အံု႔ဆိုင္းတဲ့ႏွင္းထုထဲ
ေနေရာင္က်ဲက်ဲထိုးခ်လိုက္တဲ့အခါ
မင္း
ငါ့ႏွလံုးသားကိုသတိရေပါ့ကြယ္။
ေဟ့..မိဝင္း
မင္းဟာ ငါ့ကိုမယံုဘူး
ဟုတ္လား
ငါ့တစ္ကိုယ္လံုးကိုင္ၾကည့္လိုက္ေလ
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတာ
မင္းေတြ႔ရမွာပဲ။
ေဟာသည္ ကႏၱာရေတာအုပ္ႀကီးကို
ဘယ္သူမွတားဆီးမရသလိုမ်ိဳးေပါ့
ငါ မင္းကိုခ်စ္တာ။
ၾကည့္စမ္း
မင္းက ငါ့ကို
ဒုတိယတန္းစားထဲမွာ ထားခဲ့ခ်င္သေပါ့
တကယ္တမ္းက် ငါက
တတိယတန္းစားလူတစ္ေယာက္ပါကြာ။
လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ
မင္းက မယံုဘူး
ဟုတ္လား
လူတစ္ေယာက္မိုးေပၚပ်ံႏိုင္တယ္
ဆိုတာမ်ိဳးက် မင္းက ယံုျပန္ေရာ။
တေငြ႔ေငြ႔က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့
မင္းရဲ႕ သေရာ္ေတာ္ေတာ္အၿပံဳးေလးကိုပဲ
တစ္သက္လံုး သိမ္းဆည္းထားရစ္ေတာ့မယ္
ငါ့အျပစ္ပါ။
ငါ့ဘဝရဲ႕ျဖစ္တည္မႈထဲ
မင္းလက္ကိုထိုးသြင္းၾကည့္လိုက္စမ္း
ကိုင္း…အခ်စ္နံ႔ေတြ ရတယ္မဟုတ္လား။
မင္းနဲ႔ပတ္သက္တိုင္း
ငါရရွိတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာ
စစ္ပြဲႀကီးတစ္ခုၿပီးသြားတဲ့အခါ
က်ည္ဆံခြံလိုက္ေကာက္ရတဲ့ ကေလးလိုပါပဲ။
ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရာေတြအေပၚ
ဘာမွန္းမသိဘဲ လိုက္ေလ်ာေနရတာ
ငါ့ဘဝပါကြယ္။
ငါ့အခ်စ္ဟာ
မင္း ဘာသာျပန္လို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္
မ႐ႈပ္ေထြးလွပါဘူး။
ျပင္းထန္လြန္းတဲ့အာရံုခံစားမႈနဲ႔
တုန္ခါေနတဲ့ ဘဝရဲ႕ရစ္သမ္ကို
ေပါင္းစပ္ထားတာတစ္ခုပါပဲ။
ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရသလိုမ်ိဳးေတာ့
မလြယ္ကူလွဘူးေပါ့ကြာ။
ငါ့အသက္အရြယ္ႀကီးနဲ႔က်မွ
အသည္းကြဲသီခ်င္းေတြလည္း ဆိုမေနပါရေစနဲ႔ေတာ့
ငါးမန္းေတြေပါတဲ့ ပင္လယ္ၿပင္ႀကီးထဲ
တစ္ခါတည္းသာ ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ။

ပိုင္စိုးေဝ
(ဟန္သစ္မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ ၁၉၉၃)