ရုပ္ေသးပမာ စိတ္ေစရာ

မြန္းက်ပ္မႈေတြ ျပည့္ႏွယ္လြန္းလုိ႔

အေဝးတေနရာကုိ ခရီးထြက္ဖုိ႔

ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ ႀကဳိးစားခဲ့တာ

အႀကိမ္ တစ္ရာမကခဲ့ဘူး….။


ဒါေပမဲ့…

မလြတ္လပ္တဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ရစ္ပတ္

တင္းက်ပ္တဲ့ ဘဝရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေတြေအာက္

ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းဆုိတဲ့

အလႊာေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔

ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ အတၱဆန္ဆန္

ေဇာေခၽြးေတြ စီးဆင္းေနဆဲ….။


သုိ႔ေသာ္…

ခရီးက သိပ္ေဝးလြန္းတယ္…

အဆုံးအစ မရွိဘူး…

အဖြင့္ အပိတ္ တံခါးေတြလည္း

ၾကာလာေတာ့ အုိေဟာင္းလာၿပီ…

ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့ ေျခလွမ္းေတြလည္း

မသယ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တုန္႔ဆုိင္းလာၿပီ…

သည္ခရီးက ေမာဟုိက္မႈေတြ

ဇာတိ ျပလာၿပီဆုိေတာ့….။


ဒီလုိနဲ႔ အေျပာလြယ္ အလုပ္ခက္တဲ့

ဒီေလာကထဲမွာ

စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆုိတာ…

အေကာင္ အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသးတဲ့

အထီးက်န္ေနတဲ့ ဘဝရဲ႕ ပုံရိပ္တခုပါပဲ…။


တခါတေလ…

ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ ဘဝ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ

အေဖာ္မဲ့ တေယာက္တည္း ေနတယ္ဆုိတာ…

ေမာေနတဲ့ စိတ္ကုိ အပန္းေျဖဖုိ႔ဆုိေပမဲ့…

တကယ္တမ္းေတာ့..

ကုိယ္ စိတ္ကုိ ပုိပင္ပန္းရမွန္း

ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ သိလာပါတယ္….။