ကြၽန္ေတာ္
သူမ်ားေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္
သူေတာင္းစားလည္း ကြၽန္ေတာ္
သူခိုးလည္း ကြၽန္ေတာ္
သူေဌးႀကီးလည္း ကြၽန္ေတာ္
ေက်ာင္းဆရာလည္း ကြၽန္ေတာ္
ဘုရာေပၚက အဆင္းမွာ
အတၱေလွကားထစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ နင္းျဖတ္ေခ်ခဲ့
အဆံုးမဲ့ မဟုတ္ရင္ေတာင္
အသံုးတည့္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္

လူေတြကို လူေတြလို ဆက္ဆံရင္း
ေဆးေရာင္စံု … ေဘာင္ …. အေသ …. အစြဲ
ကြၽန္ေတာ္ အားလံုးနဲ႔ ကြဲလြဲ ေပါင္းစည္းတတ္လာတယ္

ရွိျခင္းေၾကာင့္ မရွိျခင္းေလာကအေၾကာင္း
ေပါင္းျမက္ပင္က စာလံုးေပါင္းျပတယ္
ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဦးညြတ္လိုက္တယ္

စာအုပ္ေတြထဲက ထြက္လိုက္ေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အိုေနၿပီ
အျပင္မွာ လင္းေနတာကိုျမင္မွ
စာအုပ္ထဲက အေမွာင္ကို ေတြ႕တယ္

အမွန္တရားကို ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ရွာတယ္
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားတခြန္းေျပာတယ္
မင္း ငါ့ကိုေတာင္ ရွာေတြ႕လို႔လားတဲ့
ဟုတ္တယ္ အေမ
ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေတာင္
ဘယ္မွာမွန္း မသိတဲ့ ေကာင္ပါ

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မလိုက္ေလ်ာရင္း
တျဖည္းျဖည္း လိုက္ေလ်ာတတ္လာေတာ့
လမ္းေတြကလည္း ေျဖာင့္လာေရာ

မညီမွ်မႈေတြကို ညီမွ်ေအာင္ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး
အဲဒါဟာ ….
ညီမွ်ျခင္းေတြကို မညီမွ်ေအာင္လုပ္ျခင္းနဲ႔ တူတယ္

ပန္းတိုင္သို႔ ကြၽန္ေတာ္ မသြားပါ
မသြားျခင္းကပင္ ေရာက္ႏွင့္ျပီးျဖစ္ေၾကာင္း
သင္ သိေကာင္း သိပါလိမ့္မည္

ကဗ်ာတပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရး၏
ကဗ်ာကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရး၏
ကဗ်ာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္
သုညတစ္လံုးကို အတူတူ ေရးမိျခင္းသာျဖစ္၏

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )