ငါ့ရင္ေတြ ေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္
တစ္ကုိယ္လုံးကို ကူးစက္ခဲ့ျပီးလား
အေတာင္ေတြကို ျဖန္႕ထားကာစ
မီးစြဲစနွင့္ …
ငါေလး …. တစ္ဟုန္းထိုးနွင့္ …
အျမင့္ကို ပ်ံေနတယ္…

နာက်င္လွ ငါ့နွလုံးေတြ
အရိုးေဆြးမတတ္ လြမ္းနာက်လွျပီး
အျမင့္မွာေန မီးလွ်ံက ေ၀
ေ၀ေနလို႕ ပ်ံပါတယ္..
အေတာင္ေတြရယ္ နာလွေပါ႕
ေဖးကူမရယ္ ေ၀းလွပါျပီး
အို… ငါတစ္ေယာက္ရယ္…

သူတို႕ေလး…
ငါ လွစကလည္း ၾကည့္ၾကတယ္…
ငါ ျမင့္သမွ်ကိုလည္း ေျပာၾကည့္ၾကတယ္…
ငါ ေရာက္သမွ်ကိုလည္း ေတြးတတ္ၾကတယ္…
ငါ မီးစြဲေနခ်ိန္မွာလည္း ၾကည့္ေနၾကတယ္…
ငါ သည္သာ ငါဘ၀…
ငါ ဘ၀ အတြက္ ငါသည္သာ…
ငါ  ဆက္ပ်ံသန္းေနရအုန္းမွာေပါ႕…

ငါ့ အသည္းေတြ ေလာင္ကၽြမ္းလြန္းလို႕
အေတာင္ေတြ အေရာင္ေတာက္ေနတယ္…
နာမွ လွမွာလား…
အသာ မစံေစခ်င္ဘူး…
လြတ္ရာကို ရုန္း…
ရုန္းရာမွာ ကပ္ျငိကာ ပါလာေလတယ္..
တစ္စတစ္နွင့္ ျပာေတြ ေ၀ေနျပီး
ျပာပုံေတြ စုပုံက်လို႕ေန
ငါ့ဘ၀ ငါ့အလွေတြ….

ျပာပုံကို မီးတက္ရိႈိ႕
တစ္ေငြ႕ေငြ႕နွင့္ စခဲ့ျပီး
မီးထဲက ငါ့ဘ၀…
အသက္သြင္းၾကတစ္ဖန္..
အို ေလာကဓံ…
ငါအဖို႕ေတာ့ မဆန္းၾကယ္
အို ေလာကဓံရယ္…
အေတာင္ေတြျဖန္႕ လွည့္ပတ္ၾကည့္တယ္..
ငါ့ဘ၀ ငါ့အလွေတြရယ္…
တစ္ဖန္ ဖီးနစ္ ငါ့အမည္
ျပန္ရခဲ့ျပီး ငါ့ခရီး…

ရင္းရမဲ့ သည္ဘ၀
အေပးအယူဆိုတာ မမွ်တာဘူးလို႕
ငါ မဆိုလုိခ်င္ဘူး…
အလိုမက်လို႕ ဦးညြတ္မေစခ်င္ဘူး
အလိုက်ေအာင္လည္း ေကြးညြတ္မေစခ်င္ဘူး
ထက္ေအာက္တစ္ဖန္ …
သည္စပ္ၾကား…
ေရာင့္ရဲမႈက အဓိကလား…
အစကတည္းက မီးျဖစ္ေနျပီးထား..
ျပာတစ္လွည့္ျဖစ္အခ်ိန္မွာ…
မေၾကာက္ဘူးေဟ့…
ေလာကဓံ….။     ။

နရီထက္
( ၂၇ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊ ၂၀၁၀ )