ခ်ိန္ခြင္ထဲက ဘဝဥဒါန္း

တေျဖးေျဖး ၾကယ္ပြင့္ေအာက္က

ဘီးကုတ္သ႑ာန္ လမင္းၾကီးဟာ

လူသားဆန္တဲ့ အသိတရားရွိခဲ့ရင္….။

အမုိက္ဆုိတဲ့ ေက်ာရုိးတစ္ခုလုံး

အေမွာင္ဖုံးပိတ္ေသာည

အေၾကာက္တရား ေဒါသေတြနဲ႔

အသက္ရႈ မြန္းက်ပ္လြန္းပါရဲ႕…..။

ေတြေဝမိန္းေမာေနတဲ့ ေမာဟေတြနဲ႔

သံသယလြင္ျပင္ထဲ အေတြးအိမ္မက္ေတြ နယ္ခ်ဲ႕လုိ႔

တစတစ တစ္ေလာကလုံး အေမွာင္ဖုံးလာတဲ့ ညေတြ

ေမာပန္းလြန္းလုိ႔ အသက္ရႈ ရပ္တန္႔မလုိ မြန္းက်ပ္လြန္းပါရဲ႕…။

လူ႔ဘဝရဲ႕ ဝန္းက်င္ထဲ

နာၾကည္းလုိ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကုိ

အမိန္႔ေတာ္ ျပန္တမ္းစာထြက္လုိ႔

အဆိပ္သင့္ေစတဲ့ မွ်ားတစ္စင္း လႊတ္လုိ႔

ဖ်က္သိမ္းဖုိ႔ ၾကဳိးစားတယ္ဆုိရင္ မွားမယ္…။

ေဝခြဲမရတဲ့ အေတြးေခၚ အာရုံဆူးေတြက

ဘဝမ်က္ႏွာျပင္မွာ ဂယက္ရုိက္လုိ႔

တစ္ေလာကလုံး စိန္ေခၚမိရင္လည္း မွားမယ္….။

အမွားေတြရဲ႕ လက္မတင္ ဘဝထဲက

ကုိယ္ ေပးျပီတဲ့ ဂတိတည္ေသာ

ယုံၾကည္မႈ စကားတစ္ခြန္းကုိ

ျပန္ျပင္ဖုိ႔ဆုိတာ….

ေထြးျပီးသား သံေတြးကုိ ျပန္မျမဳိသလုိ

ကံကုိလည္း ပုံမခ်

ဘဝတုိက္ပြဲရဲ႕ ေအာင္လက္မွတ္အျဖစ္

လက္ခံလုိက္မယ္.. ေက်နပ္တယ္…။

ဒါေပမဲ့….

အခ်ိန္တုိတုိ ကာလအတြင္းမွာ

အသက္ေတြ ၾကီးလာျပီး

အမွားေတြခဝါခ်လုိ႔ ကုိယ့္ဘဝသမုိင္းကုိ

ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ သမုိင္းအလံထူဖုိ႔ဆုိတာ

ေမ့ေနဦးမွာလား…. ဆက္မွားဦးမွာလား…။

တကယ္ေတာ့…

ဘဝရဲ႕ စာရိတၱ အလံတစ္ခုကုိ

လႊင့္ထူဖုိ႔ဆုိတာ အမွန္တရားရဲ႕

လမ္းမေပၚက အမ်ားအသိမွတ္ျပဳတဲ့

ေၾကးမႈံျပင္ တစ္ခုေပါ့…။

ေသျခာ စဥ္းစားၾကည့္…

အတၱမဲ့ေသာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔

ေမတၱာတရားေတြ ရင္ခြင္ပုိက္လုိ႔

တစ္ဖက္က ကရုဏာ တစ္ဖက္က မုဒိတာ

အႏူးညံ့ဆုံး ဥေပကၡာ ေစတနာေတြနဲ႔

ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ဘဝတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔

ညီေနာင္သားခ်င္းတုိ႔ တူညီစြာ လက္တြဲလုိ႔

အနာဂတ္ပန္းတုိင္ဆီ ခ်ီတပ္စုိ႔…..။