ေႏြလိုပဲပူေလာင္တယ္..

ေႏြလိုပဲအထီးက်န္တယ္..

ေႏြလိုပဲ ေျခာက္ေသြ႔မႈကိုခံစားရတယ္…

ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းလွတဲ့ေန႔စြဲေတြကို
ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ေအာင္မီးရႈိ႕လိုက္ခ်င္တယ္
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကေရွ႕မွာအၿမဲတမ္း ေစာင့္ႀကိဳေနၾကတယ္..။
မေရရာမေသခ်ာမႈ မိုင္းေတြနဲ႔ျပည့္၀ေနတဲ့
စိတ္ပ်က္စရာ ငါ့ဘ၀ႀကီးကို
မီးပံုပ်ံတစ္လံုးလို လႊတ္တင္လိုက္ခ်င္ရဲ႕
မိႈင္းေတြကုန္ၿပီး ျပဳတ္က်တဲ့အခ်ိန္မွာ
ဒဏ္ရာေတြဘယ္ေလာက္မ်ားပါေစ
ငါ ေက်နပ္မိမွာပါ….။
အထပ္ထပ္အခါခါ မွန္ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္..
အဲဒီမွာ ငါေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့အရာေတြက
ငါ့ကို တိုက္စားေနတဲ့ အရာေတြကို
အစားထိုးၿပီး ထြက္ခြာသြားၾကတယ္…။
စိတ္အမာရြတ္ေတြက ငါ့ကိုႏွိပ္စက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္
ငါ့ကိုယ္ငါ ျပန္မထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..။
ကံၾကမၼာကေတာ့ အံ့အားသင့္စြာနဲ႔ပဲ
ငါ့ကိုလက္ညႈိးထိုးၿပီး ရယ္ေမာသြားတယ္..
ငါမဖ်က္ပဲ ပ်က္တဲ့လူက မင္းပဲရွိတယ္ ဆိုပဲ….။
ဒါဟာ ငါ့ဘ၀ ဆိုရင္ေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခဲ့တာပဲ ျဖစ္တယ္…။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေသြးပ်က္လာတဲ့ ငါ့ကို
ငါကိုယ္တိုင္ ျပန္ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္…။
ကတိတစ္ခုေတာ့ ေပးပါ့မယ္ ဘုရားသခင္
လူဖ်င္းေတြ ေျပာသလိုေပါ့
ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ေစရပါဘူး လို႔….။
အေသခ်ာဆံုး ငါ့ကိုေျခာက္လွန္႔လိုက္တာက
ငါကိုယ္တိုင္ အဲဒီ ကတိစကားကို မယံုတာပဲ…။
ဟိုးအေ၀းႀကီးအထိ ထပ္တူထပ္မွ် ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ေနာက္ႀကံဳရမယ့္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို တားဆီးေပးၾကပါ..
ဒီ ဘ၀ တစ္ခုတည္းကပဲ ငါ့ကို ခၽြတ္ၿခံဳက်ေစခဲ့ပါၿပီ…။     ။