စိတ္လုိလက္ရ ရုန္းထြက္လုိက္တဲ့ ေႏြ

ဖဲခ်ပ္ကေလးထဲက အနက္ေရာင္ သစ္ရြက္ကေလး လြင့္ထြက္သြားပိုင္ခြင့္။

ကိုယ့္ညေနထဲ ဘယ္လုိ ရာသီဥတုအေသနဲ႔မွ ဝင္မေႏွာက္ယွက္နဲ႔။

ထြက္သြား။ မင္းတုိ႔အားလံုးထြက္သြားလုိ႔ (ေအာ္ဟစ္)။

ကိုယ့္မွာ ေသြးေၾကာကေလး တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ဖုိပကအစ အားနည္းေနတယ္။

ေသခ်ာၿပီ။ မရွိေတာ့ရင္။ ဒါမွမဟုတ္ မရွိေတာ့တာ။

အမွန္ျဖစ္ေနတဲ့ အမွတ္အသားေလးကို အလည္ကေန ျဖတ္ခ်။ အမွား။

ေဟာ .. အံ့ၾသဖုိ႔ မေကာင္းဘူးလား။

ဒါမင္းထြက္သြားတုန္းက ေႏြရာသီ သဲေသာင္ျပင္တစ္ခုလုိ။

ဒါမွမဟုတ္ မင္းသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ မ်က္လွည့္ျပကြက္တစ္ခုလုိ။

ဟဲနီးပလပ္စ္ေလး ႏွစ္ခု သံုးခုလုိ။ ကိုယ္ျမင္ေနတဲ့ရာသီေတြက အစ

အမွန္ျခစ္ေတြကေန အမွားျခစ္ ေျပာင္းသြားသလုိပဲ။

ရာသီဥတုေျပာင္းလဲတာသိပ္ျမန္တယ္ ။ ေႏြလား။ မုိးလား။ ေဆာင္းလား။

ေရးထားတဲ့ ေကာ္ရက္ရွင္အရာေလးကို ေပတံနဲ႔ ျခစ္ထုတ္လုိက္သလုိ။

လူေတြသိပ္အတၱႀကီးတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အမွားကင္းတယ္လုိ႔ ထင္လုိစိတ္ကေလးနဲ႔။

ကိုယ့္ခံႏုိင္ရည္နဲ႔ ကိုယ္မုိ႔ပဲ အသည္းကြဲသြားသလား။

အမွားျခစ္ကေလးအလည္က ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကေလးကို ခုနကလုိပဲ ေပတံနဲ႔ျခစ္ထုတ္ၾကည့္။

ဒီဇင္ဘာေတြပဲေတြ႕တယ္။

ေနပိုင္

၁၂.၁ဝ.၂ဝ၁၂

In: ကဗ်ာ Posted By: nay-paing Date: Mar 11, 2013

Leave comment commentinfo

1 Comment & 133 views

🙂