သည္ေျမကို နင္းလွမ္းစကတည္းက
အပူမီး၀ိုင္းေတြ ထိုးနွက္ေနၾကတယ္

ဒုကၡဆိုတာ စိမ္ေခၚစိတ္နွင့္
ရင္ေကာ့ကာ ခါးစည္းခံခဲ့တယ္
မနုိင္မယိုင္မလဲေလးေလာက္ပါပဲ

ခြဲခြာရဖန္မ်ားလားလို႕
မေတြးမိစဥ္အခ်ိန္မွာ
သည္ေျမက ငါကို ငိုတတ္ေအာင္
မန္းမႈတ္လိုက္တယ္…

ဆုံးရႈံးစရာ မၾကားသာ
ရင္ဆိုင္လက္ခံခ်ိန္မွာ
တကယ္ပါလုိ႕…
ငါ့ရင္ဘတ္ကို ပြတ္သပ္ေၾကမြျပီး
သိစိတ္ေတြကုိ အတင္းယုံခုိင္းခဲ့တယ္

သည္ေျမက အတင္းက်ိန္စာတိုက္ေတာ့
ငါေလ သည္းခံစိတ္ေတြ
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေပ်ာက္ခဲ့တယ္

ေဒါသစိတ္ေတြ မီးခိုးေငြ႕လို
တရိပ္ရိပ္တလြင့္လြင့္ ထခဲ့တယ္
မ်ဳိသိပ္ျပန္ရ ငါ့ေဒါသ
ၾကိမ္ဖန္မနည္း ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္

သည္ေျမမွာ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္
လမ္းေပ်ာက္ခဲ့တာ မနည္းပါဘူး
အျပာေရာင္ သံစဥ္ေတြ
ေ၀း ေ၀း ေနသလိုပါပဲ
အိုး. အို သည္ေျမက
က်ိန္စာ တစ္သင္းေတြ…

အသျပာေငြေရာင္အိမ္မက္လမ္း
ေရာက္မလိုလိုနဲ႕
ေနာက္က်ေနခဲ့ေအာင္
ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို က်ဳိးပဲ့သြားေအာင္
သည္ေျမမႈန္႕ေတြက
က်ိန္စာ တိုက္ေနၾကတယ္

လိုက္မမွီတဲ့ အကၡရာစဥ္
လိုက္ရွာေနတဲ့ အဆက္အဆက္
လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေက်ာက္တံခါးေတြနဲ႕
၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္
အခန္းလွည့္ကြက္ေတြၾကား
အေပၚေအာက္တက္ဆင္း က်ျပန္ေသးတယ္
က်ိန္စာသံ ရဲ႕ရဲ႕ေလးေတြ
ေနာက္ကေန လိုက္ေနၾကအတုိင္းပဲ…

စည္းခ်က္ေတြ ထိန္းခဲ့တယ္
ဇြဲကိုလည္း ရင္းခဲ့တယ္
ေျမပုံတစ္ျခမ္းနွင့္ စုပ္ျပတ္သပ္ေနတဲ့
စာရြက္အႏြမ္းပ်က္ေတြနွင့္
သည္ခရီးကို ဆက္သြားေနတုန္းပါပဲ
ေနာက္ကေနလည္း
က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ ေျမတလင္းကလည္း
ငါကို ေနွာင့္ယွက္ေနတုန္းပဲ…။     ။

နရီထက္
( ၁၉ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊ ၂၀၁၀ )