“ဘယ္လုိခြဲမလဲ……………?”

 

ျပီးခဲ႔တဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ကျပင္ဦးလြင္ကုိသြားေတာ႔ ျပင္စာအလြန္ေလာက္အေရာက္မွာ

 ဆြဲၾကဳိးေလးတစ္ကုံး လမး္ေပၚက်ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ထဲက ကေလးတစ္ေယာက္ကဆုိင္ကယ္ရပ္ျပီး ဆင္းေကာက္ပါတယ္။

အသြားအလာကလဲရွင္းလုိ႔လဲသူ ေကာက္ရဲတာပါ။

လူဆုိတာ ဒီအတုိင္းပါဘဲ  ကိုယ္လုပ္တာ ကို သူမ်ားမသိရင္ မျမင္ေလာက္ဘူးထင္ရင္

ဘာျဖစ္ျဖစ္လုပ္ရဲၾကတာမ်ားပါတယ္။

 

ဆြဲၾကဳိးဆင္းေကာက္တဲ႔ေကာင္ေလး က်ေနာ္႔ဆုိင္ကယ္ကုိမွီလာေတာ႔

 “ေလးေပါက္ေရ ေတာင္ျပဳန္း ေတာင္ျပဳနး္”လုိ႔

ရီက်ဲက်ဲနဲ႔ ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲဆက္ျပီး စီးလာလုိက္ၾကတာ  ျပည္ေတာ္ခ်စ္ဘုရားကို အရင္၀င္ဖူး၊

ျပီးေတာ႔မွ သူေအာက္မွာရွိေနတဲ႔ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ကိုဆင္းၾကပါတယ္။

တနဂၤေႏြနဲ႔ဥပုသ္ေန႔တုိက္တာရယ္ နယ္က ဘုရားဖူးေတြကေတာင္ျပဳံးပြဲကုိလာၾကရင္း

 ျပင္ဦးလြင္ကိုဆက္တက္လာၾကေတာ႔ေနရာအႏွံ႔ လည္ပတ္သူေတြနဲ႔စည္ကားလုိ႔ေနပါတယ္။

(က်ေနာ္႔တုိ႔မန္းေလးသားမွန္ရင္ ဘယ္သူမွ” ျပင္ဦးလြင္သြားမယ္”လုိ႔မေျပာပါဘူး၊

“ေမျမဳိ႕တက္မယ္”လုိ႔ဘဲေျပာေလ႔ရွိပါတယ္။

ဒါေလးက ၾကဳံလုိ႔ ပြားလုိက္တာပါ။)

 

ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ကုိေတာ႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက BE FALL(ဘီးအီးေဖာ)လုိ႔ ႏုတ္က်ဳိးေနျပန္ပါတယ္။

ေရတံခြန္က ေရေတြတေ၀ါေ၀ါက်ေနတာျမင္ေတာ႔လူၾကီးလူငယ္ မိန္းမေယာက်္ားအေတာ္မ်ားမ်ားက ေရဆင္းကူးၾကပါတယ္။

ေရဆင္းကူးျပီဆုိမွလည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့”ေတာင္ျပဳန္းျပန္”ေရႊဆြဲၾကဳိးေလးေတြကိုျမင္ရပါေတာ႔တယ္။

ေတာင္ျပဳံးပြဲကုိေရာက္တယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပြဲေတာ္မွာေရာင္းတဲ႔ေရႊဆြဲၾကဳိးအတုေလးေတြကုိ

အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔၀ယ္ဆြဲၾကပါတယ္။

လမ္းမွာက်ေနတဲ႔ဆြဲၾကိဳးကုိေကာက္ခဲ႔တဲ့ေကာင္ေလးက “ေတာင္ျပဳနး္”လုိ႔ေျပာတာက

 ”ေတာင္ျပဳန္းျပန္”ဆြဲၾကိဳးအတုၾကီးလုိ႔ဆုိလုိတာပါ။

ဒီဆြဲၾကဳိးအတုကိုျမင္ေတာ႔မွ ကုိေအာင္ေမာင္းေျပာျပဘူးတဲ့ ဆြဲၾကဳိးေကာက္ရတဲ႔အေၾကာင္းေလးကုိ ျပန္သတိရမိပါတယ္။

 

လြန္ခဲ႔ေသာေလးနွစ္ေလာက္ကျဖစ္ပါတယ္။

ကုိေအာင္ေမာင္းအလုပ္လုပ္တဲ႔ဌာနက မန္းေလးေစ်းခ်ဳိထဲက ဆုိင္ေတြကုိ သူတုိ႔မွာထားတဲ႔ကုန္ေတြကုိ သြားပုိ႔ရတာျဖစ္ပါတယ္။

ကုန္ပစၥည္းပို႔တဲ႔အဖြဲ႔ေလးေတြကို ဖြဲ႔ထားပါသတဲ႔။

ကုန္ပုိ႔တဲ႔ဒိုင္နာကား တစီးကုိေမာင္းသူက တစ္ေယာက္ ကုန္ထမ္းတဲ႔သူက ေျခာက္ေယာက္စုစုေပါင္း(7)ေယာက္ပါရပါသတဲ႔။

တစ္ရက္ ေစ်းခ်ဳိထဲက ငါးေျခာက္ေတြ ငရုတ္သီးေတြ ၾကက္သြန္ေတြေရာင္းတဲ႔ ကိုင္းတန္းေစ်းနားကိုပစၥည္းေတြသြားပုိ႔ၾကပါသတဲ့။

ကုန္ေတြထမ္းပုိ႔ေနတုန္း ရုံထဲကမေမွာင္႔တေမွာင္ေနရာေလးမွာ ဆြဲၾကဳိးလုိ႔ထင္ရတဲ႔ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေလးကုိ

သူတုိ႔အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက ျမင္ပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္လည္႔ လူအသြားအလာ သိပ္မျပတ္တဲ႔ေနရာလဲျဖစ္ လူၾကီးလဲျဖစ္ေနတယ္ ဆုိေတာ့ေပၚတင္ၾကီးေတာ႔မေကာက္ရဲဘူးျဖစ္ေနပါတယ္၊

သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ၾကိတ္ၾကိတ္ ၾကိတ္ ၾကိတ္နဲ႔ဆြဲၾကိဳးကုိေျပာေနၾက၊

 တစ္ေယာက္တစ္လဲ အဲဒီနားကိုျဖတ္သြားေပမယ္႔

လက္ေတြ႔ေတာ႔ ဘယ္သူမွ မေကာက္ရဲဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

ကုန္ေတြခ်တာလဲျပီးခါနီးေနျပီ ဆြဲၾကဳိးကလဲ မေကာက္ရေသးဆုိေတာ႔ စိတ္ေတာ့အေတာ္ေလးလွဳပ္ယွားေနၾကပါသတဲ႔။

ေနာက္ဆုံးအေခါက္လဲခ်ေရာ သူတုိ႔ထဲက အသက္အငယ္ဆုံးေကာင္ေလးက

သူရေအာင္ေကာက္မယ္ဆုိျပီး တာ၀န္ယူလုိက္ပါသတဲ႔။

အဲဒီနားေရာက္ေတာ႔ သူ႔ကြမ္းထုပ္ကုိ အသာေလးပစ္ခ်လုိက္ျပီး ကြမ္းထုတ္ေကာက္တဲ႔အခါ ဆြဲၾကဳိးကုိပါ

ေရာျပီး ေကာက္ လာလုိက္ပါသတဲ႔။

ကားေပၚျပန္ေရာက္မွ ေကာက္ရတဲ႔ဆြဲၾကဳိးကုိ ဟုိပြတ္ဒီပြတ္လုပ္ျပီး ၾကည္႔ၾကပါတယ္။

ေလးေတာ႔အေတာ္ေလး ေလးပါတယ္ ဘတ္ၾကဳိးပုံအတုံးအတုံးေလးေတြနဲ႔လုပ္ထားေတာ႔ခန္႔မွန္းေျခ 2က်ပ္ခြဲသားေလာက္

ေတာ႔ရွိမယ္ထင္ပါသတဲ႔။

ဆြဲၾကဳိးကဖုံေတြသဲေတြကြမ္းေသြးေတြ နဲ႔ေပပြေနပါသတဲ႔။

ဒီဆြဲၾကဳိးၾကီးကုိ တစ္ေယာက္တစ္လက္၀ုိင္းၾကည္႔ရင္းကေန အားလုံးကအတုၾကီးလုိ႔ဘဲထင္ပါသတဲ႔။

သူတို႔လဲကုန္ေတြလွည္႔ပါတ္ပုိ႔ေနေတာ႔ ေကာက္ရတဲ႔ဆြဲၾကိဳးၾကီးကိုေမ႔သြားၾကပါသတဲ႔။

ညေနအလုပ္သိမ္းလု႔ိ ေရခ်ဳိးမယ္ဆုိမွ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ ခုလုခုလုျဖစ္ေနတဲ႔ဆြဲၾကဳိးၾကီးကို စမ္းမိမွ

 ဒါၾကီးကုိ ျပန္သတိ ရၾကပါသတဲ႔။

အဲဒါနဲ႔ အလုပ္ထဲကလူေတြကို  ေကာက္ရတဲ႔ဆြဲၾကိဳးၾကီးထုတ္ျပေတာ႔ ေလးေတာ႔ေလးတယ္ ေရႊအစစ္မဟုတ္ေလာက္ဘူးလုိ႔ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးၾကပါသတဲ႔။

ေနာက္အနီးအနားက လူေတြ ကုိ ျပၾကည္ေတာ႔ ကိုင္ၾကည္႔ျပီးအင္ၾကီးလုိ႔ေျပာၾကပါသတဲ႔။

“တကယ္အစစ္သာေပ်ာက္ရင္ အခုေလာက္ဆုိ ပုိင္ရွင္လုိက္လာေလာက္ျပီေပါ႔၊

အတုၾကီးုမုိ႔လုိက္မလာတာေပါ႔”လုိ႔မွတ္ခ်က္ေတြေပးပါသတဲ႔။

အဲဒါနဲ႔ဘဲ အဲဒီအလုပ္သမားေတြက ဆြဲၾကဳိး 3000ရရင္ေရာငး္မယ္လုိ႔ ေစ်းေခၚေပမယ္႔။

ဘယ္သူမွ၀ယ္ဘုိ႔စိတ္မ၀င္စားၾကပါဘူး။

အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ပြဲရုံနားေလး ကကြမး္ယာသည္ကုိ ကြမ္း2000ဘုိးနဲ႔လဲရေအာင္ေျပာေတာ႔ “ရူးေနလား”လု႔ိေမးလႊတ္လုိက္ပါတယ္၊

အလုပ္သိမ္းေတာ႔ အဲဒီဆြဲၾကဳိးၾကီးကုိ သူတုိ႔အလုပ္သမားေတြအတြက္ေပးထားတဲ႔ ဘီရုိအံဆြဲထဲကို ပစ္ထည္႔ထားလုိက္ပါသတဲ႔။

 

တန္ဘုိးမရွိဘူးဆုိေတာ႔လဲအားလုံးက ဒီဆြဲၾကဳိးၾကီးကုိေမ႔သြားၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ေကာက္ရတဲ႔အခ်ိန္ေလးက မန္းေလးျမဳိ႔မွာ ကထိန္ပြဲေတြက်င္းပတဲ႔

တန္ေဆာင္မုနး္လဆိုေတာ႔ တျမဳိ႔လုံးလွဴပ္လွဴပ္ရြရြ။

တန္ေဆာင္တုိင္ရက္မတုိင္ခင္တစ္ပါတ္မွာေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းတုိ႔ အလုပ္က

စစ္ကုိင္းေတာင္ရိုးက ဘုန္းၾကီးေက်ာငး္တစ္ခုမွာ ကထိန္သကၤန္းခင္းဘုိ႔သြားၾကပါသတဲ႔။

အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဆြဲၾကဳိးကို ေကာက္ခဲ႔တဲ႔ေကာင္ေလးက ခုေခတ္စတုိင္အတုိင္းသူ႔ေဘာင္းဘီမွာ

ဆြဲၾကိဳးကိုခ်ိတ္မယ္ဆိုျပီး အံဆြဲထဲကေနယူသြားပါသတဲ႔။

သူဆြဲၾကဳိးယူသြားတာကုိ ဘယ္သူမွအေရးမလုပ္သလုိ ဆြဲၾကိဳးကိုေဘာင္းဘီမွာခ်ိတ္ထားတာျမင္ေပမယ္႔လဲ

ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာၾကပါဘူးတဲ႔။

ေနာက္အလုပ္ျပန္ဖြင္႔တဲ႔ေနမွာ ဆြဲၾကဳိးယူသြားတဲ႔ေကာင္ေလးက တစ္ဖြဲ႔လုံးကုိ လက္ဖက္ရည္တုိက္သလုိ ကြမ္းေတြ

၀ယ္ေကြ်းပါသတဲ႔။

 

ေနာက္တစ္လေလာက္ေနတဲ႔အခါမွာ ေတာ႔ သူတုိ႔ေကာက္ရခဲ႔တဲ႔ဆြဲၾကဳိးက ေရႊဆြဲၾကိဳးအစစ္ၾကီး ဆုိတဲ႔သတင္းက

ကိုေအာင္ေမာင္းတုိ႔အလုပ္ထဲ လူစိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆုံး “ေတာ႔ပ္ 10”သတင္းေလးျဖစ္လာပါတယ္။

“ဆြဲၾကိဳးယူသြားတဲ႔ေကာင္ေလးအေမက ဆြဲၾကိဳးကုိေရႊဆုိင္သြားျပေတာ႔ အစစ္ျဖစ္ေနတယ္။

ျပန္ေရာင္းတာ ဆယ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရတယ္။

ေကာင္ေလးအိမ္မွာ ၀ါတာကူးလာဆုိတဲ႔ေသာက္ေရေအးစက္၀ယ္ထားတယ္။

ေကာင္မေလးညီမေလးအတြက္ တစ္ပါတ္ရစ္ စက္ဘီး၀ယ္ထားတယ္။

သူ႔အေမလည္ပင္းမွာလဲ ငါးမူးသား ဆြဲၾကိဳးန႔ဲ။

ေကာင္ေလးကုိ လည္း Gstar ေဘာင္းဘီေတြအက်ီေတြ၀ယ္ေပးထားတယ္။

အလုပ္မဆင္းတဲ႔ေန႔ဆုိ ေကာင္ေလးကလဲ ေကာ႔ပ်ံေနေအာင္ ၀တ္စားျပီး ထားတယ္။

သူ႔အေမက  နတ္ကႏၷား ေပးအုံးမွာ”ဆုိတဲ႔အတည္မျပဳရေသးတဲ႔ေနာက္ဆုံးေပၚသတင္းေလးေပါ႔။

 

 

အဲဒီသီတင္းေလးလည္း ၾကားေရာ ဒီေရႊေကာက္ရတဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔

ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ယူဆခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီးထြက္လုိ႔ အလုပ္ထဲမွာအားအား မအားအား ဒီအေၾကာင္းဘဲအလုပ္တစ္ခုလုိ

ေျပာေနၾကပါသတဲ႔။

ဒီေတာ့လဲ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ျပီဆုိတာနဲ႔ ကိုယ္႔ထမင္းကုိစားျပီး အမ်ားအက်ဳိးကုိေဆာင္တတ္သူေတြ

အၾကံေပးပညာရွင္ေတြ လဲအလုိလိုေပၚလာပါတယ္။

“ေကာက္ရတဲ႔သူ အားလုံး ကို အတူတူခြဲေပးသင္႔တယ္”

“စျမင္တဲ႔သူကုိ ပုိေပးသင္႔တယ္”

“ဘယ္ဟုတ္မလဲ တကယ္ေကာက္တဲ႔သူက ပုိရသင္႔တယ္”

ဒါေပမယ္႔လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ ဘယ္သူမွ ပုိက္ဆံမရပါဘူး။

 

ေကာင္ေလးကိုေမးေတာ႔ ေရႊဆြဲၾကိဳးအစစ္ဆုိတာလဲမွန္တယ္၊

ေရာငး္စားလုိက္တာလဲမွန္တယ္ ဆယ္သိန္းနီးပါးရတယ္ဆုိတာလဲမွန္တယ္

ဆုိတာကို သိလာရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သူတုိ႔ကို ခြဲေပးဘုိ႔ေျပာေတာ႔ ေကာင္ေလးက ေခါင္းရမး္ပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ ဆြဲၾကဳိးေကာက္ရတုံးက အတူပါတ႔ဲသူေတြကတစ္ဖက္ေကာင္ေလးကတစ္ဖက္စကားေတြမ်ားလုိ႔

ထုိးမယ္ၾကိတ္မယ္အဆင္႔ထိေရာက္ကုန္ပါသတဲ႔။

 

အဲဒီေတာ႔လဲ လုပ္ငနး္ကိစၥမဟုတ္ေပမယ္႔ အလုပ္ထဲကလူအခ်င္းခ်င္းျဖစ္တယ္ဆုိေတာ႔ ဒီကိစၥကုိ

ေျဖရွင္းဘုိ႔ထုံးစံအတုိင္းကုိေအာင္ေမာင္းကုိတာ၀န္ေပးပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔လဲ ကုိေအာင္ေမာင္းက စုံစမ္းစပ္စု လုပ္ရပါသတဲ႔။

 

တစ္ရက္ေတာ႔ အားလုံးကုိေခၚလုိ႔ မ်က္နွာစုံညီ ရွင္းလင္းပြဲလုပ္ပါသတဲ႔။

“မွန္တယ္ အတူေကာက္ရတဲ႔သူခ်င္း မွ်မ်ွတတခြဲယူရမယ္”လုိ႔

ကုိေအာင္ေမာင္းကအားလုံးကုိ ေျပာလုိက္ပါသတဲ႔။

ဒါေပမယ္႔ေကာင္ေလးရဲ႕အေဖနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ စကားေျပာျပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာကုိေအာင္ေမာင္း

ရဲ႕ မွ်မ်ွတတ ခြဲယူမယ္ဆုိတဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ျပန္ျပင္ရမလုိျဖစ္သြားပါတယ္။

“ဆရာ ဒီဆြဲၾကိဳးကို က်ေနာ္႔သား စမျမင္တာမွန္ေပမယ္႔ ၊

က်ေနာ္သားကသာ အရဲစြန္႔ေကာက္လာတာေလ”လုိ႔ေျပာပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ လဲ သူေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိ။

“ဒါေပမယ့္ အတူပါသူေတြကိုေတာ႔ ခြဲေပးသင္႔တဲ႔အေၾကာင္း

ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္တဲ႔အခါမ်ဳိးမွာလာဘ္ယူတဲ႔အေနနဲ႔ အနားမွာရွိသူေတြကုိ

မဂၤလာေၾကးေပးေၾကာင္း”ကိုေအာင္ေမာင္းက ေျပာေတာ႔

“ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ဆုိတာ အျမဲျဖစ္ေနတာေလ

ဆြဲၾကိဳးက အျမဲေကာက္ရတာမွ မဟုတ္တာ”လုိ႔ျပန္ေျပာေတာ႔ ကိုေအာင္ေမာင္းမွာေခ်ပစရာ

စကား ကုန္သြားပါသတဲ႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာတတ္ေပတတ္ ဆရာၾကီးမ်ားကဒါမ်ဳးိက ဥပေဒေၾကာင္းအရေျပာရင္ ရတယ္လုိ႔အၾကံေပးျပန္ေတာ႔

စာေပနဲ႔မျပတ္တဲ႔ေကာင္ေလးအေဖက ေကာက္ရတဲ႔ပစၥည္းဘယ္လုိခြဲေ၀ရမယ္ဆုိတဲ႔ဥပေဒရွိရင္ ယူလာခဲ႔ပါလုိ႔ျပန္ေျဖသတဲ႔။

ေနာက္ ဟုိလူေတြက ဘယ္နဲ႔ညာနဲ႔ထပ္ေျပာေတာ႔ ေကာင္ေလးအေဖက

“ခင္ဗ်ားတုိ႔ သုံးေထာင္ရရင္ေရာင္းမယ္ေျပာတယ္ ဘယ္သူမွမ၀ယ္ဘူး၊

ကြမး္2000ဘုိးနဲ႔လဲတယ္ဘယ္ကြမ္းယာဆုိင္မွမလဲဘူး။

ဟုိေန႔က က်ဳပ္သားက ခင္ဗ်ားတုိ႔တစ္ဖြဲ႔လုံး ကုိ လက္ဖက္ရည္တုိက္ ကြမး္ေကြ်းလုပ္တာ

ေလးေထာင္ေက်ာ္တယ္၊

က်ဳပ္က ၀ယ္လုိက္တဲ႔သေဘာဘဲ။

ဒီေတာ႔ ဘယ္သူ႔မွထပ္ေပးစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး”လုိ႔ ေလသံခပ္မာမာနဲ႔ေျပာပါသတဲ႔။

 

အဲဒီမွာတင္ ဒီကိစၥက မျပီးျပတ္တဲ႔အေၾကာင္းတရားျဖစ္သြားပါတယ္။

ရုံးျပင္ကႏၷားတက္ေျပာရေအာင္ကလဲ ကိုယ္ပုိင္ပစၥည္းမဟုတ္။

ေကာက္ရထားတဲ႔သူမ်ားပစၥည္း။

ဇြတ္ျပန္ေတာင္းရေအာင္ကလဲ ျမင္သာျမင္ၾကတယ္ တကယ္ေကာက္ထားတာကေကာင္ေလး။

ေနာက္ဒီပစၥည္းကိုေသခ်ာမၾကည္႔ဘဲအတုလုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွဒီပစၥည္းကုိ လွည္႔ေတာင္မၾကည္႔၊

ေကာင္ေလးယူသြားျပီေျပာေတာ႔လဲကန္႔ကြက္တဲ႔သူမရွိ။

ေနာက္ေကာင္ေလးက လက္ဖက္ရည္တုိက္ ကြမး္ေတြေက်ြးေတာ႔လဲ အားပါးတရသာ စားလုိက္ၾကတာ

ဘာအတြက္ေက်ြးလဲလုိ႔ေမးသူမရွိ။

အဲေတာ႔ကုိယ္႔ထုိက္နဲ႔ကိုယ္႔ကံဘဲလုိ႔ သေဘာထားလုိ႔ စိတ္ေလွ်ာ႔လုိက္ၾကပါတယ္။

မေနႏုိင္ေတာ႔တဲ႔အဆုံးကုိေအာင္ေမာင္းကလဲ မာလုိ႔မရဘူးဆုိတာသိေတာ႔

ေကာင္ေလးအေဖကုိ ေခ်ာ႔ေမာ႔ေျပာရပါတယ္ေတာ႔တယ္။

“ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေတြ႔ေနၾကတဲ႔ ဘ၀တူေတြျဖစ္လုိ႔ မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္မလုပ္ေစလုိေၾကာင္း၊

ဘယ္သူမွ မေကာက္ရဲလုိ႔ ေကာင္ေလးေကာက္လုိက္လုိ႔ဆြဲၾကိဳးကုိရလုိက္တယ္ဆုိတာလဲမွန္၊

အတုထင္လုိ႔၀ယ္တဲ႔သူမရွိတာလဲမွန္၊

ေကာင္ေလးယူသြားေတာ႔ တားသူမရွိတာလဲမွန္၊

လက္ဖက္ရည္တုိက္ကြမ္းေကြ်းတာလဲမွန္၊

ဒါေပမယ္႔အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ေကာင္ေလးပါးစပ္ ဆြဲၾကိဳး၀ယ္တဲ႔အတြက္လို႔လဲထည္႔ေျပာမထားဘူး၊

အဲေတာ႔ ၀ယ္လုိက္တယ္ဆုိတာကလဲအျပည္႔အစုံမမွန္ဘူး။

ဒီေတာ႔လဲ အညီအမွ်ခြဲမေပးေတာင္မွ အတူပါသူေတြကို မုန္႔ဘုိးခြဲေပးသင္႔တယ္လုိ႔

နား၀င္ေအာင္ေျပာေတာ႔မွာ ေကာင္ေလးအေဖက ေခါင္းျငိမ္႔ပါတယ္။

ေပးေတာ႔ေပးခ်င္တယ္လက္ထဲမွာ တသိန္းဘဲရွိတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

ကိုေအာင္ေမာင္းကဆက္ျပီးတစ္ေယာက္သုံးေသာင္းေလာက္ေတာ႔ေပးလုိက္ပါ၊

ခင္ဗ်ားလဲဆယ္ဂဏန္းေတာင္ရထားတာဘဲလုိ႔ထပ္ေျပာေတာ႔မွေခါင္းျငိမ္႔ပါေတာ႔တယ္။

ေနာက္ေန႔မွာ ကိုေအာင္ေမာင္းလက္ထဲကုိ ႏွစ္သိနး္လာထည႔္ေပးျပီး သူနဲ႔ပါတဲ႔သူေတြကုိ

သုံးေသာင္းစီ ပုိတဲ႔ႏွစ္ေသာင္းက အလုပ္ထဲကလူေတြကုိ မုန္႔၀ယ္ေက်ြးလုိက္ပါဆုိျပီးေျပာသြားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ ေက်နပ္တာမေက်နပ္တာအပထား ေရႊဆြဲၾကဳိး အရွုပ္ေတာ္ပုံက ျပီးသြားပါတယ္။

 

“ေလးေပါက္ ထမင္းစားၾကစုိ႔”လုိ႔ေကာင္ေလးကေခၚလုိက္ေတာ့မွ

က်ေနာ္စိတ္ေတြ ပစၥဳပၸါန္ကိုျပန္ေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေကာက္ရတဲ႔ ဆြဲၾကဳိးက အတုၾကီးျဖစ္ေနလုိ႔ေပါ႔။

တကယ္လုိ႔မ်ား အစစ္မ်ားျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ 

ဘယ္လုိခြဲၾကမလဲဆုိတာသိခ်င္စမ္းပါဘိတယ္။

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

(10-8-2011)