အဲဒီစကားလုံးေတြထဲမွာ ကုိယ္႔ကုိယ္အရည္ေဖ်ာ္ျပီး အေဝးဆုံးကို သြန္ထုတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ႔လား ။

ေသေစႏုိင္တဲ႔ စကားလုံးေတြနဲ႔ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိအေသခံဗုံးခြဲျပီး ကုိယ္႔တစ္ဘဝလုံးကုိကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲ

ေသေသသပ္သပ္ေလးရုိက္ထည္႔သြားတာလား ခ်စ္သူရယ္ ။ ကုိယ္႔ရဲ႕မိခင္စိတ္ကုိတစ္ဖဲ႔ခ်င္းေျခြယူျပီး

ကုိယ္႔အသက္ဓာတ္ကုိပါအႏုိင္ယူရမွ ေက်နပ္မယ္ဆုိရင္လည္း အဲဒီခလုတ္ကုိဆြဲ/ႏွိပ္ခ်လုိက္ပါေတာ႔ ။

ျပန္လာခဲ႔ပါ .  .   . အရင္လုိတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ႔ရင္ေတာင္  .   .   . ျပန္လာခဲ႔ပါ ။

မနက္ျဖန္ဆုိတဲ႔ အခ်ိန္ယႏၱရားၾကီးထဲ ကုိယ္တုိ႔ေနာင္တ တရားေတြ မသီးမပြင္႔ပါရေစနဲ႔ .  . ။ ေပ်ာ္ေအာင္ေနပါ။

တစ္ေယာက္ေပ်ာ္ရႊင္မႈက တစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝျဖစ္ေနခဲ႔မယ္ဆုိရင္ . . မပုိင္ဆုိင္ရလည္းဘဲ ။ ဝဋ္ေၾကြးမဟုတ္ပါဘူး ။

အေတာင္ပံမရွိလည္းဘဲ အျမင္႔ဆုံးကုိ ပ်ံသန္းခ်င္တဲ႔ ႏွစ္ခ်ဳိ႔ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ ဒီလက္နဲ႔ ပြင္႔ေဝေစခ်င္ခဲ႔တာပါ ။

အခ်စ္ဦးရဲ႕ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ (တစ္နာရီငါးမိနစ္တိတိ + အေဝးကုိထြက္ခြာသြားမယ္႔ကဗ်ာတစ္ပုဒ္) ။ သူတုိ႔ရနံ႔ေတြနဲ႔

စြတ္စုိခြင္႔မရွိဘူးဆုိတာ ေသခ်ာသြားခဲ႔ရင္ မင္းကဗ်ာေတြကုိ ကုိယ္တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ေမာ႔ေသာက္ရင္း ။

ရွင္ကြဲခြဲေနလိုက္ပါ႔မယ္ ။ (ကုိယ္ကဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးတစ္ခုျဖစ္ေနခဲ႔မယ္ဆုိရင္) ။ ဘာသာစကားေတြနဲ႔ ကုိယ္ဒူးမေထာက္ခဲ႔

ဘူးေပမယ္႔ . . ကုိယ္႔မ်က္လုံးေတြကုိ တည္႔တည္႔စုိက္ၾကည္႔ရင္ ကုိယ္႔မ်က္ရည္ေတြကုိ မင္းေတြ႔ရမွာပါ ။

အာရုံေတြစြတ္စုိသြားတဲ႔အထိ . . သူနဲ႔စကားႏုိင္လုျငင္းခုန္ရတာကုိက ေပ်ာ္စရာ ။ နာက်င္မိနစ္ေတြကုိစုစည္းျပီး .  . မာနကုိပုိးေမြးသလိုေမြးျမဴထားသူတစ္ေယာက္ဆီ .  . ပါဆယ္ထုပ္ျပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ပုိ႔ေပးခဲ႔တယ္ ။ သူတစ္ခုတ္တရ

ျပဳစုပါေစ ။ သူ႔ဒုကၡနဲ႔မွေပ်ာ္တက္တဲ႔ကုိယ္ဆီ သူ႔နာက်င္မႈေတြ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ .  .  ခရီးသြားဟန္လြဲ

ခင္ဗ်ား မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ကဗ်ာထဲ ေရထုိးထည္႔ျပီး ေခတ္ကုိခမ္းနားေစသူမ်ားအား

ဂုဏ္ျပဳပန္းျခင္း (မင္း) တရားလြန္လြန္းေနျပီ ။ ေလလြင္႔ေနတဲ႔အပုပ္အသုိးဟာ ေခတ္ရဲ႕ေတာင္းဆုိမႈျဖစ္တယ္ ။

သူမွမပါရင္ ကုိယ္႔ကဗ်ာက မခမ္းနားတက္ေတာ႔ဘူး ။ သူ ျပန္မလာေတာ႔ရင္ .  .  /  ျပန္လာခဲ႔ရင္ (ထင္တာထက္ပုိ

ခမ္းနားေနတဲ႔ ၾကယ္) သူ႔ေပြ႔ဖက္မႈက ။ လုံျခဳံခမ္းနားေစတယ္ ။ သက္ေရာက္မႈတုိင္းကုိ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစဖုိ႔ ကုိယ္႔ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးမႈက ခြင္႔မျပဳဘူး ။ အဲဒီနာက်င္ေနတဲ႔ မ်က္လုံးေတြနဲ႔စုိက္ ၾကည္႔ျပီး ကုိယ္႔ကုိအရည္ေဖ်ာ္လုိက္ပါ ။

မိျငိဏ္းခက္