Home
Post Masterpiece
Register
Login
လူႀကီးလူေကာင္း
မိခင္ ၀မ္းက ထြက္စအခ်ိန္မွာ
ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႕ ေဒါသက အသက္သြင္းေပးလုိက္တယ္
ဒီလိုနဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ ကေလးဘ၀ေရာက္လာျပန္ေတာ့
လိုအပ္ျခင္း ေလာဘက ရင္ကို တံဆိပ္တံုး ရိုက္လုိက္ျပန္တယ္
ရင္ခုန္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့
တပ္မက္ျခင္း တဏွာက တြယ္ၿငိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ျပန္ေရာ
လိုခ်င္တာမရ မလိုခ်င္တာရျပန္ေတာ့
ဥေပကၡာကို စတင္ သံုးစဲြတတ္ျပန္တယ္
တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္စအရြယ္မွာ
ေမာဟေၾကာင့္ လူ႕ဘ၀ႀကီးကို
သာယာခံုမင္တက္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ေဒါသေတြ ေလာဘေတြ ဥေပကၡာေတြ
ေမာဟေတြ အားလံုးကို အခ်ိဳးညီညီသံုးစဲြၿပီး
ဒဏ္ရာကို ဖံုးကြယ္တတ္တဲ့သူကိုေတာ့
( လူႀကီးလူေကာင္းတဲ့ )
Comment #2
အားေပးတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္ ကိုမုိးထက္ရာ
ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္ ဗ်
အစ္ကိုလုိ႕ ေခၚပါနဲ႕ဂ်ာ
🙂
By: butterfly (အေတာင္ပံမဲ့ လိပ္ျပာ) at Dec 2, 2010
Comment #3
ဘယ္လိုေခၚရမလဲဆိုတာေျပာေလဗ်….အစ္ကိုရဲ့…….:)
By: moehtetaung18 at Dec 2, 2010
Comment #4
အရမ္းေကာင္းတယ္ ကဗ်ာေလးက..
By: moe at Dec 22, 2011
Comment #6
ေဒါသေတြ ေလာဘေတြ ဥေပကၡာေတြ
ေမာဟေတြ အားလံုးကို အခ်ိဳးညီညီသံုးစဲြၿပီး
ဒဏ္ရာကို ဖံုးကြယ္တတ္တဲ့သူကိုေတာ့
( လူႀကီးလူေကာင္းတဲ့ )
By: ei lay at Jan 18, 2014
Comment #1
ဒဏ္ရာကို ဖံုးကြယ္တတ္တဲ့သူကိုေတာ့
( လူႀကီးလူေကာင္းတဲ့ )
မိန္တယ္ဗ်ာ……ဒီကဗ်ာေလးဖတ္ရတာ…..အရမ္းအရသာရွိတယ္
အားေပးေနပါတယ္ အစ္ကိုလိပ္ျပာေရ………