ဒီလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘယ္သူကမွ လမ္းေလွ်ာက္မထြက္ခ်င္ၾကသလုိ ဘယ္သူမွလည္း ေလသာေဆာင္မွာ ထြက္ထုိင္ေနတာမ်ိဳး မရွိၾကဘူး။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကေတာ့ အ၀တ္အထည္ဆုိင္ထဲက အခင္းအက်င္းေတြကို ရပ္ၿပီး ေငးၾကည့္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာတယ္။

အသက္ ၂၀ေတာင္ ျပည့္မယ္ မထင္ေသးတဲ့ ေကာင္ေလးေလးေယာက္က အမ်ိဳးသမီးဆီကို တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အမ်ိဳးသမီးကလည္း မ်က္ေမွာင္တခ်က္ၾကဳပ္ၾကည့္လုိက္ၿပီး သူတုိ႕လမ္းေပၚကေန ေရွာင္ထြက္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕႕ သူမဆီကို ရန္မူဖုိ႕ေရာက္လာၾကၿပီး သူမကို အႏုိင္က်င့္ၾကတယ္။ သူမ ရုန္းကန္ေနတာကို အနီး၀န္းက်င္က လူေတြက ၀င္ေရာက္ဖ်န္ေျဖခ်င္း မရွိဘဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေကာင္ေလးေတြက သူမရဲ႕ ၀တ္ရုံကို ၿဖဲဆုတ္ပစ္ၾကတယ္။ သူမကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ရင္း အနီး၀န္းက်င္က လူေတြကို အကူအညီေတာင္းေနတုန္းပဲ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတာကို ေတြ႕လုိက္တဲ့ခဏမွာ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႕သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တခုခု လုပ္ခ်င္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ တစုံတေယာက္ကို တခုခု လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။

၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္ ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္ေလးေတြက ထြက္ေျပးသြားတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ရဲေတြေရာက္လာတယ္။ ေသခ်ာ ဂရုျပဳမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူတစုနဲ႕ အတူ ရဲအရာရွိရဲ႕ စားပြဲေရွ႕မွာ ေရာက္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို စစ္ေမးခံေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ဘာလုပ္ခဲ့သလဲလုိ႕ ေမးေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးလုိ႕ တညီတညြတ္တည္း အေျဖေပးခဲ့ၾကတယ္။ အစီရင္ခံစာေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ေရးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွက္လြန္းလုိ႕ လက္ေတြက တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္ေလ…….

ေနဦး

(၂၀၁၀ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၁)

(အီဂ်စ္ စာေရးဆရာ နာဂြတ္မားဖုဇ္ရဲ႕ အိပ္မက္မ်ားေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ အိပ္မက္ ၂၁ ကို ျပန္လည္ႀကိဳးစားဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး မူရင္းစာေရးသူ၏ တင္ျပလုိသည့္ တန္ဖုိးမ်ား ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ပါက ကၽြန္ေတာ္၏ ညံ့ဖ်င္းမႈ သက္သက္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္)

http://ne-ou.blogspot.com/2010/11/dream-21-by-naguib-mahfouz.html