အလြမ္းေနမ၀င္ေသးခင္အထိ …
ငါဟာ …
အခ်စ္ကို ကပိုကသီ၀တ္ဆင္အလွျပင္ထား သူ …

သူ႔ႏႈတ္က ဖိတ္စင္လွ်ံက်လာသမွ် …
ဆိုင္ဆိုင္ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ရယ္သံတီးလံုးေတြေအာက္မွာ …
ရႈသူမရွိဘဲ ကျပေယာင္တမ္း သူ …

ေကာင္းကင္မရွိတဲ့ မိုးတိမ္ေတြဆီ …
က်ရႈံးၿပိဳလဲ ေနေၾကာင္း …
ေကာင္မေလး သိပါ …
မ်က္ရည္ေတြ ရႈိက္ႀကီးတငင္ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့
ရြာခ်ေနတာ …
တီးတိုးရြတ္ဆိုမိ သူ …

ႏွင္းဆီဆူးလို ခ်ိဳၿမိန္ျခင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးနဲ႔ အဆိပ္သင့္ သူ …

ေနမ၀င္ တမ္းတမႈအင္ပါယာနဲ႔ …
သံုးပန္းျဖစ္ေနမွန္းေတာ့ မသိဘဲ …
ကိုယ္ တေကာေကာ …
ခ်စ္တယ္ … ဆိုတဲ့ စကား တသြင္သြင္ ေျပာတတ္ သူ …
တကယ္ေတာ့ …
ေကာင္မေလး ေနမ၀င္ခင္ က်ရႈံးသင့္တာက ငါ ပါ …
(ဒါေပမဲ့)
ငါ့မွာ ေကာင္းကင္မရွိတာ …
ဒိုင္ယာရီေတြ အရြက္လိုက္ အလိပ္လိုက္ …
ကြာက်ေပ်ာက္ရွသြားသလိုပ …
………………………………
အဆံုးမွာေတာ့ …
ျပကၡဒိန္ေတြထဲက “အထီးက်န္ျခင္း´´ … ဆိုတဲ့
စကားလံုးေတြ အစိုင္အခဲဆန္လာခဲ့ …

ခပ္ယဲ့ယဲ့ ပူျပင္းစပ္ေလာင္ျခင္းေတြထဲ …
ေနခုနစ္စင္းကို လက္သင့္ခံထားရတာ …
အရင္က ခင္မင္ခဲ့တဲ့ …
ေဆာင္းပ်ိဳအလင္းေတြကို အားနာတယ္ …

တကယ္ေတာ့ …
ေကာင္မေလးရယ္ …
ငါေလ …
(အရာအားလံုး)
တစ္စစီကြဲေၾကေနတယ္ …