မထင္ခဲ့ရုိးအမွန္

သြား၀ါ၀ါေတြနဲ႔ ဒီအျပဳံးစက္ေတြ

ငါ့ရဲ့ေက်ာေပၚ နရီက်က် ေျပးလႊား နင့္လက္ေသးေသးေလးေတြ

ငါကုိယ္တုိင္ေတာင္ေသခ်ာမသိတဲ့ ငါ့ကုိ ေသခ်ာေငး

စည္းပ်စ္ပ်စ္ တီးတုိးသံေတြ

အဲဒီေခ်ာင္က်က် ခုံ၀ုိင္းေလးမွာ ရန႔ံေတြစီးဆင္းဆဲမုိ႔

ငါ့အလြမ္းစိတ္ေတြ ေကာက္ရုိးမီးေတြအလားတဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ခဲ့ျပီ။

ဒီစကားလုံးေတြနဲ႔ ဒီဖက္ေခတ္အထိေျဖရွင္းမရမယ့္ အရိပ္ေတြရွိလိမ့္ဦးမယ္ ေသာ္တာ။

အသည္းကြဲတယ္ဆုိတာ အဟာရတမ်ဳိး

အသည္းကြဲတယ္ဆုိတာ အရသာတမ်ဳိး

အသည္းကြဲျခင္းက မြတ္သိပ္မွဳအနံ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း

အသည္းကြဲက ဆာေလာင္ေစတယ္

ေၾကကြဲျခင္းေတြ နည္းနည္းေလာက္ျမည္းၾကည့္မလား ေသာ္တာ။

ဘာမွမပူနဲ႔ေတာ့

ငါ့ရဲ့ေပ်ာ့ညံ့စိတ္ေတြကုိ ငါကုိယ္တုိင္အျပစ္ေပးလုိက္မယ္။

နင္အားရေအာင္ငုိဖုိ႔ ငါမုိးေတြရြာခုိင္းထားခဲ့မယ္။

ငါ့ကုိယ္ေငြ႔ေတြအစား နင့္ရင္ထဲ ေနလုံးလွလွေလးေတြ ဆြဲထည့္ထားေပးခဲ့မယ္။

မွန္တခ်ပ္ရဲ့အလွ်ားလုိက္အတုိင္း ငါ့ကုိယ္မွာ(ဒါေတြအားလုံး) ေရာင္ျပန္ဟတ္ခြင့္ေလးေတာ့ေပးခဲ့ပါ ေသာ္တာ။

ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ရုပ္ရွင္ထဲမွာလုိ နင္

သစ္ပင္ေလးတပင္ျမင္အျပီးမွာ ငါ့ကုိမုခ်ေမ့မွာပါ။

တမုိးေသာက္ခဲ့ရင္ နင့္နံနက္ခင္းဆီ နင္ကုိယ္တုိင္ ဆက္ေရႊႊနုိင္မွာပါ။

ငါ့အတြက္ နင့္မ်က္လုံးစုိစုိေတြမလုိဘူး

ငါ့အတြက္ နင့္ဆံစႏြဲ႔ႏြ႔ဲေတြမလုိဘူး

ငါ့အတြက္ နင့္ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ႏွခမ္းေတြမလုိဘူး

နင့္သတၱိေတြနဲ႔လည္း ငါ။

စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းေတြပဲ ငါ့အတြက္ခ်န္ထားရစ္ေတာ့ေသာ္တာ။

နင္နဲ႔ယွဥ္ျပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွပုိခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္

တခုခုကငါတုိ႔ၾကားထဲ ျခားနားေစခဲ့တာမဟုတ္

အခ်စ္ဆုိတာ နွဳိင္းယွဥ္ရဂုဏ္သတၱိမွမရွိတာေသာ္တာ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီကဗ်ာအတြက္ နင့္ကုိခ်စ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာပဲ။

တကယ္ဆုိ နင္အေၾကာက္ဆုံးလုိ႔ ငါထင္တဲ့ ဒီသီခ်င္းကို ငါကိုယ္တုိင္မေျပာခ်င္ဘူး။

+ = –

ခင္ဗ်ားတုိ႔မရယ္ပါနဲ႔

က်ဳပ္ တကယ္အသည္းကြဲလုိ႔ဒီကဗ်ာေရးတာ။

ေႏွာင္းအိမ္