနာက္ေန႔ ၆ နာရီထဖို႔
အိပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဦးေႏွာက္က အသိေပးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္က
မအိပ္ခ်င္ေသးလုိ႔ ဂီတာေလးေကာက္ကိုင္လုိက္ေတာ့ ၁၂း၀၀ နာရီ။ ကဲ… ဒါနဲ႔ပဲ
တေန၀င္ တေနထြက္… စက္႐ုပ္လူသားဘ၀။ စေန၊ တနဂၤေႏြ က်ေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊
အခန္း႐ွင္း၊ မီးပူထုိး၊ တစ္ပတ္စာေစ်း၀ယ္ ျမန္မာဟင္း လြမ္းတာေလးေတြ
ခ်က္စား၊ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္ဖတ္၊ အဲဒီေန႔ေတြဆုိ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး
ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ တခါတေလ အလုပ္က Program ျပႆနာေတြေျဖ႐ွင္းဘုိ႔ စာအုပ္ေတြ
႐ွာဖတ္၊ Internet မွာ download လုပ္။ ဘယ္မွာလဲ… အေပါင္းအသင္းအတြက္၊
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအတြက္အခိ်န္… သူငယ္ခ်င္းေနမေကာင္းလဲ Ph နဲ႔သတင္းေမး၊
ေလဆိပ္ဆင္းရမယ့္ရက္ဆိုလဲ ခြင့္မရလုိ႔ လိုက္မပို႔ႏိုင္၊ လူမႉေရးေတြ
ပ်က္ကြက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလဲ SMS ေလာက္နဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကရ။ ၾကာလာေတာ့
လူခ်င္းေတြ႕ရင္ေတာင္ SMS စကားေတြျဖစ္လုိ႔။ ဟူး… တကယ္ေတာ့
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ လူမႉေရးေတြကို တုိတိုတုတ္တုတ္ ျဖစ္ေစသတဲ့လား။

တစ္လကုန္လုိ႔ရလာတဲ့ လစာကို အိမ္ပို႔ဖို႔အတြက္၊ အိမ္လခေပးဘုိ႔အတြက္
တစ္လလုံးစားဖို႔ေသာက္ဖုိ႔အတြက္၊ Ph ဖုိးနဲ႔ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္အတြက္၊
လုိအပ္တဲ့ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ဘုိ႔အတြက္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလုိက္ေတာ့ ၁၀ ပုံ ၁
ပုံေတာင္စုဖုိ႔က အႏိုင္ႏုိင္။ တခါတေလ အေပါင္းအသင္းကို ကူညီလုိက္လုိ႔
လခမထုတ္ခင္ ပိုက္ဆံျပတ္သြားရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ရတာက႐ွိေသး။
ကိုယ့္ေျမမွာတုန္းကလုိ သူငယ္ခ်င္းေရ… ငါ့ကိုဘယ္ေလာက္လွည့္ကြာ
လုိ႔ေျပာဘုိ႔ အားလုံးကလဲ သူမသာ၊ ကိုယ္အသုဘ အဲ… အဲလုိလဲ ဟုတ္ေသးပါဘူး
ကိုယ္လုိသူလုိ အတူတူ ဘ၀…။ ဒါ…ဘ၀တဲ့လား။

ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာဆို မနက္မုိးလင္းရင္ ပဲျပဳတ္ပူပူေႏြးေႏြး
ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ ထမင္းနဲ႔ အေမက ေၾကာ္ေကၽြးတယ္။ ဒီမွာဆို ပဲျပဳတ္ေတာင္
ေအးခဲမာေတာင့္၊ အနံ႔ကလဲမ႐ွိေတာ့။ ေအးခဲေနတာကို ပူေအာင္ျပန္လုပ္စား၊
စားေသာက္စရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေအးခဲလုိက္၊
ျပန္ပူေအာင္လုပ္ၿပီးစားလုိက္၊ ျမန္မာျပည္မွာလုိ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
ခ်က္ျပဳတ္မစားႏိုင္တဲ့ဘ၀၊ ဒီက Food Court က ဟင္းေတြကလဲ
ၾကာၾကာစားေတာ့နံလာၿပီ။ အရသာေတြကလဲ အားလုံးတူေနသလုိပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ
ျမန္မာအစားအစာေလးေတြ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ေလွ်ာက္လုပ္စား၊ တခါတေလလဲ
စားလုိ႔ေကာင္း၊ တခါတေလလဲ ဘာဟင္းႀကီးမွန္း မသိတဲ့ ဟင္းမ်ဳိးေတြျဖစ္လုိ႔။
အိမ္ျပန္ခ်င္လုိက္တာအေမရယ္။

လူ႕စိတ္ကလဲ မေကာင္းတာမ်ားေျပာပါတယ္။ မရႏိုင္ဘူးဆိုမွ ဘိန္းမုန္႔ေလး၊
မုန္႔လင္မယားေလး စားခ်င္တာက ႐ွိေသး… ရန္ကုန္မွာဆို ညဘက္လွည္းတန္းမွာ
မုန္႔အစုံေပါမွေပါ.. ဒီမွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီး သရက္သီးေတာင္ မခ်ဳိပါဘူး
အေမရာ။အလုပ္ကအိမ္ျပန္၊ အိမ္မွာအိပ္ၿပီး အလုပ္ျပန္သြား၊ အိပ္၊ စား၊
အလုပ္လုပ္၊ ဒီ (၃) ခုပဲ႐ွိတဲ့ တေန႔တာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀တဲ့ လား။
ကၽြန္ေတာ္အပ်င္းမႀကီးပါဘူး။ တေနကုန္လၻက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး
ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။
အလုပ္လုပ္ခ်ိန္လုပ္၊ စားခ်ိန္စား၊ အိပ္ခ်ိန္အိပ္၊ ဒါ့အျပင္
ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂီတာတီးခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္
႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ အပန္းေျဖခ်ိန္ေလးေတြ စတဲ့ ကိုယ္စိတ္ေပ်ာ္ရာ ကို
စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ လုပ္ခြင့္႐ွိခဲ့တဲ့ ကိုယ္ႏိုင္ငံမွာတုန္းက
အခ်ိန္ေလးေတြကို လြမ္းတာပါ။ စိတ္ပန္းေျဖစရာမ႐ွိ၊ အလုပ္ၿပီးအလုပ္၊
စားၿပီးရင္အိပ္၊ ဒီလုိနဲ႔ အလုပ္ကဖိစီးတဲ့ဒဏ္၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူပါး၀တဲ့
လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဒဏ္၊ အထီးက်န္ၿပီး အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ဒဏ္ ေတြနဲ႔
ကဗ်ာ႐ြတ္သံေတြေတာင္ တုိးတိတ္ေနပါၿပီ အေမရာ…။

့ျမန္မာျပည္က လူေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္ဆုိရင္
ပုဇြန္ေျခာက္ဆုိလဲ ေ႐ႊပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ လၻက္ဆုိရင္လဲ အၫႊန္႔ေလးေတြခ်ည္းပဲ
ႏွပ္ေပးရတာနဲ႔၊ အရာရာကို အေကာင္းေလးေတြခ်ည္းပဲ ထည့္ေပးတတ္ၾကတယ္။
ငါးပိဆိုရင္လည္း ရခုိင္ငပိေလး၊ ငါးေျခာက္ဆုိရင္လည္း ငါးရံ႕ေျခာက္၊
ငါးပုတ္ေျခာက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒီကလူေတြကေတာ့ ႐ွိတာေလးကုိ ေ၀ပုံခ်ၿပီး
တုိင္းထြာသုံးေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္လုိ႔
လက္ေဆာင္ေတြေပးရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေစ်းသက္သာတဲ့ ဆိုင္ကိုေ႐ြး၊
ေလွ်ာ့ေစ်း႐ွာ၀ယ္ရနဲ႔ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာလို႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္၀မ္းနာ
ကိုယ္သာသိ၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္လား။

စိတ္လက္႐ႊင္လန္းပါေစေတာ့ရယ္လုိ႔ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ပန္းအုိးေလးနဲ႔ သစ္ပင္ေလးေတြ
စုိက္ထားျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းႀကီးတဲ့သစ္ပင္ေလးဆုိ ခိုးသြားပါေလေရာ။ ဟုိနား
ဒီနား အလြယ္တကူ သြားလုိ႔ရေအာင္ စက္ဘီးေလး၀ယ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ ၀ရန္တာ
လက္တန္းမွာ သံႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားျပန္ေတာ့ ျဖဳတ္လုိ႔ရတဲ့ ေဒါက္နဲ႔
ေျခနင္းေလးေတြ ျဖဳတ္သြားျပန္ေရာ။ တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ အျပည့္ ေစ်း၀ယ္ၿပီး
အျပန္လမ္းမွာ ဆုိင္ေလးတစ္ခုထဲ ခဏ၀င္ၿပီး ဖုန္းကတ္၀ယ္လိုက္ေတာ့
ျခင္းေတာင္းထဲက လိေမၼာ္ရည္ ပုလင္းက မ႐ွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဖိနပ္အသစ္ကေလး
၀ယ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ ဖိနပ္စင္မွာ တင္ထားမိေတာ့ တစ္ညအတြင္း ဖိနပ္က
မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကဲ… ဘာမ်ားထူးလုိ႔လဲ အေမရာ…။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လာေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ လုပ္ငန္း႐ွင္
စီးပြားေရးသမားတဲ့။ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္ လုိ႔လည္း မၾကားဖူးပါဘူး။
သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္သြားေနရေတာ့ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေသာ
အလုပ္သမားတဲ့။ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ ဆိုတာထက္ ေသခ်ာတဲ့ ေနထုိင္ခြင့္ မရခင္
Immigration သြားရတဲ့ ရက္ေတြဆုိ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာထား အဆုိးဆုံး
မေလး႐ွားမေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ ကံၾကမၼာက သူတုိ႔ လက္ထဲမွာ။
ရယ္ျပ၊ ၿပံဳးျပလုိ႔လည္း အပိုပဲ။ ကဲ… မခက္ဘူးလား အေမရာ…။

အေမကေတာ့ အဲယားကြန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့
သားေတာ္ေမာင္ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ABCD ေတြ ေရးေနယုံပဲ လုိ႔ထင္ေန႐ွာမွာပဲ။
ဟုတ္တယ္ အေမေရ… အဲဒီ ABCD က error တစ္ခုခုမ်ား တက္ေနရင္ စားလည္းဒါပဲ
စဥ္းစား၊ ထမင္းက ဘာအရသာမွန္း မသိလုိက္။ အိပ္လည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ABCD ႐ြတ္၊
ေနာက္ဆုံး စိတ္ေျပလက္ေျပာက္ ဂီတာတီးရင္ေတာင္ လက္ေတြကသာ ႀကိဳးေပၚမွာ၊
သံစဥ္ေတြကေတာ့ ABCD ပဲေလ။ ကဲ… ဖိစီးမွႈေတြ ေပ့ါပါးသတဲ့လား အေမရာ…။

စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ လူဆိုတာ ေရာင့္ရဲႏုိင္တဲ့ ေန႔မွာမွ
တကယ္ခ်မ္းသာသြားတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့
အေမ့အၿပံဳးေလးေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြအလယ္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း အျပည့္နဲ႔
ေတာက္ပေနတဲ့ အေမ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ အိုဇာတာေကာင္းလုိက္တာလုိ႔
ခ်ီးမြမ္းခံေနရတဲ့ အေမ႔ရဲ႕ ကံဇာတာေလးေတြ၊ အေရာင္မွိန္သြားမွာစိုးလုိ႔
အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေရာင့္ရဲျခင္းဆိုတာနဲ႔ ေ၀းေနပါေသးတယ္။
တခ်ဳိ႕အမွန္တရားေတြကို အေမသိသြားရင္ စိတ္ဆင္းရဲေန႐ွာမွာမို႔
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြ အေမ႔ကို ျပန္မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ။