တစ္ေကာင္တည္း ပြင့္ေနရတဲ့ ၾကယ္ …
ေကာင္းကင္ႀကီးအႏွံ႔လြင့္ေမ်ာသြားဖို႔ …
စိတ္ဓာတ္ေတြရဲ့ လက္ပန္းက်မႈေတြ
ဟုန္းဟုန္းေတာက္ထေလာင္လို႔ေပါ့ကြယ္ …

ဒီျမစ္ကို တစ္ေကာင္တည္းေမ်ာခဲ့ရပါတယ္ မ ရယ္ …
သို႔ေသာ္ လမ္းဆံုးေပမဲ့ ရြာကို မေတြ႔ခဲ့ဘူး …
မ ရယ္ …
မ ရယ္ …
မ ရယ္ ….
ပိုက္ေထြးလာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေတြကို …
ခ်ိဳးဖ်က္ရိုက္ခ်ိဳးဖို႔ မ မရွိခဲ့တဲ့ ကြက္လပ္ေတြက …
ပက္ပက္စက္စက္ရိုင္းစိုင္းခဲ့တယ္ မ ရယ္ …
အဲဒီမွာ ရင္ထဲ ကြက္လက္ပန္းေတြ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့တယ္ …
မ ရယ္ …
မ မလာတဲ့ အဲဒီေန႔လယ္ …
မ မလာတဲ့ အဲဒီမနက္ …
မ မလာတဲ့ အဲဒီညေန …
ေနမဝင္ခင္ကတည္းက အာရံုထဲမွာ
လမိုက္ညေတြ သီကံုးခဲ့ရတယ္ …

တစ္ေကာင္တည္း ဆက္ရတဲ့ ခရီးသည္ …
မ နဲ႔ မေတြ႔ရေတာ့လည္း …
ျပန္ဆံုခ်ိန္ထိေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းပဲေပါ့ကြယ္ …
ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ …

မ အၿပံဳးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ႏိုးၾကားၿပီး
ကဗ်ာေလးေတြကို အသက္သြင္းဖို႔ ေမြးဖြားလာတဲ့ေကာင္ပါ …
မ ရဲ့ အၿပံဳးေတြဟာ ဒီကဗ်ာေလးေတြရဲ့ ပံုရိပ္ဆိုရင္ …
ကၽြန္ေတာ္ ငတ္မြတ္ခဲ့တဲ့ ေအးမုတ္သုန္…
ေႏြရံုႀကီးထဲမွာ ကျပသူမရွိ၊
လက္ခုပ္တီးသူ မရွိ …

အၿပံဳးေလးေတြကိုသာ ေအးမုတ္သုန္တစ္ခုလို
ငတ္မြတ္ဆာေလာင္ရင္း …
ကဗ်ာေလးေတြ အသည္းကြဲေနၿပီ …
မေတြ႔ရတာလည္း အေတာ္ၾကာေနၿပီ …

ေမြးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ …
တစ္ေယာက္တည္းဟာ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ မ ရယ္ …