သကၠရာဇ္ေတြ…သကၠရာဇ္ေတြေလ

က်ဲျပန္႔ေနလိုက္တာ

ေကာင္းကင္မွာေျခခ်စရာေတာင္မရွိဘူး

အ့ဲဒီေျခခ်စရာမရွိတ့ဲေကာင္းကင္ကုိ

ဖြဲ႕ႏြဲ႕ျပဖုိ႕စကားလုံးမရွိဘူး

စကားလုံးမရွိတ့ဲေကာင္းကင္မွာ

ေႏြဦးက့ံေကာ္ေတြမရွိေတာ့ဘူး

ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ေလးမရွိေတာ့ဘူး

အေမ့ရ႔ဲဒုကၡအုိးေလးလည္းမရွိေတာ့ဘူး…။

ဒ႑ာရီေတာ့မဟုတ္ပါဘူး

ဒါေပမယ့္…ေမွာ္ဆန္တယ္

သူ႕လက္န႔ဲထိလုိက္တ့ဲဗီဇတုိင္း

ဂီတအကုိင္းအခက္ေတြပြင့္ထြက္

ေၾသာ္…အိပ္မက္မက္ေနသလိုပါပဲ။

လူလည္း လူအေလ်ာက္

ငွက္လည္း ငွက္အေလ်ာက္

သစ္ပင္လည္း သစ္ပင္အေလ်ာက္

ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ေလွ်ာက္

ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ေဖာက္ၾကရုံသဘာ၀မွာ

ငွက္ကေလးက

ကမၻာေျမအတြက္ေတးသံသာ။

ဘယ္ေမွာ္ဆရာမွ ဖမ္းလို႔မမိခင္

ကၾကမၼာရ႔ဲ တစ္ေန႔စာအလြဲထဲ

သူ႕အနာဂတ္ေတြ က်ကြဲခ့ဲရေပါ့။

(ထူးအိမ္သင္…သို႔ ရည္ညႊန္းရ်္…)