ႀကက္သီးထေအာင္လွတဲ့ ညမွာ

မင္းေရးတဲ့ ေဆးဟာ ပစ္စလက္ခတ္

စုတ္ခ်က္ႀကမ္းခဲ့

သူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီး

တားခဲ့တဲ့စည္းေပၚမွာ

ငါဟာ မႀကာခဏေသတမ္းကစားႀကည့္

ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဆးဟာ တၿဖည္းၿဖည္းရင့္လာ..

အနီးကပ္ၿမင္ရေတာ့မွ

မင္းဟာ သိပ္နူးညံ့တဲ့ မိန္းမမွန္းသိတယ္။

အနီးကပ္ေနရေတာ့မွ

မင္းဟာ

ပန္းေတြေႀကြေအာင္လွမွန္းသိေတာ့တယ္.။

ဗန္ဂိုးလို နားရြက္မၿဖတ္ခဲ့ေပမဲ့

တစ္ရက္နဲ႕တစ္ရက္

မင္းအတြက္ ငါအက္ေႀကာင္းေတြနက္လာ

အသက္ရႈသံေတြ မွားယြင္း

မင္းကေတာ့

ဆယ့္ရွစ္နွစ္တာ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ေႀကာင့္လို႕

ၿငင္းေနဖို႕ က်င့္သားရေနဆဲ..။

ဘယ္အရာမ်ိဳးကိုမွ အခ်စ္လို႕မင္းထင္မလဲ

ရင္ခြဲကာၿပရဲမွလား

စကားလံုးေတြေဖာင္းပြေအာင္ ေဖာ္ၿပမွလား

ဒါမွမဟုတ္

မင္းအိပ္ေနတုန္းမွာ ခိုးနမ္းရဲမွလား..

ဟုတ္တယ္

အဲဒါဟာ မင္းဆက္မဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားၿဖစ္တယ္

ငါ့ကို မ်က္ကြယ္ၿပဳထားတဲ့ က်ိန္စာၿဖစ္တယ္

ၿပီးေတာ့

မင္းလက္ဖ၀ါးေတြနဲ႕ေ၀းေနတဲ့

Canvas ၿပားေပၚက ငါ့ဘ၀ၿဖစ္တယ္..

မင္းဟာ သိပ္လွတယ္

ငါဖတ္ဘူးတဲ့ ကဗ်ာထဲက

နွင္းနဲ႕ထုလုပ္တဲ့ ပန္းပုတစ္ရုပ္လို..။

နတ္သမီးပံုၿပင္ထဲက

ေရႊမွင္နဲ႕ ရက္လုပ္တဲ့ တိမ္တိုက္တစ္ခုလို

ၿပီးေတာ့

ပြင့္လႊာ စိမ္းစိုစိုႀကားက ပြင့္လႊား တင့္တယ္တဲ့

အနီရင့္ေရာင္ နွင္းဆီတစ္ပြင့္လို….။

၀မ္းနည္းစရာတစ္ခုက

ဘာမွကို မင္းမသိဘူး။။

ငါမင္းကို ခိုးခိုးႀကည့္ေနတာ

တၿခားလူေတြ မင္းကိုု ႀကည့္ႀကတာ

ၿပီးေတာ့

မင္းဘယ္ေလာက္ထိလွတယ္ဆိုတာကိုပါ

မင္းမသိရွာဘူး..။

မင္းနွလံုးသားကို

ငါတို႕ရွာေဖြခဲ့ႀကတယ္..။

ငါတို႕ဆိုတာ မင္းကိုၿမတ္နိုးမိသူေတြ

ပန္းခ်ီပညာတစ္ခုတည္းနဲ႕ ေလာကကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့

စကားလံုးေတြနဲ႕ မကၽြမ္း၀င္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ေၿခရင္းကလူေတြေပါ့

ငါတို႕….ေလ

နွလံုးသားေတြကို ဟားတို္က္လိုက မင္းတိုက္နိုင္တယ္

ဒါေပမဲ့

ငါတို႕က ေဆးေရာင္စံုေတြမဟုတ္ဘူး

စုတ္တံေတြမဟုတ္ဘူး

ဘ၀ကိုစေတးေပးရင္ေတာင္ Landscape ၿဖစ္လာနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး..။

မင္းသိတဲ့ သက္တံ့က canvas ၿပားေတြေပၚမွာ

ငါတို႕သိတဲ့ သက္တံ့ဟာ ေကာင္းကင္မွာ

အဲေလာက္ထိေအာင္ကြာခဲ့ႀက

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ သဘာ၀သမားေတြက မင္းကို သိပ္ခ်စ္ႀကတယ္..။

မိုနာလီဇာ နဲ႕လီယိုနာဒိုဗင္ခ်ီ

အာလူးစားသူမ်ားနဲ႕ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး

ေတြးေခၚသူနဲ႕ ရိုဒင္တို႕အေႀကာင္း မင္းေၿပာနိုင္သလို

ငါတို႕ထဲကတခ်ိဳ႕ဟာ

ဗန္ပါစီနဲ႕ မန္ယူအေႀကာင္းေၿပာနိုင္တယ္

မက္ဆီရဲ႕ နွစ္ဆယ့္တစ္ႀကိမ္ေၿမာက္ဟက္ထရစ္အေႀကာင္းေၿပာနိုင္တယ္

ၿပီးေတာ့

ကိုမင္းကိုနိုင္ ရဲ႕ ဘ၀အေႀကာင္းေၿပာၿပနိုင္တယ္။

ငါကလည္း မနွင္းၿဖဴနဲ႕ ဆရာထူးအိမ္သင္အေႀကာင္း…

ထူးေ၀နဲ႕ သံစဥ္တို႕အေႀကာင္း

သစ္ပင္ေသဂီတ အေႀကာင္းေၿပာနိုင္တယ္

ဒါ့အၿပင္ ငါတို႕ဟာ

လူတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တဲ့

တစ္ေထာင့္ငါးရာ ခ်စ္ေမတၱာေႀကာင္းကိုပါေၿပာၿပနိုင္တယ္

မင္းနားေထာင္မယ္ဆိုရင္ေပါ့..။

မင္းဟာ

ငါ့အတြက္ အရာရာၿဖစ္တယ္

ဒါေပမဲ့ မင္းအတြက္ ငါကဘာမွမဟုတ္ဘူး

ရူးေနတဲ့ ရီေလတစ္ဗတီသီအိုရီ တစ္ေခတ္မွာ

ဇာတ္ေဆာင္ဟာ….

အာဒမ္ဆိုတဲ့ ပန္းသီးငတ္မြတ္သူလား

ဆာအိုင္းဆက္ ႏ်ဴတန္လား

ဒါမွမဟုတ္

မင္းရဲ႕အလွတရားနဲ႕ တုပ္ေနွာင္ခံထားရတဲ့ ငါဘဲလား…။

မပီ၀ိုးတ၀ါး သက္ၿပင္းပါးပါးေတြနဲ႕

မင္းနႈတ္ခမ္းပါးကို ငါခိုးနမ္းတယ္

တစ္စကၠန္႕…..

နွစ္စကၠန္႕…….

သံုးစကၠန္႕………

မင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သလား

ဒါမွမဟုတ္ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သလား

အေယာင္ေယာင္အမွားမွား အသက္ရႈသံေတြဟာ

ေယာင္မွာေနဆဲ….။

တစ္္ခုေတာ့ ငါေၿပာနိုင္တယ္

တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါေသရဲၿပီ ခ်က္ခ်င္း..

အိပ္မက္ဆိုရင္ေတာ့ ငါမနိုးပါရေစနဲ႕ေတာ့..။

သူမဟာ ငါ့စကားေတြထက္

ပန္းခ်ီကားေတြကိုဘဲ ပိုယံုမဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေလ

ငါ့ကိုနားလည္ေစဖို႕ ငါလုပ္ရေတာ့မယ္..။

သူငယ္ခ်င္း

မင္းနိုးထလို႕တံခါးဖြင့္ရင္

ပန္းတစ္စည္းေတြ႕ရလိမ့္မယ္..

အဲဒီထဲမွာ မေၿပာၿဖစ္ေတာ့မဲ့ စကားေတြ

မဆံုၿဖစ္ေတာ့မဲ့ အခိုက္အတန္႕ေတြ

ၿပီးေတာ့ မင္းကိုမွ ၿမတ္နိုးမိတဲ့ နွလံုးသားတစ္ခု

ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ၿဖတ္ခံထားႀကရ

မင္းနႈတ္ခမ္းတစ္ခဏနဲ႔ ငါ့တစ္ဘ၀ တန္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ

……

အဲဒီပန္းကို  မင္းနမ္းမလား…. နင္းေၿခလိုက္မလားလို႕

မင္းဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားထဲကေန

ပုန္းေအာင္း ေၿခာင္းေၿမာင္းႀကည့္ေနရဲ႕…..။

တက္ေခတ္