လွည့္ဖ်ားတတ္တဲ့႐ူပါ႐ံုေတြနဲ႔
အလွည့္စားခံခ်င္လြန္းလို႔
တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနသူပါ။
ငါဆိုတဲ့ေကာင္ကေတာ့
မအိပ္စက္ဘဲလည္း
အိပ္မက္ေတြ အၿမဲတမ္းမက္ေနတတ္သူပါ။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ
ကမၻာႀကီးဆိုတဲ့စကားလံုးမပါဖို႔
အႀကိမ္ႀကိမ္ငါဆံုးျဖတ္ခဲ့
အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္သက္လံုးငါတည္ဖို႔ရာ
ငါ့ကိုယ္ငါဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါ့မလား။
ကမၻာႀကီး။
တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္
ငါ့ဦးေခါင္းေပၚ ျဖတ္ျဖတ္သြားတဲ့
ေနမင္းႀကီးလည္း ေန႔တိုင္းပဲ လံုးလံုးဝိုင္းဝိုင္း။
ဒီလိုနဲ႔
ငါမလိုခ်င္တာေတြငါျပန္ျပန္ရ
ငါေထြးၿပီးသားေတြ ငါျပန္ျပန္မ်ိဳခ်
သံုးမရေပမယ့္ လႊင့္မပစ္ရက္ႏိုင္တဲ့
ငါ့ဘဝႀကီးကို ငါ ျပန္ၿပီးတြယ္ၿငိခဲ့ရေပါ့။
ေမ့ပစ္လိုက္မိဝင္းေရ။
ဒီလိုနဲ႔
ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္လိုက္၊လစ္ဘရယ္ျဖစ္လိုက္
ရိုမန္တစ္ျဖစ္လိုက္၊အိပ္ဇစ္ျဖစ္လိုက္
ေမာ္ဒန္နစ္မျဖစ္ေသးတာတစ္ခုပဲ
အသည္းနာစရာပါကြယ္။
ငါမလိုခ်င္တာေတြပဲ ငါရၿပီး
ငါလိုခ်င္တာ ဘာတစ္ခုမွမရခဲ့တဲ့
ကမၻာႀကီးေရ
အရက္ဆိုင္ေတြမရွိတဲ့ ညေနခင္းဆိုတာ
ေက်းငွက္သာရကာေတြမရွိတဲ့
ေတာအုပ္တစ္အုပ္လိုပါပဲ။
သေဘၤာေမွာက္တဲ့ မိုးေကာင္းကင္
ပင္လယ္အတုနဲ႔လူမႈေရးအႏုပညာ
အေဟာင္းေတြကို ေျပာင္းျပန္လွန္ထားတဲ့
ေမာ္ဒန္အတုကို ငါမလိုခ်င္ခဲ့ဘူး။
ေဟာဒီရင္ဘတ္ကိုစမ္းၾကည့္လိုက္စမ္း
ခုန္ေနတဲ့ႏွလံုးေသြးဟာ
မင္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပါကြယ္။
ဒါ .. ဝူဒီအယ္လင္ရဲ႕ျပက္လံုးမဟုတ္ဘူး။
ဆိုကေရးတီးဆန္တဲ့
အလြမ္းျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လည္းမဟုတ္ဘူးကြဲ႕
သားေရဖံုးၿပီး
ေရႊစာလံုးနဲ႔ကမၺည္းထိုးရမယ့္
ပိုင္စိုးေဝပါ။
ေမ့ပစ္လိုက္မိဝင္းေရ
ျမက္ခင္းကသာ
ႏြားအုပ္ကိုေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသတဲ့။
ကိုယ့္အိတ္ကပ္ထဲ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွမပါခဲ့ရင္
လမ္းေပၚကလည္း တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ
ေကာက္မေတြ႕တတ္ဘူး။
ကံၾကမၼာဆိုတာ သည္လိုပဲ မွ်ားယူရသေပါ့။
အခုေတာ့ ငါဟာ
မရင့္က်က္ေသးတဲ့ ဖခင္အိုတစ္ဦး
ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
မင့္ႏွလံုးသားဆီ အေရာက္လာဖို႔ရာ
အေတာင္ပံမပါတာကလြဲရင္
အားလံုးထံ ငါပ်ံဝဲႏိုင္ရဲ႕။
အသည္းကြဲဖူးတဲ့ငွက္ေတြသာ
ပ်ံသန္းခြင့္ရွိတဲ့ မိုးေကာင္းကင္မွာ
ထင္ရာကိုငါစိုင္းခဲ့ေပါ့။ ။

ပိုင္စိုးေဝ
(ဟန္သစ္မဂၢဇင္း၊ ဇန္နဝါရီ ၁၉၉၆)