ႀကယ္ေတြ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္လက္တဲ့ည တစ္ခုကို

ခံစားဖို႕ေမ့ေလ်ာ့သည့္တိုင္

မင္းရဲ႕ ခြန္အားတို႕ အားေပ်ာ့ခဲ့ၿပီလား ညီမေလး…ေရ

ၿပတင္းတံခါးကိုဖြင့္လို႔

မင္းအတြက္သာ ေနတဲ့လကို တိုးတိုးေလး နုတ္ဆက္လိုက္ပါ..

ဒီတစ္ညအတြက္

လမင္းရဲ႕ ေရာင္ၿခည္ေတာ္သန္႔သန္႔ကို

မင္းရင္ခြင္ဆီ ငါေစလႊတ္လိုက္ပါေပရဲ႕…။

ေ၀းလြန္းတဲ့ အရပ္ေဒသက ႀကယ္တစ္လံုးကို

စိတ္နဲ႕ထုဆစ္ပံုေဖာ္ခဲ့တဲ့ ခြန္အားမ်ိဳးနဲ႕

အိပ္မက္ဆိုးေတြကို နိုးထနိုင္ပါေစကြယ္…

ကိုယ္မရွိေတာ့တဲ့ အနာဂါတ္မွာ

ကဗ်ာလက္နဲ႕မင္း ကိုယ့္ကိုၿပန္ဖန္ဆင္းေပးနိုင္တာဘဲေလ

ထိေတြ႔ခြင့္မရေတာ့မဲ့ လက္နွစ္စံုကို

ပံုေဖာ္ ထိစပ္ၿပီး ေက်နပ္လိုက္ႀကတာေပါ့..ေနာ္.။

စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြသဖြယ္..

လူငယ္ ခ်စ္သူတို႕ဘ၀ကိုစံုကန္..

ရင္ခုန္သံခ်င္းကိုနားလည္ေနရံုနဲ႕

ရွင္သန္ခဲ့ႀကသူေတြ မဟုတ္လား…

မင္းရဲ႕ နွလံုးခုန္သံတိုင္းမွာ

ငါ ကပ္ၿငိ…တည္ရွိ ေနပါတယ္…ညီမေလးရယ္…

မိဘရဲ႕ ဥေပကၡာ..တရား..

လူတန္းစားမ်ားရဲ႕ အလိုဆႏၵေတြအတြက္..

ေခါင္းဆက္ငံု႕ေနရရင္ေတာင္

ငါ့အတြက္ ရည္ရြယ္လို႕ေတာ့ မငိုပါနဲ႕ကြယ္..

ေခါင္းကို ဆက္ငံု႕ထားၿပီး..

နွစ္ေယာက္တည္းသိတဲ့ ကမၻာငယ္ေလးမွာမွသာ

ဦးေမာ့လို႕ ေတးတေက်ာ့ေလာက္ဆိုပါ..

မင္းရဲ႕ ဆံႏြယ္ ဆံခက္ေတြထက္က တိမ္မ်ားဟာ

အဲဒီ က်က္သေရအတြက္ လက္ခုတ္တီးႀကဦးမွာပါ…

ေလၿပည္ညင္းကလည္း

မင္းသီခ်င္းကို ကိုက္ခ်ီ သယ္ေဆာင္သြားဦးမွာပါ…

ဘာေႀကာင့္မွ မငိုပါနဲ႕ ညီမေလး…

တစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ရည္ဟာ

နွလံုးသားနွစ္ခုကို သတ္ၿဖတ္မဲ့ ဓါးခ်က္တစ္ခ်က္မို႕

ကိုယ္ တား ပါ ရ ေစ…

မ်က္ရည္စက္မ်ားဟာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး…။

လူ…ဆိုတာ

မရိုက္ရင္ ပိုနာတယ္..

မဆူရင္ထိခိုက္တယ္ တဲ့

မင္းစကားေလးကို ငါေမ့မရနိုင္ေသးဘူး ညီမေလး..

တကယ္ဆို

မင္းနွလံုးသားထက္က အသားမာေတြဟာ

ေလာကဒံ ႀကာပြတ္နဲ႕ ရိုက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြမဟုတ္လား…

ကဗ်ာေတြေပၚသြန္ခ် အံက်ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ

လူေတြရဲ႕ ပီးလြယ္စီးလြယ္ ပါးစပ္ေတြကေန

ဆူေငါက္..ႀကိမ္းေမာင္းဖို႕အတြက္ ထြက္က်လာတဲ့

အဖိုးတန္ ဒသနေတြမဟုတ္လား….

ရိုက္ရင္…မနာေႀကး…

ဆူရင္…… မထိခိုက္ေႀကး..ေလ ညီမေလး…ေရ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို

မ်က္နွာမွာ ဖတ္ႀကည့္လို႕ရရင္ေကာင္းမယ္လို႕

မင္း ေတြးႀကည့္ဖူးတယ္ ထင္တယ္..

မင္းမၿမင္ရေတာ့ေပမဲ့

ငါအခု ႀကည္လင္စြာၿပံဳးေနတယ္ ညီမေလး….

မင္းမသိေတာ့ေပမဲ့

မင္းလက္ကေလးကို ငါေထြးဆုပ္ထားတယ္..

အဲဒီေတာ့ကြယ္..

ငါ့ရဲ႕ ခံစားခ်က္တိုင္းမွာေတာ့

မင္းသာ တန္ဖိုးအႀကီးဆံုး နတ္မိမယ္ကေလးဆိုတာ

နားလည္ပါ..။

ေဟာဒီကမၻာႀကီးေပၚမွာ

ငါမရွိေတာ့ေပမဲ့..မင္းဆက္လက္ၿဖဴစင္ေနရစ္ပါ ညီမေလး

ငါမရွိေတာ့ေပမဲ့..မင္းကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေနရစ္ပါညီမေလး

ငါမရွိေတာ့ေပမဲ့..မင္းဆံပင္ေတြညွပ္မပစ္ပါနဲ႕ ညီမေလး

ငါမရွိေတာ့ေပမဲ့..မင္းလက္သည္းေတြ ေဆးဆိုးမပစ္ပါနဲ႕ ညီမေလး.ေရ…။

ပန္းေတြနဲ႕ သီကံုးလို႕ ယက္လုပ္..

ခလုတ္ ကန္သင္းေတြကို ေမာင္းၿဖဳတ္ၿပီး

လက္တစ္ဆုပ္စာ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းမ်ိဳးနဲ႕

အတူတူရင္ဆိုင္ အသက္ရွင္…

လက္သည္းခြံ ပန္းနုုေရာင္ကေလးေတြရဲ႕ သခင္ေရ….

သင့္ရဲ႕ကိုယ္ပြား၀ိဥာဥ္ကေလးဟာ

သံေယာဇဥ္တံတိုင္းထက္မွာ ထာ၀ရမပ်က္မဲ့စာကိုထြင္းလိုက္ပါရဲ႕

မင္းကို…ကိုယ္ခ်စ္တယ္.. ခက္၀င့္တာရာ….။

ကဲ…

အိပ္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္…

အားလံုးကို ေမ့ေလ်ာ့..လို႕

အနာဂါတ္တစ္ခုကိုသာ ကိုယ့္လက္ေတြထက္ သက္ေစလို႔….

အရင္လို ၿပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ့

ငါ့ပခံုးတစ္ဖက္ေပၚက ေန႔ညမ်ားကို

ေရႊငါးကေလးတစ္ေကာင္လို အလွႀကည့္ဖို႕သာ ရည္စူးလို႕..

သံုးရက္စာေလာက္

မ်က္ရည္ေတြနင့္ေနခဲ့တဲ့ ေခါင္းအံုးေလးထက္မွာ

ဘယ္ေတာ့မွ မငိုဘူးဆိုတဲ့ မာနနဲ႕

ေခါင္းခ် အိပ္စက္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္….

မနက္ၿဖန္မနက္မွာ

မင္းအနမ္းတို႕ သက္ရာ ကမၻာငယ္ေလးဆီ

ေနေရာင္ၿခည္ အၿဖစ္နဲ႕ ကိုယ္ၿပန္လာပါ့မယ္…

ကိုယ္အၿဖစ္နဲ႕လည္း

ေနေရာင္ၿခည္ ၿပန္လာပါလိမ့္မယ္……

ကေလးရယ္….။။။။

နိုးဆက္ ေန႔