မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေ၀းေနရတာေလာက္
ဘယ္ဒဏ္ရာမွ မနာက်င္ေလာက္ဘူး….တ့ဲ
(ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲ ထည့္ေရးခ့ဲဖူးတယ္)။

မျမင္ႏိုင္တာကိုပဲ လွမ္းလွမ္းခ်ည္ေနရတ့ဲ
အနမ္းတစ္ကန္႔ အလြမ္းတစ္ကန္႔ပန္းခ်ီ
စုတ္ခ်က္ကမပီေတာ့ ခက္တယ္။

အုပ္သင္းဖြဲ႕ လႊင့္လႊင့္ေနတ့ဲ
၀ါက်င့္က်င့္မိုးတိမ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ေပၚက
လိေမၼာ္ေရာင္ ညေနခင္းေတြဟာ ငါတို႔ဘ၀လား။

ကဲ…ေႏြေလးေရ..
အခက္အညႊန္႔ မေ၀တ့ဲ ဆက္ဆံေရးမွာ
အဖက္မတန္သလို လက္ခံေနရတ့ဲ အေဆြး
ဘယ္လိုေတးနဲ႔ အေျဖေပးမွ
ဘယ္ႏွစ္ဘ၀စာ ေက်းေအးမွာတ့ဲ..လဲ။

ညသိပ္ေလေျပ အျပန္ခက္ရာက
လွ်ံတက္လာတ့ဲ မ်က္ရည္အပူေတြဟာ
ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း သက္ေသထူဖို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ ကူးလိုက္တ့ဲ မိတၱဴပါကြယ္။