အဆိပ္ေငြ ့အေၿမာက္အမ်ားရွဴရွိဳက္မိခဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ္ၿဖစ္သည္ ။
စကားအေတာ္အတန္ေၿပာေလ့ရွိသူမွာ သူမၿဖစ္သည္ ။
လူ ့ဘံုလူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္း၏စံခ်ိန္စံႏႈန္းႏွင့္ အေၿမာက္အမ်ားကြဲလြဲေနသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ၿဖစ္ၿပီး ၊
သူမကေတာ့ အေတာ္အတန္ၿပည့္စံုေလသည္ ။
အခ်ိန္ေတြဟာ ေရလိုစီးဆင္းသြားခဲ့သည္ ။
ၿပန္မလာေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပ်ိဳမေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ဤစာကိုေရးၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း၀န္ခံ
ပါ၏ ။
ဘ၀ သည္ၿပိဳသထက္ၿပိဳလာၿပီ ။
သူမ သည္ေၿပာလက္စ စကားတို ့ကိုရပ္တန္ ့လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့ေနပါလိမ့္မည္ ။
သို ့ေသာ္. . . ၊ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ပါ ။
တၿဖည္းၿဖည္းၿဖင့္ ၿမိဳ ့သစ္ေလးဟာ ေမွာင္ေဖ်ာ့လာခဲ့သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတြေ၀ရပ္ေငး ေနမိပါသည္ ။
” ေမေမ ဆူရင္ ငါ့ဆီေၿပးခဲ့ ၊ ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ . . . ” ဟု ေအာ္ရင္း ကေလးမ်ားေအာ္ဟစ္
ေဆာ့ကစားေနၾကပါသည္ ။
အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မဆူပါ ။
ထို ့ေၾကာင့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္မွမေၿပးပါ ။
( သို ့မဟုတ္ )
ဘယ္ကိုထြက္ေၿပးရမယ္မွန္းလည္း မသိေတာ့ပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနပါသည္ ။
ေၿမာက္ၿပန္ေလသည္ ႏွင္းမႈန္တို ့ကို တိုးေ၀ွ ့ရင္း အလြန္ပင္ၿငိမ့္ခါးစီးၿပိဳလွေသာ ကႏာၱရေတးသြား
တစ္ပိုဒ္ကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့၏ ။
သို ့ေသာ္ ၊ ထိုေတးသြားကို မၾကားအပ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ ့အသြားပါသည္ ။
ေလထဲတြင္ တေရြ ့ေရြ ့ၿဖင့္ တေ၀့ေ၀့၀ဲလြင့္သြားေသာ စြန္ငယ္ကို ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ စာနာေနမိလ်က္က
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထိုစြန္ငယ္ၿဖစ္ေနေၾကာင္း ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာေတြ ့ၿမင္ခဲ့ရ၏ ။
ၾကိဳးမ်ားမခိုင္ၿမဲခဲ့ၾကပါ ။
သူငယ္ခ်င္းက ” လြမ္းစရာရွိရင္ နာစရာနဲ ့ေၿဖေပါ့ကြာ . . . ” ဟုေၿပာပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ လြမ္းစရာရွိေသာ္လည္း နာစရာမရွိပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႔ေၿဖရမည္နည္း ။
သူမကေတာ့ႏႈတ္ဆက္တယ္ဟုမေၿပာေသာ္လည္းေၿပာသြားခဲ့၏ ။
ကၽြန္ေတာ္ သူမအေႀကာင္းသိခ်င္ေသာ္လည္း မည္သူကုိမွ်မေမးမိပါ ။
မည္သူကမွ်လည္း မေၿပာၿပႀကပါ။
တအိအိ ညႊတ္က်လ်က္ရွိေသာေဆာင္းအုိပင္လို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြတေၿမ႕ေၿမ႕ညွိဳးခ်ဳံးညြတ္က်ေနသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္အား ပူေလာင္အက္ရွလွေသာ အရည္တစ္မ်ိဳးကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က တိုက္၏ ။
ကၽြန္ေတာ္ မူးသြားပါသည္ ။
သို ့ေသာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ခဲ့ ။
အခ်ိန္ေတြဟာ ေရလိုစီးဆင္းသြားခဲ့သည္ ။
တစ္ခုခု လိုေနသည္ ။
( သို ့မဟုတ္ )
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမၿပည့္စံုခဲ့တာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္ ။
ဥယ်ာဥ္ေတာ္ၿပင္ပမွ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ ၊
ႏႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ရံု ၿပံဳးတတ္ေသာ သူမ ၊
ေခါင္မိုးအိုၾကီး၏ ေအာ္ညည္းသံ ၊
ေလၿပင္းေၾကာင့္ ယိမ္းထိုးလြန္ ့လူးသြားေသာ ၿမက္ရိုင္းပင္မ်ား ၊ စသည္တို ့သည္ အိမ္မက္မ်ား ၿဖစ္မလာခဲ့
ၾကပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ၿဖစ္ေတာ့ပါ ။
အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္ၾကာေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၿပာစရာစကားမရွိေတာ့ပါ ။
အေမ့မွာ ေၿပာစရာစကားရွိပါလိမ့္မည္ ။
သို ့ေသာ္ ၊ အေမဘာမွ် မေၿပာခဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆြံ ့အသြားပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုမိေသာသီခ်င္းမ်ားတြင္ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ ့ဖြယ္ေကာင္းေသာ သံစဥ္တို ့မရွိၾကေတာ့ပါ ။
သူငယ္ခ်င္းက သက္ၿပင္းခ်သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ မည္သုိ႔ေၿဖရမည္နည္း ။
ဘယ္၀ယ္ဘယ္ဆီမွ မီးရထားဥၾသဆြဲသံကို ၾကားလိုက္ရ၏ ။
” ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာ မေပးဘူး ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ေၿပာမထြက္ခဲ့ပါ ။
သို ့ေသာ္ ၊ သူငယ္ခ်င္းက နားလည္ပါလိမ့္မည္ ။
သူမကေရာ နားလည္ေပးခဲ့ပါသလား ။
လ ေရာင္ေအာက္၌ ၿပာလဲ့မႈိင္းေ၀ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးတည္းသာ
က်န္ရစ္ေတာ့သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ခ်မ္းေအးမေနၾကပါ ။
( သို ့မဟုတ္ )
ေအးခ်မ္းမေနၾကပါ ။
ေၿခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လြန္းလွေသာ သန္းေခါင္ယံသံေခ်ာင္းေခါက္သံသည္ သူ ့ကိုသူ အဆံုးစြန္ဆံုးၿဖန္ ့ကား
လိုက္ရင္း ၿပန္လည္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္ ။
” ၿပန္ၾကရေအာင္ . . ” ဟု ေၿပာရင္း ကၽြန္ေတာ္တို ့လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မၿပန္ခ်င္ေသးပါ ။
ထို ့ေၾကာင့္ ၊ သူမ ေနခဲ့ဖူးေသာ အိမ္ေလးေရွ ့သို ့ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ၿပန္လာခဲ့ပါသည္ ။
ေလးၿဖဴ၏ ” ေနာက္ဆံုးရထား ” သီခ်င္းကို ဆိုညည္းရင္းမွ မီးရထားဥၾသဆြဲသံကို ပီပီၿပင္ၿပင္ၾကားလာရ၏ ။
သိမ္ေမြ ့နစ္ေမာဖြယ္ရာ ေဆာင္းညခင္းသည္ ၿမဴခိုးမႈိင္းဖ်မ်ားၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတြန္းထုတ္လိုက္သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေမ့လဲသြားပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ပိုမိုေမာဟိုက္လာပါသည္ ။
ေၿပးရင္းလႊားရင္းၿဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ၿပန္ေရာက္လာခဲ့၏ ။
” အေမ . . . . . ၊ တံခါးဖြင့္ပါဦး . . . . . . . ” ဟု ေအာ္ေခၚလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အသံသည္ တုန္ခါနာက်င္
ေနလိမ့္မည္ ထင္သည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါသည္ ။
သို ့ေသာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခ်င္ပါ ။
အိမ္မက္က လွမည္ ဟု မည္သူေၿပာႏိုင္ပါသလဲ ။
( မီးရထားဥၾသဆြဲသံကို ၾကားေနရေသး၏ ။ )
အခ်ိန္ေတြဟာ ေရလိုပင္ စီးဆင္းသြားလိမ့္မည္ ။
ၿပန္မလာေတာ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ပ်ိဳမေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ဤစာကိုေရးၿဖစ္ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံပါ၏ ။
တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ သက္ၿပင္းခ်သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၿပာစရာစကားမရွိေတာ့ပါ ။
အေမ့မွာ ေၿပာစရာစကားရွိပါလိမ့္မည္ ။
သို ့ေသာ္ ၊ အေမဘာမွ် မေၿပာခဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေမ့လဲသြားပါသည္ ။
( မီးရထားဥၾသဆြဲသံကိုမူ အနည္းငယ္သာ ၾကားရေတာ့၏ ။ )
တၿဖည္းၿဖည္းၿဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္မည္ ။
အိမ္မက္မ်ားအေပၚ တဒုတ္ဒုတ္ခုတ္ေမာင္းသြားမည့္ထိုရထားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၿပန္လာရန္
ၾကာလိမ့္ဦးမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ မ၀ံ့မရဲ ယူဆေနမိပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ မည္သို ့ေၿဖရမည္နည္း ။
အိမ္မက္သည္ . . . . . . . . . . . . . ။ ။