ငါ….သစၥာစူးလို႔ ရဴးဘူးတယ္
ဦးေနွာက္ဗလာၾကီးနဲ႔ ဘ၀ဆိုတဲ့ေက်ာင္းထဲေလွ်ာက္သြား……
ခါးခါးသီးသီးအေရာင္ေတြ၀ိုင္းဆိုးၾကတယ္ ….
ပန္းခ်ီမဟုတ္ပါဘူးလို႔အသည္းအသန္ျငင္းေနေပမယ့္
ငါ့ကိုယ္မွာ အခု ေဆးခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းေတြေပလို႔ အေရာင္ကိုစံုေရာ..အဟား…ဘာတတ္နိဳင္ေသးလို႔လဲ..?
ဘ၀လား….ခဏပါဟာ…
တခါတခါ…ဒဏ္ရာဆိုတာ ငါဘာလို႔နာမည္တပ္ဖို႔ခက္….ခဲ..
တလြဲေတြပါပဲဟာ…
တခါတခါ ေသသြားျပီလို႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္
ေနာက္ ငါ့ေနာက္ေက်ာကို ဒါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴတတ္တဲ့
မိတ္ေဆြေကာင္းေတြလည္းရွိပါရဲ႔
ခမ္းခမ္းနားနား ျပိဳက်သြားတဲ့ အတိတ္ေတြမွာ….
လူမသိသူမသိေရာင္းစားခံရတဲ့အိပ္မက္ေတြရွိတယ္
တခါတေလ…..ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကို ညီမွ်ျခင္းခ်လို႔
ဘ၀ဆိုတာ လူသားေတြအတြက္ ကိနး္ဂဏန္းေတြနဲ႔အခ်ိဳးခ်လာတယ္
ငါ…..လူပါပဲဟာ…
ဘာသာ….သာသနာ…အေသြးအေရာင္နဲ႔အရာရာ ကြဲျပားရင္ေတာင္..မွ
လူပါပဲ…ဟာ..
တခ်ိဳ႔ေတြကေတာ့ ဇရာေတြကပ္ေနတာေတာင္မွ တဏွာေတြထပ္လို႔
ေက်ာျခင္းကပ္ေနဖူးတဲ့လက္တစ္ဘက္က ေနာက္ကြယ္မွာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ငါ့လည္ပင္းစြပ္ေနတတ္သတဲ့
ဘယ္သူရွိမလဲ…
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲငါ့လက္နဲ႔ငါသာ ……
အသာအယာေႏြးေထြးေအာင္ ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာထက္……….
ဘယ္သူသိမလဲ …………….
လူမသိသူမသိ ေ၇ာင္းစားလိုက္တဲ့ အိပ္ယာနဲ႔ ဘ၀ဆိုတာ
အသာအယာ အခ်ိဳးက်ေနၾကသတဲ့….
ဘ၀….အဲ့ဒါ ဘ၀တဲ့လား…
ရိဳးသားလြန္းရင္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေဖြးလို႔ ငါ့ အိပ္မက္ေတြပါးသြားတတ္တာ
ေအာ္….ဘဂံုးနဲ႔ ၀လံုးၾကားက ငါတို႔ဆိုတာ လေရးႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ေတြပါ
နင္သိလား ကဗ်ာ..တခါတုန္းက…ငါဆိုတာ
ကိုယ့္သစၥာကိုယ္စူးလို႔ အဲ့လိုမ်ိဳးေတြရူးဖူးတယ္…….