ငါ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းက ….
ခဏေနဆို …
စၿပီ …
…………………………
သင္ၾကားေရးပိုင္းမွာပဲ …
မနက္ျဖန္ေတြကို အဆင္သင့္မျဖစ္ပဲနဲ႔
ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္ …
တကယ္ေတာ့ …
ငါ ….
အားအသင့္ …
ျမွားအသင့္ …
ဓားအသင့္ …
လမ္းအသင့္ …
တိုနဲ႔ စစ္သည္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ …

ဒါေပမဲ့ …
ငါဟာ …
ျပာယီးျပာယာ ရႈတ္ယွက္ခတ္ျခင္းေတြနဲ႔ …
မနက္ျဖန္ေတြမွာ အစိမ္းသက္သက္ေမြးဖြားလို႔ …

တခါတေလ ကဗ်ာေတြကို ငါ ေျပာမိတယ္ …
“စစ္မတိုက္ခင္ လက္ဗလာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး …´´ … ရယ္လို႔ …
……………………………………..
မေျပးပဲနဲ႔ ေ၀းသြားခဲ့တဲ့ မေန႔က ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို …
ကဗ်ာေတြထဲ ျဖန္႔ႀကဲခ်၊ ေပါင္းသတ္ေရေလာင္း …
အသီးစား ရံုက လြဲလို႔ ငါ ….
ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ …

ေက်းဇူးျပဳၿပီး …
ဘာမွကို နားမလည္တဲ့ နားလည္ျခင္း … တစ္ခုကို
ဘုရားသခင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပစ္ခ်ေပးပါ …

အားလံုးကို နားလည္သလိုလိုနဲ႔(နားလည္တဲ့) ဘာမွ နားမလည္ျခင္း …
ဆိုတဲ့ ေစတန္ရဲ့ ေကာင္းႀကီး တစ္ခုထက္ေတာ့ သာလြန္ေကာင္းမြန္လို႔ပါ …
……………………………………..
(၂)
အိပ္မက္ေတြ မနက္ကထက္ ပိုၿပီး
ပ်စ္ခဲလာခဲ့တယ္ …
ငါဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ နာရီေလးေပၚမွာ
အေမွာင္ေတြကို ျပြတ္သိပ္ထည့္ၿပီး
အိပ္မက္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျပြတ္သီးခ်င္သူ …

ဆိုရင္ …
ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေတာင့္တသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ …
ငါဟာ …
အရမ္းကို လူသားဆန္သြားမယ္ …
…………………………….
(၃)
ရင္ခုန္မႈကို ရွာတယ္ …
ခရီးလမ္းက ပိုၿပီး ပိုၿပီး နက္နဲသိမ္ေမြ႔လာတာနဲ႔ အေလွ်ာက္ …
နတ္သမီးေလးေတြရဲ့ နာမည္ေတြ …
ခက္ခက္ခဲခဲ ဖ်စ္ညစ္ထြက္လာတယ္ …
“အခ်စ္´´ ဆိုတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုဆီကို
ပိုက္ေဆာင္လာၿပီးေတာ့ ….

ေနာက္ …
ငါ့ကို “အခ်စ´´ ေပးၾကတယ္ …´´

ဒါေပမဲ့ …
မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ကိုယ္စီတတ္ထားတယ္ …

သူတို႔ေလးေတြရဲ့ အေငြ႔အသက္ေတြ
ႏွလံုးသာမွာ ပိုၿပီး ပိုၿပီး အေျခက်လာခဲ့တဲ့ ေနာက္မွာ …
အမွန္တရားတခုလို ခါးခါးသီးသီး လက္ခံလာခဲ့တာက …
“ေျခသံေတြသာ ငါနဲ႔ အတူ ပါလာတယ္ …
ေျခေထာက္ေလးေတြကေတာ့ အေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တယ္ …´´
…………………………….
ကဲ ….
ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္အံ့နည္း …
ကြဲေၾကျခင္း အျဖာျဖာကို ရင္ခြင္ထဲပစ္ထည့္ ….
ရင္ခုန္သံေတြကိုပါ တပါတည္း ရိုက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္ …

ကဲ …
…………………..
……………..
………..
(၄)
ဘုရားသခင္ရယ္ …

ျမွားေတြကို ဆက္ထမ္းထားႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေတြ ထပ္ေပးပါ ….

ဓားေတြကို ဆက္ေသြးထားႏိုင္ဖို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေတြ ထပ္ေပးပါ …

စစ္ေျမျပင္ထိ ေလွ်ာက္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြရဲ့ အသက္ ….
ကၽြန္ေတာ့္ကို အားေတြ ထပ္ေပးပါ ….

ကၽြန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီကို အခုမွစ ဖြင့္လွန္ရမွာ မို႔လို႔ပါ …
……………………………………………………………………