မီးခိုးေရာင္ ေန႔ရက္ အထပ္ထပ္နဲ႔

ျမဴခိုးဆန္တဲ့ စကားေတြၾကား…

ေသာကေႏွာင္ႀကိဳးတုိ႔ ၿငိေထြးစြန္းထင္းခဲ့…။

စနစ္တက်ေမွ်ာ္လင့္ထားမႈတုိ႔

လြဲမွားခဲ့တဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္ မ်က္ရည္စက္မ်ားသာ

ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ႏိုးထမႈ အေဟာင္းအမွ်င္းေတြနဲ႔ပဲ

ငါ့ကုိ ဂူထဲသြတ္သြင္းၾကေစလုိ…။

ေက်ာက္စလစ္ဆန္တဲ့ ေၾကကြဲျခင္းမ်ိဳး

အိမ္မက္ကမ္း႐ိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္…

ငါ့ရင္ဘတ္က လိုက္ေကာက္ေနခဲ့ရ…။

ပ်က္ယြင္းျခင္း ၀ိညာဥ္နဲ႔

ငါ့ေလလြင့္ျခင္းအလူးလူး စာမ်က္ႏွာ…

ဘယ္ဒိုင္ယာရီကမွ ဖိတ္မေခၚခဲ့…။

ေနာက္ဆံုး ဥၾသသံမွာ

တစ္ခါတုန္းက ရင့္ေရာ္ခဲ့ေသာ လြမ္းဖြဲ႕ကဗ်ာမ်ား…

အလင္းအိုလမ္းထက္ တစ္ဖြဲ႕တႏြဲ႕

လြင့္စုတ္ပ်ံ႕က်ဲ…

အစြန္႔ပစ္ခံ ရင္ခြင္ထဲက

မ်က္ရည္နဲ႔ ယွက္ထားတဲ့

သစ္စိမ္းခ်ိဳး တံခါးတစ္ခ်ပ္…

အခါခါ ၀င္ထြက္သြားလာ…

ငါ့မပိုင္ဆိုင္တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား…

ေမွာင္မိုက္ ႏူးညံ့စြာ…တအိအိ… ၿငိမ္သက္…

ေနာက္ဆံုး…။…။