ငါ့ကမၻာမွာ အမႈိက္စေတြ အမ်ားႀကီးပဲ …

အဲဒါကို ရွင္းမယ့္စိတ္က တံျမက္စည္းကို ဖက္ၿပီး အိပ္ေနတုန္း …

ငါ့ကမၻာမွာ ႏို႔ေသာက္ထားတဲ့

၀လံုးေလးလည္း ရွိတယ္ …

အဲဒီ၀လံုးေလးက အဘိ္ုးအိုနဲ႔ ယုန္သူငယ္ကို

ၿမိန္ေရယွက္ေရအေကာင္လံုးလိုက္ မ်ိဳခ်ထားတယ္ …

ငါ့ကမၻာမွာ ပဥၥဂံတစ္ခုနဲ႔ သံုးနားညီႀတိဂံအခ်ဳိ႕ေပါင္းစည္းျခင္းေတြ

မိုးေပၚ ခ်ိတ္တင္ထားတယ္ …

သူတို႔က မၾကားတတ္ေပမဲ့ ငါသူတို႔ကို

စကားေျပာေလ့ရွိတယ္ …

တခါတခါ ငါ့ကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ခုန္ဆင္းလာၾကေတာ့ …

လမ္းတ၀က္မွာ သူတို႔ေပ်ာက္သြားတယ္ …

သူတို႔ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းအတြက္ ငိုလိုက္ရတာအေမာ …

ငါ့ကမၻာမွာ …

မနက္တိုင္း အိပ္ရာေပၚက င့ါကိုယ္ငါ

ျပန္ခူးၿပီး …

ညတိုင္း အိပ္ရာထဲကို ငါ့ကိုယ္ငါ

သမ္းေ၀မ်ည္းငိုက္ျပန္သီးေလ့ရွိတယ္ …

ငါ့ကမၻာမွာ …

ဘယ္သူကမွ လက္သင့္မခံတဲ့ အနမ္းေတြ

ငါ့ကဗ်ာမွာ ပံုအပ္ထားခဲ့တယ္ …

ကဗ်ာဆရာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ကဗ်ာမာယာမွာ

ယစ္မူးတတ္သူမို႔ …

ငါ့ကမၻာမွာ …

“မေသာ္တာအေၾကာင္း ေတြးေတာျခင္း´´ ဆိုတဲ့ ရိုးရာနဲ႔

အိပ္မက္ေတြကို ကုလားရွင္ျပဳ ျပဳေပးရင္း ဘာညာကြိကြငါဟာ

သန္းေခါင္ယံေက်ာ္မွ အိပ္တတ္လာၿပီ …

                                                     လ်ံႏိုး

                                            ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၀(ည ၁၁:၂၃)